Την Κυριακή 16 Φλεβάρη 2025 θα τελεστεί το 40ήμερο μνημόσυνο του Χαραλάμπη Ξυλούρη του Ανάστο στην Παναγία στο Περαχώρι, με την οικογένειά του να καλεί συγγενείς, φίλους και συγχωριανούς να ανάψουν ένα κερί στη μνήμη του.

 Ο Χαραλάμπης Ξυλούρης, “έφυγε” από τη ζωή στα 74 χρόνια του στις 10 Γενάρη 2025. Ήταν ένας καλοσυνάτος και αξιοπρεπής Ανωγειανός, αγαπητός σε όλους.

Τιμώντας τη μνήμη του η οικογένειά του έστειλε στην ΑΝΩΓΗ τους αποχαιρετιστήριους λόγους που ακούστηκαν κατά την εξόδιο ακολουθία του. Επίσης η αδελφή του Γεωργία με σημείωμά της στην Ανωγή τον αποχαιρετάει με τα παρακάτω λόγια:

Για τον αδελφό μου, Χαραλάμπη

Ρωτούσαν οι γιατροί:

– Είναι πατέρας σου;

– Όχι, αδελφός μου είναι.

– Έχετε μεγάλη διαφορά…

Οι γιατροί δεν ήξεραν. Μάλλον ήξεραν τη μισή αλήθεια. Δεν ήξεραν ότι για μένα ήσουν ταυτόχρονα αδελφός, πατέρας και γιος.  

Ήσουν ο αδελφός με την μεγάλη αγκαλιά, με την μεγάλη καρδιά, με την αρχέγονη ευγένεια. Ο αδελφός που μοίραζε στην αμπλά του (έτσι με έλεγες) αυθόρμητα τα «ευχαριστώ» και τα «παρακαλώ» χωρίς προσποιήσεις κι ας αγνοούσε οποιονδήποτε καθωσπρεπισμό.

Ήσουν ταυτόχρονα πατέρας. Η διαφορά ηλικίας ήταν το πρόσχημα. Ήμουν για σένα η κόρη που δεν έκανες ποτέ. «Να έρχεσαι κόρη μου», «Μη στεναχωράσαι, κόρη μου». Τα πατρικά σου φίλτρα τα φύλαγες για μένα στα παχιά σου μουστάκια και στα γεμάτα έγνοια μάτια σου. Η πατρική σου ματιά άφησε το βαθύ της ίχνος στην παιδική και εφηβική μου ζωή.

 Ήσουν όμως και παιδί μου. Ένα παιδί που έτρωγε βιαστικά και αδέξια. Σκόρπιζες ψίχουλα γύρω από το τραπέζι με την φυσικότητα με την οποία τα παιδιά μοιράζουν την αγάπη και αποζητούν την φροντίδα. Σκόρπιζες τα ψίχουλα στο διάβα σου για να είσαι σίγουρος ότι θα τα ακολουθήσεις για να ξαναβρίσκεις πάντα τον δρόμο από τα καφενεία στο Λιβάδι ως το σπίτι στην Μπαραντάνα. Αυτή η διαδρομή ήταν η επικράτειά σου, αυτά τα εκατό μέτρα όρισες ως την αιώνια τάξη πραγμάτων και τίποτε δεν ήθελες να διαταράξει το δικό σου προσωπικό Σύνταγμα. Σαν παιδί.

Τι μένει όταν χάνονται μαζί ένας αδελφός, ένας πατέρας και ένα γιος;

Μένει ένα ηχηρό γέλιο, μια παρακλητική ματιά, ένα σταυρουλάκι – με κομμένο το βαστάγι από τους γιατρούς -μια βέργα και ένα κομπολόι. Μένει ένας κατακλυσμός από συναισθήματα και αναμνήσεις, από αυτές που κρατούν τους ανθρώπους ζωντανούς ακόμα κι αν πεθάνουν.

