17/1/1917 -30/1/2014

Ετών 97

 Γεννήθηκες το 1917 εποχή δύσκολη ανάμεσα σε πολέμους, πείνα και κακουχίες, μοναχοκόρη του Κανόνη, μεγάλωσες ανάμεσα σε 6 αδερφούς.

Παντρεύτηκες τον Μανόλη Ξυλούρη  του Μπαμπακιό αλλά δεν χάρηκες πολύ το γάμο σου.

Το 1940 σκοτώνεται στην Αλβανία ο αγαπημένος σου αδερφός, ο Κώστας, τότε έβαλες το μαύρο τσεμπέρι στην κεφαλή και δεν το έβγαλες ποτέ, από 23 χρονών το φορούσες…

Το βαρύ και ασήκωτο χτύπημα ήρθε με την εν ψυχρώ εκτέλεση του Στεφανή σου, που δεν μπόρεσες ποτέ να καταλάβεις το γιατί..,που έφταιξε ένα άοπλο ανήλικο (μόλις 8 χρονών) παιδί…αλλά ο πόλεμος δεν έχει λογική έλεγες…

Ήσουν 8 μηνών έγκυος, ο Στεφανής άφησε την τελευταία του πνοή στην αγκαλιά σου…το μωρό στην κοιλιά σου σπαρταρούσε…τα δυο σου παιδιά,η Λευτερία και ο Γιώργης 6 και 4 χρονών, σε τραβούσαν από το φουστάνι χαμένα…δεν μπορούσαν να καταλάβουν τι είχε συμβεί..

Και το χειρότερο, αυτό που δεν μπορούσε να το χωρέσει  ο νους σου ήταν ότι  δεν το έψαλε Παπάς,δεν το έθαψες όπως συμβαίνει σε όλους…”Τόσα προυκιά είχα και το παιδί το τύλιξαν σε ένα γαμπά σαν  σκύλο” έλεγες…δεν το κήδεψες..λες και δεν είχε ψυχή..

Βασανιζόσουν 70 ολόκληρα χρόνια από τύψεις γιατί να ζεις εσύ και να σκοτωθεί το παιδί σου, γιατί να μη σε σκοτώσει ο ίδιος ο Γερμανός με το ίδιο όπλο που σκότωσε τον ΣΤΕΦΑΝΗ ΣΟΥ ..την ίδια στιγμή ,όταν σου έβαλε το μπιστόλι στον κρόταφο…

Η μοίρα όμως σε έβλεπε δυνατή και σου έστελνε απανωτά χτυπήματα. Πεθαίνει και η Ανδρονίκη σου βρέφος, δεν άντεξε τις κακουχίες, αλλά μαζί με τον παππού προσπαθούσατε να στηρίξετε ο ένας τον άλλο.

Η τύχη δεν ήταν με το μέρος σου, στις 6 Ιανουαρίου 1948 χάνεις και τον άντρα σου, το στήριγμα σου, ο Πολύδωρος σου έκανε τα πρώτα του βήματα στο νοσοκομείο, στήριγμα το κρεβάτι του ετοιμοθάνατου πατέρα….

Βρίσκεσαι ολομόναχη, με μόνη βοήθεια τα υπερήλικα πεθερικά σου, να μεγαλώσεις τα παιδιά σου,κανείς άλλος δεν βρέθηκε να σε στηρίξει στην χηρεία σου..

Ευτυχώς όπως έλεγες χαρακτηριστικά ”είχα τα πεθερικά μου και αισθανόμουν ασφάλεια, σιγουριά, δεν είχανε πράμα να μου δώσουνε αλλά τους είχα στήριγμα, ούτε κρομμυδόφυλλο δεν είδα από κιανένα μόνο τα πεθερικά μου που Άγια λείψανα να κάμουνε…”.

Το ίδιο γιαγιά σου ευχόμαστε και εμείς τα εγγόνια σου..

ΑΓΙΑ ΛΕΙΨΑΝΑ ΝΑ ΚΑΝΕΙΣ

Γιατί είμαστε τυχεροί που σε είχαμε δίπλα μας, συμμεριζόσουν πάντα τις χαρές μας και μας έλεγες ”την ευχή τσι ευχής μου να ‘χετε δεν έχω πράμα να σας δώσω μόνο την ευχή μου”.

Και πίστεψε το γιαγιά μας έδωσες ότι πολυτιμότερο είχες..την ΑΓΑΠΗ ΣΟΥ…

Ήσουν δυνατή και στάθηκες πληγωμένη δίπλα στην υπόλοιπη σου οικογένεια,στις χαρές και στις λύπες,όμως η σκέψη σου δεν έφυγε στιγμή από το Στεφανή σου..Πολλά βράδια σε ακούγαμε να λες μοιρολόγια,με βουβό κλάμα..να σκουπίζεις τα μάτια σου όταν μας έβλεπες…

Έμαθες να στέκεις βράχος στα χτυπήματα της ζωής , να στηρίζεις και να παρηγορείς κάθε πικραμένο και αυτό ήταν το μεγαλείο της ψυχής σου…

ΓΙΑΓΙΑ

Όλοι εμείς παιδιά και εγγόνια αισθανόμαστε τυχεροί στη ζωή που σε είχαμε δίπλα μας,μας τίμησες και μας αγάπησες πολύ.

Μας έδειχνες πως να είμαστε ουσιαστικοί, ανυπόκριτοι και σεμνοί, αντλώντας από την προσωπικότητα σου πολύτιμα διδάγματα και υψηλά πρότυπα.

Σ’ ευχαριστούμε γιατί πάνω από όλα ,παρά τις κακουχίες και τις τραγικές καταστάσεις που βίωσες, κράτησες ψηλά τον πήχη της ηθικής, της αξιοπρέπειας και της ανθρωπιάς.

ΔΕΝ λύγισες και δεν υπέκυψες στα χτυπήματα της ζωής…

Είμαστε σίγουροι ότι είσαι ευτυχισμένη κοντά στον Παππού και στην αγκαλιά σου τα δυο σου αγγελούδια, την ΑΝΔΡΟΝΙΚΗ και τον ΣΤΕΦΑΝΗ !!

ΚΑΛΟ ΣΟΥ ΤΑΞΙΔΙ ΓΙΑΓΙΑ

Τα εγγόνια σου

Ευχαριστούμε πολύ όλους τους χωριανούς που τίμησαν την γιαγιά μας τόσο με την παρουσία τους στην εξόδιο ακολουθία, όσο και με τα λόγια συμπάθειας που εξέφρασαν στην οικογένεια της.

** Τον τίτλο της επιστολής τον έδωσε η συντακτική ομάδα της ΑΝΩΓΗΣ, γιατί πιστεύουμε ότι έτσι αποτυπώνεται σωστά η ΜΕΓΑΛΗ ΠΡΟΣΦΟΡΑ ΤΗΣ  ΗΡΩΪΚΗΣ ΜΠΑΜΠΑΚΙΟΥΔΕΝΑΣ στον αγώνα για λευτεριά,  στον αγώνα κατά του Φασισμού, στον αγώνα για  εθνική ανεξαρτησία και αξιοπρέπεια.