Από το  Βασίλη Βουϊδάσκη

Καθηγητή Παν/μίου Κρήτης 

 «Κρείττον του λαλείν το σιγάν», «Καλύτερον να σιωπάς παρά να μιλάς», έλεγαν οι αρχαίοι μας πρόγονοι. Μεγάλη και σοφή κουβέντα όπως και τα έργα τους. Απ’ αυτό το φιλόξενο βήμα, ‘Ανωγή’ μίλησα δυο φορές τον τελευταίο καιρό και τολμώ να το κάνω και τρίτη. Κι αυτή τη φορά με παρέσυραν καρδιά και λογική για να κάνω με λίγα λόγια κατάθεση ψυχής και να συγχαρώ ανθρώπους που αγαπώ και με συνέπεια υπηρέτησα μια ζωή: τους νέους της χώρας μας, τους νέους του χωριού μας.

Μόνο εκείνοι, που είχαν την καλή τύχη να παρευρεθούν την Πέμπτη, 17 Νοέμβρη στο αμφιθέατρο του Δημοτικού Σχολείου Ανωγείων, μπορούν να με κατανοήσουν. Οι μαθητές κι οι μαθήτριες της Α΄ Τάξης του Λυκείου μας, με τη σεμνή τους εκδήλωση, μας συγκίνησαν βαθύτατα, κρατώντας μας προσηλωμένους για μιάμιση ώρα στη σκηνή με τα ιστορικά δρώμενα. Με την αναπαράσταση της ιστορικής και σωτήριας Εξέγερσης της νεολαίας στο Πολυτεχνείο, εκμηδένισαν τον χωρόχρονο και μας έκαναν να γιορτάσομε βιωματικά την 43η επέτειο. Μας έδειξαν ότι υπάρχει ακόμα… ελπίδα!

Κορίτσια κι αγόρια, κι αυτής της  Α΄ Τάξης του Λυκείου, κράτησαν επάξια την εθνική μνήμη του Σταυράκειου Γυμνασίου-Λυκείου Ανωγείων, που έχει την αρχή της από τον πρώτο κιόλας χρόνο μετά τον ηρωικό ξεσηκωμό. Και το σημαντικότερο, χωρίς προτροπή και με δική τους πρωτοβουλία. Πήραν στα χέρια τους τη διοργάνωση και την παρουσίαση της γιορτής, δεχόμενοι μόνο ελάχιστη καλοπροαίρετη προσφορά από τους άξιους συναδέλφους και καθηγητές τους.

Τα παιδιά του Γυμνασίου-Λυκείου του χωριού μας, μας θύμισαν τους τρεις, ηλικιακά, κύκλους χορού των αρχαίων Σπαρτιατών. Ο κύκλος των γερόντων τραγουδούσε: ‘Ήμασταν κάποτε καλά παλικάρια’, ο δεύτερος, των νέων απαντούσε: ‘Εμείς είμαστε τώρα και δοκιμάστε μας’, κι ο τρίτος κύκλος με τα παιδιά απαντούσε: «Αμμες δε γ’ εσόμεθα πολλώ κάρρονες»«Εμείς θα γίνομε πολύ καλύτεροί σας!».

Μ’ αυτά τα λίγα, επιστρέφω στη σιωπή μου χωρίς ενοχές, επειδή πιστεύω πως ερμήνευσα σωστά τους αρχαίους προγόνους μας, αφού κι εκείνοι το ίδιο θα έκαναν. Έχω την πεποίθηση ότι όσο αντρίκιο είναι να υψώνεις αγωνιστική φωνή διαμαρτυρίας, όταν βλέπεις την κοινωνική αδικία και καταπίεση, άλλο τόσο αντρίκιο και πρέπον, να επαινείς και να ενθαρρύνεις εκείνους, που ανυπόκριτα κάνουν ό,τι μπορούν, για να ξανάλθουν στη ζωή μας οι πανανθρώπινες αξίες και τα ιδανικά.