Οκτώ χρόνια συμπληρώθηκαν από τον θάνατο του Εμμανουήλ Στρατάκη ή “Ψιρρή”, στις 9 Απριλίου του 2017.. Με σημείωμα της στην ΑΝΩΓΗ τον αποχαιρετά η μητέρα του Ειρήνη, αναφέροντας τα παρακάτω:

“Σαν οδοιπόρος στη ζωή στους δρόμους που γυρνάω,

κάτι ποθώ κι επιθυμώ και όλο ψάχνω να το βρω,

μα άδικα το ζητάω.”

Πέρασαν οκτώ ολόκληρα χρόνια. Το μαρτύριο του χαμού σου γιε μου, γίνεται όλο και πιο βαρύ. Που να φανταστώ πως με το ξεκίνημα της Μεγάλης Εβδομάδας, εβδομάδα θλίψης, οδύνης και σπαραγμού, θα είχε την απόλυτη εναπόθεση όλων των συναισθημάτων αυτών στις καρδιές μας.

Μας έφυγε ο Μανόλης μας στα 23 του χρόνια. Κόπηκε το νήμα της ζωής του, της νιότης του και των ονείρων του, της συνύπαρξης και ευτυχίας μας, δίχως να είναι θέλημα Θεού. Έτσι ξαφνικά με μια σφαίρα στο κορμί του. Κακώσεις κοιλίας, βίαιος θάνατος, ανθρωποκτονία. Ανοιχτή πληγή που δεν κλείνει, θλιβερό γεγονός. Αναπάντεχο. Δε βρίσκω παρηγοριά πουθενά και ας πίνω και το πικρό ποτήρι της ξενιτιάς να μην ακούω και να μη θωρώ τους δήμιους σου παιδί μου. Γιατί στο ίδιο σου το σπίτι δεν ορίζεις, αλλά ορίζεσαι. Από πότε η αξία της ζωής εκφράζεται με τον κοινωνικό κανόνα της απαγόρευσης και της αφαίρεσης της ζωής του ανθρώπου.

Άνθρωποι είμαστε αμαρτίες κάνουμε, φτάνει ταπεινά να το αναγνωρίζουμε και να ζητάμε ταπεινά συγγνώμη, αυτό λέγεται μεγαλείο ψυχής που δυστυχώς το εγώ του ανθρώπου τον τυφλώνει. Τα πάθη της ψυχής μας μπορούμε να τα ξεριζώσουμε αρκεί να θέλουμε όταν είναι ακόμα μικρά πριν βγάλουν ρίζες. Για αυτό υπάρχει ο διάλογος και η κοινωνική αλληλεγγύη που στόχο έχουν οι κοινωνικές τάξεις να μην παίζουν το ρόλο του θεατή.

Να μην κοροϊδέψεις κανένα για τη συμφορά του γιατί η τύχη των ανθρώπων είναι κοινή και το μέλλον άγνωστο. Έχουμε ξεχάσει ότι σ’ αυτή τη γη είμαστε περαστικοί και ότι η ζωή δεν είναι αιώνια. Ο άδικος χαμός του παιδιού μας, η έλλειψη η απώλεια του δεν μπαίνει στα αζήτητα. Δεν υπάρχει θεραπεία. Ο χαμός του παιδιού μου είναι ριζωμένος βαθιά μέσα στη ψυχή μου, τη σφίγγουν να μη μπορώ να ανασάνω, απελπισία να ζεις και να τρέφεσαι με ψευδαισθήσεις. Περιμένεις με λαχτάρα να έρθει η μέρα που θα το συναντήσεις. Το παιδί σου, το σπλάχνο σου λείπει, η δύναμη σου, η ζωή, η ευτυχία σου.

Το μοιρολόι στα χείλη με μάτια κλαμένα, παραπονεμένα, παιδί μου πόσο πόνεσες. Η πληγή σου μου καίει τα σωθικά. Όσο καλό ήσουνα τόσο άδικο τέλος είχες. Το άδικο ούτε ο θεός δεν το ευλογεί. Δεν υπάρχει μεγαλύτερος πόνος όταν οι γονείς σκεπάσουν το παιδί τους με χώμα. Καταδικάστηκα από ανθρώπους που δε μου άξιζε. Ο Θεός ξέρει ότι έχω κουραστεί. Ξέρει και ότι προσπαθώ. Τον βάζω μπροστά και προχωρώ γιατί τον εμπιστεύομαι. 

