Ποια Άνοιξη σε πλάνεψε, ποιο ζηλεμένο Αόρη;

Και δεν εξαναφάνηκες Αητέ στο Περαχώρι; (Γ.Σαρρής)

Τετάρτη 1 Απριλίου 2002. Πρωταπριλιά, ακριβώς 17 χρόνια πριν, η μέρα που τα Ανώγεια συγκλονίστηκαν από τον πρόωρο θάνατο ενός από τους σημαντικότερους εκφραστές της μουσικής μας παράδοσης, του σπουδαίου Μύρωνα Σκουλά. Ο παθιασμένος καλλιτέχνης, ο μελωδικός τραγουδιστής, ο σπουδαίος μαντιναδολόγος, ο αυθεντικός Ανωγειανός, ο καλός οικογενειάρχης, ο άνθρωπος των αξιών και των παραδόσεων, εκείνος που εισήγαγε την παραδοσιακή καντάδα στην δισκογραφία, έφευγε, αφήνοντας πίσω του δυσαναπλήρωτο κενό.Τα Ανώγεια τον αποχαιρέτησαν ένα παγωμένο απόγευμα Τετάρτης, ενώ τα 17 χρόνια που πέρασαν τοποθέτησαν το Μύρωνα στο πάνθεον των αθανάτων της Κρητικής Μουσικής παράδοσης.

Κρυφά του κόσμου ήθελα να ‘χα τα βάσανα μου..

Μα δε μπορώ, προδίδομαι στα αναστενάγματα μου..

Τραγούδησε με το ίδιο πάθος για τον έρωτα, τον χωρισμό, την αγάπη, το θάνατο και τη ζωή, έκανε μελωδία και μαντινάδα κάθε έκφραση της ζωής ενός ανθρώπου, αγαπήθηκε θερμά από όλους, αλλά ιδιαίτερα από την νεολαία που ξεχώρισε τη φλόγα της ψυχής του και εκφράστηκε μέσα από τις καντάδες και τις μουσικές του. Δεν είναι τυχαία η αγάπη των νέων σήμερα για τον Μύρων, παιδιών που δεν είχαν γεννηθεί όταν έφευγε από τη ζωή, αλλά βρίσκουν στα τραγούδια, τη μορφή και την πορεία του, την έκφραση, το παράδειγμα και την αλήθεια που αναζητούν.

“Όσο πιο δύσκολοι καιροί, κι αν ‘ρθούνε δεν τρομάζω..

Κι από τον δρόμο της τιμής, πορεία δεν αλλάζω..”

Κάθε εμφάνιση του μπροστά σε κοινό ήταν και μια ξεχωριστή μυσταγωγία τόσο για τον ίδιο όσο και για τον θεατή. Ζούσε με πάθος και ένταση τη μουσική, πολλές φορές τραγουδούσε δακρυσμένος γιατί τα λόγια που έγραφε και τραγουδούσε έβγαιναν πραγματικά από τα βάθη της ψυχής του. Ήταν αληθινός, ήταν ντόμπρος με το κοινό, κατέθετε καρδιά και ο κόσμος του το αναγνώριζε με την μεγάλη στήριξη και τη λατρεία που του έδειχνε σε κάθε καλλιτεχνικό του βήμα.Ήταν ο Μύρων Σκουλάς. “Έφυγε” μόλις στα 48 του χρόνια. Κι έμεινε Αθάνατος!

Γ.Μπ