Φωτογραφίες:Μανόλης Σαμόλης

Η καμπάνα στις εκκλησίες χτύπησε Κυριακή του Πάσχα στις 12 μ.μ, ο Σταυρός βγήκε ξανά έξω για την Δεύτερη Ανάσταση, ένα από τα μοναδικά έθιμα των Ανωγείων και έφτασε σε όλες τις εκκλησίες του χωριού μεταφέροντας ξανά το Αναστάσιμο μήνυμα. Πλήθος κόσμου λόγω και του καλού καιρού ακολούθησε τον Σταυρό της ενορίας του και γύρισε όλο το χωριό. Με την επιστροφή του Σταυρού στην εκκλησία, ολοκληρώθηκε η ακολουθία, με τον π.Ανδρέα στη συνέχεια να εκφωνεί λόγο αγάπης για το Πάσχα στο προαύλιο του Ναού του Αγίου Γεωργίου.” Να μην κουραστείτε, να μη χάσετε ποτέ την επαφή σας με την αγάπη του Χριστού μας, να μην απελπίζεστε και να μη σιωπάτε σε όλα όσα σας ενοχλούν σας πειράζουν σας θίγουν..” ανέφερε σε ένα σχετικό απόσπασμα του ο π.Ανδρέας.

Αναλυτικά ολόκληρο το μήνυμα έχει ως εξής:

“Χριστός Ανέστη ἐκ νεκρῶν, θανάτῳ θάνατον πατήσας καὶ τοῖς ἐν τοῖς μνήμασι ζωὴν χαρισάμενος.  Σήμερα είναι η μέρα που κάθε ευχή φαντάζει μικροσκοπική μπρος το μεγαλείο της ανάστασης του θεανθρώπου Χριστού μας, μπρος το υπέροχο του φωτός που χαρίζει το θαύμα που συνδέει κάθε έναν από εμάς με τον Πανάγιο Τάφο.

Σήμερα αδέρφια μου αντί για ευχές μοιραστείτε το στόχο που μας πρέπει. Ζητείστε ο ένας από τον άλλον,  να μην είναι το Πάσχα και η Ανάσταση του Κυρίου μας, ακόμη ένα Πάσχα ακόμη Μία Ανάσταση. 

Ζητείστε ο ένας από τον άλλον να είναι το φετινό Πάσχα, η φετινή Ανάσταση, η απαρχή για μία αναστάσιμη πορεία, σκέψη ζωή. 

Να ζήσουμε από σήμερα και κάθε μέρα τη γαλήνη της Ανάστασης, τη χαρά και το Θαύμα της υπόσχεσης του Χριστού μας ότι δε θα μας εγκαταλείψει δε θα μας αρνηθεί, 

όσα λάθη και αν κάνουμε όσο αγνώμονες και αν σταθούμε μπρος τη θυσία του και τη θυσιαστική του αγάπη προς εμάς.  

Αναστήθηκε ο Χριστός μας και πάτησε το Θάνατο, 

εκείνον δηλαδή που στη σκέψη του, γεμίζουν οι άνθρωποι φόβο, ανασφάλεια, λύπη και αγριότητα. 

Αναστήθηκε και παρέδωσε το φως το άσβεστο σε εμάς, το φως που μοιράζει θεία ενέργεια και δεν αφήνει ασυγκίνητο κανέναν άνθρωπο πιστό ή άπιστο.

Μεγαλοπρεπής στέκεται ο αναστηθείς εμπρός μας και μας καλεί να αγκαλιαστούμε. 

Να δεχτούμε την αλήθεια χωρίς προβληματισμό και ανασφάλεια. Μας κοιτάζει χωρίς σκιές στο βλέμμα του και σε όλα όσα νιώθει για τον άνθρωπο. 

Ο χριστός… 

Που λύγισε στον κήπο της Γεσθημανής δείχνοντας την ανθρώπινη πλευρά του, υπακούοντας όμως στον πατέρα θεό και πλάστη, ζητώντας του να γίνουν όσα εκείνος έχει αποφασίσει. 

