Άρθρο στην ΑΝΩΓΗ του Βασίλη Καλέντη, Συνταξιούχου οδοντίατρου

“Πολιτικές σκέψεις.”

Την τελευταία περίοδο δημοσιεύθηκε έρευνα του ινστιτούτου ΕΝΑ για την χώρα μας και τα στοιχεία αυτά επιβεβαιώθηκαν και από την Ε.Ε.

Η Ελλάδα με 27% του πληθυσμού στο όριο της φτώχειας. Είναι τρίτη χώρα από το τέλος στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Η χώρα μας πλησίασε τον μέσο όρο της ένωσης στην εισοδηματική ανισότητα το 2019, αλλά από το 2021 η ανισότητα και η απόκλιση μεγαλώνουν συνεχώς.

Οι πολλαπλές αποτυχίες της κυβέρνησης που δίνουν στη χώρα ανεπιθύμητες  πρωτιές είναι αποτέλεσμα της ιδεολογίας αλλά και της διαχειριστικής ανικανότητας και πρακτικής ης κυβέρνησης μας. Οι καταγγελίες από το σύνολο της αντιπολίτευσης των κυβερνητικών πολιτικών στην υγεία, την παιδεία, η επίθεση στην εργασία, η αυξανόμενη καταστολή στα πανεπιστήμια στις διαδηλώσεις, η καθήλωση των συντάξεων δίνουν ξεκάθαρα το στίγμα της κυβέρνησης. Παρά αυτή τη θλιβερή πραγματικότητα η απάντηση των κομμάτων της αριστεράς που είναι πλέον κατακερματισμένη με πολλούς και άσχετους ηγετίσκους περιορίζεται στις επιφανειακές και άσφαιρες επιθέσεις στην όλη αντιλαϊκή πολιτική της κυβέρνησης.

Αυτό που χρειάζεται είναι η συνεχής παρουσίαση, ανάλυση, σύγκρουση δύο διαφορετικών σχεδίων για το μέλλον της χώρας. Η σημερινή αριστερά δεν φαίνεται να ενδιαφέρεται να περιγράψει και να στηρίξει μια ολοκληρωμένη εναλλακτική λύση , ένα  νέο συναρπαστικό όραμα για το μέλλον της κοινωνίας μακριά βέβαια από τις ψευδαισθήσεις και τις κωλοτούμπες του πρόσφατου παρελθόντος.

Η σημερινή αριστερά ενωμένη σφυριλατημένη με μακρόπνοο σχέδιο για το μέλλον πρέπει

να πάρει την πρωτοβουλία των κινήσεων. Το όραμα, οι αξίες και οι αρχές πρέπει να δίνουν τον τόνο και στην καθημερινή αντιπολίτευση και προγραμματικό λόγο.

Η Δεξιά του Μητσοτάκη υπόσχεται την σιγουριά και επαρκή διακυβέρνηση, αναφέρεται στα ”άριστα στελέχη” στην ”επιτελική κυβέρνηση και υπόσχεται την  μοναδική και αποτελεσματική διαχείριση της κανονικότητας”.

Εμείς όμως 6 χρόνια βιώνουμε μια κυβέρνηση υπεροπτική, μια κυβέρνηση ανίκανη που βρίθει από σκάνδαλα που ολοένα φυτρώνουν και άλλα  στην πολιτική της πρακτική και πορεία. Η οικονομική κατάσταση των Ελλήνων πηγαίνει από το κακό στο χειρότερο. Η μεγάλη πλειοψηφία το βιώνει καθημερινά, παρά τις μεγαλοστομίες κάθε τόσο του αλαζόνα πρωθυπουργού μας.

Η πραγματική αριστερά όμως ως θεωρία, ιδεολογία, πολιτική πρόταση και πρακτική προτάσσει ένα ριζικό διαφορετικό σχέδιο, τη συνεχή κίνηση προς ένα ορίζοντα ισότητας, ελευθερίας, δικαιοσύνης ένα συνεχές αληθινό στοίχημα με την ιστορία.

Η πραγματική αριστερή πρόταση εκφράζεται μέσα από το όραμα ενός άλλου καλύτερου και πιο δίκαιου κόσμου που δεν υπάρχει αλλά η αληθινή και γνήσια αριστερά δεσμεύεται να πραγματοποιήσει. Αν η καθαρότητα αυτού του οράματος θολώσει, αν υποχωρήσει στις απαιτήσεις μιας φρικτής κανονικότητας τότε υποχωρούν το ηθικό, πολιτικό και φαντασιακό

της πλεονέκτημα και το τεράστιο συμβολικό κεφάλαιο.

