Επιστολή στην ΑΝΩΓΗ από την  Μαθηματικό, Ειρήνη Αττιτή:

“Αγαπητοί μου μαθητές, αγαπητοί γονείς,

Ύστερα από τέσσερα γεμάτα χρόνια στο Λύκειο Ανωγείων, ήρθε η στιγμή να σας αποχαιρετήσω. Μια στιγμή γλυκόπικρη, γιατί κάθε τέλος κουβαλά μαζί του αναμνήσεις, συγκινήσεις και — ναι — και μερικά 8άρια και 9άρια που… μάλλον άφησαν εποχή!

Δε θα σας πω ότι ήμουν η πιο “εύκολη” καθηγήτρια — ούτε το πίστεψα ποτέ αυτό. Ήμουν αυστηρή. Έβαζα όρια, ζητούσα συνέπεια, και όταν χτυπούσε το κουδούνι, η πόρτα έκλεινε. Όχι γιατί ήθελα να «τιμωρήσω», αλλά γιατί ήθελα να διδάξω: ότι η ζωή δεν περιμένει όποιον αργεί — κι ούτε οι ευκαιρίες.

Από πλευράς μου, προσπάθησα να είμαι δίκαιη. Και στους καλούς και στους “ζορισμένους” μαθητές. Κάποιες φορές έβαλα βαθμούς κάτω από τη βάση — όχι γιατί δεν πίστευα στους μαθητές, αλλά γιατί πίστευα περισσότερο απ’ όσο πίστευαν εκείνοι στον εαυτό τους.

Αγαπητοί μαθητές, με κάποιους γελάσαμε, με άλλους δυσκολευτήκαμε. Κάποιοι με αγαπήσατε — το είδα, το ένιωσα. Κάποιοι με “παρεξηγήσατε” — το σεβάστηκα. Αλλά σε όλους σας λέω το ίδιο: η δουλειά μου δεν ήταν να είμαι συμπαθής. Ήταν να σας ετοιμάσω για έναν κόσμο που δεν χαρίζεται. Αγαπητοί γονείς, σας ευχαριστώ για την εμπιστοσύνη και για τη στήριξη. Ξέρω ότι καμιά φορά η αυστηρότητα δεν είναι εύκολο να τη δεχτεί κανείς — ειδικά όταν έρχεται με έναν βαθμό που “πονάει”. Αλλά ήταν πάντα προϊόν ευθύνης, όχι αυθαιρεσίας.

Αν μέσα από αυτά τα χρόνια καταφέραμε μαζί να δώσουμε στα παιδιά σας κάτι παραπάνω από ύλη και τύπους — αν δώσαμε αξίες όπως η συνέπεια, η προσπάθεια και ο σεβασμός — τότε η δουλειά μου άξιζε.

Θα ήταν παράλειψη, όμως, να μην αναφερθώ σε έναν άνθρωπο που υπήρξε για μένα όχι μόνο στήριγμα αλλά και πρότυπο. Η διευθύντρια του σχολείου μας, είναι ένας σπάνιος συνδυασμός ήθους, ικανότητας και ευθύτητας. Είναι δίκαιη, ειλικρινής, συνεπής και αμερόληπτη. Δεν κάνει διακρίσεις, ούτε χαρίζεται. Νοιάζεται πραγματικά για όλα τα παιδιά, χωρίς φανφάρες. Και το σημαντικότερο: μέσα από τον ρόλο της συμβάλλει ουσιαστικά στην αναβάθμιση του σχολείου, της παιδείας, αλλά και ολόκληρου του χωριού. Για την τοπική κοινωνία, η παρουσία της είναι πραγματικά πολύτιμη.

Φεύγω από το σχολείο γεμάτη εμπειρίες, μαθήματα και πρόσωπα που θα θυμάμαι. Σας εύχομαι, από καρδιάς, καλή συνέχεια στο δύσκολο αλλά υπέροχο ταξίδι της μάθησης και της ζωής. Και να θυμάστε όλοι: Όπως και στα μαθηματικά, η ζωή θέλει υπομονή, λογική, αλλά και ψυχή. Και μερικές φορές… και έναν καλό δάσκαλο που σου κλείνει την πόρτα στις 8:15, για να σου ανοίξει έναν νέο τρόπο σκέψης.

Σας ευχαριστώ.”