ΜΕΓΑΛΗ ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΑΦΙΕΡΩΜΕΝΗ ΣΤΟ “ΝΙΔΙΩΤΗ” ΣΤΟ ΘΕΑΤΡΟ “ΝΙΚΟΣ ΞΥΛΟΥΡΗΣ”

Ένα ξεχωριστό διήμερο στις φετινές εκδηλώσεις των Ανωγείων, ήταν στις 6 και 7 Αυγούστου, με τη διοργάνωση του Κ.Κ.Ε όπου εκτός από την μνήμη για την  ιστορική επέτειο της Μάχης στο Σφακάκι, τιμήθηκε και ο σπουδαίος λαικός ποιητής του τόπου μας, Μιχάλης Σταυρακάκης ή “Νιδιώτης” με την παρουσίαση και της συλλογής ποιημάτων του “Προσκυνώ τη χάρη σου λαέ μου” από τις εκδόσεις “Σύγχρονη Εποχή”.

Πλήθος κόσμου βρέθηκε στο θέατρο “Νίκος Ξυλούρης”  στις 6 Αυγούστου για τον δικό του “Νιδιώτη” τον ποιητή του λαού και της φτωχολογιάς που με την στάση ζωής του αποτέλεσε και συνεχίζει μέχρι σήμερα να αποτελεί φωτεινό φάρο για τις νεότερες γενιές.

Στην εκδήλωση που συντόνιζε ο δημοτικός σύμβουλος της Λαϊκής Συσπείρωσης και ανιψιός του Νιδιώτη, Μπάμπης Σταυρακάκης, ο Βασίλης Σκουλάς ερμήνευσε με μοναδικό τρόπο ποιήματα του, ενώ ο κόσμος χειροκρότησε θερμά και την εγγονή του Μαρία Σταυρακάκη όταν αυτή ερμήνευσε το ποίημα “Χαιμαλίνα”.

Στον πρόλογο του βιβλίου “Προσκυνώ τη χάρη σου λαέ μου” ο γενικός γραμματέας του Κ.Κ.Ε Δημήτρης Κουτσούμπας αναφέρει:

«Ο Μιχάλης Σταυρακάκης έγινε ποιητής γιατί σίγουρα -όπως δείχνει τόσο η στάση του, όσο και η ποίησή του- υπήρξε ένας ιδιαίτερα ευαίσθητος άνθρωπος που τον συγκινούσε αφάνταστα η ομορφιά της φύσης και που ταυτόχρονα διέθετε υψηλό ηθικό φρόνημα και βαθύ το αίσθημα του δίκιου. Γι’ αυτά τα τελευταία άλλωστε πέρασε πάμπολλες δοκιμασίες και διώξεις στη ζωή του. Το κρίσιμο σημείο της στροφής στην τέχνη του ήταν όμως η συνάντηση της ευαισθησίας του με τα μεγάλα, τα φωτεινά κομμουνιστικά ιδανικά.»

Η ομιλία που διαβάστηκε στο θέατρο “Νίκος Ξυλούρης” της Γενοβέφας Χουστουλάκη μέλος της Επιτροπής Περιοχής Κρήτης του ΚΚΕ και φιλολόγου, που απουσίαζε λόγω ίωσης.

“Σας καλωσορίζουμε στη Βιβλιοπαρουσίαση «Προσκυνώ την χάρη σου λαέ μου», συλλογή ποιημάτων του Μιχάλη Σταυρακάκη (Νιδιώτη) από τις εκδόσεις της Σύγχρονης Εποχής, με τίτλο ένα από τα πιο γνωστά ποιήματά του από την πρώτη του ποιητική συλλογή το 1978, με τον τίτλο «Ποιήματα».

Από αυτήν την πρώτη συλλογή, το 1983 ο Γ. Μαρκόπουλος μελοποίησε πέντε ποιήματα που περιλαμβάνονται στον δίσκο «Παράθυρο στη Μεσόγειο», με τη φωνή του Χαράλαμπου Γαργανουράκη (1983). Ένα από αυτά είναι το γνωστό «Προσκυνώ τη χάρη σου, λαέ μου», που γίνεται η σημαία του λαού σε συλλαλητήρια και σε πορείες.

Ο Μιχάλης Σταυρακάκης είναι ο λαϊκός βάρδος, ο οποίος προσκυνάει τον λαό του, πέφτει στα πληγιασμένα πόδια του. Είναι η φωνή του ταλαιπωρημένου και κατατρεγμένου εργάτη. Ο νεαρός ΕΠΟΝίτης της Εθνικής Αντίστασης, ο βασανισμένος ΕΔΑίτης από τους παρακρατικούς της Δεξιάς, ο μαραθωνοδρόμος των πορειών Ειρήνης στη μνήμη του Γρηγόρη Λαμπράκη, το μέλος εν μέσω δικτατορίας του παράνομου ΚΚΕ, ο δις υποψήφιος βουλευτής με το Κόμμα του λαού στο ψηφοδέλτιο του Νομού Ηρακλείου Κρήτης.

Στις σελίδες του καλοτυπωμένου βιβλίου, ο Μιχάλης Σταυρακάκης «ξεδιπλώνει» την ποίησή του, με την οποία ύμνησε τον λαό του και τους αγώνες του. Κάνει στίχους την ανάγκη, τα βάσανα και την πάλη του λαού για το μέλλον του κόσμου,  για έναν κόσμο χωρίς εκμετάλλευση και αδικία. Κάνει στίχους τις θυσίες και την ανάληψη του χρέους, του καθήκοντος,  για να έρθει αυτό το μέλλον, να οικοδομηθεί αυτός ο κόσμος.  

Ως κομμουνιστής αφοσιωμένος, μέλος του ΚΚΕ μέχρι την τελευταία του πνοή, όπως και ο αδερφός του ο Στελής,  που με θλίψη πρόσφατα αποχαιρετίσαμε, η ποίησή του έχει έντονα ταξικά χαρακτηριστικά.  

Καθορίζει την αξία της ανθρώπινης ύπαρξης στην ασυμβίβαστη στάση ζωής, στην προσφορά στην υπόθεση της κοινωνικής απελευθέρωσης,  στη θυσία για να ζήσουν οι άλλοι.

«Είσαι μεγάλος / όταν θυσιάζεσαι/ για να ζήσουν οι άλλοι.» λέει στο ποίημα «Θυσία»(σελ.87)

«Όταν κάνεις το χρέος σου σήμερα,/χαμογελάς στ’ αυριανά μας όνειρα/ και στο πλατύ σου χαμόγελο,/λαϊκέ αγωνιστή, μεγαλώνουν οι ελπίδες του κόσμου,/ μεγαλώνουν τα όνειρά μας.»

Ο ποιητής προσπαθεί να ανυψώσει τον καθημερινό άνθρωπο του μόχθου, να του δείξει πόσο μεγάλος είναι ο άνθρωπος του λαού, όταν συνειδητοποιεί τη θέση του στην κοινωνία και τη δύναμή του να επιβάλλει το δίκιο του και το δικαίωμά του στην ευτυχία.