Η νέα αριστερά σχεδιάζει τον σοσιαλισμό του 21 αιώνα. Ο σοσιαλισμός αποσκοπεί στην συλλογική ευημερία στο σύγχρονο ”ευ ζην” σε μια δίκαιη κοινωνία όπου όλοι έχουν ίση πρόσβαση στους υλικούς κοινωνικούς και συμβολικούς πόρους που απαιτούνται για μια ζωή ίσης ελευθερίας και ευημερίας.

Η ανθρώπινη ευημερία έχει υλικά και πνευματικά συστατικά, τους απαραίτητους φυσικούς και οικονομικούς όρους για αξιοπρεπή διαβίωση αλλά και τους αναγκαίους πόρους και ευκαιρίες για μια ολοκληρωμένη και καλύτερη ζωή.  

Στο απώτερο παρελθόν παγκόσμιοι ηγέτες που έδωσαν το παράδειγμα σε αυτήν την κατεύθυνση ήταν πολλοί. Αναφέρω μερικούς Μάρτιν Λούθερ Κινγκ, Μαντέλα, Τσε Γκεβάρα, Γκάντι, Ούλαφ Πάλμε κ.α. Θα ήθελα να αναφερθώ τώρα στους πρόσφατους στη σύγχρονη ιστορία το 1973 ο Αλλιέντε στη Χιλή (δολοφονήθηκε μέσα στο προεδρικό μέγαρο), XOSE MOYXIKA στην Ουρουγουάη (2010-2015).

Ειλικρινά πιστεύω ότι αυτή είναι η σύγχρονη πολιτική αριστερή φυσιογνωμία του σύγχρονου κόσμου. Θα επιβεβαιωθεί περίτρανα αυτό από τα παρακάτω λεγόμενα μου. 

Διετέλεσε πρόεδρος της Ουρουγουάης το 2010-2015. Στα νιάτα του ήταν αντάρτης στο κίνημα Τουπαμάρος. Συνελήφθη και φυλακίστηκε για 13 χρόνια και βασανίστηκε άγρια από τη χούντα της Ουρουγουάης. Επανήλθε όμως πανηγυρικά και εξελέγη Πρόεδρος. Στην θητεία του έδειξε την πραγματική του αριστερή ιδεολογία. Πολιτεύτηκε με ένα δικό του αριστερό αξιακό κώδικα στον οποίο κυρίαρχο ρόλο έπαιξε η απλότητα και η σοφία. Δεν είδε ποτέ την πολιτική ως επάγγελμα και ευκαιρία για πλουτισμό αλλά μόνο σαν ΔΥΝΑΤΟΤΗΤΑ ΓΙΑ  ΑΝΙΟΔΙΟΤΕΛΗ ΠΡΟΣΦΟΡΑ. (Μια παρέθυνση εδώ μια σύγκριση χωρίς σχόλια με τους πολιτικούς μας διαχρονικά εδώ και πολύ περισσότερο με τους πρόσφατους που πολιτεύτηκαν και πολιτεύονται με σημαία τα σκάνδαλα και τον εύκολο και παράνομο πλουτισμό). Βέβαια πολλοί πολιτικοί ανά τον κόσμο τα ίδια ισχυρίζονται τα ίδια διατυμπανίζουν αλλά ΕΛΑΧΙΣΤΟΙ τα εννοούν και τα κάνουν.

Ο XOSE MOYXIKA δεν γοητεύτηκε από τη χλιδή του προεδρικού μεγάρου και τις πολυτελείς λιμουζίνες αλλά επέλεξε να μένει μέχρι τέλους της Προεδρίας του σε ένα ταπεινό σπιτάκι σε αγρόκτημα στα περίχωρα του Μοντεβίδεο και μοίραζε το 90% του μισθού του σε αγαθοεργίες και πήγαινε καθημερινά στο προεδρικό μέγαρο με ένα ”σκαραβαίο” (κάτι έρχεται στο μυαλό μου για 30 ή 40 σπίτια, 200 φρουροί και σούπερ χλιδάτη ζωή χωρίς λογαριασμό σε κανένα).

