Αρκετός κόσμος βρέθηκε χθες Δευτέρα 22 Δεκεμβρίου στην εκκλησία του Αγίου Γεωργίου, στην λειτουργία μόνο για άντρες που διοργάνωσε για 24η συνεχή χρονιά ο πάτερ Ανδρέας Κεφαλογιάννης πριν τις εορτές των Χριστουγέννων. Άνδρες όλων των ηλικιών παρακολούθησαν  τη λειτουργία, κοινώνησαν και άκουσαν το επίκαιρο κήρυγμα του ιερωμένου του Ναού. Η λειτουργία αυτή γίνεται δυο φορές το χρόνο πριν το Πάσχα και πριν τα Χριστούγεννα, με σκοπό να φέρει στην εκκλησία ανθρώπους που λόγω των κτηνοτροφικών και αγροτικών εργασιών τους δεν έχουν εύκολα αυτή τη δυνατότητα τα πρωινά των λειτουργιών.

Ολόκληρο το χθεσινό κήρυγμα του π.Ανδρέα έχει ως εξής:

“Αδέρφια μου. Ευλογηθήκαμε να συναντηθούμε και φέτος στο τελείωμα του 2025 αποχαιρετώντας το πρώτο τέταρτο ενός αιώνα

που μπήκε με πολλές υποσχέσεις, αλλά υπήρξε τόσο μα τόσο σκληρός και γεμάτος με αρνητικές εκπλήξεις.

Είμαστε αδέρφια πάλι μαζεμένοι στο σπίτι του καπετάνιου μας του Αι Γιώργη με την ευχή και την προσμονή να ευλογηθούμε να κοινωνήσουμε, να συγχωρεθούμε μεταξύ μας και να ζήσουμε μία νέα χρονιά που προσευχόμαστε να μας χαρίσει υγεία και συν θεώ να πετάξουμε από πάνω μας όλα τα πάθη τα οποία μας κάνουν να είμαστε δυσλειτουργικοί στους εαυτούς μας αλλά και στους συνανθρώπους μας.

Πριν από 25 χρόνια γιορτάζαμε με πυροτεχνήματα, ζωηρά χρώματα τραγούδια και ζητωκραυγές την έλευση του 21ου αιώνα,

ο οποίος όπως μας έλεγαν θα ήταν ο αιώνας του ανθρωπισμού και των αξιών. Η αρχή της νέας χιλιετίας έφερνε μαζί της υποσχέσεις πολλές που όμως διαψεύστηκαν για την ανθρωπότητα, τη χώρα μας και τους πολίτες.

Ανάμεσα στα δισεκατομμύρια των ανθρώπων και εμείς εδώ στα ορεινά Ανώγεια που τότες άλλοι είσασταν παιδιά, άλλοι αγέννητοι, άλλοι είμασταν πιο νέοι και όμως συμπορευτήκαμε, μεγαλώσαμε, τρομάξαμε ή γελάσαμε με όλα όσα στα 25 αυτά χρόνια συνέβησαν. Μπορεί να αφήσαμε πίσω μας έναν αιώνα τον 20ο ο οποίος να είχε σημαδέψει τις ζωές όλων με τους δύο παγκόσμιους πολέμους, με τις καταστροφές που οι άνθρωποι έσπειραν όπως για παράδειγμα τη βόμβα στη χιροσίμα ή την άλλη στο Ναγκασάκι, μπορεί να μας βοήθησε ο προηγούμενος αιώνας να συνειδητοποιήσουμε ότι εμείς οι ίδιοι είμαστε που καταστρέφουμε το σπίτι μας τον πλανήτη γη, και πως όλα όσα συμβαίνουν στους δίπλα μας θα συμβούν και σε εμάς τους ίδιους,

Μπορεί ο προηγούμενος αιώνας ο 20ος αν και μας έφερε το ρεύμα στα χωριά μας, τη φωνή και τα τραγούδια με τα ραδιόφωνα και τις εικόνες απο όλο τον κόσμο με τις τηλεοράσεις, αυτό ο γεμάτος δώρα 20ος αιώνας να ήταν η χρονική μεγάλη περίοδος που μας ετοίμασε να γίνουμε άνθρωποι χωρίς μνήμη και αληθινές αξίες.

Όμως παράλληλα ήταν ένας ανίκανος αιώνας που συμπορεύτηκε με ανίκανους ανθρώπους στο να κατανοήσουν πόσο μεγάλη αξία έχει η γνώση, η παράδοση, η διατήρηση της ταυτότητας μας η αγκαλιά της οικογένειας και το μεγαλείο της ίδιας της ζωής

κυρίως όταν αυτή λούζεται με το φως της πίστης μας και της ορθοδοξίας. Και περάσαμε το κατώφλι, μπήκαμε στον 21ο αιώνα, διανύσαμε 25 χρόνια από αυτόν και είμαστε στο σήμερα, πιο τραυματισμένοι ίσως από ποτέ. Εγκλωβιστήκαμε εμείς οι ίδιοι

και εγκλωβίσαμε τα παιδιά μας, σε έναν ψεύτικο κόσμο αυτόν της τεχνολογίας, αποδείξαμε ότι οι παππούδες και οι γιαγιάδες μας, οι γονείς και οι πνευματικοί μας πατέρες, ίσως άδικα μας μιλούσαν και μας νουθετούσαν.

