Την Κυριακή 2 Απριλίου συμπληρώνονται σαράντα ημέρες από τον θάνατο ενός εξαίρετου Ανωγειανού και Μαθηματικού, του Νίκου Κονιού ή Τζιρντανονίκο, που “έφυγε” από τη ζωή σε ηλικία 66 ετών την Πέμπτη 23 Φεβρουαρίου. Η οικογένεια του καλεί συγγενείς και φίλους να τον τιμήσουν και να ανάψουν ένα κερί στη μνήμη του, στο σαρανταήμερο μνημόσυνο που θα γίνει στον Ιερό Ναό Κωνσταντίνου και Ελένης, στις εργατικές κατοικίες στο Γάζι Ηρακλείου. Ο Τζιρντανονίκος υπήρξε ένας ιδιαίτερα αγαπητός άνθρωπος και οικογενειάρχης, τον οποίο αποχαιρέτησαν σύσσωμα τα Ανώγεια στην κηδεία του που έγινε στο Γάζι και στη συνέχεια τον συνόδευσαν στην τελευταία του κατοικία στην Τύλισσο. Αρκετοί ήταν και αυτοί που έγραψαν δυο λόγια αποχαιρετισμού, όπως η ΕΛΜΕ Ηρακλείου και ο Σκακιστικός Όμιλος Ανωγείων.

Σε ένα ιδιαίτερα συγκινητικό αποχαιρετιστήριο γράμμα μιλάει για τον αδερφό του ο επίσης Μαθηματικός Ιδομενέας Κονιός. Αναφέρει χαρακτηριστικά ο Ιδομενέας τα εξής:

“Λίγα λόγια μόνο αποχαιρετισμού, γιατί και εσύ ως Μαθηματικός έλεγες λίγα και εννοούσες πολλά. Δεν θα μιλήσω εγώ για σένα, αδελφός σε αδελφό. Αυτά εξάλλου τα βιώματα 60 χρόνων δεν αφηγούνται και πολλές φορές δεν λέγονται, αλλά παραμένουν βαθιά μέσα στην καρδιά μας. Δεν θα πω εγώ ποιος ήσουν. Αυτό θα το πουν άλλοι: οι φίλοι σου, οι μαθητές σου, οι χωριανοί.Τα λόγια σε αυτές τις περιπτώσεις περιττά. Βουβός ο πόνος. Τον περνά ο καθένας με τον τρόπο του. Άλλος κλαίγοντας, άλλος τραγουδώντας και χορεύοντας. Ο πόνος όμως είναι πόνος.Δεν θα μιλήσω εγώ για τις αρετές σου ούτε για την εξυπνάδα σου. Ένα όμως έχω να πω. ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ. Γιατί εσύ αν και ποτέ δεν το κουβεντιάσαμε , μ’άνοιξες ένα δρόμο ζωής, εσύ ήσουν ο πρώτος δάσκαλος και καθοδηγητής μου. Εσύ ήσουν το πρότυπο μου και βασικός πυλώνας στο δρόμο που χάραξα.

Καλό ταξίδι Νίκο. ‘Όσο υπάρχω και μπορώ θα σε θυμούμαι με τον τρόπο μου, θα έχεις ελπίζω καλή παρέα εκεί κάτω ή πάνω δε ξέρω προσανατολισμό ακριβώς. Θα συναντήσεις τους γονείς μας που τόσο αγαπούσες, τους συγγενείς, ξαδέλφια, φίλους, γνωστούς. Θα συναντήσεις τον Ανάστο, 30 χρόνια τώρα κατεχάρη και θα σε ξεναγήσει σ’ ότι θέλεις. Ο μόνος σίγουρος δρόμος είναι αυτός που πήρες και που θα πάρουμε όλοι κάποια μέρα. Νωρίς; Ναι, αλλά κανείς δεν γνωρίζει το αύριο. Καλοστραθιά και σε ευχαριστώ..”.