Όταν ο λαός της Ουρουγουάης έδωσε το στον πρόεδρο του  το προσωνύμιο ”φτωχότερος πρόεδρος του κόσμου” αυτός απαντούσε ”φτωχός είναι όποιος αγωνίζεται να διατηρήσει ένα προκλητικό επίπεδο ζωής, επιθυμώντας όλο και περισσότερα υλικά αγαθά”. Οι Ουρουγουανοί τον γνώρισαν τον λάτρεψαν κυριολεκτικά όχι μόνο γιατί τον έβλεπαν σαν ”καλό Σαμαρείτη” αλλά γιατί πραγματικά ήταν αριστερός ή σοσιαλιστής απλά ήταν ένας από αυτούς τους ίδιους.

Τον λάτρεψαν γιατί ήταν αληθινός, υποστήριξε με πάθος τις ιδέες του και τις έκανε εφαρμοσμένη πολιτική υπέρ των πολλών. Ο ίδιος ήταν ονειροπόλος αλλά όχι ονειροπαρμένος και σίγουρα όχι αφελής. Είχε συνείδηση ότι πολιτευόταν σε ένα διεθνές περιβάλλον κυριαρχίας του συντηρητισμού και του νεοφιλελευθερισμού σε ολόκληρη την Λατινική Αμερική και ΚΑΤΑΦΕΡΕ να πείσει και να επιβάλλει τις πολιτικές του μέσα από διαρκείς ελιγμούς αλλά και συγκρούσεις με το οικονομικό κατεστημένο της χώρας του. Δεχόταν τις επενδυτικές πρωτοβουλίες, έδινε φορό-ελαφρύνσεις στους επενδύτες, έβαζε όμως αυστηρούς όρους  για καλές αμοιβές και αξιοπρεπείς συνθήκες για τους εργαζόμενους.

Στη διάρκεια της θητείας του η οικονομία της Ουρουγουάης αναπτυσσόταν με ρυθμό 6% η φτώχεια μειώθηκε σημαντικά, η ανεργία πολύ χαμηλή και επεκτάθηκε παντού η λεγόμενη ”πράσινη ανάπτυξη”.

Έκανε κοινωνική πολιτική και πάρα πολλές μεταρρυθμίσεις, κυβέρνησε με δικαιοσύνη, μετριοπάθεια και για αυτό λατρεύτηκε μέχρι το τέλος της θητείας του. Στο τέλος της προεδρίας του η δημοτικοτητα έφθασε στο 70%. Η Ουρουγουάη μετατράπηκε σε μια χώρα μοντέλο για την δημοκρατία της.

Ο Προέδρος  MOUXIKA δεν ήταν ακόμα ένας πρόεδρος αλλά ένας άλλος Πρόεδρος που πολιτεύτηκε με το δικό του αριστερό αληθινό αξιακό κώδικα με απλότητα και σοφία και επουδενεί με χλιδή και φανφάρες. Για αυτό έγινε ο θρύλος, το ίνδαλμα της Ουρουγουάης και της Λατινικής Αμερικής.

Αυτός πρέπει να είναι ο σύγχρονος πραγματικός αριστερός παγκόσμιος ηγέτης και το υπόδειγμα και η πυξίδα για τους σημερινούς αριστερούς και η αποστοματική απάντηση στους αριστερούς μας ηγετίσκους που επαίρονται την αριστεροσύνη και την μοναδικότητα.

Παράλληλα και η απάντηση στο ερώτημα ποια αριστερά θέλουμε.

ΥΓ2

Θα ήθελα να παρακαλέσω τους πολυπληθείς αναγνώστες της ”ΑΝΩΓΗ” να κάνουν μια σύγκριση μεταξύ του προέδρου MOYXIKA με τον τωρινό πρωθυπουργό μας αλλά και με αρκετούς ηγέτες τώρα της Ε.Ε. Μακρόν, Μελόνι, Όρμπαν, Στάρμερ, Ερντοργκάν, Κομορόφσκι, Μερτς κλ. 

Προσωπική μου άποψη οποιαδήποτε σύγκριση είναι το λιγότερο ιεροσυλία. Εμείς είμαστε…προνομιούχοι που έχουμε μια κυβέρνηση η οποία βρίσκεται σε απόλυτη αναντιστοιχία με την θέληση και τις απαιτήσεις της κοινωνικής πλειοψηφίας και διατηρείται στη ζωή και την εξουσία επειδή απέναντι της έχει μια συμβιβασμένη στην ακαταλληλότητα στο σύνολο της αντιπολίτευση.