Ο Αναστάσιος Πασπαράκης (ή Στυρούλης) έφυγε από τη ζωή στα 87 του χρόνια, στις 28 Νοεμβρίου 2020. Αυθεντικός, κοινωνικός, μερακλής κι αξιοπρεπής καθ’όλη τη διάρκεια του βίου του, με το φευγιό του άφησε «φτωχότερο» το Μεϊντάνι και τ’ Ανώγεια γενικότερα.

« Ένας τραγουδιστής των καημών, του έρωτα και της ανθρωπιάς, γλεντιστής, κόσμιος της ζωής κι ένας άντρας που αφήνει γλυκιά λύπη φεύγοντας και το κύρος του αλώβητο»,  είχε αναφέρει στον αποχαιρετισμό του, την ημέρα της κηδείας του Αναστάση, ο Λουδοβίκος των Ανωγείων. 

Στην εκκλησία του Αϊ  Γιώργη, στο Μεϊντάνι, στις 8:00 το πρωί της Τετάρτης 30 Νοεμβρίου, δύο χρόνια μετά το θάνατό του, θα τελεστεί μνημόσυνο, για τα συναπαντήματα. 

Ένα κερί στη μνήμη του Αναστάση, από όλους όσοι τον γνωρίσαμε κι αγαπήσαμε τον «πιτήδειο» τρόπο και τη σεμνή στάση ζωής του. 

­Μ’ ένα σημείωμά του, στην ΑΝΩΓΗ, τον αποχαιρετά ο γείτονας, φίλος και συνοδοιπόρος του σε πολλά μουσικά «ταξίδια», καλλιτέχνης αυτός κρητικής μουσικής, Βασίλης Δραμουντάνης (Σπαλάτζη). Παραθέτει αναμνήσεις, αλλά και μαντινάδες του εκλιπόντος.

Αναλυτικά, αναφέρει τα εξής:

«Αισθάνομαι υπερήφανος σε τούτονέ τον τόπο, 

γιατί δεν έφαγα ποτέ άλλου ανθρώπου κόπο.

====

Άλλου ανθρώπου το ψωμί, να πάρω, δεν το κάνω,

να φάω, να πεινά αυτός, καλλιά ‘χω να ποθάνω.

====

Άμα δαμάσει ο άνθρωπος, τη δύναμη ­του πόνου,

τότε, θα πάψει να μετρά το πέρασμα του χρόνου.

====

Πλαγιάζω για να κοιμηθώ κι ο νους πάλι σε φέρνει

κι αν είχα ένα θρουλί μυαλό, μισεύγει και το παίρνει.

===

Αφού σου λέω αγάπα με κι αδιάφορη ‘πομένεις,

στ’ ονείρου μου τσ’ αποστροφές, ίντα γυρές και μπαίνεις.

===

Πέτρα θα ρίξω πίσω μου, να μη ξαναπεράσω, 

απ’ το στενό σου κοπελιά αν τύχει και σε χάσω. 

Αυτές είναι μερικές από τις μαντινάδες, που έλεγε ο Αναστάσης Πασπαράκης. Ένας άνθρωπος που με τη στάση ζωής του, μας δίδαξε τις μεγάλες αρετές: Αγάπη, Ταπεινότητα, Μερακλίκι. Του άρεσε πολύ να ηγείτε της περιποίησης της παρέας, να μη λείπει τίποτα απ’ το τραπέζι και να καλεί για κέρασμα, κάθε περαστικό. Αυτή η έμπρακτη αλληλεγγύη απ’ αυτούς τους ανθρώπους, μας πήγε μπροστά θέτοντας τις βάσεις, για μας τους νεότερους. Μεγάλη του αγάπη ήταν οι μαντινάδες. Είχε ανησυχίες για τον έρωτα, τη φύση, την ίδια τη ζωή και καμιά φορά όταν θα μου έλεγε την καινούργια του μαντινάδα έπαιρνα το μαντολίνο, να την τραγουδήσουμε. Κι αυτή η μαντινάδα κρατούσε ώρες… 

Αιώνια η μνήμη σου καλέ μου φίλε». ολοκληρώνει ο Βασιλής Δραμουντάνης.

Με τη συμπλήρωση δύο ετών από το θάνατό του, η σύντροφος της ζωής του Κατίνα κι ο μοναχογιός τους, Γιάννης, προσέφεραν στην ΑΝΩΓΗ το ποσό των πενήντα ευρώ, για της ανάγκες της ηλεκτρονικής μας έκδοσης. Ευχαριστούμε πολύ. 

Ας είναι ελαφρύ το χώμα των Ανωγείων που τον σκεπάζει αιώνια.