Γράφει ο Λευτέρης Μπέρκης

“Γράμμα στη μάνα”

Ένα βράδυ ήρθε η Αγάπη στ’ όνειρο μάνα… Μια γυναίκα που πότε στα μάτια μου  φάνταζε κοπελιά στη νιότη και πότε γριά ποκαμωμένη! Φοβήθηκα πολύ!

– “Σήκω” μου λέει με μια δυνατή φωνή κι αγριεμένη!

-Ποια είσαι εσύ; Τι θες εδώ;

-Είμαι η Αγάπη! Έχουμε συναντηθεί πολλές φορές, αλλά μάλλον δε με με γνωρίζεις!

-Η Αγάπη; Μα η αγάπη αγριεύει; Φωνάζει; Αλλιώς σε φανταζόμουν, πιο ήρεμη, πιο γαλήνια!

– Ε κακομοίρη! Και ‘ γω βέβαια φωνάζω και αγριεύω και στεναχωριέμαι όπως εσύ κι όπως όλοι! 

– Ωραία, τί θέλεις και φωνάζεις;

– Σου ‘ χω ένα παράπονο και μια απαίτηση!

– Γιατί παράπονο;  Τι έκανα; Έχει και η Αγάπη απαιτήσεις;

– Εγώ κι αν έχω!  Άστο που όλοι δε το ξέρετε!

– Ωραία πες μου τι έκανα…

– Δεν έχεις κάνει κάτι κακό αλλά θα πρέπει μάλλον να σου πω τι δεν έκανες! 

Τόσα χρόνια ξέρω, ότι με υμνείς, με δοξάζεις, αλλά δε με δείχνεις σε αυτήν που πάντα κάνει το αντίθετο για ‘ σένα! Σε εκείνη που είναι η αιτία για να με γνωρίσεις! Που τόσες φορές με κάλεσε και ήρθα στο πλάι σου για να σε προστατεύω σαν Αγία!

Στην μάνα σου!

– Μα τι λες; Δε ξέρεις  τι λες…

Εγώ την αγαπώ τη μάνα μου ποιο πολύ και απ ‘την ζωή μου! 

– Εγώ δεν είπα ότι δε την αγαπάς! Αλλά ότι δεν της το δείχνεις!  Άρα δε δείχνεις και εμένα σε αυτήν! 

– Μα υπάρχει κάποιος ιδιαίτερος τρόπος που εμφανίζεσαι; Αφού καθένας μας είναι διαφορετικός και καθένας αγαπάει με άλλον τρόπο! Τι να κάνω δηλαδή;

– Τίποτα παραπάνω απ ‘το να της το δείχνεις κάθε ώρα και κάθε στιγμή!

Αρκετά είπαμε είναι ώρα να φεύγω τώρα…

Μα πως μάνα να σου δείξω την αγάπη μου; Πως να στην ανταποδώσω; Τόσο πολύ έχω πάρει που νομίζω δεν είμαι καν ικανός να τη σηκώσω! 

Όταν το φαί είναι λιγοστό λες “εγώ παιδί μου δε πεινώ”, όταν το κρύο είναι πολύ: “κάτσε παιδί μου στη φωτιά εγώ δε κρυώνω”, όταν ο ίσκιος δε φτάνει να μας σκεπάσει όλους: “εγώ παιδί μου δε ζεσταίνομαι”. Μόνο μάνα για να μη στεναχωρηθεί κανείς μας για τίποτα και ας στερηθείς εσύ! Μια ζωή αυτό! Τόσα χρόνια μάνα μας προσφέρεις χωρίς να θες να πάρεις τίποτα! Μόνο “να ‘μαστε καλά” λες, κι ο θεός  που πιστεύεις και δοξάζεις βαθιά σου ‘χει αναθέσει μια ιερή αποστολή! 

Μάνα να πάρουμε ρούχα: “έχω ‘γω παιδί μου απ ‘όλα”, αιντε να πάμε βόλτα: “δεν είμαι ‘γω παιδί μου για βόλτες”. Για να μη μείνουν πίσω οι δουλειές! Να ‘ναι το σπίτι μας πάντα στην εντέλεια κι ας είναι φτωχικό! Αυτή σου την αυταπάρνηση πόσο  με εντυπωσιάζει και τη θαυμάζω από παιδί! Να ξέρες!