Ο εαυτός μας είναι ο χαρακτήρας μας που είναι δείχτης και κριτής. Η χειρότερη τιμωρία των ανθρώπων είναι το μυαλό που κουβαλούν μέσα τους. Γιατί το παρελθόν δε διαγράφεται από τη ζωή μας, μένει οριστικό και αμετάβλητο όσο και να υποκρινόμαστε. Γιατί η υποκρισία είναι η πρακτική να προσποιείται κανείς ότι είναι αυτό που δεν είναι και να πιστεύει αυτό που δεν πιστεύει. Όσο και να περηφανεύεσαι για τη μεγάλη σου γενιά να θυμάσαι αυτό: “Θνητός γεγονώς άνθρωπε, μη φρονεί μέγα.”

Μανόλη παιδί μου σε νιώθω δίπλα μου, αισθάνομαι το άγγιγμα σου. Η σκιά σου με καθοδηγεί παιδί μου, γλυκύτατο μου τέκνο. Πονείς για το παιδί σου γιατί είναι δικό σου παιδί. Ήταν καλό παιδί καλοαναθρεμμένο. Όμορφος νέος με αγγελική μορφή. Νιάτα χωρίς ψεγάδι. Έκανε όνειρα για το μέλλον. Δεν πρόλαβε να τα πραγματοποιήσει. Βγήκε ο χάρος βόλτα και μου χτύπησε την πόρτα. Το στόλισα γαμπρό και μου το φέρανε χωρίς νύφη στη νεκροφόρα. Τρομάζεις στη σκέψη, τρέμεις στην ιδέα. Αποτέλεσμα μηδέν. Κι όμως καμιά παρηγοριά. Ήσουν και θα είσαι το κόσμημα στον ουρανό ανάμεσα στους ανθρώπου; των αγγέλων.

Θεέ μου πόσο κουράγιο και δύναμη δίνεις στους αδικοχαροκαμμένους γονείς και σε όλη την οικογένεια. Τρώω, πίνω, κοιμάμαι, ξυπνώ, περπατώ πάντα με τη σκέψη του Μανολιού μου. Θυμάμαι το Μανόλη μου κάθε λεπτό κάθε στιγμή. Μονολογώ. Τραγικός επίλογος και ξαφνικά έτσι απλά η χαρά γίνεται λύπη. Το γέλιο κλάμα. Η ευτυχία δυστυχία.

Το χατίρι σου παιδί μου είναι απέραντα μεγάλο και προσπαθώ και στέκομαι στα πόδια μου με τη βοήθεια του Χριστού και της Παναγίας που σε έχουν στην αγκαλιά τους και παραμένω μάχιμη, με τις δυσκολίες και τα προβλήματα που με διακατέχουν.

Ψυχή μου παιδί μου, σ’ αγαπώ και θα σ’ αγαπώ. Καλή αντάμωση καμάρι μου.

Κρίνε μου Καβαλαριανέ του Αι Γιαννιού φυντάνι,

‘ωστε να ζει Ανωγειανός στη μνήμη θα σε βάνει

===

Καλο ταξίδι Μανωλιό αιτέ χωρίς ψεγάδι,

μα συ θα είσαι πάλι αιτός στον ουρανό του Άδη

Η οικογένεια σου σε αγαπά για πάντα, δε θα σβήσεις από τη μνήμη μας. Σου αφιερώνω το τραγούδι του αείμνηστου Μανόλη Λιδάκη: “Και καρτερώ το γυρισμό σου καρτερώ.”

Στην μνήμη του Μανόλη Στρατάκη η οικογένεια του προσέφερε στην ΑΝΩΓΗ το ποσό των 50 ευρώ για τις ανάγκες της ηλεκτρονικής μας έκδοσης. Τους ευχαριστούμε θερμά. Στις 9 Απριλίου συμπληρώθηκαν 8 χρόνια από τον θάνατο του.