Ο Μανώλης Νταγιαντάς [Λαμπρινομανώλης] γεννήθηκε στις 15 Αυγούστου του 1916 στα Ανώγεια.

Με το ξέσπασμα του Β’ Παγκοσμίου πολέμου βρίσκεται στα βουνά της Αλβανίας ανταποκρινόμενος στο κάλεσμα της πατρίδας.

Μετά την υποχώρηση του Ελληνικού στρατού απο το μέτωπο και μετά απο πολλή ταλαιπωρία επιστρέφει στον τόπο του.Η ανυπότακτη φύση του δεν του επιτρέπει να μείνει άπρακτος και υποταγμένος στο Ναζισμό.Οργανώνεται αμέσως στο Ε.Α.Μ και συμμετέχει στην τροφοδόσια του ΕΛ.ΑΣ.Το 1942 συμμετέχει στο Νομαρχιακό συνέδριο της οργάνωσης.Με την ίδρυση του εφεδρικού ΕΛ.ΑΣ καθίσταται υπεύθυνος οργάνωσης και τροφοδοσίας των αντάρτικων ομάδων του Ψηλορείτη,δρώντας και ως σύνδεσμος απο τον Απρίλιο του 1943 μέχρι τον Ιούλιο του 1944.

Στις 7 Αυγούστου του 1944 συμμετέχει στην ομάδα του εφεδρικού ΕΛ.ΑΣ,η οποία εξουδετέρωσε το Γερμανικό απόσπασμα και απελευθέρωσε τα γυναικόπαιδα στη Μάχη στο Σφακάκι.

Στις αρχές του Σεπτέμβρη του 1944 με τον τακτικό στρατό του ΕΛ.ΑΣ λαμβάνει μέρος στη μάχη στην περιοχή Σκασολίβαδο και στις 20 του Σεπτέμβρη στη μάχη στην Κνωσσό.Αρχές του Νοέμβρη του 1944  σε μάχη με τους Γερμανούς στο Ρέθυμνο τραυματίζεται και χάνει την όραση του απο το δεξί του μάτι.Νοσηλεύεται στο Πανάνειο Νοσοκομείο Ηρακλείου και απο εκεί μεταφέρεται στο Στρατηγείο του ΕΛ.ΑΣ στη Φορτέτσα,όπου και παραμένει μέχρι τις 18 Φεβρουαρίου του 1945.

Επιστρέφει στα ισοπεδωμένα απο τους κατακτητές Ανώγεια και παντρεύεται τη Μαρία,την κόρη του Καψαλογιώργη.

Φτωχός μα γεννημένος αγωνιστής,κάνει την πέτρα γόνιμο χώμα και καλλιεργεί τη γη.Συγχρόνως γίνεται άριστος τεχνίτης του πηλού και της πέτρας και με πολλή δουλειά και κόπο ζεί τη γυναίκα και τις τρείς θυγατέρες του.Δεν παραπονιέται για την αναπηρία του και παρόλο το λιγοστό φως το βιβλίο γίνεται μόνιμος σύντροφος του.

Το 1986 το Ελληνικό Κράτος του απονέμει μετάλλιο Εθνικής Αντιστάσεως και το 1987 του χορηγεί σύνταξη Πολεμικής Αναπηρίας.

Ανθρωπος σεμνός και ταπεινός ζεί το υπόλοιπο της ζωής του έχοντας την αγάπη της οικογένειας του και το σεβασμό  και την εκτίμηση της τοπικής κοινωνίας.

Το 2003 χάνει τη σύντροφο της ζωής του.Τον Αύγουστο του 2010 ο Δήμος Ανωγείων τον τιμά,μαζί με τους υπόλοιπους επιζώντες,για τη συμμετοχή του στη Μάχη στο Σφακάκι.Η εκδήλωση αυτή του δίνει μια απο τις μεγαλύτερες χαρές λίγο πριν απο τη δύση της ζωής του.

Στις 25 Ιουλίου του 2011 φεύγει απο τη ζωή πλήρης ημερών αφήνοντας τους αγώνες και το ήθος του βαριά κληρονομιά στις επόμενες γενιές.

Ας είναι ελαφρύ το χώμα που θα τον σκεπάσει.

Οι θυγατέρες του και τα μέλη των οικογενειών τους ευχαριστούν τα μέλη της τοπικής κοινωνίας,τον Δήμαρχο και τα μέλη του Δημοτικού Συμβουλίου του Δήμου των Ανωγείων και τους εκπροσώπους του τοπικού παραρτήματος της ΠΕΑΕΑ για την τιμή που έκαναν στον πατέρα και παππού τους.

Στη μνήμη του στεφάνια κατέθεσαν οι:

1.οικ.Μιχάλη και Αλίκης Δραμουντάνη

2.οικ.Κώστα και Κατίνας Σοφογιάννη

3.οικ. Θανάση και Ελένης Ζιωζία

4.Αναστασία Χα Δημητρίου Νταγιαντά

5.Αριστέα Χα Κωνσταντίνου Σμπώκου

6.Ελένη Χα Νικ.Κεφαλογιάννη

7.Μελανθία Χα Μανώλη Δακανάλη

8.Κομματική οργάνωση Ανωγείων του Κ.Κ.Ε

Και αντι στεφάνων προσέφεραν οι:

1.Νταγιαντά Θηρεσία  50 ευρω

2.Νταγιαντάς Κωστας  50 ευρω

3.Νταγιαντάς Μανώλης  50 ευρω

4.Νταγιαντάς Βασίλης[Περβολιος] 50 ευρω

5.Νταγιαντας Γιαννης[Λαμπρινογιαννης] 50 ευρω

6.Λαμπρινογιάννης[Γέρος] 50 ευρω

7Νταγιαντας Μανωλης[Δασκαλος] 50 ευρω

8.Βασίλας  50 ευρω

9.Ευαγγελία Χα Γεωργιου Νταγιαντα  50 ευρω

10.Οικ.Νταγιαντοχαραλάμπη  50 ευρω

τα οποία διατέθηκαν ως εξής:

Στην εκκλησία του Αγιου Γεωργίου  200ευρω

Στο ΚΑΠΗ Ανωγείων  100ευρω

Στην εφημερίδα ΑΝΩΓΗ  100 ευρω

Στην εφημεριδα Η Φωνη των Ανωγειων  100 ευρω