Η ομιλία του Σταύρου Τζανή που επιμελήθηκε το βιβλίο του “Αγκούτσακα” κατά την παρουσίαση του στο Περαχώρι

“Καλησπερίζω κι εγώ με τη σειρά μου το λιβάδι και σας καλωσορίζω στην παρουσίαση της ποιητικής συλλογής του Σταύρου Βιτώρου, του αγαπητού ‘’ΑΓΚΟΥΤΣΑΚΑ’’  της τοπικής κοινωνίας των Ανωγείων, με τίτλο: «ΣΕ ΧΙΛΙΕΣ ΒΙΟΛΕΣ ΚΟΚΚΙΝΕΣ.»Πριν συνεχίσω, θα ήθελα να τονίσω ότι είμαι πολύ χαρούμενος που βρίσκομαι δίπλα σε ανθρώπους που θαυμάζω και σε ανθρώπους που με επηρέασαν και μ’ενέπνευσαν, στις πρώτες υπαρξιακές και συγγραφικές ανησυχίες μου.Και τώρα, ας περάσουμε στο κεντρικό πρόσωπο της βραδιάς κι ας πούμε λίγα λόγια για εκείνον.

Ο Σταύρος Κωσταντίνου και Χαρίκλείας Βιτώρου, γεννήθηκε στ’ Ανώγεια Μυλοποτάμου και μετά από συνειδητή επιλογή του,διάλεξε να ζει στον κόσμο που έχει πλάξει ο ίδιος με τη δύναμη της γραφής του. Θαρρείς αυτοεξόριστος, πλανάται, «στσι κακοτράχαλους δέτες» της ποιητικής του δημιουργίας , στον Τσουρολιό της χαράς και της λύπης, ανάμεσα στ’ αγκαθερά συναιστήματα που κανισκεύει η ακατάλυτη προσμονή της πολύχρωμης ουτοπίας ,που φαντάζει τόσο άφταστη και μακρινή.Θα έλεγε επομένως κανείς πως ο Σταύρος ειναι ο ποιητής που συναντούμε στα παραμύθια, ο φυγόδικος , ο ιδιόρρυθμος, κείνος που επέλεξε τούτο τον ιδιαίτερο τρόπο της μοναχικής ζωής, με την κοινωνία γύρω του να τον αντιμετωπίζει σχεδόν ΑΜΦΊΘΥΜΑ.

Από τη μια δηλαδή δείχνει να τον αποδέχεται, αναγνωρίζοντας την ιδιαίτερη ποιότητά του , αλλά συνάμα τις περσότερες φορές καταλήγει να τον απορρίπτει, αδυνατώντας να κατανοήσει το βαθύτερο περιεχόμενο των σκέψεων και των πράξεών του.

Και τούτο, γιατί οι εποχές που ζούμε, ίσως να μην επιτρέπουν στην ευαισθησία μας να δροσοβλαστοσύρει και ν’ανθίσει ,μιας και τα προβλήματα μονοπωλούνε το ενδιαφέρον μας και ο πόνος διαφεντεύγει την ύπαρξή μας. Ωστόσο, αυτή ακριβώς την ώρα που παραβιάζονται οι αξίες και τα ιδεώδη μας,την ώρα που η κοινωνία καταρέει, την ώρα που τα πνεμόνια του συμπάντου φλέγουνται απ΄άκρη σ’άκρη κι η πλάση αιμοραγεί, ετούτη την ώρα αγαπητοί φίλοι, χρειαζόμαστε τον δικό μας Αγκούτσακα να μας «μπολιάσει» με την εύρωστη ποίησή του.

Βάφτισε τον εαυτό του και την εφημερίδα του, με το όνομα του απρόσιτου κι αφιλόξενου θάμνου, δηλώνοντας εξ` αρχής τις προθέσεις του: θα σας αγκυλώνω όπως αναφέρει στον πρόλογο του βιβλίου ο Βασίλης Δραμουντάνης. Και γιατί χρειαζόμαστε την ποίηση του Αγκούτσακα;Tη χρειαζόμαστε για να μας αγκυλώσει μετ΄ ατσαλόστομα λόγια της αλήθειας, τα οποία συχνά δεν αντέχομε ν’ακούσομε και με τον τρόπο του αυτό, να μας(ε)κάμει ν’αναντρανίσομε!