Θα σ’ αγαπώ για πάντα…

~ Η αμπλά σου

ΟΙ ΕΠΙΚΗΔΕΙΟΙ ΛΟΓΟΙ:

Όλο το χωριό μαζεύτηκε σήμερα στην Παναγία για το κατευόδιο του Χαραλάμπη Ξυλούρη του Ανάστο. Ο αποχαιρετισμός αυτός, αν κρίνει κανείς από την ηλικία του, γίνεται πρόωρα. Εμείς οι άνθρωποι όμως δεν γνωρίζουμε τα της Θείας Οικονομίας, δεν είμαστε σε θέση να ξέρουμε πότε ο Θεός θα αποφασίσει να πάρει μαζί του τους καλούς, τους δίκαιους και ενάρετους ανθρώπους όπως ο Χαραλάμπης. Ο αποχαιρετισμός λοιπόν γίνεται νωρίς, γίνεται όμως όπως πρέπει. Στο Περαχώρι, περιτριγυρισμένος από συγγενείς, φίλους και συγχωριανούς. Είναι μαζί του όλος ο κόσμος του Χαραλάμπη, ο μόνος κόσμος που γνώρισε στη ζωή του. Γιατί ο Χαραλάμπης αναγνώριζε ως δικά του τα λίγα τετραγωνικά χιλιόμετρα του χωριού των Ανωγείων, αναγνώριζε ως δικά του τα πρόσωπα που τώρα τον συνοδεύουν στο τελευταίο μεγάλο ταξίδι.  

Ο Χαραλάμπης τρίτο παιδί του Ανάστο και την Ουρανίας γεννήθηκε και μεγάλωσε στα Ανώγεια, στο χωριό πέρασε και το σύνολο του βίου του. Στο σχολειό δεν θέλησε να προχωρήσει πέρα από τα βασικά προτιμώντας από νωρίς την τόσο γνώριμη κτηνοτροφική ζωή. Ωστόσο διδάχθηκε και αφομοίωσε όλο το αλφαβητάρι της τιμής και της αξιοπρέπειας που του δίδαξαν ο Ανάστος και η Ουρανία. Τώρα θα τους συναντήσει και πάλι με την βεβαιότητα πως τους τίμησε και περπάτησε στη στράτα τους. Θα βρει και πάλι τους γονείς του και τον αδελφό του Γιαννάκο και θα τους μεταφέρει πως η μνήμη τους παραμένει άσβεστη, πώς όλοι τους θυμούνται και τους μνημονεύουν, πως όλη η υπόλοιπη αδελφοσύνη, που στάθηκε μαζί του ως την τελευταία ανάσα, δεν τους ξεχνά.

Ασφαλώς δεν γνωρίζουμε τις βουλές του Κυρίου και ουδείς αναμάρτητος. Είμαστε σίγουροι όμως ότι αυτός που υπήρξε μόνο βοσκός στη ζωή του θα παρουσιαστεί μπροστά στον μεγάλο Ποιμένα ως αμνός ανάλαφρος από την αμαρτία του κόσμου. Ο Άγιος Φανούριος θα αφήσει για λίγο τα Πετραδολάκια για να μην τον αφήσει μοναχό του τώρα που περνά την μεγάλη πόρτα. Άλλωστε ο Μπάμπης δεν ήταν συνηθισμένος στα μεγάλα ταξίδια και θα χρειάζεται παρέα.

Οικογένεια δική του δεν έκανε, αλλά ποτέ δεν ήταν μόνος. Η στενή του οικογένεια ποτέ δεν τον άφησε μόνο, ούτε οι συγγενείς και οι συγχωριανοί. Η οικογένεια των Ξυλούρηδων και τα Ανώγεια ήταν ο μόνος κόσμος που γνώρισε, ο μόνος κόσμος που αγάπησε με πάθος και δύναμη. Ενδιαφερόταν για τους συγγενείς και τους γείτονες, αισθανόταν ασφαλής κοντά τους, έδινε τα πάντα για αυτούς. Με αυτή την έννοια είχε μια μεγάλη οικογένεια. Ο Μπάμπης χαιρόταν με κάθε χαρά του χωριού σαν να ήταν δική του χαρά. Χαιρόταν με κάθε ζευγάρι που στεφανώνονταν, με κάθε  παιδί που γεννιόταν, με κάθε πτυχίο φοιτητή. Κάθε λύπη του χωριού, θάνατοι, αρρώστιες και σκοτούρες, ήταν και δική του λύπη.