Με τον ατόφιο, ευθύ, απλό, με  τη λιτότητα και την καθαρότητα του τοπίου του Ψηλορείτη λόγο του και συνάμα με τον λυρισμό και την  τρυφερότητα των στίχων του, υπογραμμίζει την πίστη στον άνθρωπο, την αγάπη στις στρατιές των καταπιεσμένων που μπορούν να νικήσουν αυτό που μοιάζει ανίκητο. 

Με το θάρρος να λέει την αλήθεια, με βαθιά σοφία της ζωής και τη γνήσια ανθρωπιά που πηγάζει από την ιδεολογία του, δείχνει τον δρόμο στους εργάτες, στους βοσκούς που τους κλέβουν τον ιδρώτα οι εκμεταλλευτές του μόχτου τους : «Αλίμονό του, του ραγιά,/ που περιμένει λευτεριά/ να του τη δώσει άλλος,/ θα μείνει φρόνιμος ραγιάς/ θα μείνει πάντα σκλάβος. Εάν αυτός δε σηκωθεί/ στα δυο του πόδια να σταθεί/ φωτιά να γενεί κι αστροπελέκι/με τους τυράννους του να παλέψει(…) σελ.85 ποίημα «ΤΡΑΛΑΛΑ»

Γραφείο του οι πλαγιές του Ψηλορείτη και πένα του η βιοπάλη. «Εγώ δεν είμαι δουλευτής του λόγου/κακός να πείτε πως είμαι ποιητής,/είμαι όπως κι εσείς/ζεμένος στο χωράφι.», γράφει στο ποίημα «Τα χέρια μας έμειναν άδεια» (σελ 70).

Παίρνει θέση!

Είναι με τους αδικημένους από το σάπιο σύστημα της εκμετάλλευσης.  Με εκείνους και ένας από εκείνους που τα χέρια τους έμειναν άδεια από τα αγαθά της δουλειάς τους.

Γι’ αυτά τα χέρια τα τίμια γράφει:  «Κοιτάζω τα χέρια μου, βλέπω πως μοιάζουν με τα δικά σας χέρια. Γεια και χαρά σας χέρια καθαρά,/ στη μηχανή, στο γιαπί, στο χωράφι, στον αργαλειό, στην πένα, στο μεροκάματο,/ ανεβάζετε τον άνθρωπο στα ύψη και γεμίζετε τον κόσμο ομορφιά.» (σελ 56)

Ονοματίζει την εκμετάλλευση και την αιτία της φτώχειας :

«Τράπεζες, εταιρίες ανώνυμες/

στην πλάτη μας στήσανε/

μας ζέψανε. Βιομηχανίες κανονιών/

που τη δουλειά μας χτίσανε με οβίδες κανονιών/

σημαδεύουν τη ζωή μας».  

«Δούλεψες, αγρότη φτωχέ, χωρίς ανάσα/ μέσα σε λιοπύρια, μέσα σε βροχές/τυραννισμένα τα χρόνια σου επεράσα/ κι άσπρη μέρα δε γνώρισες ποτές. Η πλάτη σου μάτωσε απ’ τις αδικίες και τους φόρους,/ είδες απ’ τα χέρια σου τη σοδειά σου να φεύγει/ στους άρπαγες, στους ασύδοτους εμπόρους,/ κι εσύ βουτηγμένος έμεινες στα χρέη.».

Αν επιχειρούσαμε να βρούμε ποιο είναι το μεγαλύτερο δώρο που μας έκανε  ο Νιδιώτης, ο κομμουνιστής βοσκός ποιητής, ο μορφωμένος και διαμορφωμένος στην ανώτερη σχολή της ταξικής πάλης ποιητής, θα λέγαμε πως με την ποίησή του  δίδαξε και διαπαιδαγώγησε τον λαό του να έχει πίστη στα μεγάλα ιδανικά και να μισεί την εκμετάλλευση.

Δίδαξε και διαπαιδαγώγησε τον λαό του να κρατήσει άσβεστη τη φλόγα των πρωτοπόρων ιδανικών, για την ανατροπή του καπιταλιστικού συστήματος και την οικοδόμηση του σοσιαλισμού – κομμουνισμού, με την πεποίθηση  πως οι όμορφες μέρες θα ‘ρθουν.

Πως κανένας συσχετισμός, όσο αρνητικός κι αν είναι, δεν μπορεί να σταθεί εμπόδιο στην κοινωνική εξέλιξη.

Στο ποίημα «Περίμενε» στη σελ. 19 του βιβλίου γράφει : «Μάθε να περιμένεις και ν’ αγωνίζεσαι μαζί (…) Σκούπισε τα δάκρυα του πόνου με το μαντήλι της ελπίδας, περίμενε, θα δεις, οι ελπίδες θ’ ανθίσουν»

Υμνεί  με το έργο του, με λόγο ανεπιτήδευτο,  χωρίς ρητορείες,   τον νέο κόσμο που θα γεννηθεί από τον αγώνα, την πάλη της εργατικής τάξης και των κοινωνικών της συμμάχων. Με την απόλυτη βεβαιότητα  ότι θα νικήσει το δίκιο : «θα φύγει το σκοτίδι, (…) θα ‘ρθει σα νύφη γελαστή η ειρήνη να χορέψει. Να σύρομε κι εμείς χορό με το λεβέντη το λαό» διαβάζουμε στο ποίημα «Πανηγύρι» (σελ. 27).

Απευθύνεται στον Βόλγα του Οχτώβρη, (σελ. 31):  «Τραγούδα μας, μωρέ Βόλγα την παγκόσμια λευτεριά, την παγκόσμια ειρήνη. Τραγούδα μας, μωρέ Βόλγα πως το ποτάμι πίσω δε γυρίζει», με αναφορά στη Μεγάλη Οκτωβριανή Σοσιαλιστική Επανάσταση και τη νομοτέλεια του σοσιαλισμού.

Μιλά για τη σημασία της αδιάκοπης πάλης ενάντια στην εκμετάλλευση, τον πόλεμο, συνολικά ενάντια στην καπιταλιστική βαρβαρότητα,  χωρίς κανένα ρηχό διδακτισμό, αλλά με βαθιά συνειδητοποίηση  του καθήκοντος, της σημασίας του αγώνα.  

Παρουσιάζει αυτό το χρέος σαν μια καθημερινή υπόθεση, συνυφασμένο με την ίδια την ύπαρξη του τίμιου ανθρώπου και παρουσιάζει την ανατροπή του καπιταλισμού ως μια βέβαιη πραγματικότητα.

 «Τα μελλούμενα καλά στο μεροκάματο του αγώνα ριζώνουν.» και  «Το αύριο ομορφαίνει με το καθήκον του σήμερα», γράφει απευθυνόμενος στον εργάτη, στο ποίημα του «Μεροκαματιάρης».  (σελ. 21).

Η ποίηση του Σταυρακάκη είναι ποτισμένη από την αγωνιστική μαχητική αισιοδοξία των κομμουνιστών : Να συνειδητοποιούμε την πραγματικότητα και να παρεμβαίνουμε για να την αλλάξουμε. Να κρατούμε  τη ζωή στα χέρια μας και συνειδητά  να δρούμε, ώστε να καθορίζουμε τη ζωή και το μέλλον μας. Χωρίς συμβιβασμούς και υποταγή.