Τη χρειαζόμαστε για να μας (ε)φέρει το χαμόγελο στα χείλη, με κάποιο σατυρικό συμβάν που ανασύρει από τον τόπο της καρδιάς του, αφού κατά πως λένε η καλύτερη σάτιρα πρέπει να περιέχει τόσο λίγο κακία και τόσο πολύ πειστικότητα, ώστε να προκαλεί χαμόγελο ακόμα και σ’ αυτούς που θίγει κι ο Στάυρος το κάνει αυτό μ’ έναν τρόπο ιδιαίτερα μοναδικό!Τη χρειαζόμαστε για να μας ταξιδέψει σχεδόν μαγικά στη χώρα της ευαιστησίας, ακόμη και μέσα από την πιο απλή εικόνα, με δυο κυπαρίσσια που αγκαλιάστηκαν κι απο τώρα και στο εξής μπορούν να ζήσουν ευτυχισμένα τον έρωντα τους.

Επιπλέον, Ο Σταύρος διαθέτει αναμφισβήτητα κι ένα ακούραστο δημοσιογραφικό πνεύμα με ακόρεστο ενδιαφέρον προς την καταγραφή της καθημερινότητας. Από τούτο αντλεί μιαν ιδιαίτερη αδιάκοπη «ψυχική ενέργεια» που τον οδηγείστην γάργαρη πηγή της προσωπικής του κάθαρσης.
Πολύπλοκος, αντιφατικός, ονειροπόλος, αθεράπευτα ρομαντικός, διαθέτοντας μιαν αμετανόητη παιδική ονειροφαντασία, που τελικά αποδεικνύεται σοφότερη, αφού είναι ανόθευτη ηθικά, ο Σταύρος αποτελεί έναν σύγχρονο Δον Κιχώτη, έναν ιδιόρρυθμο Ροβινσώνα Κρούσο του σήμερα,
που πασκίζει να επιβιώσει κρατώντας το φλογισμένο δόρυ της αλήθειας, ενάντια στ’ ακατάλυτα δοξάρια της ψευθιάς που μας περιβάλλουν και μας σαγιτεύουν καθημερινά…

Επιλέγοντας τον μοναχικό δρόμο της δικής του αλήθειας, εξόριστος νεφοπρίγκηπας στις φλέγες των ποιητικών ουρανών, μοιάζει με το ποίημα ‘’Αλμπατρος’’του Γάλλου ποιητή,Charles Pierre Baudelaire.Θα έλεγα πως μου τον θυμίζουν ιδιαίτερα οι τελευταίοι στίχοι, οι οποίοι περιγράφουν την στιγμή την οποία οι ναυτικοί σκλαβώνουν τ΄ άλμπατρος – πουλιά της θάλασσας τρανά- για να περάσουν την ώρα τους..

Συγκεκριμένα το ποίημα λέει :

“Αυτά που ΄ναι τόσο όμορφα, τα σύννεφα όταν σκίζουν,
πως είναι τώρα κωμικά κι άσχημα και δειλά!
Άλλοι με πίπες αναφτές τα ράμφη τους κεντρίζουν,
κι άλλοι πηδάνε σαν κουτσοί, κοροϊδευτικά.
Μ΄ αυτούς τους νεφοπρίγκιπες κι ο Ποιητής πώς μοιάζει!
Δεν σκιάζεται τις σαϊτιές, τις θύελλες αψηφά
μα ξένος μες στον κόσμο αυτόν που γύρω του χουγιάζει,
σκοντάφτει απ΄ τα γιγάντια φτερά του σαν περπατά….”

Αυτό λοιπόν είναι για μένα ο Στάυρος..Ένας νεφοπρίγκηπας που σκοντάφτει απ’τα γιγάντια φτερά του σαν περπατά στον κόσμο που δικάστηκε ερήμην του να ζήσει.Σταύρο , εύχομαι να ‘ναι καλοριζωμένες οι βιόλες σου κι η ευωδιά ντως ταξιδιάρα στα πέρατα του κόσμου, αν και γνωρίζω πως η δικια σου κατακόκκινη βιόλα , ξεπετάται κι ανθοβολά στη γλάστρα τση Μεσοχωριάς.

Στο σημείο αυτό, θέλω να ευχαριστήσω απο καρδιάς την Γεωργία Ξυλούρη του Ανάστο για την πολύτιμη βοήθεια της , τον Αντρέα Αεράκη που δέχτηκε αμέσως ν’αναλάβει την έκδοση του βιβλίου και τα έξοδα του,τον Σαλούστρο Βασίλη ΚΕΧΡΗ, που με προθυμία μου δάνεισε τις εφημερίδες του Αγκούτσακα, τις οποίες χρόνια φύλαγε στ’ αρμάρι τση ψυχής του, τον Δημήτρη Ρομπογιαννάκη για την φιλολογική επιμέλεια και τέλος τον αγαπητό ξάδερφο ψυχογνώστη Βασίλη Δραμουντάνη του Λιαμονίκο,που δέχτηκε να γράψει δυο λόγια για τον Σταύρο.

