Archive for Αυγούστου 2012
Πέθανε ο Λαμπρινογιάννης σε ηλικία 83 ετών
25/08/2012
«Έφυγε» από τη ζωή σε ηλικία 83 ετών ο Ιωάννης Νταγιαντάς (Λαμπρινογιάννης). Η εξόδιος ακολουθία θα ψαλεί την Κυριακή 26 Αυγούστου και ώρα 11 π.μ. από τον ιερό ναό του Αϊ Γιώργη. Η ΑΝΩΓΗ εκφράζει τα θερμά συλλυπητήρια της στους οικείους του.
Δημοσιεύθηκε σε:
Ανοιχτή επιστολή του Δημάρχου Ανωγείων με αφορμή την ολοκλήρωση των Πολιτιστικών Εκδηλώσεων
24/08/2012
«Αγαπητοί συγχωριανοί και αγαπητοί φίλοι ,
Με την ευκαιρία της ολοκλήρωσης των εκδηλώσεων «Ανώγεια Αύγουστος 2012», για την συμπλήρωση των 68 χρόνων από την ολοκληρωτική καταστροφή των Ανωγείων από τους Γερμανούς κατακτητές, θα ήθελα να τονίσω ότι το πνεύμα και τα νοήματα που αναδείχθηκαν τις ημέρες αυτές, είναι καλοί σύμμαχοι για κάθε άνθρωπο που έχει ενεργή την μνήμη του και μπορεί να αντλεί από το δύσκολο ιστορικό μας παρελθόν δύναμη και κουράγιο για να αντιστέκεται στις αναποδιές δύσκολων καιρών όπως είναι αυτοί που ζούμε.
Είναι βαθύτατη η πίστη μας αλλά και βασικό συστατικό της Αυτοδιοικητικής φιλοσοφίας μας για την Ανωγειανή κοινωνία, πως ο πολιτισμός είναι θεμελιώδης παράμετρος κάθε μορφής ανάπτυξης.
Ο Δήμος Ανωγείων , παρόλες τις ανυπέρβλητες οικονομικές δυσκολίες που αντιμετωπίζει, θα συνεχίσει με την υποστήριξη όλων των φίλων μας, τις προσπάθειες για την παραγωγή πρωτότυπων νέων πολιτιστικών έργων που αντλούν την θεματολογία τους από την μεγάλη πολιτιστική και ιστορική δεξαμενή του τόπου μας.
Θέλω όμως να γνωρίζετε πως βασικά στοιχεία της επιτυχίας αυτών των πολιτιστικών παραγωγών του δήμου είναι:
1ον η προσφορά των Ανωγειανών και όχι μόνο καλλιτεχνών που δείχνει την πίστη τους στ ‘ Ανώγεια και στην αξία των παραδόσεων τους.
2ον η οικονομική στήριξη τους από πολλούς Ανωγειανούς και φίλους των Ανωγείων
και
3ον η μεγάλη αφανής και αθόρυβη εργασία των μελών της πολιτιστικής επιτροπής και του στελεχιακού μόνιμου και εποχιακού δυναμικού του Δήμου
Εκ μέρους όλων των δημοτών , λέω για μια ακόμα φορά δημόσια ένα μεγάλο ευχαριστώ σε όλους αυτούς «
«Έφυγε» από τη ζωή ο Χαράλαμπος Ξυλούρης (Μπάμπης) σε ηλικία 86 ετών. Η εξόδιος ακολουθία θα ψαλεί το Σάββατο 25 Αυγούστου στις 11 π.μ. από τον ιερό ναό της Παναγίας στο Περαχώρι.
Η ΑΝΩΓΗ εκφράζει τα θερμά συλλυπητήρια της στους οικείους του.
Το πεδίο εργασιών
Όπως διαπιστώθηκε από τις εργασίες που πραγματοποιεί το συνεργείο, που όρισε ο Δήμος να αναλάβει να εντοπίσει την ζημιά, βρέθηκε νερό σε βάθος επτά μέτρων από το σημείο όπου άρχισαν οι εργασίες. Συγκεκριμένα όπως είχε αρχικά υπολογιστεί, από τον υδραυλικό Λυκούργο Βρέντζο, η ζημιά βρισκόταν σε σημείο του αναχώματος και συγκεκριμένα σε σημείο ένωσης των σωλήνων στο εξωτερικό μέρος της λιμνοδεξαμενής και κατά μήκος του αγωγού της τροφοδοσίας αυτής, ενώ το νερό έβρισκε διέξοδο από καταβόθρες.