Μια ζωή να μετράς τα βήματά σου και τα δικά μας, να μη “παραπάρουμε” γιατί: “ήντα θα πούνε οι αθρώποι, ήντα θα πει το χωριό;” Τα Ανώγεια μας που τόσο μας έμαθες να λατρεύουμε! 

Όπως μάνα θα κατάλαβες , δεν είδα κανένα όνειρο, καμιά γυναίκα,  κοπελιά η γριά που να φοβήθηκα και ούτε την Αγάπη!

Αυτήν την βλέπω καθημερινά από εσένα τόσα χρόνια.Έψαχνα απλώς ένα τρόπο για να σου πω αυτά που σκέφτομαι καθημερινά και με βαραίνουν!

Βρήκα λοιπόν, το όνειρο που ξέρω πόσο πολύ σου αρέσει και η εξιστόρηση τους! Να με συγχωράς για το μικρό μου ψέμα…

Γράφοντας εδώ  μου είναι εύκολο να σκίζω τις σελίδες, που θα βρέχονται απ ‘τα δάκρυα μου και να τις αντικαθιστώ! Δάκρυα χαράς και συγκίνησης, για τη τόση αγάπη που έχω πάρει από εσένα! Μπροστά σου θα κολλούσαν τα χείλη μου και δε θα μπορούσα εύκολα να σε ευχαριστήσω και να σου εξομολογηθώ! Ναι μάνα να σου εξομολογηθώ, γιατί στα μάθια μου είσαι μια Αγία! Αυτή η Αγία της αγάπης και της μητρότητας! Δε ξέρω αν είναι έτσι όλες οι μητέρες κι αν όλα τα παιδιά του κόσμου έχουν τη τύχη , που είχα εγώ μαζί σου! Απλά το εύχομαι βαθιά και ειλικρινά!

Μάνα μου αγαπημένη, υπερήφανη και αγωνίστρια, να ξέρεις και να σου πω πως σε αγαπώ! Σε αγαπώ γι ‘αυτό που είσαι! Τόσο απλά και ξεκάθαρα! Είσαι για ‘μένα το φως της ζωής, που δε μπορεί κανένα σκοτάδι να το νικήσει! Σε ευχαριστώ γι ‘αυτό που με έχεις κάνει και θα προσπαθήσω μέχρι τέλους, να μη ξεφύγω ποτέ  απ ‘το δρόμο που εσύ χάραξες στη ζωή μου! Είναι που το πιστεύω βαθιά , ότι αυτός είναι ο σωστός!  Ο δρόμος του αγώνα, της συνεισφοράς και της ανθρωπιάς! 

Αυτό το δρόμο θα προσπαθήσω να ακολουθήσω μια ζωή, με τα σωστά αλλά και με τα λάθη μου! Γιατί κι αυτά μου έμαθες, πως πρέπει να τα κάνουμε και να τα διορθώνουμε για να γινόμαστε καλύτεροι άνθρωποι! Ο αγώνας μετρά και η καλοσύνη! Έτσι μου λες πάντα σε όλες αυτές τις απεριόριστες ανθρώπινες στιγμές που ζούμε  μαζί! Εύχομαι να ‘χεις πάντα την υγειά σου  και να μας δεις όπως η καρδιά σου ποθεί!  Να ξέρεις ότι θα ‘μαι πάντα στο πλάι σου μέχρι να μου δίνει ο Θεός αναπνοή! 

Όσο για το όνειρο το φανταστικό, ακόμα κι αν δε το είδα με βοήθησε πολύ και ξεδηλιαίνει, ήδη μέσα σ ‘αυτές τις αράδες  που σου γράφω με τόση ευγνωμοσύνη και συγκίνηση! Ξέρω, ότι γελάς και κλαις  από συγκίνηση και εσύ , όπως πως ήδη το συγχώρησες το ψεματάκι μου! Ελπίζω, μόνο μην αρχίσεις και συ να μου το ξεδηλιαίνεις, γιατί ικανή σε ‘χω με τέτοιο πάθος που ‘χεις με τα όνειρα!  Είπαμε, αυτό ξεδήλιανε αληθινά κι ας ήταν ψεύτικο!

Θέλω πάντα να γελάς και ξάμου ‘μένα! Θα σε αγαπώ πάντα, ο γιος σου Λευτέρης!