Η Ειρήνη Στρατάκη, μητέρα του Μανώλη Στρατάκη (Ψιρής) που “έφυγε” στα 23 του χρόνια την Κυριακή των Βαίων το 2017, έστειλε στην ΑΝΩΓΗ το παρακάτω κείμενο αποχαιρετισμού στον αγαπημένο της γιο;

Χριστέ μου εσύ που στο σταυρό  

από αγάπη ανέβεις 

πόσο πονάς που δεν μπορείς  

μ’ ένα σταυρό σου εδώ στη γη 

τέτοιες καρδιές, να εύρης  

 Στρατάκης Εμμανουήλ 

 του Βασιλείου Ψιρής  

 09/04/2017  

28/04/2024 

 Ήταν Κυριακή των Βαΐων  09/04/2017.  Πού να φανταστούμε πώς το ξεκίνημα της Μεγάλης Εβδομάδας που προμηνύει κρίση, πίκρα, πόνο, τεράστια θλίψη, οδύνη και σπαραγμό θα είχε την απόλυτη εναπόθεση όλων των αισθημάτων αυτών, στις καρδιές μας.  

Μας έφυγε ο Μανώλης μας στα 23 του χρόνια. Κόπηκε το νήμα της ζωής του, της νιότης του, τ’ όνειρο του, της συνύπαρξης μας, της ευτυχίας μας δίχως να είναι θέλημα Θεού. Έτσι ξαφνικά με μια σφαίρα στο κορμί του. Κακώσεις, κοιλίας, Βίαιος Θάνατος, Ανθρωποκτονία. Χαριστική βολή. Ανοιχτή πληγή που καταντά συρίγγιο. Μαρτύριο της σταγόνας. Θλιβερό συμβάν. Αναπάντεχο. Προσπαθούμε να βρούμε δυνάμεις και αντοχές να αντισταθούμε. Προσπαθούμε να κρατήσουμε ζωντανά τα αισθήματα, τις αξίες και τα Ιδανικά του παιδιού μας. 

Οικογένεια: Ιερή λέξη.  

Δημιούργησα οικογένεια με τη βοήθεια του Θεού.  

Δυστυχώς βρέθηκα χωρίς τη θέλησή μου στον κατάλογο της Αδικοχαροκαμένης Μάνας. Παίρνεις την απόφαση να φέρεις ένα παιδί στην κοινωνία.  

Δεν είναι είδος ένδυσης, είδος τροφής για να το χαρίσεις.  

Δεν είναι χρήματα να τα δανείσεις. Μπορείς όμως να το υιοθετήσεις, γι’ αυτό λέγεται παιδί σου, γιατί είναι δικό σου.  

Εντάσσεται στο κοινωνικό περιβάλλον με κανόνες συμπεριφοράς, αξιών και πράξεων.  

Δοκίμαζε σε κάθε στιγμή της ζωής σου, γι’ αυτό υπάρχει ο διάλογος και η κοινωνική αλληλεγγύη.  

Οι κοινωνίες δεν πρέπει να παίζουν το ρόλο του θεατή. 

Από ποτέ η αξία της ζωής εκφράζεται με τον κοινωνικό κανόνα της απαγόρευσης και της αφαίρεσης της ζωής του ανθρώπου; 

 Γιατί στην αδικοχαροκαμένη  μάνα δεν υπάρχει θεραπεία; 

 Ο πόνος της πληγής δεν μπαίνει στα αζήτητα.  

Πρέπει να θεραπεύεται από το κοινωνικό σύνολο.  

Ο χαμός του παιδιού μου δεν ήταν θέλημα Θεού.  

Ήταν Κρίμα και Άδικο αυτό που μας βρήκε. 

Ο Θεός το Άδικο δεν το ευλογεί. 

Παιδί μου… Για ‘σένα… 

Κρατώ την ανάσα μου για να φυσήξω την κουταλιά μου.  

Η ρίζα του σώματος είναι η ψυχή μας.  

Μας καθρεφτίζει η Αγάπη, η Ειρήνη και ο Σεβασμός.  

