Την εκκλησία του Αϊ Γιώργη επισκέφθηκαν χθες τα παιδιά του νηπιαγωγείου Ανωγείων και έψαλλαν τα κάλαντα στον π. Ανδρέα Κεφαλογιάννη. Ο ιερέας της ενορίας τους μίλησε για τη σημασία της γιορτής των Χριστουγέννων και στη συνέχεια προσέφερε γιορτινά δώρα στους μικρούς επισκέπτες.

Τα παιδιά με τη σειρά τους ανταπέδωσαν τα δώρα, που ήταν άλλα από δικές τους ζωγραφιές.

Με την ευκαιρία της επίσκεψης π. Ανδρέας έκανε την εξής ανάρτηση στο διαδίκτυο.

«Άκου παιδί μου να σου πω…

 Δεν διαφέρουμε σε τίποτα.

Παιδί είμαι και γω. 

Τεράστιος και μεγάλος θες και του λόγου σου να γίνεις.

Βιαζόμαστε παιδί μου κι οι δυο μας. 

Δεν αντέχουμε την αλήθεια. 

Όχι γιατί δεν μας αρέσει.

Μα διότι η αλήθεια της δικής μου ζωής, η αλήθεια της δικής σου ζωής, μας ορίζει να περιμένουμε, 

εσύ να μεγαλώσεις και εγώ από την πλευρά μου να περιμένω, γνωρίζοντας το βέβαια από τώρα, πως σε λίγο καιρό θα συμπεριφέρομαι όπως ένα παιδί, ένα νήπιο.

Εσύ παιδί μου θες να κατακτήσεις τον κόσμο και εγώ θέλω να γυρίσω στο δικό σου κόσμο. Των αγνών  των μικρών, των καθαρών  ψυχών.

Εσύ παιδί μου βιάζεσαι να πιάσεις στο χέρι σου το  κομπολόι, το τσιγάρο, το τιμόνι, βιάζεσαι να φιλήσεις και να ερωτευτείς, βιάζεσαι να δείξεις τη δύναμή σου, να κατακτήσεις τον κόσμο όλο, βιάζεσαι να έχεις δικό σου πορτοφόλι και να λες πως κουμάντο κάνεις εσύ. 

Εγώ παιδί μου βιάζομαι το χέρι μου να μην εξαρτάται από το τιμόνι, προσπαθώ να πείσω τα δαχτυλά μου να αφήσουν το τσιγάρο, θέλω τόσο πολύ παιδί μου να μην με νοιάζει το πορτοφόλι και πίστεψέ με δεν θέλω να έχω ανάγκη να είμαι δυνατός, ούτε να κατακτήσω τον κόσμο. Μοιάζουμε παιδί μου γιατί εγώ είμαι εσύ κι εσύ είσαι εγώ.

Όμως παιδί μου νιώσε ένα χέρι στο χέρι σου, όπως το ίδιο χέρι νιώθω και εγώ στο δικό μου. 

Και θέλω να σου πω μία αλήθεια… είναι το χέρι του θεού μας, του Χριστού μας, της Παναγιάς μας.

Το χέρι αυτό κρατάει και τους δυο μας, από τη μία πλευρά εμένα από την άλλη πλευρά εσένα παιδί μου.

Θέλω να πιστέψεις παιδί μου, ότι το χέρι αυτό δεν θα φύγει από τις παλάμες μας, μα δεν μας σφίγγει κιόλας, ούτε ποτέ θα μας πιέσει.

Μας κρατάει για να μην πέσουμε, να μην ξεμακρύνουμε.

Την ίδια ώρα, όποτε θέλεις εσύ παιδί μου μπορούμε κι δύο μας, να ξεγλιστρήσουμε το χέρι μας και να φύγουμε μακριά. Νιώσε  όμως παιδί μου τη ζεστασιά του Χεριού που μας κρατάει, νιώσε τη δύναμη που μας ενώνει, πες με τα χείλη σου τη μεγαλύτερη αλήθεια που και εγώ πια την ξέρω και που τόσο θέλω να γνωρίσεις και εσύ…

Η αλήθεια δεν είναι άλλη από το πόσο αξία έχει, όχι μόνο μέσα στο σκοτίδι  κάποιος να μας κρατά για να βαδίζουμε, μα τεράστια αξία, λατρεμένη αξία όταν στο υπέρλαμπρο στο αδιάψευτο φως, το χέρι αυτό συνεχίζει να μας κρατάει.

Άκου παιδί μου να σου πω που είσαι μικρός, είσαι βλαστάρι, καθαρό πλάσμα και διάφανο.

Άσε παιδί μου το φως να σε γιγαντώσει να σε θρέψει, να σε στηρίξει, μην αρνηθείς ποτέ την αλήθεια του.

Κι αν εγώ παιδί μου λείψω, εσύ, εσύ παιδί μου θα έχεις μάθει ότι δεν αξίζει να βιάζεσαι να την ξεπεράσεις  τη ζωή.

Μα αξίζει να την αναγνωρίζεις να πιστεύεις, με όλη τη δύναμη της ψυχής σου πως ο Θεός μας ξέρει καλιά από μας. Να λες και να νιώθεις και να ξαναλές και να ξαναλές και να το ουρλιάζεις, πως εμπιστεύομαι και ξέρω ότι ο Θεός μου ο Χριστός μου, η Παναγιά μου, με αγαπάει και με προσέχει…

Καλό δρόμο παιδί μου και μην ξεχνάς το πόσο μοιάζουμε.»