Η Μήδεια κόρη του βασιλιά της Κολχίδας Αιήτη, εγγονή του Ηλιου και ανηψιά της μάγισσας Κίρκης, βοηθά τον Ιάσονα κατά τη διάρκεια της αργοναυτικής εκστρατείας να πάρει το χρυσόμαλλο δέρας. Η Μήδεια για να τον ακολουθήσει και να του δώσει τη νίκη, όχι μόνο πρόδωσε και εγκατέλειψε τον πατέρα της, αλλά πήρε και ως όμηρο τον αδελφό της Άψυρτο, τον οποίο δεν δίστασε να σκοτώσει και να κομματιάσει. Η Μήδεια και ο Ιάσων τελικά πηγαίνουν στην Κόρινθο και όλα αλλάζουν από τη στιγμή που ο Κρέοντας, ο βασιλιάς της Κορίνθου, αποφασίζει να παντρέψει την κόρη του Κρέουσα[Γλαύκη] με τον Ιάσονα. Καθώς η οργή της Μήδειας αρχίζει να εκδηλώνεται, ο Κρέοντας την εξορίζει από την Κόρινθο, εκείνη όμως κατορθώνει να εξασφαλίσει προθεσμία μίας ημέρας. Ως κίνηση συμφιλίωσης, η Μήδεια στέλνει στην Κρέουσα φόρεμα, στολίδια και κοσμήματα που τα έχει πρωτύτερα βουτήξει σε δηλητήριο, ξεκινώντας μ’ αυτή της την πράξη την εκδίκησή της απέναντι στον Ιάσονα που την έχει απατήσει με την Κρέουσα. Οταν η Κρέουσα παίρνει το δώρο της Μήδειας πεθαίνει με φριχτούς πόνους από τη φωτιά που παίρνει ο χιτώνας ενω μαζί της πεθαίνει και ο Κρέοντας και το παλάτι παίρνει φωτιά. Επειτα, η Μήδεια σκοτώνει τα παιδιά της πραγματοποιώντας τις εκδικητικές απειλές της απέναντι στον Ιάσονα. Στο τέλος, εμφανίζεται σε ιπτάμενο άρμα με φτερωτά άλογα -δώρα του προπάππου της Ηλιου- και κατευθύνεται προς την Αθήνα.
Η Μήδεια του Ευριπίδη είναι μια γυναίκα που ενεργεί υποκινούμενη αποκλειστικά από έρωτα· από τον έρωτά της προς τον Ιάσονα. Σύμφωνα με τον Αυστριακό ψυχίατρο Καρλ Γκουστάβ Γιουνγκ, το κομμάτι της άνιμα (στον ψυχισμό του άνδρα) και του άνιμους (στον ψυχισμό της γυναίκας) δεν εξαντλούν το απύθμενο βάθος, την άβυσσο της ανθρώπινης ψυχής, καθώς υπάρχει μέσα σε κάθε άνθρωπο μια «σκοτεινή περιοχή», η «σκιά», περιοχή στην οποία οφείλονται όλες οι ακραίες πράξεις του ανθρώπου, καθώς και οι δεύτερες σκέψεις του· καθώς δίπλα στο συνειδητό και ορατό από όλους «Εγώ» υπάρχει ένα δεύτερο «Εγώ», που σκέφτεται «ό,τι πιο πρόστυχο και αηδιαστικό» (Γιουνγκ), ο άνθρωπος είναι ικανός ακόμα και για τις ειδεχθέστερες πράξεις σε περίπτωση που η σκιά αναγκαστεί να εκφραστεί ανεξέλεγκτα.
Η Μήδεια ξέρει πως η θανάτωση των παιδιών της θα βυθίσει τον Ιάσονα στη δυστυχία. Μα ίσα-ίσα που τη δυστυχία του θέλει και η Μήδεια. Κι αυτή η επιθυμία της τη βοήθησε να νικήσει την αγωνία και την ταραχή της, όταν έφτασε πια η ώρα να παλέψει το μίσος, που είχε για τον άντρα της, με τη μητρική στοργή. Η εκδίκηση είναι γι’ αυτήν η γλυκύτερη απόλαυση. Γι’ αυτό δε θα ανοίξουν τα φύλλα της καρδιάς της, για να περάσουν μέσα οι φωνές των παιδιών και δε θα δει το δάκρυ τους, όταν θα αστράφτει μπρος στα μάτια τους το κοφτερό μαχαίρι της. Έχει καιρό να τα κλάψει αργότερα. Τώρα θα εκδικηθεί.
Δεν φταιει αυτή,δεν έχει άλλον τρόπο,γιατί κανένα άλλο συναίσθημά του δεν βρίσκει-δεν υπάρχει,για να το χρησιμοποιήσει:ο πόνος του για τα παιδιά,είναι το τελευταίο,το μοναδικό τέχνασμά της που θα τον υποτάξει στην πιο μαρτυρική,στην πιο αληθινή [γιατί δεν έμεινε καμμιά άλλη αλήθεια από το γάμο τους] ένωσή του μαζί της.Δεν την ενδιαφέρει….Ο Ιάσονας μπαίνει στο σκοτάδι…Η προδοσία του Ιάσονα είναι ιδιαίτερα ειδεχθής, επειδή οφείλει πολλά στη γυναίκα του. Επανειλημμένα εκείνη έσωσε τη ζωή του και ολοκλήρωσε για χάρη του τους άθλους που εκείνος δεν μπορούσε να κατορθώσει. Είναι καιροσκόπος, καθώς χρησιμοποιεί τώρα τη βασιλική οικογένεια της Κορίνθου για το κέρδος, όπως στο παρελθόν χρησιμοποίησε τη Μήδεια.
Η ΚΑΤΑΓΩΓΗ ΤΟΥ ΕΡΩΤΑ ΕΙΝΑΙ ΒΑΡΒΑΡΗ ισχυρίζεται ο Γιώργος Χειμωνάς στην εισαγωγή της μετάφρασης του ,της Μήδειας του Ευριπίδη.
…Τώρα απομακρύνεται όλο και βαθύτερα στο σκοτάδι που είναι ο έρωτας – πρέπει να έχει πολύ σκοτάδι ο έρωτας για να μη φαίνεται ότι ο Άλλος λείπει, πρέπει να είχε πολύ σκοτάδι ο βάρβαρος έρωτας της Μήδειας αφού ο Ιάσονας δεν ήταν ποτέ μαζί της: δεν είναι τώρα κι άρα δεν ήταν ποτέ. Αλλά εκείνη ήταν πάντα εκεί …δε βγήκε ποτέ από το σκοτάδι της -και η έσχατη ερωτική της πράξη προς τον Ιάσονα είναι να τον αναγκάσει να συναντηθεί μαζί της μέσα από τον πόνο του για τα σκοτωμένα του παιδιά….Γιατί ο σκοπός του έρωτα είναι η οπωσδήποτε ένωση και η βαρβαρότητά του η οποιαδήποτε πράξη για να το κατορθώσει.
Μπισκιτζή Ιωάννα
Λέκτορας κλασσικής φιλολογίας