Όλα αυτά τα χρόνια πάτησε σε κάθε σπιθαμή του Λιβαδιού εκατοντάδες φορές, έκατσε αμέτρητες φορές σε κάθε καρέκλα καφενείου. Όλα αυτά τα χρόνια δεν ξεστόμισε κακό λόγο σε κανέναν, δεν κάκιωσε σε κανέναν, δεν αμφισβήτησε τα λόγια κανενός. Η  αγαθή ψυχή του, αν και τεράστια δεν είχε τόπο για την πονηρία και την υστεροβουλία.  Έτσι θα τον θυμόμαστε όλοι και όλες: Έναν ενήλικα με ψυχή μικρού παιδιού. Έναν δίκαιο και αγαθό άνθρωπο αμόλυντο από την κακία του κόσμου. Το σώμα του τον εγκατέλειψε. Η ψυχή του θα κυκλοφορεί συνεχώς στο Λιβάδι. Του Αγίου Φανουρίου θα ανεβαίνει στα Πετραδολάκια και θα ανάβει κι αυτός ένα κερί για τους βοσκούς και την οικογένεια των Ξυλούρηδων.

Ανάβουμε κι εμείς σήμερα ένα κερί με την υπόσχεση ότι θα τον θυμόμαστε. Θα συντηρήσουμε την μνήμη του σαν να ήμασταν, όλοι εμείς, η οικογένεια που ποτέ δεν έκανε.

Καλοστραθιά Χαραλάμπη!

~Μανώλης Χατζηπαναγιώτου

Πολυαγαπημένε μας αξάδερφε Χαραλάμπη.

Μου είναι πολύ δύσκολο να βρω τα λόγια που ταιριάζουνε στο φευγιό σου, ειλικρινά  γιατί δεν μπορώ να το πιστέψω αλήθεια, δεν πρόλαβα,  μέσα σε λίγες μέρες όλα τέλειωσαν.

Άδικο  των αδίκω γιατί είχες πολλά χρόνια μπροστά σου. Ακόμα και στη στερνή  σου μάχη άτυχος στάθηκες και μια σειρά από αρνητικές συγκυρίες σε λάβωσαν καταληκτικά.

Αγαπημένε Χαραλάμπη, μεγάλη στεναχώρια και βαριά λύπη μας δίδει ο θάνατός σου, όχι μόνο σε εμάς τους συγγενείς σου μα και σε όλους όσοι σε γνωρίζουν .

Τρίτος στη σειρά γιος του θείου Ανάστο και της Ουρανίας μα δεύτερος στο φευγιό σου ακολούθησες τον πρώτο σου αδερφό το Γιαννάκο, που και αυτός τόσο γρήγορα μας άφησε χρόνους.

Τι να πω ρε Χαραλάμπη. Θαρρώ πως είσαι ο πιο καλός από όλους μας, ζαχαροζυμωμένος, καλόψυχος, ήρεμος, σοβαρός, ακριβοδίκαιος .

Ποτέ δεν πρόσβαλες άνθρωπο, μα ούτε και κάποιος δεν είπε κακό για εσένα.

Για μένα η παρουσία σου ήταν σημάδι ηρεμίας και ευθυμίας με αυτό το ιδιόμορφο κοφτό χαμογέλιο, την αθωότητα και την σοβαρότητά σου..

Πάντα ήρεμος ο Χαραλάμπης, ευδιάθετος με όλους, ποτέ ένταση ή έντονες αντιπαραθέσεις. Πράος και καλοσυνάτος. Και όλα αυτά αληθινά και όχι ψεύτικα και προσποιητά.

Σε σένα όμως αξάδερφε η ζωή δεν σου έδειξε και το καλύτερο πρόσωπό της. Πολύ  άτυχος, αρκετά σκληρή η πραγματικότητα από τα πρώτα βήματα της ενήλικης ζωής σου. Και για το λόγο αυτό αποκτούν ιδιαίτερή αξία οι αρχές σου και ο τρόπος που έζησες τη ζωή σου.

