Από τον Βασίλη Κ. Βουϊδάσκη
Καθηγητή Κοινωνιολογίας Π.Κ.

Αγαπητοί μου φίλοι!

Το πορτραίτο ενός λατρεμένου ζευγαριού, μια ιστορική φωτογραφία, κι ένα συγκινητικό κείμενο, που αντίκρισα πρόσφατα στο ηλεκτρονικό και φιλόξενο βήμα του παπά-Ανδρέα και των  συνεργατών του, μου καθήλωσαν το βλέμμα και την ψυχή. Δόνησαν τις πιο ευαίσθητες χορδές της ύπαρξής μου και με ώθησαν να εκφράσω, μαζί με την αγάπη και τα συγχαρητήριά μου στους Καθηγητές σας, σ’ όλα τα παιδιά, κι ιδιαίτερα σε σας, τους μαθητές και τις μαθήτριες  της  Β’ Τάξης του Σταυράκειου Λυκείου Ανωγείων.

Η αξιέπαινη πρωτοβουλία σας να καταγράψετε ηλεκτρονικά -με την καθοδήγηση των Καθηγητριών σας, κ. Μ. Μπαγκέρη και κ. Ε. Μακρή-  όλους τους απόφοιτους και την ιστορία του Πνευματικού μας Ιδρύματος, προσλαμβάνει ιδιαίτερη συμβολική και επίκαιρη διάσταση. Με τη φυγή σας στο παρελθόν οδηγείσθε στη συνάντηση με την πιο δημιουργική πολιτισμική παράδοση του χωριού μας. Ιδιαίτερα σήμερα στην απίστευτα ποικιλόμορφη ανθρωπιστική κρίση, επιδιώκετε υποσυνείδητα την αποκατάσταση της κλίμακας των κλασικών αξιών της ανθρώπινης φύσης, όπως του ανθρωπισμού, του αλτρουισμού, της κοινωνικής δικαιοσύνης, της αλληλεγγύης και της ανθρώπινης αξιοπρέπειας, που εμείς λησμονήσαμε. Μ’ αυτήν τη γενναία σας απόφαση, εξωτερικεύετε μια απόκρυφη κραυγή διαμαρτυρίας προς όλες τις κατευθύνσεις, με αποδέκτες όλους εμάς, γονείς, δασκάλους, θρησκευτικούς και πολιτικούς ηγέτες, επειδή δε σταθήκαμε για σας και τα καλύτερα πρότυπα προς μίμηση, με τα αλαζονικά μας καμώματα.

Μας συγκινείτε ως τα τρίσβαθα της ψυχής μας και μας εκπλήσσετε ευχάριστα. Χαίρομαι ιδιαίτερα επειδή κι εσείς επιβεβαιώνετε την αδιάψευστη κι ελπιδοφόρα πεποίθησή μου, ότι οι έφηβοι και οι νέοι μας έχουν καλοσύνη, δυναμισμό, δημιουργική διάθεση, όνειρα κι οραματισμούς για ν’ αλλάξουν τον κόσμο, φτάνει να βρεθούν στα χέρια σωστών ταγών και καθοδηγητών.  Mε αυτό το σκεπτικό και μόνο η σύλληψη της ιδέας γι’ αυτή τη δύσκολη αποστολή, η έκδηλη ευγνωμοσύνη σας και προ πάντων η αναγνώριση τής ασύλληπτης προσφοράς των μεγάλων μας ευεργετών, Μιχάλη και Λετίτσιας  Σταυράκη, (Σταυρακάκη), μας κάνουν περήφανους και χαρούμενους. Μέσα στην απογοήτευση και τη σκοτεινιά με τον πιο εύγλωττο τρόπο, ανάβετε σεμνά το κεράκι σας και μας στέλνετε το πιο παρήγορο και λυτρωτικό μήνυμα ότι … υπάρχει ελπίδα!   Σας ευχαριστούμε γι’ αυτό.

