Ο  Μέγας Βασίλειος ή Άγιος Βασίλειος (μεταξύ 329 και 333 – 379), υπήρξε Πατέρας της Εκκλησίας, επίσκοπος Καισαρείας, κορυφαίος θεολόγος του 4ου αιώνα και ένας από τους Τρεις Ιεράρχες, που θεωρούνται προστάτες της παιδείας. Συναντάται την περίοδο μεταξύ της Α’ και της Β’ οικουμενικής συνόδου(325-381 μ.χ). Διακήρυξε την ενότητα της Αγίας Τριάδας ως μιας ουσίας και προχώρησε στον προσδιορισμό του υποστατικού διαχωρισμού των Προσώπων της. (Κάθε υπόσταση διακρίνεται από ορισμένους τρόπους ύπαρξης και μεμονωμένα χαρακτηριστικά ιδιώματα: ο Πατέρας είναι αγέννητος, ο Υιός γεννηθείς αχρόνως και το Άγιο Πνεύμα εκπορευτό διά του Πατρός. Η μόνη προτεραιότητα του Πατέρα είναι λογική, μη χρονική και δεν ενέχει καμία ανωτερότητα.)

Η παράδοση λέει πως σπούδασε αρχαία ελληνική φιλοσοφία στην Αθήνα, αλλά και εννέα ακόμα επιστήμες. Γι’ αυτό, όπως λέμε και στα κάλαντα, «βαστάει  κόλλα και χαρτί, χαρτί και καλαμάρι». Δεν κρατούσε στην πλάτη του σακί με δώρα, αλλά αμέσως μετά τα Χριστούγεννα, ξεκινούσε πεζός μ’ ένα ραβδί στο χέρι και έφερνε συμβολικά δώρα στους ανθρώπους όπως την ευλογία του.

Ο Άγιος Βασίλειος, βοηθούσε πάντοτε τους αδικημένους και κουρασμένους, τους πεινασμένους και τους αρρώστους, ανεξάρτητα από το γένος, τη φυλή και το θρήσκευμα. Έτσι το όραμά του το έκανε πραγματικότητα ιδρύοντας ένα πρότυπο και για τις μέρες μας κοινωνικό και φιλανθρωπικό σύστημα, τη «Βασιλειάδα». Ένα ίδρυμα που λειτουργούσε νοσοκομείο, ορφανοτροφείο, γηροκομείο και ξενώνας για την φροντίδα και ιατρική περίθαλψη των φτωχών αρρώστων και ξένων. Τις υπηρεσίες του τις πρόσφερε το ίδρυμα δωρεάν σε όποιον τις είχε ανάγκη. Το προσωπικό του ιδρύματος αυτού ήταν εθελοντές που προσφέρανε την εργασία για το καλό του κοινωνικού συνόλου. Ο Μέγας Βασίλειος πέθανε την 1 Ιανουαρίου του 379. Αυτή η ημερομηνία, ημέρα θανάτου του, διατηρούμενη στη παράδοση, θεωρήθηκε απ΄ όλους τους χριστιανικούς λαούς, ότι φέρνει ευλογία και καλή τύχη στη νέα χρονιά.

Ο αγαπημένος Άγιος μικρών και μεγάλων παιδιών με το κόκκινο κουστούμι, το καπέλο και την κάπα, με τη μεγάλη μαύρη ζώνη και τις μπότες καθώς και  τα ροδαλά μάγουλα, ΔΕΝ υπήρξε ποτέ! Στην ορθόδοξη χριστιανική παράδοση ο Αι Βασίλης ήταν μικρασιάτης, μελαχρινός, αδύνατος, γελαστός, με μαύρα γένια και σμιχτά φρύδια, χωρίς κόκκινη στολή και μπότες αλλά πάντα ντυμένος σαν βυζαντινός πεζοπόρος με σκουφί και πέδιλα.Με λίγα λόγια ο Άγιος Βασίλης έτσι όπως τον ξέρουμε σήμερα και τα Χριστούγεννα όπως συνηθίζουμε να τα γιορτάζουμε τις τελευταίες δεκαετίες,  ΔΕΝ μας έρχονται από την Καισαρεία, ούτε έχουν καμιά σχέση με την ορθοδοξία, αντιθέτως έχουν αμερικάνικες ρίζες και φαίνεται ήρθαν στη δεκαετία του 1950-60, κυρίως στον αστικό πληθυσμό, από τους “συγγενείς” μετανάστες, που με τις ευχετήριες κάρτες τους εισήγαγαν τον “Δυτικό” Άϊ-Βασίλη.

Το 2013 είναι ”προ των πυλών” και  είναι χρέος μας να εξηγήσουμε  στα παιδιά, ότι υπάρχουν και κάποια άλλα παιδιά που είναι φτωχά και δεν είναι τόσο τυχερά ώστε να αποκτήσουν τα δικά τους δώρα. Από μια ηλικία και μετά οι γονείς μπορούν να πουν στα παιδιά, ότι το  κομμάτι που συνδέεται με τη φιγούρα του γεράκου που φέρνει δώρα σε όλον τον κόσμο είναι ένας τρόπος να εκφράσουμε την αγάπη μας για τους άλλους, μέσα από την προσφορά δώρων, για παράδειγμα σε άτομα που είναι φτωχά ή παιδιά που είναι ορφανά. Αν αυτή η επεξήγηση συνοδευτεί και με μια επίσκεψη σε κάποιο ίδρυμα, μπορεί  το παιδί να αξιολογήσει καλύτερα την έννοια της εθελοντικής προσφοράς, μέσα από τη βιωματική εφαρμογή. Ίσως το σπουδαιότερο μάθημα, μέσα από τις πράξεις πραγματικής φιλανθρωπίας αυτές τις μέρες, να βρίσκεται στο ότι κάνουμε περισσότερο καλό στον εαυτό μας, όταν κάνουμε κάτι για τους άλλους!

Ιωάννα Μπισκιτζή

Λέκτορας Κλασικής Φιλολογίας

 

Βιβλιογραφία:

Μ. Βασιλείου, έργα, τομ.1-10, εκδ. Πατερικαί εκδόσεις Γρηγόριος Παλαμάς, Θεσσ/ίκη 1972-1974

Βιβλιοθήκη Ελλήνων Πατέρων και Εκκλησιαστικών Συγγραφέων (ΒΕΠΕΣ), Έκδοσις της Αποστολικής Διακονίας της Εκκλησίας της Ελλάδος, 1988, Αθήναι

 

Μοιραστείτε το

-

-->