“Με μια κουδούνα η οποία δεν λαλεί, αλλά υπάρχει, τοποθετώντας την έξω από την εκκλησία μας, κάνει θόρυβο «Πίστης”, αναφέρει στα πρώτα του λόγια ο πάτερ Ανδρέας, μετά την τοποθέτηση στην είσοδο του Ναού του Αγίου Γεωργίου στο Μεϊντάνι, μιας ξύλινης προθήκης, που με την επιγραφή στην κορυφή της τα λόγια “Ο όρκος του βοσκού, το τάμα στον Άγιο” θα γεμίσει σιγά-σιγά με σκλαβέρια (κουδούνια), ταξίματα των κτηνοτρόφων μας, προς τον “καπετάνιο” Αη Γιώργη. Από τους βοσκούς των Ανωγείων που πριν εκατοντάδες χρόνια χρησιμοποίησαν το γάλα από το άρμεγμα για να δημιουργήσουν λάσπη και να χτίσουν τον Ναό του Αγίου Γεωργίου, μέχρι σήμερα με τα σκλαβέρια τους, ένα τάμα, μια προσευχή, η έγνοια για τις οικογένειες τους, τον τόπο και τους συνανθρώπους τους, συμβολίζεται στην προθήκη, καθώς και η ανάγκη των ανθρώπων αυτών να μη χάσουν την επαφή με το Θείο και να προσευχηθούν με το δικό τους τρόπο για ένα καλύτερο μέλλον.

Αναλυτικά τα όσα μας αναφέρει ο π.Ανδρέας Κεφαλογιάννης:

“Δεύτε λάβετε…

 Τούτη είναι μια συγκλονιστική αποδοχή για τους ανθρώπους. Μια υποχρέωση που γεννιέται. Να παραδίδουν οι άνθρωποι κάθε προσωπικό τους αντίδωρο, όχι μόνο στον Θεό ως θυμίαμα και ευγνωμοσύνη, αλλά και ως δωρεά στους άλλους ανθρώπους. Τους συνανθρώπους τους. Μια τέτοια δωρεά, διαχρονικά είναι το χτίσιμο εκκλησιών, εικονοστασίων, προσκυνημάτων. 

 Πριν εκατοντάδες χρόνια, συντοπίτες μας από τις πλαγιές του Ψηλορείτη, άρμεγαν τα ζωντανά τους, έφτιαχναν τη λάσπη και όρθωναν προς τον ουρανό την πρώτη εκκλησία του Καπετάνιου μας, του Αι Γιώργη. Δωρεά στους συνανθρώπους τους, αλλά και στις οικογένειες τους. Δωρεά στην πίστη όλων μας για τα Θεία μυστήρια και την Προσκυνηματική μας υποχρέωση. Νοιάξιμο η δωρεά, νοιάξιμο το κερί κατά το άναμμα του, νοιάξιμο η προσευχή, όπως νοιάξιμο και κάθε τάμα.

 Σήμερα, εδώ στον τόπο μας, το Δεύτε Λάβετε, μετουσιώνεται για μια ακόμη φορά σε τάμα. Από τους απογόνους εκείνων που άρμεξαν, πήραν το γάλα, φτιάξανε την ύλη, για να στέσουν τη μια πέτρα πάνω στην άλλη, χτίζοντας το Ανωγειανό σπιτικό του Αι Γιώργη. Οι βοσκοί μας, που είτε συμμετέχουν στις λειτουργίες των ανδρών που κάθε χρόνο ανταμώνουμε όλοι μαζί για να λειτουργηθούμε και να κοινωνήσουμε των Αχράντων Μυστηρίων, είτε έρχονται με σεβασμό και σιωπή, να προσευχηθούν στον καπετάνιο μας. 

 Τάξιμο πέμπουν αρκετοί στον Άγιο. Ένα τάξιμο που ενίοτε έχουν την ανάγκη να υπάρχει και να είναι διακριτό. Όχι από εγωισμό ή κοινωνική τακτική, αλλά από ανάγκη να ταυτοποιούν το που ανήκουν με την Πίστη τους, τι ζητούν με την προσευχή τους, που προσέρχονται και προστρέχουν στην ανάγκη τους ή στην αβεβαιότητα τους.

 Εμείς νιώθοντας βαθιά την υποχρέωση της δωρεάς και της παροχής, στήσαμε στο κατώφλι του Αγίου μας, την προθήκη για τον Όρκο και το Τάμα των βοσκών. Που με μια κουδούνα η οποία δεν λαλεί, αλλά υπάρχει, τοποθετώντας την έξω από την εκκλησία μας, κάνει θόρυβο Πίστης. Δηλώνει την ταυτότητα της Ορθοδοξίας που σαν πέλαγος κυλάει στις καρδιές και τις ψυχές όλων εκείνων των κτηνοτρόφων, οι οποίοι δεν κοντοστέκονται στους καιρούς, μιας και έχουν τάμα να μη χάσουν τη σχέση τους με το Θείο και τον Άγιο.

 Όλων εκείνων που έχουν κάμει όρκο να μην επιτρέψουν στο φόβο που τα δύσκολα ξεσηκώνει, να λυγίσουν, να λιγοψυχίσουν. Τούτη η προθήκη στην είσοδο του Αι Γιώργη στο Μεϊντάνι, ας είναι το Αρχονταρίκι για όσα λένε οι βοσκοί μας στις προσευχές τους και στο εσωτερικό τους εξομολογητήριο, με το Θεό μας και τον Καπετάνιο μας.”