Ο ταύκος
Σήμερα και μετά την εκβάθυνση της περιοχής από τον χειριστή του Δήμου Γιώργο Βρέντζο διαπιστώθηκε αρχικά ασυνήθιστη υγρασία στο υπέδαφος ενώ στην συνέχεια εντοπίστηκε και αναβάλουσα από νερό.
Επίσης σε απόσταση 10 με 15 περίπου μέτρων, πίσω από το σημείο εξόδου του νερού, βρέθηκαν δύο «ταύκοι» όπου όπως φαίνεται από εκεί έβρισκαν διέξοδο τα 500.000 κυβικά νερού που χάθηκαν .
Τις επόμενες μέρες θα ακολουθήσει προσεκτική προσέγγιση των αγωγών και με την βοήθεια συνεργείου.
Στην συνέχεια θα πραγματοποιηθεί συνάντηση ειδικών για τον τρόπο αντιμετώπισης της ζημιάς .
Η ομιλία της συγραφέας Αννας Τζιριπούλου- Ευσταθίου στα Υακίνθεια 2012
Oλυμπιακοὶ Ἀγῶνες
Τὸν ἀγῶνα τὸν Ὀλυμπικόν, στεφανίτην τε καὶ ἱερόν,
μέγιστον πάντων….
(Στράβωνος, Γεωγρ. HC 353)
Οἱ «πρῶτοι» Ὀλυμπιακοὶ Ἀγῶνες δὲν ἔγιναν τὸ 776 π.Χ. ὅπως ἐσφαλμένως, πολὺ συχνά, ἀναφέρεται. Τὸ 776 π.Χ. ἔχουμε τὴν πρώτη ἱστορικὴ Ὀλυμπιάδα, «ἀφ’ ἧς οἱ Ἕλληνες ἀριθμοῦσι τοὺς χρόνους».
(Ἀριστόδημος, Frg. T.L.G.).
Ὅπως γράφει καὶ ὁ Παυσανίας εἰς τὰ «Ἀρκαδικά» (22):
«Ὁ δὲ ἀγὼν ὁ Ὀλυμπικός, ἐπανάγουσιν αὐτὸν ἐς τὰ ἀνωτέρω τοῦ, ἀνθρώπων, γένους,
Κρὸνον καὶ Δία αὐτόθι παλαῖσαι λέγοντες…»
Διότι, ὅπως ἐπεξηγεῖ ὁ ἴδιος εἰς τὰ «Ἠλειακὰ» (Α΄7), «Διὸς τεχθέντος, ἐπιτρέψαι Ρέαν τοῦ παιδὸς τὴν φρουρὰν τοῖς Ἰδαίοις Δακτύλοις…». Ὅταν δηλαδὴ ἐγεννήθη ὁ Ζεύς, ἡ Ῥέα, ἡ μητέρα του, ἀνέθεσε τὴν ἐπιτροπείαν, τὴν φύλαξίν του εἰς τοὺς Κουρήτας, εἰς τοὺς Ἰδαίους Δακτύλους: τὸν Ἡρακλῆ (τὸν πρεσβύτερον), τὸν Παιωναῖον, τὸν Ἐπιμήδην, τὸν Ἰάσιον καὶ τὸν Ἴδαν…
«…τὸν δὲ Ἡρακλέα παίζοντα, εἶναι γὰρ δὴ αὐτὸν πρεσβύτερον ἡλικίᾳ,
συμβαλεῖν τοὺς ἀδελφοὺς ἐς ἅμιλλαν δρόμου, καὶ τὸν νικήσαντα ἐξ αὐτῶν,
κλάδῳ στεφανῶσαι κοτίνου… (κότινος=ἀγριελαία)
Ἡρακλεῖ οὖν πρόσεστι τῷ Ἰδαίῳ, δόξα τὸν τότε ἀγῶνα
διαθεῖναι πρώτῳ καὶ Ὀλύμπια ὄνομα θέσθαι».
Ἔθεσε δηλαδὴ στὸν ἀγῶνα τὸ ὄνομα Ὀλύμπια, ἐπειδὴ ὁ Ζεὺς ἐπρόκειτο νὰ βασιλεύση τοῦ Ὀλύμπου, νικώντας τὸν Κρόνο (=Χρόνο, ὅπως ἀλληγορεῖται ὁ Κρόνος).
