Πόσες γυναίκες των Ανωγείων δεν μας θυμίζει αυτό το ποίημα του Μανόλη Νταγιαντά; Το αφιερώνουμε σε όλες αυτές τις βγαλμένες σαν από ποιητική συλλογή, μορφές, τις γυναίκες με τα μαύρα, τις “Ανέγγιχτες του Έρωτα”, με το υγρό βλέμμα που ζύμωσαν τον πόνο τους κι έκαμαν καλοσύνη. Σε Μάνες που δεν γέννησαν, σε γυναίκες που άξιζαν μια καλύτερη ζωή και τύχη. Γιατί ο σεβασμός στη Γυναίκα είναι το παν. Και ίσως ένα ποίημα να τον αποτυπώνει αυτό τον σεβασμό, καλύτερα από οτιδήποτε άλλο…

“μαύρες απ’ την κορφή ως τα νύχια,

κρατούν

πότε τη ρόκα

πότε το βελόνι,

κι άλλες φορές

ο νους γυρνά με την ανέμη

στα χρόνια που ακόμα πρόσμεναν.

‘άλλες δεν ήταν από μεγάλο σόι

και σ’ άλλες προξενιά δεν έφτασαν

κι έμειναν

μόνες με τον πατέρα και τη μάνα

μέχρι που καταστάθηκαν τελείως μοναχές

με το υγρό τους βλέμμα

κάθε φορά που με χαρά

άκουγαν τα μικρά παιδιά της γειτονιάς

να βγαίνουν για παιχνίδι

βγαίναν κι αυτές να τα τρατάρουν.

“τίνος είσαι;” με ένα χάδι στα μαλλιά

“πως μεγάλωσες!” με μια πικρή χαρά στα μάτια

και παίρναμε τις καραμέλες και φεύγαμε μακριά

όμοια με τα χρόνια τους

λαργάραμε και δεν μας έπιανε το μάτι

όμοια με τα όνειρα τους

σκυφτές γυρνούσαν μέσα πάλι

πολλές -όμορφοι άνθρωποι!’-

του τόπου μας γυναίκες

γυναίκες του χωριού μου

που άντρα δεν είδαν

κι έρωτα δεν γνώρισαν

γυναίκες -ωραίοι άνθρωποι!’-

που ζύμωσαν τον πόνο τους

κι έκαμαν καλοσύνη

γυναίκες πια που πέθαναν

και άλλες που πεθαίνουν

κι ούτε χάδι

ούτε κορμί

ανέγγιχτες του έρωτα

σμπαραλιασμένα θύματα

εθίμων…”

–Το ποίημα “Ανέγγιχτες του Έρωτα” θα δημοσιευθεί στην επόμενη ποιητική συλλογή του Μανόλη Νταγιαντά. Η προδημοσιευση του έγινε στο αφιέρωμα για τα δέκα χρόνια του περιοδικού “Τα ποιητικά”