Την Κυριακή 23 Νοεμβρίου, θα τελεστεί στον Ιερό Ναό του Αγίου Ιωάννη στο Αρμί, το ετήσιο μνημόσυνο για την ανάπαυση της ψυχής, της Αικατερίνης Σπιθούρη ή “Νταμπακομανώλενας”, με την οικογένεια της να καλεί συγγενείς, φίλους και συγχωριανούς να ανάψουν ένα κερί στη μνήμη της.

Η Αικατερίνη Σπιθούρη, γνωστή και ως “Χατζοκατίνα”, “έφυγε” από τη ζωή σε ηλικία 93 ετών, στις 26 Νοεμβρίου 2024. Μια δυναμική γυναίκα των Ανωγείων, ένας σπάνιος άνθρωπος που έζησε τα Ανώγεια του Ολοκαυτώματος και της ανασυγκρότησης, μεγάλωσε σε δύσκολες εποχές, αλλά στάθηκε πάντα με αξιοπρέπεια στο ύψος των περιστάσεων. Μητέρα επτά παιδιών με τον σύζυγο της Εμμανουήλ Σπιθούρη, αγωνιστή της αντίστασης και τραυματία του σαμποτάζ της Δαμάστας, στάθηκε όρθια και στον υπέρτατο πόνο του αδόκητου χαμού του γιου της Μιχάλη πριν μερικά χρόνια. Μια γυναίκα που εκτός των άλλων προτερημάτων της, τιμήθηκε λίγα χρόνια πριν πεθάνει από την Δημοτική Βιβλιοθήκη του Δήμου Ανωγείων, για την ακόρεστη “δίψα” της για γνώση, όντας ένας από τους ανθρώπους που διάβαζαν τα περισσότερα βιβλία. Μια γυναίκα πρότυπο και παράδειγμα για τις νεότερες γενιές για την αγνή ψυχή της και την μεγάλη δύναμη ψυχής που είχε σε κάθε δυσκολία.

Με σημείωμα στην ΑΝΩΓΗ την αποχαιρετά η εγγονή της Κατερίνα Σπιθούρη, αναφέροντας τα παρακάτω λόγια:

“Γιαγιά μου,

Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, οι αναμνήσεις μου ξεκινούν πάντα μαζί σου. Το μαύρο τσεμπέρι, τα μαύρα ρούχα και η καρό ποδιά στη μέση αποτελούσαν την ενδυμασία σου∙  μια ενδυμασία που για μένα συμβόλιζε τη ζωή σου ολόκληρη — τον μόχθο, την υπομονή, τη σεμνότητα και τη δύναμη μιας γυναίκας που δεν λύγισε ποτέ.

Ήσουν το καταφύγιό μου και η σύμμαχός μου. Η γιαγιά που έκρυβε σοκολάτες για να με γλυκαίνει όταν ήμασταν μόνες μας, που με άκουγε, με συμβούλευε και με καθοδηγούσε με τις ιστορίες και τις μαντινάδες της. 

Η ρητορική του λόγου σου, ήταν ανέκαθεν το μεγαλύτερο σου όπλο. Είχες την απίστευτη ικανότητα να μιλάς και να σε ακούμε όλοι μαγεμένοι∙ ήξερες να αγγίζεις τις καρδιές με απλές αλλά βαθιές κουβέντες.

«Κατά πού ξανοίξεις το καθρέπτη θα σε ξανοίξει» έλεγες — κι εσύ τον κοίταζες πάντα με καλοσύνη. Ίσως γι’ αυτό και η εκτίμηση στο πρόσωπό σου ήταν πάντα μεγάλη.

Και όπως στάθηκες για μένα στήριγμα και σημείο αναφοράς, έτσι στάθηκες και για όλα τα εγγόνια σου και τα παιδιά σου. Κανένα δεν ξεχώρισες, σε όλα έδινες την ίδια αγάπη, την ίδια φροντίδα, την ίδια στοργή.

Στα μάτια μας ήσουν, είσαι και θα είσαι ένα πρότυπο γυναίκας, μάνας, συζύγου και γιαγιάς. Οι Θερμοπύλες που φύλαγες τόσα χρόνια, όπως συνήθιζες να λες, αναφερόμενη στο σπίτι μας και στην οικογένειά μας, έμειναν πια αφύλαχτες…γιατί ο πιο άγρυπνος φρουρός τους δεν είναι πια εδώ.

Ήσουν για όλους μας ένα μεγάλο πανεπιστήμιο, σαν εκείνα που θα ήθελες τόσο πολύ να φοιτήσεις. Μπορεί να μην κατάφερες να εκπληρώσεις το μεγάλο σου όνειρο, αλλά μέσα από τα δικά μας μικρά και μεγάλα κατορθώματα, αυτό το όνειρο παίρνει ξανά ζωή. Μπορεί να μην δίδαξες ποτέ μαθητές, αλλά δίδαξες εμάς — τα παιδιά και τα εγγόνια σου. Και αυτή τη διδαχή, γιαγιά μου, θα μάθουμε να την κουβαλούμε. 

Δεν έφυγες ποτέ στ’ αλήθεια. Ζεις μέσα μας — στις φράσεις που λέμε, στις ιστορίες που θυμόμαστε, στην ανάσα της κάθε μέρας, στα βήματα που συνεχίζουμε. Κι όσο εμείς προχωράμε, τα όνειρά σου θα γίνονται πράξη μέσα από εμάς, γιατί κουβαλούν το όνομά σου, την ψυχή σου, τη σφραγίδα σου.

Σ’αγαπώ γιαγιά μου!”

Στην μνήμη της η οικογένεια της  προσέφερε στην ΑΝΩΓΗ το ποσό των 100 ευρώ για τις ανάγκες της ηλεκτρονικής μας έκδοσης και του Εργαστηρίου Γνώσης Ιστορίας και Πολιτισμού της ενορίας του Αγίου Γεωργίου. Τους ευχαριστούμε θερμά.

Ας είναι ελαφρύ το χώμα των Ανωγείων που την σκεπάζει αιώνια.