Η ποίηση του Σταυρακάκη μιλά για τις υψωμένες γροθιές και παροτρύνει να αντιπαλέψουμε τη διαφθορά, την ανισότητα, την εκμετάλλευση, τη συκοφαντία, την αδικία, τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα.

Για να βαδίσουμε πάνω στο μεγάλο μας δίκιο και ν’ ανταμώσουμε τον δικό μας ήλιο. «Εμείς που ξέρουμε καλή μου,/πόσο κακή ‘ν’ η σκοτεινιά/ έλα να πλάθουμε τον ήλιο,/να φέρουμε την ξαστεριά. (…) λίγο ακόμα και θα φέξει/ και δε θα σκοτεινιάσει πια.» από το ποίημα «Το πρώτο αστέρι» (σελ 61)

και «Να χτυπάς την καμπάνα μεσάνυχτα να ταράζεις την ησυχία των τυράννων στο ποίημα «Πού σε είδαμε, παλικάρι» (σελ 22).

Όπως, επίσης : «Της τιμής το στρατευμένο σαλπιγκτή/ θαυμάζω κι αγαπώ/ που κάνει προσκλητήρια στους τίμιους/ πολεμίστρες τιμής να γεμίσει ο κόσμος/ να γίνει λαμπερός.» στο ποίημα «Ο κόσμος λαμπερός» (σελ. 56).

Είναι φανερό ότι στην ποίηση του Νιδιώτη το φως και το σκοτάδι είναι έννοιες που χρησιμοποιούνται με συμβολικό τρόπο. Το μοτίβο είναι σύνηθες στη δημοτική ποίηση. Ο  Σταυρακάκης στηρίζεται στην αντίθεση φως – σκοτάδι ως ένα ισχυρό σύμβολο της σύγκρουσης δύο κόσμων. Ο κόσμος του δίκιου και κόσμος του άδικου και του πολέμου.

Δύο κόσμοι που είτε σε περίοδο πολέμου, είτε σε περίοδο φαινομενικής καπιταλιστικής ειρήνης, ανειρήνευτα θα παλεύουν. Η αστική τάξη από τη μία και η εργατική από την άλλη, τα λαϊκά στρώματα, οι βοσκοί και οι αγρότες.

Το σκοτάδι αντιπροσωπεύει στην ποίηση του Νιδιώτη τη βαρβαρότητα του καπιταλισμού και το φως είναι το σίγουρο μέλλον της σοσιαλιστικής κοινωνίας.  Η αντίθεση σκοτάδι – φως αποδίδει με  τη δύναμή της την εικόνα του φωτεινού μέλλοντος που θέλουμε να δημιουργήσουμε.

 

Για τον ρόλο της Τέχνης και τη στράτευσή της στον λαό και στην πάλη για την κοινωνική απελευθέρωση,  γράφει ο ίδιος στο ποίημα «Να φοβάσαι τους αδιάφορους» (σελ 71):  «Για το κακό που γίνεται/ οι αδιάφοροι είναι συνένοχοι.(…) Να φοβάσαι τους αδιάφορους/που εξαιτίας τους/ υπάρχουν/ οι ληστές και οι δολοφόνοι.»  και στο ποίημα  «Οι ανένταχτοι» (σελ 60):  «Μη γράφεις για μάχες/για νίκες και ήττες εργατών./ Μην είσαι στρατευμένος πουθενά. Εγώ θαρρώ / πως οι λεγόμενοι ανένταχτοι/ έχουν ενταχτεί/ με την αντεπανάσταση».

Αυτός ο ανώτερος, βαθύς δεσμός του δημιουργού με τον επαναστατικό αγώνα της εργατικής τάξης, ο έρωτας για τον εργαζόμενο άνθρωπο και την πάλη του για τη νέα κοινωνία, τη σοσιαλιστική, αποτυπώνεται με τρόπο συγκλονιστικό στο ποίημα «Αγάπη» (σελ. 24) :  «Αγάπησα μια κοπελιά και θαρρούνε πως αυτό είναι αγάπη. Μια μέρα σε μια διαδήλωση αγροτών – απεργών αγάπησα τους απεργούς και τότε είδα πως η αγάπη που γεννιέται μέσα από τη μάχη του δίκιου είναι η πιο δυνατή αγάπη». 

Στο ποίημα «Εργάτης», (σελ. 23) ο δημιουργός προσδίνει στην έννοια της ελευθερίας ταξικό, διεθνιστικό περιεχόμενο, απαντώντας εύστοχα στην αστική προπαγάνδα για την «ελευθερία» που τάχα παρέχει στο άτομο η καπιταλιστική κοινωνία: «Δεν είναι λευτεριά εκείνη,/φώναξε εργάτη δυνατά,/που ξεχωρίζει τους ανθρώπους/σε δούλους και αφεντικά./Δεν είναι λεύτερη πατρίδα/που έχει σύνορα στη γη,/ζωή που ζει μέσα στη φτώχεια/δεν είναι λεύτερη ζωή».

Η καρδιά του Μιχάλη Σταυρακάκη χτυπάει στον σύγχρονο αγώνα μας για το δυνάμωμα του προλεταριακού διεθνισμού, την ενίσχυση της διεθνούς αλληλεγγύης. Για τη βαθιά του προσήλωση στην ιδέα του προλεταριακού διεθνισμού είναι χαρακτηριστικά τα παρακάτω λόγια του: «Ο Καζαντζάκης είπε ότι είναι μεγάλη ευθύνη να είσαι Κρητικός, ο Ατατούρκ είπε ότι είναι μεγάλη ευθύνη να είσαι Τούρκος, κι εγώ λέω πως είναι μεγάλη ευθύνη να είσαι Διεθνιστής».

Η καρδιά της ποίησης του Νιδιώτη  ζει σε όλες τις πόλεις και τα χωριά του κόσμου, σε κάθε γωνιά της γης όπου οι εργαζόμενοι, οι αγρότες, ο λαός σηκώνει κεφάλι για να διεκδικήσει τα δικαιώματά του στην εργασία και τη ζωή.

Πάνω στο θέμα των φυλετικών διακρίσεων και του διεθνισμού, συγκλονιστικό μέσα στην απλότητά του είναι και το ποίημά του, «Γράμμα στην Αφρικάνα Χαϊμαλίνα»: «Χαϊμαλίνα, ρωτάω τα πρόβατά μου πώς μοιράζουνε στα ίσια τον ίσκιο ενός ασφένταμου κι έχουν λευκά και μαύρα τα ίδια δικαιώματα ενώ οι άνθρωποι σκοτώνονται μοιράζοντας μια πήχη γης; (…) Αυτοί που κλέβουνε το βιός σου Χαϊμαλίνα, κλέβουν και το δικό μου το τυρί.». 