Ο Χριστός 

Που μας κάλεσε στα κηρύγματα του, να είμαστε ελεύθεροι, αληθινοί, ταπεινοί, γνήσιοι, πιστοί, δυνατοί. 

Ο χριστός 

ο οποίος ζήτησε να μη λάβει υπόψην του ο πατέρας θεός, τις πράξεις των διωχτών του μιας και αυτοί έπραξαν ότι έπραξαν χωρίς να γνωρίζουν την αλήθεια και τη συνέπεια των πράξεων τους. 

Ο Χριστός 

που ενώ γνώριζε την πορεία του, συνέχισε απρόσκοπτα προς τη δίκη του, τον εξευτελισμό του, τα πάθη και τη τυραννική του βίωση, τη σταύρωση και την οδύνη του αποχωρισμού από την Μάνα Παναγία και τους Αδερφούς Μαθητές.

Αυτός ο Χριστός 

ο ένας, ο μονογενής, ο φίλος και συμπαραστάτης ως πιστός ακόλουθος, δε ζητάει τίποτε από εμάς παρά μόνο αυτό που συνεχώς ζητούσε και από τους μαθητές του. 

ΕΜΠΙΣΤΟΣΥΝΗ. 

Τους έλεγε να τον εμπιστεύονται και να μην εκπλήσσονται ούτε από τη δυσκολία της πορείας τους μήτε από τις διώξεις. ΕΜΠΙΣΤΟΣΥΝΗ ζητάει και από εμάς. 

Να μην υποδουλωθούμε στο ευγενές κακό αλλά να επιλέξουμε το δύσκολο καλό…..  

Γιατί ευγενές το κακό;;;; 

Διότι μπορεί και παίρνει τη μορφή της καλοσύνης, της ομορφιάς, της ευζωίας, της διάθεσης της καλής, απλά και μόνο για να παρασυρθούμε χωρίς τύψεις…. 

Γιατί δύσκολο το καλό;;;; 

Διότι μας δείχνει πάντα την αλήθεια, χωρίς υποσχέσεις καλοζωίας, χωρίς πλούτο και είδωλα, χωρίς διασκεδάσεις και πλάνη. 

Μπορούσε ο Χριστός μας 

να βρεθεί στον κόσμο μας με συμπεριφορές που δεν θα κλόνιζαν δε θα αναστάτωναν δε θα δημιουργούσαν συγκρούσεις. 

Επέλεξε όμως την αλήθεια. 

Μίλησε για το ψέμα, μίλησε για την υποκρισία, στάθηκε μπροστά στους διώκτες του κοιτώντας τους στα μάτια και ομολογώντας τις αποφάσεις του Θεού και την ιδιότητα του, χωρίς να νοιαστεί για το αποτέλεσμα.

Η πορεία του Χριστού μας ήταν μία γιορτή για τον αγώνα του ανθρώπου από κτίσεως έως και την ομοίωση με το θεό.   Γιορτή γύμνιας, μιας και κατάφερε με τις πράξεις του, τα λόγια του, τα πάθη του την Ανάσταση του να απογυμνώσει έναν κόσμο ανυπάκουο, πλανεμένο, ψεύτικο, παραβατικό, γεμάτο αμαρτίες, σκοτεινό. 

Όπως είπα και πριν μερικές ημέρες,  

Στο Σταυρό του μαρτυρίου όλοι με δέος στεκόμαστε και παραλαμβάνουμε την υποχρέωση να μεταφέρουμε το ύψιστο μήνυμα της θυσιαστικής αγάπης. Πήρε ο Χριστός μας στους ώμους του όλες τις αμαρτίες του κόσμου και μας άφησε ελεύθερους να κάνουμε μία νέα αρχή. Αυτή την υποχρέωση πρέπει να την κρατήσουμε.

Σταύρωση για εκείνον είναι η αρχή για εμάς . 

Κάθε σταύρωση και μία νέα αρχή, ας εκμεταλλευτούμε τη θυσία του για να πάρουμε δύναμη να αντέξουμε τους δικούς μας αγώνες τις δικές μας θυσίες.  Ας τον ευχαριστήσουμε και ας συνεχίσουμε την πορεία μας έχοντας πλήρη γνώση της υποχρέωσης και αγάπης του. 

