Την  Πέμπτη 16-08-2012  κηδεύτηκε στα Ανώγεια ο Ιωάννης Κοντογιάννης.

Ο Ιωάννης  Κοντογιάννης  γεννήθηκε στα Ανώγεια το 1928 και ήταν το 3ο παιδί της οικογένειας του Γεωργίου και της Ειρήνης Κοντογιάννη (Ψεβειογιώργη), μιας οικογένειας που  μέσα από τη φτώχεια και τις στερήσεις κατάφερε να μεγαλώσει τα τρία της παιδιά προσφέροντάς τους απλόχερα αυτό που τους περίσσευε  εκείνη τη δύσκολη εποχή, την αγάπη την τιμιότητα , την εργατικότητα, το ήθος και την αξιοπρέπεια.

Μέσα σε ένα τέτοιο περιβάλλον πλούσιο σε αρχές και αξίες  ανατράφηκε και μεγάλωσε ο Ιωάννης  Κοντογιάννης..

Αρχές και αξίες που τις υπηρέτησε απαρέγκλιτα σε όλη του τη ζωή.

Από το χωριό έφυγε όταν κλήθηκε να υπηρετήσει τη στρατιωτική του θητεία και απολυόμενος εγκαταστάθηκε στο Ηράκλειο όπως άλλωστε έκαναν πολλοί Ανωγιανοί εκείνες τις δύσκολες μέρες, σε μια προσπάθεια να καλυτερεύσει τη ζωή του, δημιουργώντας αργά αλλά σταθερά τη δική του περιουσία.

Όλο αυτό το διάστημα τον διέκρινε η εργατικότητα, η εντιμότητα και η αγάπη   για τους χωριανούς του και το χωριό του.

Γύρω στα τριάντα του γνώρισε και παντρεύτηκε την Ειρήνη Κατζουράκη , την  Ρένα του όπως  την αποκαλούσε στη συνέχεια, ένα σύντροφο εξίσου ευγενικό και καλοσυνάτο.

Μαζί ξεκίνησαν να δημιουργήσουν σπιτικό έχοντας όλα τα δεδομένα: αγάπη, αλληλοσεβασμό, εργατικότητα ,αλλά και πίστη ότι θα καταφέρουν να δημιουργήσουν μια οικογένεια βασισμένη στις ίδιες αρχές και αξίες μέσα στις οποίες και οι ίδιοι είχαν μεγαλώσει.

Η ευτυχία τους ολοκληρώθηκε όταν γεννήθηκαν τα δυο τους παιδιά ο Γιώργος και ο Βαγγέλης τα Αγγελούδια τους όπως συνήθιζαν να τα αποκαλούν.

Η ζωή τους από το σημείο αυτό αφιερώνεται αποκλειστικά σ’αυτά τα δυο παιδιά, ξετυλίγοντας συγχρόνως ένα μεγαλείο ψυχής, μια άνευ προηγουμένου στάση αυταπάρνησης και αλτρουϊσμού, σε μια προσπάθεια να μη τα αφήσουν πίσω από την πορεία προς το φως, αλλά να βρίσκονται συνεχώς κοντά τους μέρα και νύχτα, σ’αυτά που τα λησμόνησε η ευτυχία, σ’αυτά που στερήθηκαν τη σφραγίδα της «Μεγάλης Δωρεάς».

Θείε Γιάννη, όλοι όσοι σε γνώρισαν έχουν να πουν για την καλοσύνη που σε διέκρινε, το φιλότιμό σου, την εντιμότητά σου, την ακαιρεότητα του χαρακτήρα σου, αλλά προπάντων για την αξιοπρεπή στάση ζωής που κράτησες όλα αυτά τα δύσκολα χρόνια, που τα κάλυπτες  με κείνο το παντοτινό χαμόγελο, λες και ήσουν ο πιο ευτυχισμένος άνθρωπος του κόσμου.

Αυτή η αξιοπρεπή και περήφανη στάση ζωής είναι ότι πιο πολύτιμο άφησες σε μας, αλλά και σε όλους όσους σε γνώρισαν.

Τώρα θα’σαι για πάντα  κοντά στη Ρένα σου, στην πιστή σου σύντροφο που σ’όλες τις δυσκολίες ήταν δίπλα σου. Θα περπατάτε αγκαλιασμένοι, στον απέραντο παράδεισο. Θα σεριανίζετε  σ’ένα άλλο Ηράκλειο. όπου θα βασιλεύει η γαλήνη .

Καλό σου ταξίδι καλοσυνάτε άνθρωπε, που γεννήθηκες για να προσφέρεις απλόχερα και αγόγγυστα σε όλους τις αξίες της υπομονής, της επιμονής της ανιδιοτέλειας και της συνεχούς προσφοράς. Ας βασιλεύει στη νέα σου ζωή η άνοιξη που εδώ στερήθηκες. Είμαστε σίγουροι πως ο καλός θεός, θα σου χαρίζει απλόχερα τις χαρές που στερήθηκες στους σκληρούς αλλά ωραίους αγώνες σου.

Αγώνες που μας κάνουν περήφανους, μοναδικά χαρίσματα και ανεκτίμητες αξίες που θα μας διδάσκουν και θα αποτελούν ύψιστη προσφορά για μας.

Ας είναι ελαφρύ το Ανωγειανό χώμα που σε σκέπασε.

Ο ανηψιός σου Στάθης

Παντοτινά στην όψη σου είχες  το γέλιο μόνο

κι ας ξέραμε πως έζησες παρέα με τον πόνο

——————————————————

Κάθε πληγή γιατρεύεται και κάθε πόνος γιαίνει

τω κοπελιώ η λαβωμαθιά αγιάτρευτη πομένη

——————————————————-

Ήντα’καμες τση μοίρας σου και απάνω σε ποιο νόμο

ισόβια σε δίκασε εις τον απάνω κόσμο