Κώστα …

Εμέτρανες τη σκέψη σου, τα ζάλα και με τόλμη

για τη ζωή και το καημό εγλύκαινες ακόμη,

και τώρα αυτή π’ αγάπησες γιατί τηνε πληγώνεις

στο γιό σου πως δε σ’ ένοιαξε το βάρος που φορτώνεις,

πρώτη φορά εγέλασες μέσα στην αγκαλιά τζη

και τώρα μαύρη μαχαιριά καρφώνεις στη καρδιά τζη ,

γιος και γυναίκα σε θρηνούν κι η πρίκα δε λιγαίνει

που να βρεθούνε γιατρικά του πόνου να γλυκαίνει ,

να μη χαράζει στο κορμί σημάδια που δε σβήνουν

παράπονα και στεναγμούς  λυτρωτικούς να φήνουν,

μ’αυτή δε ξαναγέλασε κι  ο Μπάμπης δε μερώνει

σφίγγετε πάλι και γλακά και η καρδιά φουντώνει.

Πρέπει πως δεν εσκέφτηκες ετούτο λέμε όλοι

ήντα στραπάτσο η ψυχή θα πάθει του Μανόλη,

βαρύ φορτίο του ‘φηκες  πόνο βαρύ σηκώνει

μα τέθοια αγάπη αδερφού ποτέ τση δε τελειώνει.

Του Μύρο πως του χάρισες τον ίδιο πόνο πάλι

στην άκλειστη παλιά πληγή πως του ανοίγεις κιάλλη,

είστε μαζί  κι αντίπαλοι του πόνου οι πιο μεγάλοι

και τώρα μες σε μια στιγμή χάνει τη μάχη πάλι,

κι εξαναγίνανε  γροθιά παλέψανε κι  οι δυο τους

και κάμαν και το Μπάμπη σου παιδί κι δυο δικό τους.

Εσύ που πάντα εξέτρεχες το δίκιο πως και τώρα

του δύστυχου πατέρα σου έδωσες τέτοια μπόρα,

πώς να δεχτεί πως δυο φορές παιδί του πήρε ο χάρος

να συνεχίσει τη ζωή που να το βρεί το θάρρος,

όλα του φαίνονται μικρά μέρα ναι ή βραδιάζει

τι κι αν σημάνει πόλεμος αυτό δε τονε νοιάζει,

κλαίει συνέχεια και ζητά του χάρου να σιμώσει

τουλάχιστον τη άδικη ζωή να του τελειώσει.

Απίστευτο κι ως κι αν περνά ο χρόνος και παγώνει

ανθρώπου νους δε το χωρά σκέψη δε το τελειώνει.

Εμάθαμε και τώρα απλώς του πόνου μας κλουθούμε

στ’ όνειρο μήπως και φανείς κι εκεί θελα σου πούμε

ανήψα φίλοι συγγενείς μικροί μεγάλοι κλαίνε

κρίμας  τον άντρα να χαθεί σα με να ζουν θα λένε.

Σβέλτος κι ανεμοκίνητος              Ποια σκέψη να’ ταν  άραγε        Σ’ ήντα καντάρι αλάδωτο

με ζάλα μετρημένα                        η τελευταία θε μου                        έβαλες  τη ζωή σου

δε το θυμούμαι στη ζωή               κι εμονοξέρανετονε                       κι είναι αφορμή παλιάς σκουριάς

να ‘σφαλες σε κιανένα               το κρίνο του μπαξέ μου                    αυτή η απόφαση σου

Να είσαι καλά όπου κι αν είσαι τώρα……..

Ελένη Μιλτιάδη Ξυλούρη