Ανάσταση για εκείνον, ας είναι η δική μας υπόσχεση ότι θα δούμε τον κόσμο στην πραγματική θεολογική του διάσταση. 

Που δεν είναι άλλη από τη διάσταση της αγάπης, σε όλα της τα πεδία, της ελευθερίας σε όλα της επίπεδα αλλά και της ΕΜΠΙΣΤΟΣΥΝΗς σε κάθε μας σχέση, επαφή, καθημερινή μας πορείας.

Σκεφτείτε αδέρφια μου ότι Πάσχα, Θεία Πάθη, Μεγάλη Εβδομάδα Ανάσταση είναι όλα τους ικανά να επηρεάζουν συναισθηματικά και πνευματικά όχι μόνο τους πιστούς αλλά και όλους όσους δηλώνουν άπιστοι ή ολιγορούν και βρίσκονται μεταξύ μέσα και έξω από το σώμα της εκκλησίας. 

Όσο και με δισταγμό να αντιμετωπίζουμε την ορθοδοξία και το Χριστό, με τόσο εμφανή έκπληξη αναγνωρίζουμε τα θεία Πάθη τη Σταύρωση και την Ανάσταση. 

Για το λόγο αυτό πιστέψτε με… όσα λάθη και αν κάνετε όσο και αν πιστεύεται πως δεν υπάρχει λύτρωση, όσο και αν νιώθετε μακριά από την πίστη μας, μην φοβηθείτε μη νιώσετε μόνοι σας. 

Αφήστε το χέρι σας απλωμένο και να είστε σίγουροι ότι θα το νιώσετε το θείο άγγιγμα. 

Όπως αναφέρει και ο Άγιος  Ιωάννης ο Χρυσόστομος   «μηδείς ὀδυρέσθω πταίσματα,  συγγνώμη γάρ ἐκ τοῦ τάφου ἀνέτειλε. Μηδείς φοβείσθω θάνατον, ἠλευθέρωσε γάρ ἡμᾶς ὁ τοῦ Σωτῆρος θάνατος»  

Η Συγχώρεση βγήκε εκ του Τάφου του Χριστού μας και μας ελευθέρωσε και μας καλεί να μη φοβόμαστε όσο και αν μέσα στην αμαρτία βρισκόμαστε. 

ΕΜΠΙΣΤΕΥΤΕΙΤΕ ΤΟΝ…

Σας ζητάω λοιπόν, να μην κουραστείτε, να μη χάσετε ποτέ την επαφή σας με την αγάπη του Χριστού μας, να μην απελπίζεστε και να μη σιωπάτε σε όλα όσα σας ενοχλούν σας πειράζουν σας θίγουν. Να ζητάτε εξηγήσεις για να μπορείτε να σκέφτεστε να πράττετε, να υπάρχετε και να προχωράτε. 

Σας ζητάω να είστε αληθινοί.

Αδέρφια μου… Επειδή αυτές τις μέρες όλοι σας θα διαπιστώσατε την έξοδο του Αγίου μας από το εσωτερικό του Ναού προς τα έξω θέλω να σας πως δύο λόγια.

