Συχνά που λέμε για παλιούς  ντόμπρους σωστούς ανθρώπους

Ένα π’ αυτούς  νεκρολογώ  οίκιο πο άλλους τόπους

Όσα  γι αυτό τον άνθρωπο  κι αν γράψω κι ότι πω του

Θα είναι λίγα και φτωχά  στα τόσα  των πρεπώ του

Τσι τύχης η καλή πλευρά  η του καιρού μου οπίσω

Το φερε  τσα  συνταιριαστά για να το ναι γνωρίσω

Στα πρωτοφέξα τσι ζωής  στα χρόνια  τα καλά μας

Στην ίδια στράτα  αφορμές  και λόγοι έβαλα μας

Ένα σεφέρι  εζησα  μαζί του στο χωριό του

Στο αποκάτω   πατρικό στο σπίτι των γονιώ του

Καλοί ανθρώποι οι γονείς  πο πού ο γιος να πάρει

και σαν παιδί τους μ’ είχανε   χαρτί και καλαμάρι

Ο κύρης του εμύσεψε πριν από ένα χρόνο

Αφού χε πια αιώνα ενούς  ζωής γευτεί τον θρόνο

Πια μπεσαλή πια τίμιο πια  άνθρωπο ασίκη

Δε το θυμούμαι να καμα τσα μ’ άλλον μπεσαλίκι

Μήνες δυο-τρεις  φθινόπωρο χειμώνα  τόσο ήτα

Αυτού του βεγγερίσματος  που τρώγαμε τη πίτα

Δεν μ’ αφησε να εσθανθώ  στιγμή κατώτερος του

Κρίμα που τόσο σύντομος επά τα ο καιρός του

Η κοινωνία η ζωή η φύση  ανάγκη τσι χει

Την τύχη αυτούς που ορίζουνε  κι όχι  αυτούς η τύχη

Οικείος ντόμπρος μερακλής φίλος  αδέρφι-μπέτης

Με λίγα λόγια  άνθρωπος  ο εκλυπών λεβέντης

Θερμά συλλυπητήρια  σε όλους  του τσι οικείους

Και στους Μελιδοχωριανούς  ξαδέρφους του και θείους

Παλιέ μου φίλε σύνομε  Σταύρο  Καράτζη  γειά σου

Να ναι λαφρυά τα χώματα κια  που θα σε σκεπάσου

Έκεια που σ ’είχα έχω σε,  ζεις ή δε ζεις στη ΄σκέψη

Που δε μπορεί  πως έφυγες ακόμη να πιστέψει,

Χαράκι, Γέννα και Μαδέ,  Δούλι, Βοριά, Δαμάνια

Να  ξαναδούνε τσα ψυχή    θα   κάμουνε ζαμάνια

Λαράνι, Αρκάδι, Κόλαινα, Καλό Χωριό, Πρετόρια

μετέχω στην μεγάλη σας  που ΄χετε στενοχώρια