Γιατί απέναντι σε αυτή την κατάσταση, αντίθετα με ό,τι κάποιος θα περιέμενε, εσύ μόνο αγάπη, καλοσύνη, ευγένεια και όμορφους τρόπους έβγαζες.

Μέσα στο διάβα της ζωής σου όμως Χαραλάμπη δέχτηκες αγάπη, πολλή αγάπη, πραγματική στήριξη, αληθινή συμπαράσταση και συμπόρευση μαζί σου.

Αυτή η αγάπη γέμισε τον κουρκουμά της ψυχής σου και την ανταπέδιδες απλόχερα σε όλους μας .

Πώς αλήθεια να ξεχάσουμε την αγάπη των γονιών σου που τόσα χρόνια στάθηκαν στο πλάι σου με τόση αξιοπρέπεια και στοργή.

Πώς να μην τονίσω το ενδιαφέρον,  την έγνοια  και την αμέριστη συμπαράσταση από όλα τα αδέρφια σου.

Όλα αυτά σε έκαναν ένα πραγματικά ξεχωριστό,  αληθινό άνθρωπο αγαπητό από όλους μας.

Δεν αγάπησες ούτε  μιλούσες ποτέ για  λεφτά ή αλλά αγαθά και αυτό  δεν το λέω απλά για να το πω αλλά το τονίζω γιατί ήταν  χαρακτηριστικό σου γνώρισμα και επειδή για εμένα αυτό είναι πάρα πολύ σημαντικό στην ζωή του ανθρώπου, ήταν ένας ακόμα λόγος που σε αγαπούσα πιο πολύ.

Μου έλεγε ο πατέρας μου πως ήσουν ο μοναδικός που έμοιαζες  πιο  πολύ στο πρόσωπο του παππού Νικολάτσο  από όλους τους εγγονούς του. Εγώ θα πρόσθετα πως έμοιαζες και στην ψυχή αυτών των παλιών άδολων ανθρώπων που δεν υπάρχουν πια.

Σκεφτόμενος πως οι αναμνήσεις που θα έχουμε από εσένα μόνο ωραίες  εικόνες και όμορφα συναισθήματα θα μας θυμίζουν, σε αποχαιρετώ.

Αξάδερφε  καλοστραθιά .

~Κώστας Ξυλούρης, Μανταλιώτη

Όλη η Ζωή σου επέρασε Λιβάδι – Μπαραντάνα

Και εδά θα βρεις τον αδερφό τον κύρη και τη Μανα.!

~Μπάμπης Χαιρέτης

 ===

Το Περαχώρι ορφάνεψε και κλαίει το λιβάδι

Για έναν άντρα που ΄φυγε άδικα για τον Άδη

~Βάσω Σταυρακάκη

===

Νέος επέτα στα βουνά, βοσκός στα πάνω αόρι

με όλους τσι Ξυλούρηδες από το Περαχώρι

===

Πήγαινε στην Ανώπολη  και ζούσε το χειμώνα

κι είχε καλή ως τότεσάς δυναμική εικόνα

===

Ο Μίχαλος και ο Στελής, ο Μανολιός κι ο Λιάπης

πάλι το φως τση γειτονιάς θα ‘ νάβου σου να λάμπεις

===

Καλό ταξίδι Ανάστο γιε Χαράλαπε εύχομαί σου

και οι γονείς σου θα σε βρουν να γειάνουν τσι πληγές σου

~Σταύρος Βιτώρος

Στην  μνήμη του Χαραλάμπη Ξυλούρη, τα αδέλφια του προσέφεραν στην ΑΝΩΓΗ το ποσό των 100 ευρώ για τις ανάγκες της ηλεκτρονικής μας έκδοσης και του Εργαστηρίου Γνώσης Ιστορίας και Πολιτισμού της ενορίας του Αγίου Γεωργίου στο Μεϊντάνι. Τους ευχαριστούμε θερμά.

Ας είναι ελαφρύ το χώμα των Ανωγείων που θα τον σκεπάζει αιώνια.