Σταθήκαμε ανάξιοι όσο και αν αυτό σας ή μας τσατίζει να το ακούμε, ανάξιοι να συνεχίσουμε να προστατεύουμε το υπέροχο κόσμημα που μπορεί να φοράει μία κοινωνία και που δεν είναι άλλο από αυτό το οποίο αντικατοπτρίζει την ευγένεια, το σεβασμό την αληθινή φιλία, το νιαξιμο, την ελεημοσύνη, την αδελφοσύνη, τη μάθηση και την παιδεία, τη συντροφικότητα και τη συμπόρευση του ενός δίπλα στον άλλον. Και αντί για αυτό το κόσμημα βάλαμε στον λαιμό μας τη θηλιά   των δώρων της τεχνολογίας, σκύψαμε το κεφάλι μας το κάποτε περήφανο στις μικρές οθόνες, αποδείξαμε ότι τα πάθη μας είναι δημοκρατικό να τα διαλαλούμε και να τα κάνουμε μάθημα στα κοπέλια και τις κοπελιές μας.

Την ίδια ώρα που καίγονται τα δάση μας, που καίγονται οι ελιές μας και τα χωράφια μας, που πνίγονται οι συνάθρωποί μας από τις φυσικές καταστροφές, που παιδιά πεθαίνουν και διαμελίζονται από τις βόμβες των ηγετών και αλλοπρόσαλλων κουμανταδόρων, την ίδια ώρα που κλείνουν σχολεία αντί να ανοίγουν και αναζητάμε χέρια για την παραγωγή μας, τη γη μας

από ξένους τόπους γιατί οι δικοί μας αδειάζουν και αδειάζουν ολοένα και περισσότερο, την ίδια ώρα που χάνουμε τα παιδιά μας στην άσφαλτο και στα τροχαία και τα παιδιά του δημοτικού, τα μωρά μας δηλαδή στα διαλείμματα δοκιμάζουν αντί για γάλα ναρκωτικά, σύμφωνα και με τα επίσημα στοιχεία για την ηλικία πρώτης χρήσης, εκείνες τις απαίσιες και τραγικές ώρες, εμείς συνεχίζουμε να παραγγέλνουμε στα ντελίβερι και στα ετοιματζίδικα για να απολαύσουμε στις τεράστιες τηλεοράσεις μας τα Σόδομα και τα Γόμορρα, των κοινωνιών μας, τις ψεύτικες φιγούρες των ψεύτικων ειδώλων που διαφημίζουν μία καλύτερη αλλά ανύπαρκτη ζωή κυρίως όμως καταχωνιασμένοι στους καναπέδες μας αντλούμε δύναμη από τη δυστυχία

για να αντέξουμε τη δική μας στεναχώρια λύπη και ψεύτικη ευμάρεια.

Ξέρω πως πολλοί θα αναρωτηθείτε για τα λεγόμενα μου. Θέλω να ξέρετε πως μου ήταν εύκολο να σας μιλήσω για την πίστη μας τη σημαία μας τα παιδιά μας την αξία του τόπου μας και τα καλά που θα έπρεπε να πράττουμε. Σήμερα όμως αδέρφια μου 25 χρόνια μετά την είσοδο του 21 ου αιώνα σήμερα που έχομε μεγαλώσει αλλά και ανάμεσα μας βρίσκονται νέοι άνθρωποι και έφηβοι. Πιστεύω πως αξίζει να κάνουμε το μνημόσυνο της ματαιοδοξίας μας και της απρέπειας μας απέναντι στη χάρη της ζωής και του θεού για όλα όσα μας έχουν προσφέρει και εμείς δεν τα σεβόμαστε.

Δεν έχω να σας πως άλλα. Πιστεύω ότι το μήνυμα μου το καταλάβατε. Για αυτό σας ζητάω, όταν μετά από την αποψινή μας αντάμωση τη λειτουργιά και την ανταλλαγή ευχών, επιστρέφεται στα σπίτια σας, ή πάτε στα καφενεία Σας ζητάω να σκεφτείτε και να κουβεντιάσετε τα λάθη που επί 25 χρόνια κάνουμε Που τα γνωρίζουμε και δεν τα αλλάζουμε Που μας πληγώνουν και εμείς συνεχίζουμε να ζούμε μέσα σε αυτά και να τρεφόμαστε από αυτά. Ίσως ή μάλλον σίγουρα αδέρφια μου, τα 25 χρόνια να είναι χαμένα χρόνια για τις αξίες μας, για την πρεπιά μας, για τις σχέσεις μας με δικούς και φίλους, χαμένα χρόνια από την αγάπη του χριστού και της Παναγιάς μας, 25 χρόνια ίσως είναι πολλά και πήγαν τόσο άδικα…..

Και ίσως ή μάλλον σίγουρα, ήρθε η ώρα να γυρίσουμε σελίδα, να ανοίξουμε τα παράθυρα της ψυχής μας να μπει φως και να ζητήσουμε από όσους πρέπει και από όπου επιβάλλεται συγνώμη. Αυτά είχα να σας πω, με την ελπίδα, του χρόνου που θα ανταμώσουμε πρώτα ο θεός πάλι, να μου κλείσετε το μάτι ως μία σιωπηρή συμφωνία μεταξύ μας ότι θα κάνουμε και κάναμε όλοι μας τα άξια, τα ευγενή όλα όσα οφείλουμε ως άντρες, ως άνθρωποι με αξίες και σπιθιές που έχουν ιστορία και ταυτότητα.

Ο χριστός μας που θα εορτάσουμε τη θεία γέννηση του να σας προστατεύει και στα σπίτια σας να υπάρχει το χαμόγελο η υγεία και η διαρκής καλοσύνη. Έχετε την ευχή μου και την αγάπη μου.”

Φωτογραφίες: Μανόλης Σαμόλης