Αυτή είναι η νοικοκυροσύνη του ανθρώπου.  

Μπορείς να καθαρίσεις τη σκόνη της καρδιάς σου; Κάνε το.  

Έχουμε ξεχάσει ότι σε αυτή τη γη είμαστε περαστικοί και ότι η ζωή δεν είναι αιώνια. 

Να μην κοροϊδέψεις κανένα για τη συμφορά του, γιατί η τύχη των ανθρώπων είναι κοινή και το μέλλον Άγνωστο.  

Γιατί όταν χάνεις το παιδί σου… ζεις χωρίς τη θέλησή σου.  

Το παιδί στο σπίτι είναι Ευλογία, Χαρά, Δύναμη, Ευτυχία.  

Το χατίρι σου παιδί μου, μ’ έχει κάνει να στέκομαι δυνατή και παραμένω μάχιμη με τις αγωνίες και τις ανησυχίες που με διακατέχουν. Γιατί ο εαυτός μας είναι δείκτης και κριτής. Ο πόνος που έχουν αυτοί οι γονείς είναι διαφορετικός και με μεγάλη σημασία.  

Σαν Αετός που ήσουνα και όλο ψηλά κοιτούσες  

ζητήσεις χάρη από το Θεό την ώρα που πονούσες; 

Κάνε τον πόνο μου Θεέ μου δύναμη στους δικούς μου 

να δώσουνε το σώμα μου την ώρα του Χαμού μου. 

 Το δάκρυ της ορφάνιας μου είναι διπλό στον πόνο  

και αυτοί που έχασαν παιδί αυτοί το νιώθουν μόνο. 

Σ’ αναζητούμε και σε περιμένουμε παιδί μου.  

Δυστυχώς παιδί μου έφυγες χωρίς τη θέλησή μας, για το ταξίδι που δεν έχει γυρισμό. Ρήμαξε η ψυχή μας, άλλαξε η ζωή μας.  

Βουβός ο Πόνος.  

Τρομάζεις στη σκέψη, τρέμεις στην ιδέα.  

καταφεύγεις σε ψευδαισθήσεις.  

Κι όμως… καμιά παρηγοριά.  

Είσ’ ένα κόσμημα στον ουρανό ανάμεσα στους αγγέλους.  

Δεν υπάρχει μεγαλύτερος πόνος όταν οι γονείς σκεπάσουν το παιδί τους με χώμα, γι’ αυτό ο Θεός δίνει κουράγιο και δύναμη με ανεξήγητο τρόπο.  

Την των Βαΐων, Ρόδο μου, σου πήρα την ψυχή σου.  

Βάγια στρωμένα ο δρόμος σου, ως την ανάστασή σου. 

Ένα κερί τσ’ ανάστασης ανάβω κι ανημένω… 

Ελπίδα η λάμψη να γενεί για κάθε πονεμένο.  

Κρίνε μου καβαλαριανέ, τ’ Αή Γιαννιού φυντάνι,  

ώστε να ζει Ανωγειανός, στη μνήμη θα σε βάνει. 

Όντε ποθάνω κι ακουστεί φτερούγισμα κοντά σου, 

είναι η ψυχή μου που ποθεί να μπει στην αγκαλιά σου.  

Καλό ταξίδι Μανολιό… Αητέ χωρίς ψεγάδι.  

Μα ‘συ θα είσαι πάλι Αετός στον ουρανό του Άδη. 

 Η καρδιά μας χτυπά για σένα. Ζεις στην ψυχή μας. Είσαι ο Στυλοβάτης μας. Δεν θα σε ξεχάσουμε ποτέ…”

*Η οικογένεια του Μανώλη Στρατάκη προσέφερε στην ΑΝΩΓΗ το ποσό των 50 ευρώ  για τις ανάγκες της ηλεκτρονικής μας έκδοσης και του Εργαστηρίου Γνώσης  της ενορίας του Αγίου Γεωργίου. Τους ευχαριστούμε θερμά.

Ας είναι ελαφρύ το χώμα των Ανωγείων που τον σκεπάζει.