Από την ποίηση του Νιδιώτη  δε λείπει η γυναίκα. Με αγάπη και τρυφεράδα απευθύνεται ο ποιητής στις δουλεύτρες γυναίκες με τα στραβοπατημένα παπούτσια και τα ηρωικά χέρια. «Για σας, δουλεύτρες γυναίκες /  η καρδιά μου πονεί, για τις χαμένες ελπίδες σας και την πικραμένη ζωή σας», βάζοντας το θέμα της ταξικής εκμετάλλευσης της εργασίας της γυναίκας.

Απευθύνεται στη «ΜΑΡΙΑ» (σελ 44) και τη διαβεβαιώνει πως «(..) θα ξημερώσει, Μαρία, θα ξημερώσει,/ σίγουρα το σκοτάδι θα φύγει./ Τα φοβισμένα σου μάτια, Μαρία,/ θα γεμίσουν ήλιους,/ τα μάγουλά σου θα γίνουν / κόκκινα τριαντάφυλλα.».  

Φίλες και φίλοι,

Συντρόφισσες και σύντροφοι,

Όλες οι παραπάνω αναφορές είναι μόνο μια μικρή κατάθεση σκέψεων για τη δύναμη της ποίησης του Σταυρακάκη και πώς μας βοηθά στον αγώνα μας σήμερα, πώς λειτουργεί η Τέχνη του,  που δεν ψάχνει δικαίωση στο περίτεχνο, δεν ψάχνει νόημα στην ίδια της τη φόρμα, αλλά με τρόπο πηγαίο είναι πηγή γνώσης της ζωής και της ανάγκης του αγώνα. Αγώνα, με τον πιο όμορφο στόχο, την κατάργηση της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο. Αυτή η Τέχνη, είναι επίκαιρη κι όπλο στα χέρια μας.

Μας κάνει να νιώθουμε περηφάνια ο σύντροφος Σταυρακάκης που μπόρεσε να χωρέσει στην ποίησή του το μεγαλείο των αληθινών δημιουργών του πλούτου, αλλά και των αληθινών δημιουργών της κοινωνικής εξέλιξης, της Ιστορίας.

Διαβάζω από τον πρόλογο του βιβλίου που υπογράφει ο ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, Δημήτρης Κουτσούμπας. Πρόκειται για τον καλοδουλεμένο κι ακριβοδίκαιο χαιρετισμό του στην εκδήλωση που διοργάνωσε η ΤΕ Ρεθύμνου του ΚΚΕ για τον Κρητικό ποιητή, στις 3 Δεκέμβρη 2017, στα Ανώγεια.

«Ο Μιχάλης Σταυρακάκης έγινε ποιητής γιατί σίγουρα -όπως δείχνει τόσο η στάση του, όσο και η ποίησή του- υπήρξε ένας ιδιαίτερα ευαίσθητος άνθρωπος που τον συγκινούσε αφάνταστα η ομορφιά της φύσης και που ταυτόχρονα διέθετε υψηλό ηθικό φρόνημα και βαθύ το αίσθημα του δίκιου. Γι’ αυτά τα τελευταία άλλωστε πέρασε πάμπολλες δοκιμασίες και διώξεις στη ζωή του. Το κρίσιμο σημείο της στροφής στην τέχνη του ήταν όμως η συνάντηση της ευαισθησίας του με τα μεγάλα, τα φωτεινά κομμουνιστικά ιδανικά.

Να πως ο ίδιος περιγράφει στον «Ριζοσπάστη» της 30ης Νοέμβρη 1983 τη συνάντησή του με την κομμουνιστική ιδεολογία, λίγο μετά την ήττα του Δημοκρατικού Στρατού, όταν οι αντάρτες κατέφευγαν κυνηγημένοι στο μιτάτο του, το μαντρί του, στον Ψηλορείτη:

«Τους φύλαξα, τους τάισα. Συνέχισαν να ‘ρχονται… Αλλά όλο και λιγότεροι. Αυτοί που απουσίαζαν είχαν δολοφονηθεί σε ενέδρες. Καθώς μπάλωναν στο φως του λίχνου τα ρούχα τους και γιάτρευαν ο ένας του άλλου τις πληγές σιγοτραγουδούσαν ριζίτικα. Παράξενοι μου φαίνονταν στην αρχή. Μια ώρα ύπνος… μια μπουκιά ψωμί… Και νάτοι πάλι να χάνονται στις κορφές πηδώντας σαν αετοί από χαράκι σε χαράκι. Ένας τους έβγαλε κάποιο βιβλίο απ’ το βουργιάλι του. Πάρτο μου είπε. Θα σου αρέσει. Ήταν η “Μάνα” του Γκόρκι!»

Από κείνες τις στιγμές κι ύστερα σταμάτησαν οι μαντινάδες του να αναφέρονται σε έρωτες και πάθη.

Τώρα τα τραγούδια του ήταν αφιερωμένα σ’ αυτούς τους παράξενα περήφανους ανθρώπους, που τους αποχαιρετούσε κάθε φορά με στίχους σαν αυτόν: «Έναν ελεύθερο αετό, σκλαβιά δεν τον κιοτεύει, όπου ταμπούρι πολεμά κι όπου φωτιά χορεύει».

 Φυσικά δεν γλύτωσε την κατηγορία του ληστοτρόφου, τη σύλληψή του το 1951 και τον εκτοπισμό του το 1954 στο Γύθειο. Εκεί στο μεγάλο σχολειό της εξορίας γνώρισε και τη σύγχρονη ποίηση, την ποίηση του Βάρναλη, του Ρίτσου, του Λειβαδίτη.

Από κει κι έπειτα πέρασε στην ενεργητική δράση, πρώτα από τις γραμμές της ΕΔΑ, ενώ από το 1973 -μέσα στη δικτατορία- ως μέλος πια του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδας πρωτοστάτησε στην ανασυγκρότησή του και αναδείχθηκε σε στελεχικές θέσεις τόσο του κόμματός μας όσο και του αγροτικού κινήματος.

Τραβώντας με αφοσίωση ως το τέλος της ζωής του με τις πράξεις, αλλά και με την τέχνη του, τον δύσκολο δρόμο της πάλης για να υψώσει το πολιτικό, ιδεολογικό, πολιτιστικό κριτήριο του λαού έτσι που να μπορεί να ορίσει τη ζωή και το μέλλον του.».

Φίλες και φίλοι,

Συντρόφισσες και σύντροφοι,

Η Τέχνη του Σταυρακάκη, του ποιητή των απλών ανθρώπων, δείχνοντας τον δρόμο του αγώνα και την αιτία της εκμετάλλευσης, ορθώνει φράγμα στην προσπάθεια του αστικού κράτους να παρουσιάσει σαν «πρόοδο και αναπόδραστη κατάσταση» τη χαμοζωή, την ανεργία, τη φτώχεια, τους ιμπεριαλιστικούς πολέμους, την προσφυγιά.

Η ασυμβίβαστη Τέχνη του Σταυρακάκη, που δε «μασά τα λόγια» της,  ορθώνει φράγμα στην προσπάθεια όλων των κυβερνήσεων φιλελεύθερων ή σοσιαλδημοκρατικών (ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ, ΠΑΣΟΚ, Νέα Αριστερά) και όλων των αστικών κομμάτων να προβάλλουν τον συμβιβασμό, τον ρεαλισμό της υποταγής, την πολιτική απάτη για τον εξανθρωπισμό του καπιταλισμού.

