Στις 22 Ιουλίου 2000 και ώρα 1400 η αποστολή για τον ΄Ολυμπο το ιερό βουνό των θεών αποτελούνταν από δεκατρία άτομα των ορειβατικών συλλόγων Μοιρών και Ηρακλείου με αρχηγό το Μανώλη Αβραμάκη, ανηφορήσαμε από τη θέση « Γκορτσιά ή Διασταύρωση » ( υψομ.1100 μ.) για την κορφή του Ολύμπου. Στους ώμους μας είχαμε τα σακίδια με όλες τις προμήθειες και τη σκηνή που θα μέναμε. Η απόσταση ήταν 16 χιλιόμετρα σε ένα καλά διαμορφωμένο μονοπάτι.

Αριστερά μας αφήσαμε το φαράγγι του Ενιπέα με το ομώνυμο ποτάμι μήκους δέκα χιλιομέτρων. Ο ποταμός τροφοδοτείται από μια πηγή που αναβλύζει από τη θέση « Πριόνια ». Η περιοχή αποτελούσε σκηνικό όπου εκτυλίχθηκαν αρκετοί Ελληνικοί αρχαίοι μύθοι : Η Λητώ λουζόταν στα νερά του Ενιπέα όταν την καταδίωξε η ΄Ηρα πετροβολώντας την ως την ακτή του Θερμαϊκού. Ο Ορφέας καταγόταν από την περιοχή αυτή και εδώ βρήκε τραγικό θάνατο, καθώς οι Μαινάδες τον κατασπάραξαν και έριξαν το κεφάλι του στο φαράγγι.

Η ανάβαση ήταν φανταστική μέσα σε πανύψηλα έλατα, μαύρη πεύκης, οξιές, δρυάδες, πεύκα ποικιλίας ρόμπολο και όλα αυτά σε πυκνά δάση. Τα φορτία όμως που φέραμε ήταν βαριά , η θερμοκρασία πολύ υψηλή και η ανηφόρα μεγάλη. ΄Ετσι γίνονταν μικρές στάσεις για ξεκούραση. Τέτοιες στάσεις έγιναν στις θέσεις «Μπάρμπα» ( υψομ.1450μ.), « Στράγγο» (υψ.1910 μ.) και « Πετρόστρουγγα» (υψ.2000 μ,) Στη θέση αυτή έχουν μαντριά οι κτηνοτρόφοι της περιοχής , τους χαιρετήσαμε και τους πληροφορήσαμε ότι είμαστε Κρητικοί, τότε μας ζήτησαν να τους κεράσουμε τσικουδιά. Εμείς τους προσφέραμε μας ευχαρίστησαν και μας ευχήθηκαν καλό δρόμο.

Η πανίδα είναι πλούσια και σήμερα απαντούν στον ΄Ολυμπο στις απόκρυμνες πλαγιές του ένα σπάνιο είδος αγριόγιδου, ενδημικού των Βαλκανίων, ακόμα υπάρχουν, το ζαρκάδι, ο αγριόγατος, ο λύκος, το κουνάβι, ο ασβός, ο λαγός, τρωκτικά και άλλα. Η ορνιθοπανίδα περιλαμβάνει χρυσαετούς (βιτσίλες) και όπως λένε ίσως ένα ζευγάρι γυπαετών.

Μετά τα 2100 μέτρα υψόμετρο άρχισε να αραιώνει το δάσος του ρομπόλου και μέχρι τις κορφές υπήρχε ένα μωσαϊκό από καταπράσινα αλπικά οικοσυστήματα ανάλογα με το ανάγλυφο και τον προσανατολισμό του εδάφους. Στα λιβάδια στις απότομες πλαγιές, στους βράχους φύονται μερικά από τα ωραιότερα ελληνικά λουλούδια.

Φθάσαμε στις θέσεις « Λαιμό και Καγκέλια » όπου το μονοπάτι περνά πάνω από την κορυφογραμμή που είναι μια πολύ στενή λωρίδα, ενώ εκατέρωθεν είναι απόκρημνες πλαγιές εκατοντάδων μέτρων. Το τοπίο προκαλεί φόβο στον περαστικό και αρκετά άτομα που έχουν υψοφοβία αδυνατούν να περάσουν, εδώ το υψόμετρο είναι περίπου στα 2600 μέτρα.