«Κρόνον ὀνομάζει τὸν χρόνον…»
(Ἡράκλειτος, Ὁμηρικὰ Προβλήματα, 41.6)
Καὶ ὥρισε, αὐτὸν τὸν ἀγῶνα νὰ τὸν τελοῦν κάθε 4 (συμπληρωμένα) ἔτη καὶ στὴν ἀρχὴ τοῦ πέμπτου ἔτους, ἐπειδὴ οἱ Ἰδαῖοι Κουρῆτες, οἱ φύλακες τοῦ Διός, ἦσαν πέντε:
«Διὰ πέμπτου οὖν ἔτους αὐτὸν κατεστήσατο ἄγεσθαι,
ὅτι αὐτός τε καὶ οἱ ἀδελφοὶ πέντε ἦσαν ἀριθμόν».
Οἱ Κουρῆτες ἀπεκαλοῦντο Ἰδαῖοι Δάκτυλοι ὡς καταγόμενοι ἐκ τοῦ ὄρους Ἴδη τῆς Κρήτης. Δάκτυλοι δέ, ἐπειδὴ ἦσαν πέντε, ὅσοι καὶ οἱ δάκτυλοι τῆς χειρός.
Ἀργότερα, συγκεκριμένως 50 ἔτη μετὰ τὸν κατακλυσμὸν τοῦ Δευκαλίωνος, ὁ ἀπόγονος του Ἰδαίου Ἡρακλέους (καὶ ὄχι τοῦ Ἡρακλέους τῆς Ἀλκμήνης) ὁ Κλύμενος, μετέφερε τοὺς ἀγῶνας ἀπὸ τὴν Κρήτη στὴν Πελοπόννησο:
«Α΄8. Τούτων δὲ ὕστερον, Κλύμενον τὸν Κάρδυος, πεντηκοστῷ
μάλιστα ἔτει μετὰ τὴν συμβᾶσαν ἐπὶ Δευκαλίωνος ἐν Ἕλλησιν
ἐπομβρίαν, ἐλθόντα ἐκ Κρήτης, γένος ἀπὸ Ἡρακλέους ὄντα τοῦ
Ἰδαίου, τόν τε ἀγῶνα ἐν Ὀλυμπίᾳ θεῖναι καὶ Κούρησι τοῖς τε
ἄλλοις καὶ Ἡρακλεῖ τῷ προγόνῳ λέγουσιν ἱδρύσασθαι βωμόν…»
Ἀκολούθως ὁ Ὄξυλος (υἱὸς τοῦ Αἵμονος καὶ ἐγγονὸς τοῦ Πελασγοῦ) ἐτακτοποίησε τὰ τῶν ἀγώνων καὶ ἐπισημοποίησε τὴν τελετήν.
Μετὰ τὸν Ὄξυλο ὅμως οἱ ἀγῶνες παρήκμασαν, περιέπεσαν εἰς λήθην καὶ ἐξέλιπον, μέχρις ὅτου ἐβασίλευσεν εἰς τὴν Ἤλιδα ὁ Ἡρακλείδης Ἴφιτος, υἱὸς τοῦ Αἵμονος. «Ἐξέλιπεν ἄχρι Ἰφίτου τὰ Ὀλύμπια», γράφει ὁ Παυσανίας.