Παρακολουθώ, με αμείωτο ενδιαφέρον, την εξελικτική δυναμική και την προκοπή όλων των παιδιών σ’ ολόκληρη τη δημιουργική πορεία του Γυμνάσιου-Λυκείου μας στα εξήντα δυο χρόνια της λειτουργίας του. Λυπάμαι για όσους δεν κατάφεραν να συλλέξουν όλο το φως απ’ αυτόν τον αυτόφωτο πνευματικό φάρο, τον οποίο ο αείμνηστος εθνικός ευεργέτης έστησε από την απέναντι όχθη του Ατλαντικού, για τη σωτηρία όλων των ναυτιλλομένων, με την κατάκτηση περισσότερης γνώσης κι επομένως μεγαλύτερης δύναμης.  Αντίθετα, χαίρομαι αληθινά και συγχαίρω, όλους όσους προσπάθησαν περισσότερο, προφανώς τους απόφοιτους, και κυρίως τις εκατοντάδες των πτυχιούχων, οι οποίοι κοσμούν με το ήθος και την επιστημοσύνη τους όλους τους τομείς της κοινωνικής μας ζωής.

Προσωπικά, έχω ιδιαίτερους λόγους να θεωρώ όλους όσους πέρασαν, περνούν και θα περάσουν από το πνευματικό κάστρο των Ανωγείων, φίλους και αδιάσπαστους κρίκους της ίδιας χρυσής αλυσίδας. Είμαι ένας από τους 37 μαθητές, οι οποίοι είχαμε τη θεόσταλτη ευκαιρία, και την ιστορική μοίρα, να εγκαινιάσομε το νεοσύστατο Εξατάξιο Γυμνάσιο Ανωγείων το 1954. Δέκα χρόνια μετά τη λήξη του πιο φονικού πολέμου, πάνω στις στάχτες και τα συντρίμμια που άφησαν οι Γερμανοί στο χωριό μας, εμείς οι 37 μαθητές στήσαμε τον ατέρμονα χορό της ειρήνης με πρωτοχορευτές το αείμνηστο ζευγάρι, και κοινούς ευεργέτες μας, το Μιχάλη και τη Λετίτσια Σταυράκη. Γι’ αυτό με την ανυπόκριτη ομολογία, σάς νιώθω όλους ‘συν-τρόφους’ στην κυριολεξία, αφού μας έθρεψε η ίδια τροφός.  Σας θεωρώ ‘ομογάλακτους’ αφού ήπιαμε γάλα από την ίδια μεγάλη μάνα. Και πιστεύω, όπως ο Π. Πρεβελάκης στον Ερωτόκριτό του, πως: ‘Όπου κι αν ζούμε είμαστε της ίδια ρίζας κλάδοι, ίδιοι κρουνοί που παίρνομε απ’ τον ίδιο λύχνο λάδι’.

Εδώ κάπου, αγαπητοί μου φίλοι, τελειώνει κι η Επιστολή μου, την οποία θεωρώ μόνο ως απαρχή για άμεση προσωπική γνωριμία και συνεργασία. Στρατεύομαι ανυστερόβουλα μαζί σας στη θεάρεστη αποστολή σας και παρακαλώ γνωστούς και άγνωστους να συνδράμουν στο έργο σας. Κι εκείνοι, που κατέχουν πολύτιμο υλικό δεν έχουν απλά χρέος, αλλά υποχρέωση να το παραδώσουν, για αξιοποίηση. Όσο για μένα, μαζί με τις εγκάρδιές μου ευχές για ευόδωση του έργου σας  κι επιτυχίες στις σπουδές σας, σας δίνω και την υπόσχεση, πως είμαι πάντα στη διάθεσή σας, για να σας βοηθήσω όσο μπορώ. Να σας μεταφέρω ζωντανή την ιστορική μνήμη και τα μοναδικά βιώματα όλων μας από εκείνο το απίστευτο θαύμα της Θείας Πρόνοιας με συνεργούς το αείμνηστο ζεύγος, για το καλό του χωριού μας, της Κρήτης, της Ελλάδας, γιατί όχι και της ανθρωπότητας!