Ορθώνει φράγμα στην προσπάθειά τους να κρύψουν τη δυσωδία  από τη σήψη του γερασμένου καπιταλιστικού συστήματος της εκμετάλλευσης. Να πείσουν  ότι ΔΕΝ υπάρχει εναλλακτική στη βαρβαρότητα.

Να πείσουν τους εργαζόμενους πως μπορούν να συμβιβαστούν τα συμφέροντα και οι ανάγκες των εκμεταλλευόμενων με αυτά των εκμεταλλευτών τους.

Κυβέρνησαν και κυβερνούν τη χώρα υλοποιώντας την ίδια αντιδραστική πολιτική. Η εναλλαγή τους στη διακυβέρνηση, με οποιαδήποτε παραλλαγή κι αν εμφανίζονται, ΔΕΝ αλλοιώνει στο παραμικρό τον ταξικό χαρακτήρα του αστικού κράτους. Αυτό υπάρχει για να διασφαλίζει την εξουσία της αστικής τάξης. Τσακίζει δικαιώματα και δεν ικανοποιεί τις λαϊκές ανάγκες, ώστε να στηρίζει την κερδοφορία των επιχειρηματικών ομίλων.

Δεν είναι καθόλου τυχαίο για παράδειγμα ότι αυτό το κράτος δεν μπορεί να ικανοποιήσει ούτε ανάγκες επιβίωσης του λαού,  την ίδια στιγμή που είναι πολύ ισχυρό για να πρωταγωνιστεί στις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις και στις στρατιωτικές αποστολές εκτός συνόρων που υπερασπίζονται τα συμφέροντα των εφοπλιστών και άλλων ομίλων.  

Ωστόσο, ό,τι κι αν λένε τα παπαγαλάκια του συστήματος, σπέρνοντας την απογοήτευση και καλλιεργώντας την παραίτηση και τη μοιρολατρία, με το γνωστό «τίποτα δεν αλλάζει», η εργατική και λαϊκή πάλη όλο και δυναμώνει.

Σε αυτόν τον αγώνα, το ΚΚΕ καταθέτει κάθε μέρα όλη τη δύναμη που του δίνει ο λαός.

Ενάντια στην ακρίβεια, ενάντια στη δουλειά από ήλιο σε ήλιο στην αθλιότητα της σύγχρονης σκλαβιάς. Για να σωθούν λαϊκά σπίτια από τους πλειστηριασμούς, για υποδομές και μέτρα προστασίας του λαού, για τη στελέχωση των δημόσιων νοσοκομείων. 

Είμαστε με τον κόσμο του μεροκάματου και της δουλειάς που παλεύει για αυξήσεις σε μισθούς και μεροκάματα, για μέτρα ασφάλειας στους χώρους δουλειάς και ανθρώπινα ωράρια. Μαζί με τους εργάτες της ΛΑΡΚΟ, μαζί με τους μεταλλωρύχους της Χαλκιδικής, με τους λιμενεργάτες του μονοπωλίου της Cosco στο λιμάνι του Πειραιά στον ηρωικό αγώνα τους.

Είμαστε με τη φοιτητική νεολαία ενάντια στην ιδιωτικοποίηση των πανεπιστημίων, με το λαϊκό και νεολαιίστικο ποτάμι που κατέβηκε στους δρόμους για να βρουν δικαίωση οι 57 νεκροί στο έγκλημα των Τεμπών.

Είμαστε με τα μπλόκα της αγροτιάς και των κτηνοτρόφων που παλεύουν καθημερινά να επιβιώσουν, ενάντια στην ΚΑΠ της ΕΕ, που υλοποιούν οι διαδοχικές κυβερνήσεις για τω ξεκλήρισμα των βιοπαλαιστών αγροτών και κτηνοτρόφων. 

Στην πάλη ενάντια στα σφαγεία των πολέμων στη Παλαιστίνη και την Ουκρανία και την εμπλοκή της χώρας μας σε αυτά. 

Κόντρα στην πολιτική της ΕΕ και των κομμάτων της που δίνει δισεκατομμύρια σε «πράσινα αρπαχτικά» που αλωνίζουν και στην Κρήτη, ώστε τελικά επειδή δεν «φυσάει αρκετά το καλοκαίρι» να πληρώνουμε αυξήσεις έως 70% στα τιμολόγια ρεύματος του Ιούλη.

Στους δρόμους του αγώνα. Εκεί που ανατρέπονται οι αντιλαϊκές αποφάσεις. Εκεί που ανοίγει καθημερινά ένας διαφορετικός δρόμος και προοπτική. Με τον λαό πρωταγωνιστή των εξελίξεων να παλεύει για τις δικές του σύγχρονες ανάγκες κόντρα στα συμφέροντα των μεγάλων ομίλων και όσους τα υπηρετούν.

Αυτή είναι η εργατική – λαϊκή αντιπολίτευση και το ΚΚΕ είναι η ψυχή της.

Στις σημερινές εξελίξεις που «τρέχουν» γρήγορα,  στο ζοφερό φόντο του ιμπεριαλιστικού πολέμου, της εμπλοκής της χώρας μας σε Ουκρανία και Μέση Ανατολή, της επικίνδυνης στροφής της ΕΕ στην «πολεμική οικονομία» και της οικονομικής κρίσης που επέρχεται, των διεργασιών στα αστικά κόμματα, όλοι εμείς οι κομμουνιστές, οι φίλοι και οι οπαδοί του Κόμματος, αναλαμβάνουμε μεγαλύτερες ευθύνες απέναντι στον λαό.

Για να δυναμώσει το ανερχόμενο ρεύμα λαϊκής αμφισβήτησης, όχι μόνο κατά της κυβέρνησης και της ΕΕ, της κυρίαρχης πολιτικής και των κομμάτων που την υπηρετούν, αλλά κατά της ίδιας της καπιταλιστικής βαρβαρότητας.

Για να ανυψωθούν αυτοί οι αγώνες ως το επίπεδο της αποφασιστικής πάλης για μια κοινωνία χωρίς εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, για τον  σοσιαλισμό – κομμουνισμό.

Το Κόμμα μας δεν θα συνθηκολογήσει, δεν θα προσκυνήσει ποτέ τη σάπια εξουσία και τις ιδέες τους, τους συμμάχους τους, τις ιμπεριαλιστικές ενώσεις, την ΕΕ και το ΝΑΤΟ, δεν θα γίνει μια απλή συνιστώσα αυτού του διεφθαρμένου αστικού πολιτικού συστήματος, όπως πολλοί θα ήθελαν.

Χιλιάδες κομμουνιστές και κομμουνίστριες στάθηκαν αλύγιστοι στις εξορίες και στις φυλακές, στα στρατοδικεία και στην παρανομία, ήρωες  στη μεγάλη και ηρωική Ιστορία του λαού μας.