Καὶ συνεχίζει:
«…Χρόνῳ δὲ ὕστερον Ἴφιτος, γένος μὲν ὢν ἀπὸ Ὀξύλου…
τὸν ἀγῶνα διέθηκεν ἐν Ὀλυμπίᾳ, πανήγυρίν τε Ὀλυμπικὴν αὖθις (=ξανά)
ἐξ ἀρχῆς καὶ ἐκεχειρίαν κατεστήσατο, ἐκλιπόντα ἐπὶ χρόνον…
Τῷ δὲ Ἰφίτῳ, φθειρομένης τότε δὴ μάλιστα τῆς Ἑλλάδος ὑπὸ
ἐμφυλίων στάσεων καὶ ὑπὸ νόσου λοιμώδους, ἐπῆλθεν αἰτῆσαι τὸν
ἐν Δελφοῖς θεὸν λύσιν τῶν κακῶν· καὶ προσταχθῆναί φασιν ὑπὸ
τῆς Πυθίας ὡς αὐτόν τε Ἴφιτον δέοι καὶ Ἠλείους,
τὸν Ὀλυμπικὸν ἀγῶνα ἀνανεώσασθαι…
Δηλαδὴ ὁ Ἴφιτος, ἐπειδὴ τότε εἰς τὴν Ἑλλάδα συνέβαιναν πολλὰ κακά, ἐζήτησε τὴν συμβουλὴ τοῦ Μαντείου τῶν Δελφῶν… Καὶ ὁ Ἀπόλλων, διὰ τῆς Πυθίας, προσέταξε ἀνανέωσιν τῶν Ὀλυμπιακῶν Ἀγώνων…
Ὁ χρησμὸς ποὺ ἐδόθη πρὸς τοὺς Πελοποννησίους, ὑπῆρξε ὁ ἑξῆς:
Πελοποννησίοις: Ὦ γῆς ἀκρόπολιν πάσης Πηλοπηίδα κλεινὴν ναίοντες,
πρέσβεις τε βροτῶν πάντων καὶ ἄριστοι, φράζεσθ’ ἐξ ἐμέθεν χρησμὸν θεοῦ,
ὅττι κεν εἴπω. Ζεὺς ὑμῖν τελετῆς μῆνιν ἔχει ἣν διέχρησεν,
οὕνεκ’ ἀτιμάζοντες Ὀλύμπια πασινάνακτος Ζηνός,
τοῦ πρῶτος μὲν ἱδρύσατο καὶ θέτο τιμὴν Πεῖσος,
καὶ μετὰ τόνδε Πέλοψ, ὅτε δῆμον ἔναιεν Ἑλλάδα, θῆκε δ’ ἔπειτ’
ἔροτιν (=ἑορτὴν) καὶ ἔπαθλα θανόντι Οἰνομάῳ, τρίτατος δ’ ἐπὶ τοῖς,
παῖς Ἀμφιτρύωνος Ἡρακλέης ἐτέλεσσ’ ἔροτιν καὶ ἀγῶνα ἐπὶ μήτρῳ (=θείῳ)
Τανταλίδῃ Πέλοπι φθιμένῳ, τὸν δήποθεν ὑμεῖς λείπετε καὶ τελετήν.
Ἧς χωσάμενος (=γιὰ τὴν κακοποίησιν τῆς τελετῆς ὠργίσθη) κατὰ θυμόν, ὦρσε κακὸν λιμὸν παρὰ τοῖς καὶ λοιμόν,
ὃν ἔστι παῦσαι, ἀνορθώσαντας ἑορτὴν τῷ πάλιν αὖθις.
(TLG. Epigr. Gr. Appendix, Oracula 20)
Μὲ ἄλλα λόγια, ὁ Ζεὺς ὠργίσθη, «ἐμάνιασε», ἐπειδὴ ἀλλοίωσαν-ἀτίμασαν τοὺς Ὀλυμπιακούς, καὶ ἡ ἑορτὴ ἐξέπεσε. (Κάτι παρόμοιο γίνεται καὶ σήμερα… στὶς ἡμέρες μας… Ὁ ἀγὼν ἀπὸ «στεφανίτης ἱερὸς» κατήντησε «χρηματίτης ἀνίερος», διεθνές φεστιβὰλ–τσίρκο βαρβαρικῆς ὑπερβολῆς ποὺ ἐγγίζει τὰ ὅρια τῆς ὕβρεως).
Ὁ Ζεὺς τότε, γιὰ νὰ τοὺς τιμωρήση, ξεσήκωσε («ὦρσε») κακὸν λιμὸν (πεῖνα) καὶ λοιμὸν (μολυσματικὴ νόσο), μέχρις ὅτου ἀνορθώσουν καὶ πάλι τὴν ἑορτή, στὰ πλαίσια τοῦ ἑλληνικοῦ μέτρου. Ὁ Ἴφιτος ὑπακούοντας στὸν χρησμόν, ἀνανέωσε, ἐπανόρθωσε τὸν ἀγῶνα, ἀκολουθώντας τὰ θεσμικὰ πρότυπα.
