Του Γιώργη Μπαγκέρη

“Την ώρα που το Φως τσι Αυγής, σαν τη δροσούλα πέφτει,

παίζει η ομορφιά σου αστραπές, στου νου μου το καθρέφτη…”

1η Απριλίου 2002, δυο δεκαετίες πριν, ο Μύρων Σκουλάς, “φεύγει” από τη ζωή, μετά από πολυετή και μεγάλη μάχη με την επάρατη νόσο και κηδεύεται στα Ανώγεια, τον αγαπημένο του τόπο, που τίμησε στο σύντομο βίο του και τοποθέτησε τα δικά του λιθαράκια, ανεβάζοντας το όνομα του χωριού και της οικογένειας του, ακόμα ψηλότερα. Ο απόλυτος ίσως εκφραστής εκείνης της εποχής, της κρητικής καντάδας, αυτής της αυθεντικής παρέας που γυρίζει με ένα μαντολίνο το χωριό τα βράδια και τραγουδάει τον έρωτα, τον πόνο, την αγάπη, το θάνατο, τις χαρές και τις λύπες, ο Μύρωνας, με το πάθος και την έμπνευση του, αλλά και τον μοναδικό του τρόπο και την αυθεντικότητα του, ανέβασε γενικότερα την Κρητική μουσική ψηλότερα.

Είκοσι χρόνια πριν, όλοι οι εκπρόσωποι της κρητικής μουσικής παράδοσης, αλλά και ο απλός κόσμος που αγάπησε τα τραγούδια, τις μαντινάδες και τον τρόπο του, βρισκόταν στα Ανώγεια για να τον αποχαιρετήσει στην εκκλησία της Παναγίας στο Περαχώρι και αργότερα με μουσικές και τραγούδια στο κοιμητήριο της Αγίας Παρασκευής.

”Απόψε μελαγχολικό επρόβαλλες φεγγάρι,

μοναχοπαίδι τ’ ουρανού τσι νύχτας κουμαντάρη..”

Ο κόσμος αγάπησε τον Μύρωνα γιατί σε ότι κι αν έκανε ήταν αυθεντικός, ντόμπρος και ντρέτος και στο τραγούδι του, έβγαζε την ψυχή του, χωρίς να θέλει να κλέψει τίποτα. Οι δίσκοι του έγραψαν την ιστορία, και ιδιαίτερα η “Κρητική καντάδα” που ουσιαστικά επανάφερε το μαντολίνο στην πρώτη γραμμή της μουσικής της Κρήτης, ενώ οι ζωντανές εμφανίσεις του ανά την Ελλάδα, άφησαν ανεξίτηλες μνήμες σε όλους όσοι είχαμε την τύχη να ζήσουμε μερικές από αυτές, γνήσιου κρητικού γλεντιού, γέλιου αλλά και συγκίνησης ταυτόχρονα.

”Είναι καρδιές που εύκολα μια αγάπη λησμονούνε,

κι άλλες που θυσιάζονται για κάτι που αγαπούνε…”

Ο Μύρων Σκουλάς μένει αλησμόνητος, ζει στη μνήμη όλων, γιατί κέρδισε αυτόν τον σεβασμό που μόνο οι αυθεντικοί κερδίζουν όσα χρόνια κι αν περάσουν από το φευγιό τους. Είναι από τους  καλλιτέχνες που πεθαίνουν μόνο βιολογικά και συνεχίζουν δεκαετίες μετά, να εμπνέουν τις νεότερες γενιές, είτε με τη μουσική τους είτε με τις ιδέες και τη στάση ζωής του. ” Η μαντινάδα για μένα είναι ότι ωραιότερο υπάρχει. Γιατί με μια μαντινάδα μπορείς να εκφράσεις μια ολόκληρη ζωή σε τέσσερις γραμμές..” έλεγε σε συνέντευξη του και το έκανε πράξη στις μουσικές και τα τραγούδια του, όπου κατέθετε τη ψυχή, το βίωμα και τις εμπειρίες του.

“Όσο πιο δύσκολοι καιροί, κι αν ‘ρθούνε δεν τρομάζω..

Κι από τον δρόμο της τιμής, πορεία δεν αλλάζω..”

Κάθε εμφάνιση του μπροστά σε κοινό ήταν και μια ξεχωριστή μυσταγωγία τόσο για τον ίδιο όσο και για τον θεατή. Ζούσε με πάθος και ένταση τη μουσική, πολλές φορές τραγουδούσε δακρυσμένος γιατί τα λόγια που έγραφε και τραγουδούσε έβγαιναν πραγματικά από τα βάθη της ψυχής του. Ήταν αληθινός, ήταν ντόμπρος με το κοινό, κατέθετε καρδιά και ο κόσμος του το αναγνώριζε με την μεγάλη στήριξη και τη λατρεία που του έδειχνε σε κάθε καλλιτεχνικό του βήμα. Ήταν ο Μύρων Σκουλάς. “Έφυγε” μόλις στα 48 του χρόνια. Κι έμεινε Αθάνατος!

 “Στην αγκαλιά σου ένιωσα το κόσμο να πογέρνει…
κι η πεθυμιά μου στους ουρανούς να σε κρατεί να βγαίνει..”

-Η ΑΝΩΓΗ θα ήθελε να ευχαριστήσει θερμά την σύζυγο του Κάλια που επικοινώνησε με την ΑΝΩΓΗ και θέλησε να προσφέρει στην εφημερίδα μας το ποσό των 100 ευρώ, για τα διαχρονικά αφιερώματα που παραθέτουμε για τον Μύρωνα αλλά και με αφορμή τη συμπλήρωση 20 χρόνων από τον θάνατο του. Την ευχαριστούμε θερμά και ευχόμαστε στην ίδια, στα παιδιά και τα εγγόνια της, να έχουν υγεία και να θυμούνται πάντα με αγάπη αυτόν τον σπουδαίο άνθρωπο και καλλιτέχνη των Ανωγείων.