Και σήμερα, που δεν υπάρχουν εξορίες και βασανιστήρια με την τότε μορφή, οι κομμουνιστές στέκονται αλύγιστοι στην επιδίωξη του αντιπάλου να αποσπάσει την περιβόητη «δήλωση», την υποχώρηση, τον συμβιβασμό.

Στέκονται όρθιοι σε όλες τις δυσκολίες της ταξικής πάλης, που όσο ο καπιταλισμός θα γίνεται πιο άπληστος και επιθετικός, θα μεγαλώνουν, είτε στον σημερινό αργόσυρτο βηματισμό της Ιστορίας, είτε στα αυριανά της άλματα, στα «μεγάλα μεγέθη» της,  που αναπότρεπτα θα έρθουν.

Φίλες και φίλοι,

Συντρόφισσες και σύντροφοι,

Ο αγώνας για τον σοσιαλισμό – κομμουνισμό υπηρετεί τα συμφέροντα της κοινωνικής πλειοψηφίας και της εξέλιξης, τη φιλία και τη συνεργασία των λαών, βρίσκεται στη σωστή πλευρά της Ιστορίας. 

Γι’ αυτό και η πάλη της εργατικής τάξης και των κοινωνικών της συμμάχων θα νικήσει, όσο ακλόνητος και αν φαντάζει σήμερα ο κατά τ’  άλλα αλληλοσπαρασσόμενος καπιταλιστικός κόσμος.

Μπροστά μας είναι τα πιο δυνατά, τα πιο συγκλονιστικά, τα πιο όμορφα χρόνια.

 Λέμε «παρών» στο μετερίζι του δίκιου για να αλλάξει η όψη του κόσμου,  όπως γράφει ο Σταυρακάκης,  που  θα ναι μαζί μας, ευτυχισμένος γιατί επαληθεύτηκαν οι προβλέψεις του, έγινε πραγματικότητα η βεβαιότητά του  ότι ο λαός και το δίκιο θα είναι τελικά ο νικητής.

 

Οι εκδόσεις “Σύγχρονη Εποχή” αναφέρουν για την έκδοση του βιβλίου του “Νιδιώτη” τα εξής:

Η Σ.Ε νιώθει ιδιαίτερη τιμή που συμμετέχει σε αυτή την πρωτοβουλία που εξυμνεί, μαζί την περήφανη και πολυτάραχη ιστορική διαδρομή του ΚΚΕ, έναν γνήσιο εκπρόσωπό του. Τον κομμουνιστή λαϊκό ποιητή, τον αγωνιστή, τον διεθνιστή Μιχάλη Σταυρακάκη – Νιδιώτη.

Στον τόπο αυτό, με την ιστορία του να ζωντανεύει κάθε φορά που ανταμώνετε εδώ τιμώντας τους αγώνες του, τις δοκιμασίες του, τους ήρωές του, δεν θα ήταν δυνατό να μην έχει βλαστήσει ο σπόρος ενός δημιουργού που «σαν κισσός έπλεξε τα όνειρά του πάνω στα κλώνια της ελπίδας» όπως έγραψε ο ποιητής.

Αυτόν τον ποιητή θελήσαμε στην Σ.Ε. να αναδείξουμε με την έκδοση που παρουσιάζουμε σήμερα.

 

Πως προέκυψε αυτή η έκδοση;

Η Σ.Ε. το 2022 συμπλήρωσε 50 χρόνια από την ίδρυσή της. Με αφορμή την επέτειο αυτή, αυτό το δίχρονο στη Σ.Ε. πήραμε πρωτοβουλίες για τη δημιουργία πρωτότυπου Λογοτεχνικού Έργου στο διήγημα, στο θέατρο και στην ποίηση. 

Στόχος ήταν η βαθύτερη ενασχόληση με μία δύσκολη κατηγορία όπως αυτή της ποίησης και του θεάτρου, η αναγνώριση μιας σειράς νέων ταλαντούχων δημιουργών, η ανάγκη κατανόησης της νέας αισθητικής έκφρασης μέσα από την τέχνη, η ανάγκη της ζύμωσης της προοδευτικής σκέψης με τον λόγο. Αυτή η δράση έφερε στο προσκήνιο την ανάγκη σύνδεσης  των σημερινών στοιχείων με τα αντίστοιχα του παρελθόντος.

Έτσι, επανεκδώσαμε μία σειρά έργων που εκδόθηκαν παλιότερα γιατί θεωρήσαμε πως ήταν σημαντικό οι νεότερες γενιές να έρθουν σε επαφή με την πεζογραφία και την ποίηση  «κάθε καιρού και τόπου», που επέσυραν την προσοχή στα πιο μεγάλα προβλήματα του καιρού τους, από δημιουργούς που ήταν οι ίδιοι μάρτυρες, σημαδεμένοι από τους αγώνες και τον μόχθο, μπολιασμένοι από την αγάπη για τον άνθρωπο και τα υψηλά ιδανικά. Και μάλιστα με το μεγαλείο της λιτής, εκλεπτυσμένης απόδοσης εννοιών, χωρίς βαρείς συμβολισμούς.

Έτσι δίπλα στον Ρίτσο και τον Βάρναλη ήρθε ο ψαράς της Χίου, ο Φώτης Αγγουλές, ήρθε να σταθεί και ο βοσκός των Ανωγείων Μιχάλης Σταυρακάκης για να φωτίσουν με την ευαισθησία τους τα μεγάλα ιδανικά με έναν αβίαστο λυρισμό και αυθορμητισμό με αγάπη για τον καθημερινό φτωχό άνθρωπο.

Με την παρότρυνση, της ΤΟ Ρεθύμνου του ΚΚΕ καθώς και του γιου του  Γιώργου συγκεντρώσαμε τις 3 ποιητικές του συλλογές: Ποιήματα, Αιχμές, Ντούκου-ντούκου το σοφαδάκι… (Η τελευταία αυτή συλλογή είχε εκδοθεί από την NE ΗΡΑΚΛΕΙΟΥ ΤΟΥ ΚΚΕ το 1994.)

Αποφασίσαμε να ενοποιήσουμε αυτές τις 3 συλλογές και να εκδώσουμε τη νέα συλλογή ποιημάτων περιλαμβάνοντας σχεδόν το σύνολο του ποιητικού έργου του Μιχάλη Σταυρακάκη.

Το σελιδοποιήσαμε εξ αρχής, και διατηρήσαμε το σχήμα και το εξώφυλλο του βιβλίου Ντούκου-ντούκου που με βάση τις πληροφορίες συναδέλφων, το κόσμημα και τη μακέτα σχεδίασε ο μεγάλος χαράκτης Γ. Βαρλάμος.

Μέσα από τη συλλογή, σκιαγραφείται η προσωπικότητα του Μ. Στ. υπό το πρίσμα των ιστορικών συνθηκών της εποχής του και της ηρωικής πορείας του λαϊκού κινήματος, καθοριστικοί παράγοντες για τη διαμόρφωση της ιδεολογίας του και της ποίησής του.

Με λιτότητα μεν, βαθιά στοχαστικά δε, μιλά για την ειρήνη, την ελευθερία, την παγκόσμια αδελφοσύνη, την αγάπη για τη φύση, τον άνθρωπο.