«Ἰφίτου δὲ τὸν ἀγῶνα ἀνανεωσαμένου, τοῖς ἀνθρώποις ἔτι ὑπῆρχε τῶν ἀρχαίων λήθη καὶ κατ’ ὀλίγον ἐς ὑπόμνησιν ἤρχοντο αὐτῶν, καὶ ὁπότε τι ἀναμνησθεῖεν, ἐποιοῦντο τῷ ἀγῶνι προσθήκην… δρόμου μὲν ἆθλα ἐτέθη πρῶτον καὶ Ἠλεῖος Κόροιβος ἐνίκα…»
Εἰς τὰ ἐνδιάμεσα (μεγάλα) χρονικὰ διαστήματα, ἐτελοῦντο ποῦ καὶ ποῦ ἀγῶνες, πρωτοβουλίᾳ τοῦ ἑκάστοτε τοπικοῦ ἡγέτου ἢ ἥρωος. Συνοπτικῶς:
1) Ἡρακλῆς ὁ Ἰδαῖος ἱδρύει τοὺς ἀγῶνας ἐν Κρήτῃ.
2) Ὁ Κλύμενος (ἀπόγονος τοῦ Ἡρακλέους) μεταφέρει τοὺς ἀγῶνας εἰς τὴν Ὀλυμπίαν, 50 ἔτη μετὰ τὸν Κατακλυσμὸν τοῦ Δευκαλίωνος (Α΄ ἀναβίωσις).
3) Ὁ Ὄξυλος ἐπισημοποιεῖ καὶ διευθετεῖ τὰ τῶν ἀγώνων (Β΄ ἀναβίωσις).
4) Πεῖσος… Πέλοψ… Ἡρακλῆς Ἀλκμήνης… τελοῦν ἐνδιαμέσως Ὀλυμπιάδας (Γ΄… Δ΄… Ε΄… ἀναβιώσεις).
5) Ὁ Ἴφιτος ἐπαναφέρει τὰ λησμονημένα, πλέον, Ὀλύμπια κατόπιν ὑποδείξεως τοῦ Ἀπόλλωνος (ΣΤ΄ ἀναβίωσις).
Μετὰ ἀπὸ 27 Ὀλυμπιάδες ἀρχίζουν τὴν τακτικὴν χρονολόγησιν (Ζ΄ ἀναβίωσις, Α΄ ἱστορικὴ Ὀλυμπιάς (776 π.Χ.).
(Σημ.: Οἱ συμβατικὲς «συντηρητικὲς» χρονολογήσεις ἀποδέχονται ὅτι ἡ ὑπὸ τοῦ Ἰφίτου ἀναβίωσις συνέβη τὸ 884 π.Χ. καὶ ὅτι μετὰ ἀπὸ 27 Ὀλυμπιάδες (27×4=108 ἔτη) ἀρχίζουν τὶς τακτικὲς ἀναγραφὲς εἰς Ἀρχεῖα. Ὁπότε, 884-108=776 π.Χ., ἡ πρώτη ἱστορικὴ Ὀλυμπιάς. Εἶναι φανερὸ ὅμως ὅτι ἡ ἵδρυσις τῶν Ὀλυμπιακῶν Ἀγώνων εἶναι πολὺ ἀρχαιοτέρα καὶ ἀνάγεται εἰς ἐποχὴν ἡ ὁποία δὲν δύναται νὰ ὁρισθῆ ἐπακριβῶς. Τὸ Μέγα Ἐτυμολογικὸν (Βενετία 1899) εἰς τὸ λῆμμα «ἀθλῆσαι», συμφωνεῖ ὅτι οἱ ἀγῶνες ἤρχισαν «ὀλίγον μετὰ τὸν Κατακλυσμόν, ὡς καὶ τῶν ἄλλων πάντων τῶν ἐν Ἕλλησι καλῶν…».
Ὁ ἱστορικὸς Πολύβιος (ΙΣΤΟΡΙΑΙ ΣΤ΄ Ἀποσπάσματα-2) γράφει:
«2. Ἀναφέρει ὁ Ἀριστόδημος ὁ Ἠλεῖος ὅτι ἀπὸ τὴν εἰκοστὴν ἑβδόμην Ὀλυμπιάδα ἤρχισαν νὰ ἀναγράφωνται τὰ ὀνόματα τῶν ἀθλητῶν, ὅσοι δηλαδὴ ἀνεδεικνύοντο νικηταί.
