Από την επιμνημόσυνη δέηση στον Αί Γιώργη

Τα θύματα της δικτατορίας του ΄67 και τους αγωνιστές του Πολυτεχνείου τίμησε για 10^η συνεχή χρόνια η ενορία του Αγίου Γεωργίου Ανωγείων, η μοναδική εκκλησία στην Ελλάδα που οργανώνει κάθε χρόνο τέτοια μέρα, εκδήλωση για τον ματωμένο Νοέμβρη του ΄73.

Παρουσία του δημάρχου Ανωγείων Σωκράτη Κεφαλογιάννη, μελών του δημοτικού συμβουλίου και πολλών Ανωγειανών, τελέστηκε το μεσημέρι επιμνημόσυνη δέηση από τον εφημέριο π.  Ανδρέα Κεφαλογιάννη για τους πατριώτες που έχασαν τη ζωή τους την περίοδο της εφτάχρονης αμερικανοκίνητης χούντας.

Με το δικό του τρόπο ο καλός μαντιναδολόγος Γιώργης Μπέρκης ή Κατσούγκρης  αναφέρθηκε στη σημερινή επέτειο:

Τιμή σ΄ αυτούς που κάνανε τα νιάτα τους χαλάλι

Ενάντια στο Φασισμό δε σκύψαν το κεφάλι

Τιμή και δόξα στους νεκρούς που βάλαν τα κορμιά τους

Κάτω από τις ερπύστριες για τα ιδανικά τους

Τιμή και δόξα στους νεκρούς που γίνανε θυσία

Ενάντια στο Φασισμό και τη δικτατορία

Στην ομιλία του ο π. Ανδρέας Κεφαλογιάννης τόνισε:

«Για 10^η συνεχή χρονιά η Εκκλησία μας, η ενορία μας τιμά την επέτειο του Πολυτεχνείου, τιμά τους αγωνιστές του Νοέμβρη τιμά τα θύματα της αμερικανοκίνητης δικτατορίας, τιμά τους αγωνιστές που πλήρωσαν για τις ιδέες τους, με εξορίες στα Μακρονήσια και στα ξερονήσια του Αιγαίου.

Αγαπητοί συγχωριανοί,

στην εξέγερση του Νοέμβρη, στην εξέγερση των φοιτητών κατά της ξενοκίνητης Χούντας των συνταγματαρχών, τ΄ Ανώγεια είχαν τη δική τους συμμετοχή, τη δική τους ξεχωριστή προσφορά, τη δική τους έντονη παρουσία.

Ένας μεγάλος Ανωγειανός ο Νίκος Ξυλούρης, βρέθηκε από την πρώτη στιγμή του αγώνα στον πλευρό των φοιτητών, στο πλευρό των ελεύθερων αγωνιζόμενων Ελλήνων. Με όπλο τη λύρα του και τη φωνή και αιχμή του δόρατος την πάντα περήφανη «ΞΑΣΤΕΡΙΑ», εμψύχωνε και ξεσήκωνε τους φοιτητές.

Ήταν αυτός που μπήκε μπροστάρης στις πορείες, τις διαδηλώσεις, που οργάνωνε ο αθηναϊκός λαός στη οδό Πατησίων, ήταν αυτός που δεν φοβήθηκε, δεν δείλιασε και ύψωσε το ψηλορείτικο ανάστημα του απέναντι στην Χούντα του Ιωαννίδη. Ο Ψαρονίκος βέβαια πλήρωσε για αυτή του την πατριωτική στάση, καθώς η Χούντα τον συνέλαβε, τον οδήγησε στην ασφάλεια και τον βασάνισε.

Μαζί με τον αείμνηστο Νίκο, μέσα στο Πολυτεχνείο βρέθηκαν και πολλοί Ανωγειανοί φοιτητές που έδωσαν το δικό τους αγώνα. Θα μου επιτρέψετε να κάνω μια ειδική αναφορά σε έναν άνθρωπο και ενορίτη μας, που δεν είναι πια μαζί μας για την αντιστασιακή του δράση μέσα στο Πολυτεχνείο. Στο Γιώργη Δραμουντάνη του Στεφανογιάννη. Ο Γιώργης κουβαλώντας μέσα του την αντίσταση του Ψηλορείτη σε κάθε κατακτητή ήταν ο άνθρωπος, ο φοιτητής εκείνος που κράτησε ψηλά τη σημαία του πατριωτισμού, της δημοκρατίας, των Ανωγείων, της Κρήτης. Έγραψε τη δική του ιστορία απέναντι στον εσωτερικό εχθρό, απέναντι στην Χούντα του αίματος και της καταστροφής.

Αγαπητοί συγχωριανοί,

Ακούμε πολλές φορές, να λένε από συνήθεια, πόσο επίκαιρα είναι τα μηνύματα του Πολυτεχνείου. Φέτος οι λέξεις, ίσως για πρώτη φορά μετά από 37  χρόνια αποκτούν την πραγματική τους διάσταση. Ναι, στην Ελλάδα του 2010 τα μηνύματα είναι επίκαιρα όσο ποτέ άλλοτε.

Σήμερα, 37 χρόνια μετά το ΨΩΜΙ – ΠΑΙΔΕΙΑ – ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ είναι τα ζητούμενα των ημερών.

Όλοι οι αγώνες επικεντρώνονται στην υπεράσπιση του ψωμιού των εργαζομένων, που βλέπουν καθημερινά να μειώνεται το βιοτικό τους επίπεδο, το επίπεδο της ζωής του, το επίπεδο της ίδιας του της ύπαρξης.