Στο έργο του Μ. Στ αποτυπώνεται η εύστοχη διαπίστωση της Ελ. Μηλιαρονικολάκη (υπεύθυνη του Τμ. Πολιτισμού της ΚΕ του ΚΚΕ) σε μία ομιλία της για τη λογοτεχνία, πως «οι ανάγκες του αγώνα καταργούν τη φλυαρία στην Τέχνη».

Αυτό έκανε ο Μ. Σταυρακάκης. Εμπνέεται από το όραμα και το αίτημα της κοινωνικής δικαιοσύνης. Μέσα από το έργο του φέρνει στο προσκήνιο τον άνθρωπο του μόχθου.

Μεγάλος αριθμός ποιημάτων του Μιχάλη Σταυρακάκη ανήκουν στη στρατευμένη ποίηση από τη στιγμή που συνειδητοποίησε τον ταξικό χαρακτήρα της αναμέτρησης. Μάλιστα ο ίδιος έλεγε ότι γράφει «ταξική ποίηση».

Ο Γιάννης Θεοδωράκης, συνεργάτης του Ριζοσπάστη έγραψε στο αφιέρωμα για τον Μ. Στ. που δημοσιεύτηκε 30 Νοέμβρη 1983: «Ποίηση καθαρή και τίμια. Και μοντέρνα. Κι αυτό το τελευταίο είναι που ξαφνιάζει περισσότερο, γιατί έχεις μπροστά την πηγή των στίχων της. Είναι ένας βοσκός, που γεννήθηκε, έζησε και βρίσκεται πάντα στον Ψηλορείτη.»

Η αγάπη του λαού και ο σεβασμός του έργου του θα τον συντροφεύουν.

Κλείνοντας, εκ μέρους της Σ.Ε. θέλω να σας μεταφέρω την πρόθεση, η ΣΕ να συνεχίζει να ενθαρρύνει κ να στηρίζει τους νέους συγγραφείς που θέλουν να θέσουν το έργο τους στην υπηρεσία των ιδανικών τους, που βλέπουν με μια διεισδυτικότερη ματιά τον κόσμο αποκαλύπτοντας –με τον ιδιαίτερο, καλλιτεχνικό τρόπο του ο καθένας– τα πράγματα, τα φαινόμενα. Που συμβάλλουν ώστε μέσα από την λογοτεχνική τους έκφραση να δώσουν απλόχερα στον αναγνώστη, με λέξεις (δηλ. με την δραστηριότητα της σκέψης), προβληματισμό, γνώση, αισθητική απόλαυση.

Στη ΣΕ, με σύνθημα μας «Η γνώση είναι δύναμη για να αλλάξουμε τον κόσμο», συνεχίζουμε. Κατακτάμε πείρα, αναβαθμίζουμε το περιεχόμενο των εκδόσεων μας, δίνουμε το λόγο στους συγγραφείς που μέσα από τα λογοτεχνικά τους έργα γίνονται οι ίδιοι ωφέλιμοι κρίκοι για την κοινωνία, για τη διαμόρφωση βαθύτερης κοινωνικής συνείδησης, διεισδυτικότερης αντίληψης για τον κόσμο, με αισθητικά κριτήρια που υπηρετούν την Τέχνη του λόγου.

Η συμβολή της λογοτεχνίας στη γνώση είναι πολύτιμη!

Το ΚΚΕ για την 7η Αυγούστου και την επέτειο της Μάχης στο Σφακάκι

Με μεγάλη επιτυχία συνεχίστηκε και η δεύτερη μέρα των διήμερων εκδηλώσεων της ΤΕ Ρεθύμνου του ΚΚΕ στα Ανώγεια. Η Τετάρτη 7/8 ήταν αφιερωμένη στα 80 χρόνια από την μάχη στο Σφακάκι. Ξεκίνησε στις 18:00, με κατάθεση στεφάνων στο μνημείο στην θέση της μάχης, από το ΚΚΕ , την ΚΝΕ , την ΠΕΑΕΑ και τον δήμαρχο Ανωγείων Σωκράτη Κεφαλογιάννη.

Αργότερα στην πλατεία Αρμί, την εκδήλωση άνοιξε ο Αντώνης Ρούλιος, δημοτικός σύμβουλος Ανωγείων με την Λαϊκή Συσπείρωση, ο Μπάμπης Σταυρακάκης, επίσης δημοτικός σύμβουλος αναφέρθηκε στο ιστορικό της μάχης. Χαιρετισμό απηύθυνε η Ελένη Δραμιτινού εκ μέρους του παραρτήματος Ρεθύμνου της ΠΕΑΕΑ-ΔΣΕ ενώ την κεντρική ομιλία έκανε ο Μανώλης Συντυχακης , μέλος της ΕΠ Κρήτης του ΚΚΕ και βουλευτής.

Η εκδήλωση έκλεισε με μελωδίες της Κρητικής παράδοσης , από το συγκρότημα του Χάρη Φασουλά.

Στον χαιρετισμό της η Ελένη Δραμιτινού ανέφερε:

“…Φέτος ειδικά, γιορτάζουμε τα 80 χρόνια από την κορύφωση της δράσης του ΕΛΑΣ στον νομό Ρεθύμνου, το 1944, έτος που σημαδεύτηκε από την γιγάντωση του ΕΑΜ, την ίδρυση της Κυβέρνησης του Βουνού, την απελευθέρωση του μεγαλύτερου μέρους της χώρας από τον ΕΛΑΣ και την απελευθέρωση της Αθήνας.

Στο νομό μας η δράση του ΕΛΑΣ κορυφώθηκε το 1944 με τη μάχη στο Σφακάκι , αλλά και με τη μάχη στους Ποταμούς που θα τιμήσουμε τον Σεπτέμβρη. Μιλάμε για τους μήνες που κορυφώθηκε η ναζιστική θηριωδία στο νομό με το Ολοκαύτωμα των Ανωγείων αλλά και των χωριών του Κέδρους, συνέχεια της εγκληματικής δράσης των ναζιστικών στρατευμάτων και των σουμπεριτών συνεργατών τους στα χωριά της Κρήτης….”

Στην ομιλία του ο βουλευτής του ΚΚΕ μεταξύ άλλων είπε:

“Συμπληρώθηκαν 79 χρόνια  από το μεγαλύτερο έγκλημα του ιμπεριαλισμού, τη ρίψη των ατομικών βομβών στη Χιροσίμα και το Ναγκασάκι.

Αυτή η επίθεση, κόστισε τη ζωή στον ασύλληπτο αριθμό των 180.000 ανθρώπων ακαριαία και σε ανυπολόγιστο αριθμό άλλων τις επόμενες δεκαετίες, εξαιτίας της έκθεσης σε τεράστιες δόσεις ραδιενέργειας.