Πρὸ αὐτῆς φυσικὰ κανενὸς τὸ ὄνομα δὲν ἀνεγράφη, ἐπειδὴ οἱ προγενέστεροι δὲν εἶχον φροντίσει. Εἰς δὲ τὴν εἰκοστὴν ὀγδόην, νικῶν εἰς τὸ ἀγώνισμα δρόμου ὁ Κόροιβος ὁ Ἠλεῖος, πρῶτος ἀνεγράφη. Καὶ ἡ Ὀλυμπιὰς αὐτὴ ἐτάχθη πρώτη καί ἀπ’ αὐτῆς χρονολογοῦν οἱ Ἕλληνες…».
«Τῇ 27ῃ Ὀλυμπιάδι–… ἡ Ὀλυμπιὰς αὕτη πρώτη ἐτάχθη, ἀφ’ ἧς Ἕλληνες ἀριθμοῦσι τοὺς χρόνους».
(Ἀριστόδημος Frg. TLG)
…πρώτη ἐτάχθη, δηλαδὴ πρώτη ἐτέθη ὡς ἐπίσημη ἀρίθμησις χρονολογιῶν ἔκτοτε. ΟΧΙ ὅμως ὅτι τότε ἱδρύθηκαν οἱ Ἀγῶνες.
Σημειωτέον: Εἰς τὴν Ὀλυμπίαν ἐτελοῦντο ἀπὸ πολύ παληὰ καὶ Γυνακεῖοι Ἀγῶνες, τὰ Ἡραῖα:
«Τιθέασι καὶ ἀγῶνα Ἡραῖα. Ὁ δὲ ἀγών ἐστιν ἅμιλλα δρόμου παρθένοις· οὐ πᾶσαι ἡλικίας τῆς αὐτῆς, ἀλλὰ πρῶται μὲν αἱ νεώταται, μετὰ ταύτας δὲ αἱ τῇ ἡλικίᾳ δεύτεραι, τελευταῖαι δὲ θέουσιν (=τρέχουν) ὅσαι πρεβύταται τῶν παρθένων εἰσί.
Ἀποδεδειγμένον μὲν δὴ ἐς τὸν ἀγῶνά ἐστι καὶ ταύταις τὸ Ὀλυμπιακὸν στάδιον, ἀφαιροῦσι δὲ αὐταῖς ἐς τὸν δρόμον τοῦ σταδίου τὸ ἕκτον μάλιστα. Ταῖς δὲ νικώσαις ἐλαίας τε διδόασι στεφάνους… Ἐπανάγουσιν δὲ καὶ τῶν παρθένων τὸν ἀγῶνα ἐς τὰ ἀρχαῖα, Ἱπποδάμειαν τῇ Ἥρᾳ ἐκτίνουσαν χάριν, ἑκκαίδεκα ἀθροῖσαι γυναῖκας καὶ σὺν αὐταῖς διαθεῖναι πρώτην τὰ Ἡραῖα…»
(Παυσανίας, Ἠλ., Α΄ 16)
(Ἡ Ἱπποδάμεια ἦτο θυγάτηρ τοῦ Οἰνομάου καὶ σύζυγος τοῦ Πέλοπος. –βλ. ἀνωτέρω–.
Ἐκ τοῦ Πέλοπος ἔλαβε τὸ ὄνομά της ἡ Πελοπόννησος!
Πέλοπος νῆσος ® Πελοπόννησος).
Ἀξίζει νὰ ἀναφερθοῦμε καὶ στὴν Κυνίσκα, κόρη τοῦ βασιλέως τῆς Σπάρτης Ἀρχιδάμου, τὴν πρώτη γυναῖκα Ὀλυμπιονίκην στὰ Ὀλύμπια, καὶ ὄχι στὰ Ἡραῖα.
«Ἐγένετο δὲ Ἀρχιδάμῳ καὶ θυγάτηρ, ὄνομα μὲν Κυνίσκα, φιλοτιμότατα δὲ ἐς τὸν ἀγῶνα ἔσχε τὸν Ὀλυμπικὸν καὶ πρώτη τε ἱπποτρόφησε, γυναικῶν, καὶ νίκην ἀνείλετο τὸ Ὀλυμπικὴν πρώτη. Κυνίσκας δὲ ὕστερον γυναιξὶ καὶ ἄλλαις καὶ μάλιστα ταῖς ἐκ Λακεδαίμονος γεγόνασιν Ὀλυμπικαὶ νῖκαι, ὧν ἐπιφανεστέρα ἐς τὰ νίκας οὐδεμίαν ἐστὶν αὐτῆς».