Κλείνοντας, θα ήθελα να επαναλάβω πόσο περήφανος νιώθω που συμμετέχω σ’ετούτη την ξεχωριστή βραδιά, εδώ σ’ αυτό το ιερό χωριό που αγαπώ τόσο πολύ. Η γιαγιά μου, βλέπετε, είναι Ανωγειανή και κατέχω πολύ καλά ίντα ευχή κι ίντα κατάρα ειναι να κουβαλείς το ανωγειανό αίμα στσι φλέγες σου.

Σας ευχαριστώ!

[Η βραδιά ήταν υπέροχη, ξεχωριστή και απολαυστική! Σίγουρα Κατακλύστηκαν από συναιστήματα όσοι βρίσκονταν εκεί , ειδικά όταν ο Σταύρος έπιασε το μικρόφωνο κι έδωσε την παράσταση της καρδιάς του, την παράσταση που χρόνια νήμενε…
Λέγοντας επίσης την εξής μαντινάδα
“Γεννήθηκα μεγάλωσα γέρασα στο λιβάδι,

για να το κάμω κατοχή κι εγώ για ένα βράδυ”

Eσκόρπισε συγκίνηση , γέλιο και χαρά με τον ιδιαίτερο και μοναδικό τρόπο του!
Κάτω απ’τον ιστορικό Πλάτανο του Λιβαδιού, μέσα στις αγκαλιές , μέσα στις επευφημίες της καρδιάς, μέσα στην ολόδροση περαχωριανή αγκαλιά , ο Σταύρος ξαναγεννήθηκε…)

“Το Σταυράκειο Λύκειο Ανωγείων, πέτυχε ένα εντυπωσιακό ποσοστό εισαγωγής στα Ελληνικά Πανεπιστήμια. Το νέο ΔΣ του συλλόγου αποφοίτων και φίλων του Σταυράκειου Γυμνασίου και Λυκείου, συγχαίρει τους μαθητές που πέτυχαν στις εξετάσεις μα και όσους δεν πέτυχαν. Ευχαριστούμε όλους τους νέους αποφοίτους του σχολείου μας και τους καθηγητές τους, που έδωσαν ότι θετικό είχαν μέσα τους, ώστε να πετύχουν αυτό το σπουδαίο αποτέλεσμα. Με την ευκαιρία αυτή, θέλουμε να ενημερώσουμε τα μέλη και τους φίλους μας, ότι στο επόμενο κοντινό διάστημα, θα παρουσιάσουμε τις πρώτες κινήσεις και στοχεύσεις του νέου συλλόγου, που θα αφορούν κυρίως στην αναβάθμιση της εκπαιδευτικής διαδικασίας του Σταυράκειου Γυμνασίου και Λυκείου αλλά και σε εκδηλώσεις που θα απασχολήσουν δημιουργικά την κοινωνία των Ανωγείων και την ευρύτερη περιοχή”.

Για το Δ.Σ του Συλλόγου Αποφοίτων και Φίλων του Σταυράκειου Γυμνασίου και Λυκείου.

Ο πρόεδρος: Βασίλης Ν. Δραμουντάνης

Άρθρο στην ΑΝΩΓΗ

Γράφει ο εκπαιδευτικός, Δημήτρης Σαλούστρος του Ζαϊμη

Αυτές τις μέρες ζούμε πάλι τον πυρετό της συγκομιδής. Θέρος, τρύγος πόλεμος!

Μετά την ανακοίνωση των βαθμολογιών στα τέλη του περασμένου Ιουνίου, έχουμε πια την κοινοποίηση των κατά σχολή επιτυχόντων στα ανώτερα και ανώτατα εκπαιδευτικά Ιδρύματα της Χώρας.

Ως δάσκαλος και ως γονιός επί σειρά ετών συμπάσχω στην αγωνία των μαθητών και παιδιών μου και συγχαίρω στην επιτυχία τους.

Από τη φετινή χρονιά έχω αποκτήσει και μια ακόμη ιδιότητα εκείνη του ιδρυτικού μέλους του «Συλλόγου αποφοίτων και φίλων Σταυρακείου Γυμνασίου και Λυκείου Ανωγείων» από το οποίο στο μακρινό χθες αποφοίτησα και ο ίδιος.

Με όλες αυτές τις ιδιότητες και απευθυνόμενος σε εσάς τους επιτυχόντας του Γυμνασίου μας –  εμείς έτσι το λέγαμε -, αφού σας συγχαρώ θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας κάποιες σκέψεις.

Διαβάστε την συνέχεια... »