Του Γιώργη Σκουλά του Μιλτιαδαντρέα

-Σε λίγες ημέρες,8-Φεβρουαρίου είναι η επέτειος του θανάτου του Νίκου Ξυλούρη.

Αναδημοσιεύω σήμερα άρθρο του αείμνηστου Νίκου Κακαουνάκη στην εφημερίδα …ΡΕΘΕΜΝΙΩΤΙΚΑ ΝΕΑ….,λίγες μέρες μετά τον θάνατο του.

Οπως συνάγεται από το ίδιο το άρθρο τους δύο άνδρες συνέδεε στενή φιλία και ο Κακαουνάκης επισκεπτόταν συχνά τον Νίκο Ξυλούρη κατα την διάρκεια της ασθένειας του.Κάποια γεγονότα αλλά και τις εντυπώσεις του μας μεταφέρει σε άρθρο του στα …ΡΕΘΕΜΝΙΩΤΙΚΑ….με τίτλο…

-Ο ΝΙΚΟΣ ΤΟ ΔΟΞΑΡΙ

Ο ΧΑΡΟΣ ΤΟ ΔΡΕΠΑΝΙ.

-Διαφήμιση στην εφημερίδα ΚΡΗΤΙΚΗ ΕΝΟΤΗΣ

-Το άρθρο είναι αναδημοσιευμένο στο βιβλίο μου

-ΤΑ ΑΝΩΓΕΙΑ ΚΑΙ Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥΣ.Σελ.376.

…ΧΛΩΜΟΣ ο νιός,δένει γερά το κεφαλομάντηλο και με ανοιχτά τα μάτια,εθώρα παλληκαρίσια σφίγγοντας τα χείλη την κάτω γης!…

Είχε νικηθεί….

Μάταν άνισα τα μέσα.Ο Νικολής είχε το δοξάρι.Ο χάρος το δρεπάνι.Τόβλεπε μα δεν δείλιασε…..

Δεν ήθελε να φύγει σκλάβος,δαρμένος,κλαμένος.

Ηξερε πως του είχε στήσει μπροσκάδα.Του χτύπησε πρώτα τα δαχτύλια.Μ αυτά που χάιδευε τση χορδές της λύρας και μίλαγε…..θα πολεμήσω.Λύρα θα παίξω-επέμενε.

Ητο Μάρτης του 79.Οι άλλοι περίμεναν τις εξετάσεις του…Ευαγγελισμου….Εκείνος δε νοιαζόταν η καλύτερα αδιαφορούσε.

Δύο μπιστικοί φίλοι στο προσκέφαλο.Ο Στέλιος κι ο Γιώργης.

ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΗ ΛΥΡΑ…..

Του Νικολή όμως ο νούς ήταν στη λύρα,που κρεμόταν απέναντι τους ορφανή.

-Κατέβασε Στελιανέ τη λύρα-τους είπε.

-Μωρέ Νικολή,ζαλισμένος είσαι απο τα φάρμακα και τις εξετάσεις,άστηνε-του απάντησε.

Αυτός όμως επέμενε.Ηξερε πως μ αυτή θα βγάλει τα δικά του συμπεράσματα.Θάδινε τις εξετάσεις της.

Εκατσε ανακούρκουδα,της χάιδεψε το καυκί,έπιασε το δοξάρι μα η λύρα δεν εβγαλε φωνή….

-Σύντεκνε τελείωσα.Κρεμάστε την.

Αποσβολώθηκαν οι άλλοι δυό,μα συνέχισαν τα χωρατά,μήπως και……

Μα πού……

Μετά από λίγη ώρα τους ξαναλέει.

-Φέρτε μωρέ,τη λύρα.

-Νικολή-του απαντούν-η λύρα όπως κατέεις, ξεκινά από τον εγκέφαλο.Πρέπει νάχεις κέφι.Εσύ είσαι ζαβλακωμένος,άστηνε να πάει στο διάολο.Παίζουνε λύρα ανακούρκουδα;

-Φέρτε την,επέμενε.

ΜΑ Η ΛΥΡΑ ΔΕΝ ΕΒΓΑΛΕ ΦΩΝΗ.

Σηκώθηκε από το κρεβάτι,κρέμασε τα πόδια κάτω,πήρε κείνο το αρχαγγελικό χαμόγελο,τίναξε ην κεφαλή δυό-τρείς φορές,κι ακούμπησε το δοξάρι….

Μα η λύρα δεν έβγαλε φωνή.

-Αυτό ήταν,σας είπα.Τελείωσα…..

Γύρισε στ άλλο πλάι,μα δεν έκλαψε.

Και ήρθαν οι εξετάσεις,κι έφυγε στην Αμερική,και ξαναγύρισε.Και ήρθε μα έλεγε……Μόνο με την λύρα μπορώ να παλέψω….

Και δυό μήνες πριν,ένιωσε καλυτέρεψη.Ξανάπιασε τη λύρα και κείνη μίλησε…..

-Εβαλα τονε κάτω τον κερατά.Το δοξάρι είναι όπλο-έλεγε.Και οι δρόμοι της λύρας,που μόνο αυτός τους κάτεχε καλά,τον γύριζαν πίσω.Εκεί στα χαράκια του Ψηλορείτη,στα Μιτάτα,στη γη της φασκομηλιάς και του έρωντα….

Εκεί τον ξανακτύπησε και τον νίκησε…..

Κι ακούστηκε το μαντάτο….

….Ο χάρος έκατσε ψηλά και περισσοκαυχιέται. Γιά δες σπίτια που ρήμαξα .Γιά δες κορμιά που πήρα…..

Μοιραστείτε το

-

-->