(Παυσ. Ἠλ. Α’ 10)
Ο Νίκος Δημητρίου Κεφαλογιάννης, ο γνωστός σε όλους μας Τσουρονίκος, γεννήθηκε στα Ανώγεια 
Μυλοποτάμου το 1926. Βίωσε από πολύ μικρός σοβαρά οικογενειακά δράματα χάνοντας κατ΄ αρχήν τον πατέρα του σε πολύ μικρή ηλικία και στην συνέχεια, τον αδερφό του Χαραλάμπη ο οποίος εκτελέστηκε από τους Γερμανούς ναζί, κατά την κατοχή.
Όπως όλες οι Ανωγειανές οικογένειες έτσι και η δική του ανέλαβε το βαρύ φορτίο της επιβίωσης και της ανοικοδόμησης μιας νέας ζωής, από το μηδέν, μετά το ολοκαύτωμα των Ανωγείων, έχοντας μάλιστα πληρώσει βαρύ φόρο αίματος.
Με γνώμονα πάντα στην ζωή του την αξιοπρέπεια, την τιμή και τις αρχές του, πάλεψε δουλεύοντας σκληρά να χτίσει μια νέα ζωή, να προκόψει και να ευημερήσει σε μια κοινωνία που την εποχή εκείνη αντιμετώπιζε την εσωτερική μετανάστευση των Ανωγειανών, πολλές φορές με σκεπτικισμό.
Ο Τσουρονίκος δεν έγινε απλά αποδεκτός από την Ηρακλειώτικη κοινωνία αλλά απετέλεσε εκλεκτό μέλος της. Τα προσωπικά του χαρίσματα, που ήταν πολλά, τον έκαναν πάντα αγαπητό τόσο στην ιδιαίτερη πατρίδα του τα Ανώγεια -από την οποία δεν απομακρύνθηκε ποτέ- όσο και στην κοινωνία του Ηρακλείου, τόπο που έζησε ο ίδιος και η οικογένειά του μετά την κατοχή.
Ήταν πράος και ταυτόχρονα δυνατός με την μοναδική εκείνη εσωτερική δύναμη που χαρίζει ο Ψηλορείτης. Το φιλότιμο, η αξιοπρέπεια η εγγενής καλοσύνη του και το πάντα χαμογελαστό του πρόσωπο ήταν τα χαρακτηριστικά που κέρδιζαν κάθε άνθρωπο που ερχόταν σε επαφή μαζί του. Είχε πάντα μια καλή κουβέντα για όλους και δεν ‘χαλούσε χατίρι’. Αγαπούσε τους ανθρώπους γύρω του και την ζωή, μέχρι την τελευταία του στιγμή που και αυτή την έζησε χωρίς να βαρυγκωμήσει, χωρίς να παραπονεθεί, προσπαθώντας να μην επιβαρύνει τους δικούς του. Με υπομονή και στωικότητα αντιμετώπισε και αυτή την δυσκολία της ασθένειάς του, μέχρι το τέλος.
Η αίσθηση του χιούμορ –ένα δώρο που χάρισε σε όλα του τα παιδιά- αλλά και το κέφι του, έκανε την συναναστροφή μαζί του να μοιάζει γιορτή. Αυτό που άξιζε όμως να παρατηρήσει κανείς στον Τσουρονίκο, είναι ότι η αίσθηση του χιούμορ που τον χαρακτήριζε, πήγαζε από μια βαθιά στωικότητα. Ήταν βαθιά φιλοσοφημένος άνθρωπος και παρέμεινε έτσι μέχρι το τέλος.
Κατανοούσε τους ανθρώπους, δεν ήταν επικριτικός, συγχωρούσε εύκολα και δεν κρατούσε κακίες. Τα μικρά και μίζερα συναισθήματα δεν αποτελούσαν κομμάτι του, ήταν έξω από το σύστημά του. Όσες δυσκολίες κι αν αντιμετώπισε στην ζωή του τις αντιμετώπισε ψύχραιμα, στωικά χωρίς να μεταθέτει και να διαχέει το πρόβλημα γύρω του. Στάθηκε βράχος για την οικογένεια και τα παιδιά του και η λέξη λατρεία είναι λίγη για να εκφράσει αυτό που η οικογένεια και τα παιδιά του νοιώθουν γι΄ αυτόν.