΄Υστερα από κάμποσης ώρας ανάβασης με το φίλο μου Γιώργη Ξαγοραράκη καθηγητή των μαθηματικών που είχαμε και μεγάλη διαφορά ηλικίας φθάσαμε στο φανταστικό Οροπέδιο των Μουσών. Κατασκηνώσαμε έξω από το καταφύγιο « Χρήστος Κάκαλος » σε υψόμετρο 2650 μέτρων. Πιο πάνω στα 2.750 μέτρα είναι το δεύτερο καταφύγιο « Γιόσος Αποστολίδης» . Ντυθήκαμε αμέσως με χειμωνιάτικα ρούχα, γιατί η θερμοκρασία είχε πέσει με το λυκόφως αρκετά χαμηλά και είχαμε αρχίσει την τρεμούλα. Σε όλο το οροπέδιο είχε δημιουργηθεί ένα πολύχρωμο Πανελλήνιο ορειβατικό χωριό.

Στον ΄Ολυμπο γίνονταν η 60η Πανελλήνια συνάντηση Ορειβατών με διοργανωτή το Ορειβατικό Σύλλογο Λιτόχωρου. Πήραμε το λυτό δείπνο μας ένα σάντουιτς και ένα μικρό μπουκάλι κρασί.

Απέναντι ήταν η πιο ψηλή κορφή του Ολύμπου ο Μύτικας και το Στεφάνι του μέγιστου των θεών Δία. ΄Όταν αναπαυόταν ο Δίας καθόταν στην άκρη του οροπεδίου και ακουμπούσε την πλάτη του στο στεφάνι , ενώ στο οροπέδιο χόρευαν οι Μούσες και τον ψυχαγωγούσαν. Οπόταν δεν είχε κέφια έπιανε από πίσω του τους κεραυνούς και τους εξακόντιζε κάτω στους κοινούς θνητούς.

Η θερμοκρασία όλο και έπεφτε πιο χαμηλά και περί ώρα 23,00 η θερμοκρασία μέσα στη σκηνή ήταν 4 βαθμοί πάνω από το μηδέν και περί ώρα 0230 η εξωτερική θερμοκρασία ήταν 2 βαθμοί κάτω από το μηδέν. Το κλίμα στον ΄Ολυμπο είναι πάρα πολύ βαρύ εξ αιτίας του υψομέτρου και της καθαυτής γεωγραφικής θέσης του βουνού και καθιστούν το χειμώνα παρατεταμένο, ενώ οι βροχοπτώσεις και οι χιονοπτώσεις είναι πολύ έντονες, συναντήσαμε δε πάρα πολλές χιονούρες.

« Στον ΄Ολυμπο, όπου των θεών κρατιέται ο θρόνος,

Ασυγνέφη κει πάνω βασιλεύει γαλήνη ατέλειωτη ,

Κι ολόλευκη φεγγοβολή τον λούζει……..»

Ομήρου Οδύσσεια Ζ 45.

Η επόμενη μέρα ήταν πολύ δροσερή , ηλιόλουστη και μετά το πρωινό, πήραμε την ανηφόρα και ανεβήκαμε στην κορφή « Προφήτης Ηλίας» ( υψ. 2886 μ.) για την τελετή της Πανελλήνιας Συνάντησης των Ορειβατών. ΄Εγινε από τον παπά λειτουργία στην ομώνυμη πέτρινη εκκλησία και ακολούθησε επιμνημόσυνη δέση για τους ορειβάτες που έχουν χαθεί στα διάφορα βουνά. Ακολούθησαν οι χαιρετισμοί των προέδρων των Ορειβατικών Συλλόγων της Ελλάδας και ανταλλάχτηκαν δώρα κατά πληροφορίες συμμετείχαν περίπου 1000 ορειβάτες.

Μετά την κατάβαση τραβερσάραμε με το φίλο μου το Μανέλη για τον Μύτικα την πιο ψηλή κορφή της Ελλάδας ( υψ.2917 μ). Η ανάβαση έγινε από ένα λούκι με ανηφορική κλήση περίπου 80% με μεγάλη προσοχή, διότι ανά πάσα στιγμή μπορεί να συμβεί το μοιραίο από πτώση λίθων, που προξενούνε από προπορευόμενα άτομα. ΄Ολη η περιοχή κυριαρχείται από μυτερές πέτρες που στέκονται όρθιες σαν κολώνες και τσουγκρωτά βράχια σαν να είμαστε σε μια έρημο γεμάτη με φαντάσματα. Παντού κυριαρχούσε μια σιωπή. ΄Όλα αυτά προκαλούσαν δέος και νομίζαμε ότι βρισκόμαστε σε σεληνιακό τοπίο. Η ανάβαση αυτή είναι από τις πιο δύσκολες αναβάσεις, γιατί δεν υπάρχει μονοπάτι. Στο λούκι αυτό έχουν σκοτωθεί μερικά άτομα από πέτρες και στα σημεία αυτά έχουν τοποθετήσει αναμνηστικές πλακέτες. Στην κορφή επάνω κυμάτιζε η Ελληνική σημαία και υπογράψαμε στο βιβλίο επισκεπτών. Εγώ για κάποια στιγμή νόμισα, ότι ήμουνα κυρίαρχος της Ελλάδας. Δεν είναι τυχαίο λοιπόν που οι αρχαίοι μας πρόγονοι ήθελαν τους δώδεκα θεούς εκεί πάνω, κάτι ήξεραν αυτοί!