“Θέλησε και βγήκε έξω από την Εκκλησιά  του, ο άγιος μας. Τροπαιοφόρος σε σχέση με τα όσα έχει καμωμένα για τα Ανώγεια και τους ανθρώπους του Ψηλορείτη. Στα Ολοκαυτώματα δεν επέτρεψε να χαθεί η δύναμη μας, το κουράγιο και η αλληλεγγύη μεταξύ μας. Στον πόνο, σκούπισε τα δάκρυα μας, έσπρωξε νέους και γερόντους, να δώσουν πάλι τη ζωή, τη χαρά, την ελπίδα. Ο άγιος μας δεν κάνει διακρίσεις. Δεν επιτρέπει το διαχωρισμό, νοιάζεται στο να είναι όλοι οι συντοπίτες ενωμένοι, αναγνωρίζει τους αγώνες μας, ευλογεί και συμπάσχει με τα όσα η πορεία μας η δύσκολη μας φέρνει μπρος τα πόδια μας. Εμείς τον ευχαριστούμε. Του εξομολογούμαστε. Τον τιμάμε και αναγνωρίζει έμπρακτα, πως συμπαθεί την ιδιαίτερη σχέση που έχουμε μαζί του, θεωρώντας τον, ως τον φίλο μας τον Αι Γιώργη. Στα πόδια του μπροστά το τέρας του φασισμού, το αποτέλεσμα που δεν ήταν και δεν είναι άλλο πέρα από τα ολοκαυτώματα ψυχών και κοινωνιών. Μπορεί και πολεμάει καθετί ολοκληρωτικό, κάθε ανορθόδοξο και ανθρωπίνως ανεπίτρεπτο. Βγήκε ο άγιος μας στη Βεράντα του μικρού σε χώρο,  μα τόσο μεγάλου σε αλήθειες και αξία ναού μας. Όλοι μα όλοι μπορούν κι αντικρίζουν το βλέμμα του, την κορμοστασιά του, τη γαλήνη του. Προσευχή είναι η σχέση μας μαζί του. Λυτρωτική, αληθινή, μακραίωνη. Αναλογιζόμαστε πόσο γρήγορα περνούν τα χρόνια και με τι ταχύτητα οι στιγμές. Είναι λοιπόν ματαιότητα να πιστεύουμε πως μόνοι μας μπορούμε τα πάντα. Υποκρισία και πλάνη μία τέτοια σκέψη. Μπορούμε τα πάντα αν και μόνο εάν, αναγνωρίσουμε πως έχουμε προστασία θεού, επίβλεψη αγγέλων, συμπόρευση αγίων. Ένας εξ αυτών ο δικός μας  Αι Γιώργης, του ολοκαυτώματος, του τώρα, του πάντα..”

Ο καλός μας φίλος που με αγάπη και ουσία αλήθειας στέκετε δίπλα στα Ανώγεια και τους Ανωγειανούς, δημοσιογράφος Μιχαήλ Λαμπαθάκις ή Λαμπαθές, μου έστειλε ένα ποίημα, μερικές λέξεις σκέψεις του για τα Ανώγεια. Ζήτησα να γραφτούν σε μία πέτρα και τοποθετήθηκαν οι λέξεις του δίπλα στην Αγιογραφία του Αγίου μας του Καπετανιου μου, που μπορεί και ποδοπατάει κάθε φασισμό κάθε τι που μας πονάει. 

Αναφέρει ο Μιχαήλ στο Ποίημα του

“Ανάμεσα στα χαλάσματα, στο θρήνο, στης σκοτεινιάς τη στάχτη, εμείς κρατήσαμε γερά του Άη Γιώργη το κερί, κοντάρι το στεριώσαμε, υψώσαμε σημαία ματωμένη  και προσευχή κάναμε το λυγμό, μέχρι που στήσαμε ξανά καμπαναριό, στέγες, σχολειά, γυναικωνίτες, άμβωνες και με γυμνές πατούσες μπήκαμε μες την εκκλησιά…  με τη φούχτα μας σφιχτά κλεισμένη κάμαμε το σταυρό πάνω στο μπέτι μας που άντεξε θεριά, σύννεφα και δαιμόνους μα τελικά αποδείξαμε πως είναι στην μπόρεση μας, στων ανθρώπων τα θυσιαστήρια, να ανταλλάσσουμε όσο κι αν μας καίνε οι ντροπές, αντίδωρο τον πόλεμο με ειρήνη..”

Σας παρακαλώ, αδέρφια μου, να έχετε χαρά στη ζωή σας, ελπίδα θεού, ζωή χαρισάμενη και μη ξεχνιέστε στο χρέος μας να διδάξουμε και να φωτίσουμε τα παιδιά μας, με αγάπη, αξίες παροχή ασφάλειας και ουσιαστικής παρουσίας μας δίπλα τους.

Χριστὸς ἀνέστη ἐκ νεκρῶν, θανάτῳ θάνατον πατήσας καὶ τοῖς ἐν τοῖς μνήμασι ζωὴν χαρισάμενος.

Ευλογία κυρίου και ας είμαστε όλοι μας μονιασμένοι.