Ο επικήδειος που εκφώνησε ο Γιάννης Σκουλάς, γιατρός, διευθυντής ΩΡΛ στο «Βενιζέλειο Νοσοκομείο»-Πρώην βουλευτής του ΠΑΣΟΚ

«Θείε Δήμο, Φεύγεις σήμερα πλήρης ημερών 93 ετών, αλλά για εμάς αυτές οι ώρες είναι οδυνηρές και αβάσταχτες. Aφήνεις πίσω σου όμως μια υπέροχη οικογένεια που δημιούργησες με την  αγαπημένη σου Μάρω.Τα παιδιά σου ο Γιάννης και η Κάλλια είναι άξιοι συνεχιστές του ονόματος σου και των αξιών σου. Ευτύχησες να δεις πολλά εγγόνια που σε  περιστοιχίζουν σήμερα εδώ.

Ο Δήμος, η Έρη, η Μαρία-Εμμανουέλα και ο Ηλίας. H Στέλλα, η Μάρω, η Χαρά και ο Νικηφόρος. Η νύφη σου Σόφη και ο γαμπρός σου Βασίλης. Εμείς τα ανίψια σου και η αδελφή σου η  Αγάπη η τελευταία της αδερφοσύνης σου.Η καταγωγή σου και η ανατροφή στο μέσα σε μια οικογένεια με σταθερές και ξεκάθαρες  Χριστιανικές, ηθικές και πατριωτικές αρχές διέπλασσε ένα χαρακτήρα έντιμο, ηθικό γεμάτο από προσφορά, φιλοξενία, αλτρουισμό και ντομπροσύνη.

Κουβάλησες επάξια στους δυνατούς σου ώμους το βαρύ όνομα της οικογένειας σου και ιδιαίτερα του πατέρα σου Παπαγιάννη Σκουλά, χωρίς ποτέ να παρεκκλίνεις ούτε μια σπιθαμή.

Γεννήθηκες το 1931 στο Περαχώρι στα Ανώγεια. Συμμαθητής με τη μάνα μου Ριρίκα και τον Θανάση του Φρουδά. Έζησες τη γερμανική κατοχή, μικρός για να λάβεις μέρος στην ένοπλη αντίσταση, όμως βοηθάς μεταφέροντας εφόδια στο αντάρτικο λημέρι.

Στο σπίτι σας έζησες όλα τα συνταραχτικά γεγονότα της εποχής. Μετά το κάψιμο των Ανωγείων έρχεστε στο Ηράκλειο και το σπίτι σας στην Αγία Τριάδα γίνεται κέντρο φιλοξενίας όλων των αναξιοπαθούντων Ανωγειανών.

Στρατεύεσαι και το  1952 πας εθελοντής στον πόλεμο της Κορέας. Επιστρέφεις και αρχίζει μια δύσκολη αλλά μεστή ζωή στο μετόχι του πατέρα σου Παπαγιάννη. Με τον αγαπημένο σου αδερφό Γιώργη και τον Μιχάλη δημιουργείτε με πολύ κόπο και  επιμονή ένα παράδεισο ζηλευτό σε όλο το  Μαλεβύζι.

Ο μακαρίτης ο πατέρας μου ο Γιώργης του Παπαγιάννη έλεγε «ο Δήμος μας, ο Βαγγέλης μας – αγαπημένα αδέρφια, που σας ζηλεύανε όλοι για το δέσιμο σας.

Ο Δήμος μας ο δυνατότερος άντρας, ο καλύτερος αμπελουργός ».

Παντρεύεσαι το 1967 την κόρη του Περικλή Μοσχολάκη, από το Κανλί Καστέλλι, σημερινό Προφήτη Ηλία. O πεθερός σου Περικλής, αντιστασιακός στην κατοχή, φίλος του πατέρα σου και μεγάλος νοικοκύρης της εποχής. Δημιουργείς μια αξιοθαύμαστη αγροτική περιουσία, ζηλευτή ακόμη και σήμερα, που συνεχίζει επάξια ο Γιάννης σου. Σπουδάζεις τα παιδιά σου και ζεις μια ευτυχισμένη ζωή με την αγαπημένη σου Μάρω που είναι πάντα δίπλα σου, βράχος ακλόνητος.

Οι συζητήσεις μαζί σου στο μετόχι ήταν πάντα ωφέλιμες και ευχάριστες γιατί ήσουν άτομο κοινωνικό και είχες άποψη καθαρή σε πολλά κοινωνικά ζητήματα. Σταθερός και αταλάνευτος Δημοκράτης και τα λόγια σου πάντα μετρημένα. Ξεροκέφαλος και ατρόμητος. Θυμάμαι το 1974, στην επιστράτευση για την  Κύπρο, πήγες στο φρουραρχείο Ηρακλείου και δήλωσες εθελοντής γιατί δεν είχαν καλέσει την κλάση σου.

Θείε Δήμο, Φεύγεις και αφήνεις ένα δυσαναπλήρωτο κενό. Είμαι σίγουρος πως δεν θα σε ξεχάσουμε, γιατί η ντομπροσύνη σου και η αξιοπρέπεια που σκόρπισες με το πέρασμα σου από αυτόν τον κόσμο δεν θα σβήσει το χνάρι της ζωής σου.  Αγαπημένη θείε Δήμο,  Πάντα θα σε θυμόμαστε Πάντα θα σε αγαπάμε Αιωνία σου η μνήμη.»

Μοιραστείτε το

-

-->