Η μεγάλη βιοποικιλότητα της χλωρίδας και πανίδας , το πανέμορφο τοπίο, η μυθολογία, η ιστορία του Ολύμπου, συγκινούν κάθε επισκέπτη ανάλογα με τα ενδιαφέροντα και την ηλικία του. Τα συναισθήματα είναι πολλά, ενώ είμαστε πάνω στην οροφή της Ελλάδας στον Μύτικα, παρέα με τους δώδεκα θεούς, αφουγκραστήκαμε να ακούσομε το κλάμα του θείου βρέφους του Δία στο Ιδαίο ΄Αντρο στη Νίδα, μας εμπόδισαν όμως οι κρότοι των ασπίδων των Κουρητών ή αρχαίων Δακτύλων , που τις χτυπούσαν χορεύοντας στο Οροπέδιο της Νίδας, για να μην ακούσει το κλάμα ο Κρόνος και καταπιεί το μικρό Δία.

H κατάβαση έγινε από τη θέση « Ζωνάρια» όπου τα πετρώματα είναι κυματοειδή σαν ζώνες, εξ αιτίας των οποίων πήρε το όνομα η περιοχή. Συναντήσαμε στα 2100 μέτρα υψόμετρο το καταφύγιο «Σπήλιος Αγαπητός ή Ζολώτας» κτισμένο μέσα στο ελατόδασος και τη μαύρη πεύκης .Ακολουθήσαμε το μεγαλειώδες φαράγγι του Ενιπέα κατάφυτο από έλατα και πεύκα και ύστερα από έξι ώρες πορείας φθάσαμε στην ειδυλλιακή θέση Πριόνια, όπου ρέουν πολλά πηγαία κρυστάλλινα νερά και υπάρχει μια ταβέρνα. Πιο κάτω δίπλα στον Ενιπέα είναι η μονή του Αγίου Διονυσίου όπου ιδρύθηκε το 1540.

Ο ΄Ολυμπος αποτελείται από ασβεστολιθικά πετρώματα με βαθιές κοιλάδες και φαράγγια χαρακτηριστικό γνώρισμα των ασβεστολιθικών βουνών. Είναι φημισμένος για την ομορφιά την οικολογική αξία, τους θρύλους, τις παραδόσεις , τα παλαιά και σύγχρονα γεγονότα ΄Ετσι ήταν η πρώτη περιοχή της χώρας που ανακηρύχθηκε Εθνικός Δρυμός το 1938. Επίσης η UNESKO τον περιέλαβε το 1981, στο διεθνές δίκτυο των περιοχών που χαρακτηρίζονται ως « Αποθέματα της Βιόσφαιρας».

Επισκεφθήκαμε το Δίον, την ιερή πόλη των Μακεδόνων και λαμπρό κέντρο θρησκευτικής ζωής από τον 5ο π.χ. αιώνα μέχρι τον 5ο μ.χ. αιώνα. Στο Δίον γιόρταζαν οι Μακεδόνες Βασιλείς με πανηγύρεις και αγώνες τις νίκες τους και εδώ ο Μέγας Αλέξανδρος θυσίασε στον Ολύμπιο Δία, πριν ξεκινήσει τη μεγάλη εκστρατεία για την Ασίας.

« Θυσία μεγαλοπρεπείς τοις θεοίς συνετέλεσαν

Εν Δίω της Μακεδονίας Αλέξανδρος Βασιλεύς…»

( Διόδωρος Σικελιώτης 17,16)

Μοίρες 2 -8- 2000

ΜΑΝΟΛΗΣ ΜΙΧ. ΔΑΚΑΝΑΛΗΣ

ΑΓΡΟΝΟΜΟΣ – ΟΡΕΙΒΑΤΗΣ