Βλέπουν την ανεργία να καλπάζει, τη φτώχεια να μεγαλώνει, την εξαθλίωση να παίρνει σάρκα και οστά.

Η ΠΑΙΔΕΙΑ, ο χώρος εκείνος όπου έπρεπε να ενισχυθεί, βάλλεται σήμερα, μέσα από τις περικοπές, μέσα από τις τροίκανές επιλογές, μέσα από μια άγρια λιτότητα, από τα ευρω-προγράμματα, που έχουν ένα και μοναδικό στόχο, να εμπορευματοποιήσουν πλήρως τη γνώση και τη μάθηση.

Ούτε για ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ μπορούμε να μιλάμε, από τη στιγμή που έχει παραχωρηθεί μέρος της εθνικής μας κυριαρχίας, από τη στιγμή που εξαρτιόμαστε από δάνειες δυνάμεις, από τη στιγμή που λανθασμένες επιλογές των τελευταίων ετών άνοιξαν την πόρτα στη μαφία των διεθνών τοκογλύφων που κρύβονται πίσω από το όνομα ΔΙΕΘΝΕΣ ΝΟΜΙΣΜΑΤΙΚΟ ΤΑΜΕΙΟ. Δυστυχώς για όλους μας, η πατρίδα μας σήμερα είναι αλυσοδεμένη, είναι εξαρτημένη, είναι όμηρος των Βρυξελλών, της Ουάσιγκτον και του Βερολίνου.

Αγαπητοί συγχωριανοί,

Δεν είναι καθόλου υπερβολή όταν λέγεται, όταν ακούγεται ότι ζούμε μια νέα ΓΕΡΜΑΝΟΚΑΤΟΧΗ. Μπορεί η Βέρμαχτ να μην είναι εδώ με στρατό, όμως, καθημερινά οι ΝΑΖΙ της οικονομίας, μας εκτελούν, μας στήνουν στα εκτελεστικά αποσπάσματα με όπλα τις τράπεζες και τους τόκους που έχουν περάσει ως θηλιά στο λαιμό μας.

Ο Ελληνικός λαός δεν έχει άλλο δρόμο από το να αντισταθεί και όχι να παρακολουθεί μοιρολατρικά τις εξελίξεις. Πρέπει να βγει από το λήθαργο του και να στείλει το δικό του μήνυμα στο Βερολίνο και τις Βρυξέλλες.  Και είμαστε βέβαιοι ότι αυτό θα συμβεί, γιατί οι ΕΛΛΗΝΕΣ δεν αντέχουν τις ΚΑΤΟΧΈΣ, δεν αντέχουν να ζουν με το πιστόλι στον κρόταφο.

Αγαπητοί συγχωριανοί,

δεν πρέπει να ξεχνάμε, δεν θα πρέπει να λησμονούμε και τον προδοτικό ρόλο της Χούντας απέναντι στην Κύπρο, όπου με το προδοτικό πραξικόπημα σε βάρος του Μακαρίου άνοιξε το δρόμο για την εισβολή του ΑΤΤΙΛΑ στο νησί, το οποίο πληρώνει ακόμα και σήμερα τις ενέργειες της Χούντας των συνταγματαρχών. Αλλά και στην Κύπρο, την ώρα της εισβολής, τ΄ Ανώγεια και οι Ανωγειανοί ήταν εκεί, με το Βασίλη Μανουρά και το Γιώργη Χρονιάρη, να παίρνουν μέρος σε μια από τις σημαντικότερες μάχες αυτή του αεροδρομίου της Λευκωσίας, το οποίο και κράτησαν τελικά.

Αγαπητοί συγχωριανοί

Κλείνοντας θα θυμίσω τα χθεσινά λόγια του Προέδρου της Δημοκρατίας Κάρολου Παπούλια όπου τόνισε ότι: « Η φετινή επέτειος του Πολυτεχνείου συμπίπτει με μια δύσκολη συγκυρία στην οποία κρίνονται και διακυβεύονται πολλά: Πρώτα-πρώτα πόσα θα είναι τα πέτρινα χρόνια για την ελληνική κοινωνία που δοκιμάζεται, αλλά επίσης πότε και πώς η πολιτική θα ανακτήσει την κυριαρχία της επί των αγορών, πότε και πώς το πολιτικό σύστημα θα βρει τον τρόπο να ανταποκριθεί στις ανάγκες των καιρών». Και πρόσθεσε: «Η εξέγερση του Πολυτεχνείου μας θυμίζει ότι στην πρωτοπορία των κοινωνικών ανατροπών βρίσκεται πάντα η νέα γενιά. Οι ανατροπές γίνονται με συμμετοχή και αγώνα, με αφοσίωση στο συλλογικό, με την πίστη σε κάτι που μπορεί να φαίνεται άπιαστο και με απομάκρυνση από το δρόμο της ιδιώτευσης».
Ας σταθούμε λοιπόν κι εμείς σήμερα ταπεινοί προσκυνητές μπροστά στη μνήμη των αγωνιστών του Πολυτεχνείου κι ας αναλογιστούμε το πόσο μεγάλο είναι το χρέος μας να διαφυλάξουμε τα αγαθά της δημοκρατίας και της ελευθερίας

Τιμή και δόξα στους δημιουργούς του έπους του Πολυτεχνείου. Τιμή και δόξα σ’ αυτούς που αγωνίστηκαν για να ξανάρθει στην Ελλάδα μας το φως της Ελευθερίας και της Δημοκρατίας.

Σας ευχαριστώ»