Πίστεψε στην οικογένεια. Αγάπησε με πάθος τα αδέρφια του και ήταν πάντα κοντά στην Ευαγγελία και τον Μανώλη ή Πλατυγιάννη έχοντας ήδη χάσει σε πολύ νεαρή ηλικία τους άλλους 2 αδερφούς του. Στην ευρύτερη οικογένειά του υπήρξε πάντα δυναμικά παρόν και σημείο αναφοράς. Υπήρξε πιστός φίλος στους φίλους του με φιλίες που κράτησαν πάνω και από 70 χρόνια. Αν έπρεπε με μια λέξη μόνο να χαρακτηρίσουμε τον Τσουρονίκο αυτή θα ήταν: Μεγαλόκαρδος.
Ο ήρεμος και δυναμικός ταυτόχρονα τρόπος του, δημιουργούσε γύρω του την αίσθηση της ηρεμίας και της εμπιστοσύνης στα δύσκολα, της χαράς και του κεφιού στις ήρεμες μέρες.
Παντρεύτηκε την Μαρία Βρέντζου και μαζί έζησαν σε πλήρη αρμονία και αγάπη για 50 σχεδόν χρόνια. Μαζί μεγάλωσαν πέντε ξεχωριστά παιδιά, καταξιωμένα όλα, όχι μόνο για τις σπουδές και τα επαγγέλματά τους αλλά για τον ξεχωριστό τους χαρακτήρα, στον οποίο βλέπει κανείς ατόφια τα χαρακτηριστικά που έκαναν τον Τσουρονίκο τόσο αγαπητό.
Επειδή ο ίδιος είχε ταλαιπωρηθεί πολύ ως παιδί δεν θέλησε να πιέσει τα παιδιά του, ούτε προς χάριν διαπαιδαγώγησης, όπως ήταν τα μέτρα και τα σταθμά της εποχής. Δεν τα μάλωνε αλλά συζητούσε μαζί τους σαν ισος προς ισους. Την όποια μικρή παρασπονδία δεν την αντιμετώπιζε με φωνές, αλλά με ένα πικρό χιούμορ που ήταν πολύ διδακτικότερο από το γνωστό ‘ξύλο’ της εποχής.
Η γυναίκα του Μαρία, η αδερφή του Ευαγγελία, τα παιδιά του: η Αλεξία, η Αγάπη, ο Δημήτρης, η Εύα, ο Μανώλης ήταν όλοι δίπλα του στις τελευταίες στιγμές της ζωής του, χαρίζοντάς του απλόχερα την αγάπη τους, που τόσο την άξιζε. Στάθηκε βράχος για την οικογένειά του στα εύκολα και στα δύσκολα. Δεν άφησε ποτέ να βαρύνει η οικογένειά του με τις δικιές του έννοιες μέχρι ακόμα και τις τελευταίες του μέρες. Στήριξε τα παιδιά του σε κάθε τους βήμα και ήταν εκεί για το καθ΄ ένα από αυτά, αξιολογώντας και συμβουλεύοντας το καθ΄ένα ανάλογα με τον ιδιαίτερο χαρακτήρα του. Αγάπησε την οικογένειά του, την γυναίκα και τα παιδιά του με πάθος.
Ο Τσουρονίκος μας αφήνει πλήρης ημερών. Έκανε ένα άξιο πέρασμα από την ζωή αυτή. Όχι μόνο για λόγους κοινωνικούς ή επιχειρηματικούς όπως για παράδειγμα ότι ήταν από τους βασικούς πρωτεργάτες στην τουριστική ανάπτυξη ενός βαλτότοπου της εποχής του, που σήμερα αποτελεί δημοφιλή τουριστικό προορισμό για χιλιάδες τουρίστες στην περιοχή Λινοπεράματα και Αμουδάρα. Το άξιο πέρασμα του έχει να κάνει με την στάση ζωής του. Μόνο τότε γίνονται καλύτερες οι κοινωνίες όταν τα μέλη τους έχουν μια στάση ζωής που μπορεί να αποτελέσει παράδειγμα για άλλους. Στην οικογένεια του αφήνει μια μεγάλη παρακαταθήκη και είναι σίγουρο ότι τα παιδιά και τα εγγόνια του θα τον έχουν πάντα μέσα τους παράδειγμα και καθοδηγητή στην δική τους ζωή.
Αγαπητέ Νίκο Κεφαλογιάννη καλό ταξίδι.
Αγαπητέ Τσουρονίκο A Ξ Ι Ο Σ!
Γιάννα Κ. Κεφαλογιάννη