Ήταν στην πραγματικότητα μια μακάβρια επίδειξη ισχύος των ΗΠΑ, με αποδέκτες τη Σοβιετική Ένωση και το Διεθνές Κομμουνιστικό Κίνημα, που έβγαινε ενισχυμένο και με τεράστιο κύρος από τον Πόλεμο. Ήταν, ταυτόχρονα, μια απόδειξη για το πού μπορούν να φτάσουν οι ιμπεριαλιστές για να πετύχουν τους σκοπούς τους, κάτι που, άλλωστε, είχε ήδη αποδειχθεί περίτρανα εκείνη την περίοδο με τα ναζιστικά εγκλήματα.

Ένα χρόνο πριν, 13 Αυγούστου 1944, οι ναζί διέπραξαν, με το ολοκαύτωμα των Ανωγείων και τη σφαγή 25 κατοίκων τις, ένα ειδεχθές ναζιστικό έγκλημα.

Κι αυτό γιατί οι Ανωγειανοί επέλεξαν – άλλη μία φορά – να σταθούν στη σωστή πλευρά της ιστορίας, δίνοντας μάθημα αξιοπρέπειας και λεβεντιάς με τη μάχη στο Σφακάκι, στις 7 Αυγούστου 1944.

Τιμή και δόξα στους ήρωες λαϊκούς αγωνιστές που έδωσαν παλικαρίσια τη μάχη απέναντι σ’ έναν άρτια εξοπλισμένο κατακτητή.

Η ηρωική πάλη του ΕΛΑΣ των Ανωγείων και όλης της Κρήτης αποτελεί έναν ακόμα κρίκο στη μεγάλη αλυσίδα των αγώνων του κόμματος και του λαϊκού κινήματος, ιδιαίτερα στη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, στην πάλη κατά του φασισμού – ναζισμού και των ντόπιων συνεργατών τους.

..[]..

Μήπως όμως κάτι ανάλογο δεν συμβαίνει και σήμερα στη Γάζα – εκεί όπου η προπαγάνδα των ΗΠΑ, της Ευρωπαϊκής Ένωσης, του Ισραήλ προσπαθεί να πείσει τον κόσμο ότι για όσα συμβαίνουν φταίνε οι ίδιοι οι παλαιστίνιοι και το Ισραήλ έχει το «δικαίωμα του Ισραήλ στην αυτοάμυνα» ;  

Σήμερα, 80 χρόνια μετά, εκτυλίσσεται μια παρόμοια ανείπωτη τραγωδία τεραστίων διαστάσεων.

Αναφέρομε στη Γενοκτονία του Παλαιστινιακού λαού,  από το κράτος δολοφόνο του Ισραήλ με τη στήριξη ΗΠΑ, ΝΑΤΟ και ΕΕ, σε μία προσπάθεια να δημιουργήσουν «τετελεσμένα» που θα εξαφανίσουν κάθε προοπτική για τη δημιουργία ανεξάρτητου και βιώσιμου παλαιστινιακού κράτους.

ΗΠΑ – ΝΑΤΟ – ΕΕ στο πλευρό του Ισραήλ έστρωσαν μεθοδικά το έδαφος γι’ αυτή τη νέα φάση κλιμάκωσης του πολέμου.

Το ίδιο και η ΕΕ: Στηρίζει το Ισραήλ με κάθε μέσο και για την αναχαίτιση των Χούθι οργάνωσε ναυτική αποστολή στην Ερυθρά, όπου επιχειρεί και η ελληνική φρεγάτα «Ψαρά», αντικαθιστώντας την «Ύδρα».

..[]..

Οι εξελίξεις αυτές προμηνύουν νέους κινδύνους για όλους τους λαούς της περιοχής, με κίνδυνο μάλιστα να ενωθούν τα μέτωπα της Ουκρανίας και της Μέσης Ανατολής, ανάμεσά τους και η Ελλάδα, η οποία πρωτοστατεί όχι μόνο στη στήριξη του Ισραήλ αλλά και των δολοφονικών σχεδίων ΗΠΑ – ΝΑΤΟ και ΕΕ στην ευρύτερη περιοχή.

Η κυβέρνηση της ΝΔ συνεχίζει να αυξάνει την εμπλοκή της χώρας σε όλα τα πολεμικά μέτωπα στην περιοχή: Από τη μεταφορά μυστικού οπλισμού από την Αλεξανδρούπολη, μέχρι την περαιτέρω επέκταση της αμερικανικής βάσης στη Σούδα και την αποστολή φρεγατών στην Ερυθρά Θάλασσα.”

Κάνοντας αναφορά στις σημερινές εξελίξεις ο  βουλευτή του ΚΚΕ είπε για το μεγάλο θέμα που απασχολεί τους κτηνοτρόφους των Ανωγείων, την πανώλη:

“Έχουν μετατρέψει τη χώρα σε “ξέφραγο αμπέλι” για λογαριασμό των επιχειρηματικών συμφερόντων, που μέσω των αθρόων εισαγωγών αγροτικών προϊόντων, γεωργικού και κτηνοτροφικού κεφαλαίου εξασφαλίζουν εισροές από όπου τους συμφέρει καλύτερα ευνοώντας τις συνθήκες διασποράς μολυσματικών ασθενειών. Αυτή είναι η πολιτική που έχει αποδεκατίσει τις κτηνιατρικές υπηρεσίες σε όλα τα επίπεδα (υπηρεσίες ΥΠΑΑΤ, κτηνιατρικά εργαστήρια, υπηρεσίες Περιφέρειας κ.λπ.), γιατί θεωρεί τη στελέχωσή τους “κόστος”.

Για άλλη μια φορά αποδεικνύεται ότι ο κρατικός μηχανισμός κινείται ταχύτατα όταν πρόκειται να δημεύσει την πρώτη κατοικία των λαϊκών οικογενειών, να καταστείλει εργατικές και αγροτικές κινητοποιήσεις, να εξυπηρετήσει τα συμφέροντα επιχειρηματικών ομίλων, και είναι παντελώς ανίκανος να προστατεύσει τη λαϊκή περιουσία, να προλάβει τη μεταδοτική νόσο που είναι προφανές ότι προήλθε από εισαγωγή αιγοπροβάτων από άλλη χώρα.

Αρνείται να λάβει άμεσα μέτρα, για ακόμη μια φορά πετάει το μπαλάκι των ευθυνών στου ίδιους τους κτηνοτρόφους, αναγκάζοντάς τους να αναλάβουν το κόστος απολύμανσης των σταυλικών εγκαταστάσεων και του εξοπλισμού τους. ΑΤΟΜΙΚΗ ΕΥΘΥΝΗ ΚΙ ΕΔΩ !

Εδώ και τώρα ! Το ΚΚΕ, με παρέμβασή του στη βουλή, ζητά να εξασφαλιστεί

Η πλήρης αποζημίωση, στο 100% της ζημιάς, των πληγέντων κτηνοτρόφων, η αναπλήρωση του χαμένου εισοδήματός τους, η αντικατάσταση του κτηνοτροφικού κεφαλαίου με ευθύνη του κράτους, η στήριξη με ζωοτροφές, απολυμαντικά και άλλα απαραίτητα των κτηνοτρόφων που θα υποχρεωθούν να θέσουν τα κοπάδια τους σε καραντίνα, και η αποτροπή μειώσεων στην τιμή του γάλακτος και του κρέατος στους παραγωγου»