Του Δημήτρη Σαλούστρου “ΖαΪμη”

Email: [email protected]

Οφειλέτες

Στους  πόθους της βαθιάς αυγής

χρωστάμε την ποίηση,

στις εξομολογήσεις οκλαδόν

φύλο με φύλο

και στα μισάνοιχτα πόδια των κοριτσιών,

απ’ όπου σπηλαιώδης βρυχάται

η οδύνη των αδένων.

Στη σκοτεινή κόρη του ματιού

χρωστάμε την ποίηση,

όπου τρυπώνει ο ήλιος, για να γλυτώσει

απ’ τη μονοτονία της λάμψης

και στις αγαπημένες,

που μας μοιράστηκαν σαν κόλλυβα

και στα παιδιά, που είναι ζήτημα

αν θα γεννηθούν

και στους συμβατούς δότες της ψυχής

και στα μικροσκόπια, που συμμερίζονται

την αγωνία του ελάχιστου

και στις επίμονες αποστάσεις,

στον  ανομολόγητο έρωτα του θανάτου,

στη μακρινή συγγένεια του θεού

και στο μακρύ σχοινί,

που αφήνει πίσω της η απουσία

και στις μικρές πυρκαγιές,

που καίνε μέσα μας το λάδι της ελπίδας

χρωστάμε την ποίηση.

Στις χαμένες πατρίδες,  

που στης ψυχής τα βλέφαρα

δε συγχωρούνε νυσταγμό

εξακολουθητικά χρωστάμε την ποίηση.

Και στις λέξεις, που αναδιπλώνονται

να στερεώσουν το ρευστό,

στις λέξεις πρωτίστως, τις μαχόμενες

χρωστάμε την ποίηση

κι ας μην αναχαιτίζουν πάντα το λυγμό

στην πύλη του στομάχου, στις λέξεις,

που ανέμελα μαθητεύουν στο ανήλικο φως.

Και στο λευκό περιστέρι χρωστάμε την ποίηση,

που ξέφυγε απ’ τη χαραμάδα του τρόμου

και στο πνιγμένο κλάμα των μωρών

στις θάλασσες του Αιγαίου.

Στους λόγους της τιμής

χρωστάμε την ποίηση,

στη χαλαρή εχεμύθεια της νύχτας,

που με το πείσμα του σπόρου

κάτω απ’ το χώμα σχεδιάζει την άνοιξη.

Στην εσωστρέφεια της σιωπής,

που ποιος ξέρει για ποια προπατορική φλυαρία

δικάστηκε κι έχασε τη φωνή της

και στους απόδημους έρωτες, τους μετανάστες καημούς

και στα μνημόσυνα, για όλα τ’ ανθισμένα σ’ αγαπώ,

που δεν καρποφορήσαν,

χρωστάμε την ποίηση.

Και στο βαθύ συμπέρασμα,

πως μάταια δεν ξεπερνά το ύψος της ανάγκης

η λεπτυσμένη ετούτη τέχνη της συγκίνησης.