Ο φίλος του Θέμης Καλομοίρης, έγραψε για τον Νίκο Κονιό τα εξής:

“Με πολλή δυσκολία όλοι μας και εγώ προσωπικά προσπαθούμε να συνειδητοποιήσουμε ότι έφυγες από κοντά αγαπημένε φίλε, για το μακρινό ταξίδι που δεν έχει γυρισμό, μοίρα κοινή όλων των ανθρώπων. Ξαφνική η είδηση για τον θάνατο σου, γιατί τελείωσες απότομα ένα δύσκολο αγώνα που έδινες χρόνια τώρα με καρτερία και υπομονή και μεγάλη εσωτερική δύναμη, με το πρόβλημα της κλονισμένης υγείας σου, τώρα και 8-9 χρόνια. Ήταν ένας από τους πολλούς αγώνες που έδωσες στη ζωή σου και ο μόνος ίσως που χάνεις. Αγώνες για μια όμορφη οικογένεια με την αγαπημένη σύντροφο Μαρία, που στάθηκε όλα αυτά τα χρόνια λαμπάδα αναμμένη δίπλα σου και δυο ξεχωριστά παιδιά, το Γιώργη σου και την Ειρήνη. Αγώνες στην τάξη στα σχολεία που πέρασες για τους μαθητές σου. Εσύ πάντα εκεί όρθιος και ακούραστος με το χαμόγελο και το ανεπανάληπτο χιούμορ σου που πάντα μας μπέρδευε με την επιστήμη που διάλεξες να υπηρετήσεις.

Ξέρω καλά πως δεν αγαπούσες τα πολλά λόγια και εγώ στο πρόσωπο σου αποχαιρετώ, τον αγαπημένο φίλο, το συμμαθητή, το συστρατιώτη, το συνάδελφο στην Εκπαίδευση. Από τα παιδικά μας χρόνια , φίλοι στους δρόμους του χωριού, στο παιχνίδι και εσύ πάντα πρώτος στη σφεντόνα και το ποδόσφαιρο. Αργότερα συμμαθητές στο Γυμνάσιο και στο Πανεπιστήμιο, στα χρόνια της δικτατορίας με αγωνία για σένα, γιατί συμμετείχες  ενεργά στον αγώνα για την Δημοκρατία. Μετά συνάδελφοι στην Εκπαίδευση και οικογενειάρχες με σταθερή πυξίδα τη φιλία μας και τις αξίες που μας δίδαξαν οι φτωχοί μα άξιοι γονείς μας.

Φεύγεις κι αφήνεις μεγάλο κενό , πρώτα από όλους στους δικούς σου, τη Μαρία σου, το Γιώργο και τη Χρύσα, την Ειρήνη και το Μανώλη και σε μένα ένα κενό παντοτινό , την απώλεια φίλου μπιστικού που εκεί που πας μακριά, δεν θα μπορώ να σε βλέπω να τα λέμε από κοντά με τόση ειλικρίνεια κι εμπιστοσύνη. “Πιστεύω τω φίλω” μας μάθαιναν οι καθηγητές μας και συ για μένα και όλους τους φίλους μας το δικαίωσες απόλυτα. Καλό ταξίδι φίλε μου αγαπημένε..”.

Ο Καμαρίτης Εμμανουήλ Δάσκαλος και φίλος του γράφει τα εξής:

“Στο φίλο μου Νίκο Κονιό! Αγαπητέ φίλε-αδερφέ Νίκο,

Για 2^η φορά σε χτύπησε ο εγκέλαδος του εγκεφαλικού. Στην 1^η το 2008 σε ταρακούνησε αλλά άντεξες. Έκανες μάλιστα και χιούμορ στους γιατρούς και σαν μαθηματικός δεχόσουν ασκήσεις από αυτούς με πενταψήφιους αριθμούς για άμεση στιγμιαία λύση πολλαπλασιασμού. Μέχρι εκεί έφτανε το χιούμορ που σε διέκρινε.
Το 2^ο εγκεφαλικό όμως ήτανε με πιο πολλά ρίχτερ τα οποία δεν άντεξες, λες και η μοίρα ήθελε να σου σβήσει τις άπειρες γνώσεις που απέκτησες χτυπώντας στο κέντρο του εγκεφάλου σου.

Από μικρός ήσουν φιλομαθής και παρά τη φτώχεια και τις στερήσεις της παιδικής σου ηλικίας, ήσουν προικισμένος με ένα σπάνιο μυαλό μαθηματικό, αλλά και φιλολογικό. Αν εσύ δεν έλυνες τις ασκήσεις, ήταν επόμενο ότι κανείς άλλος συμμαθητής δεν τις είχε λύσει στο γυμνάσιο Ανωγείων που φοίτησες. Η φιλομάθειάς ου ήταν τόσο μεγάλη, ώστε έγινες ένας ολοκληρωμένος επιστήμονας, σε σημείο τέτοιο που άγνωστοι και καλοί φιλόλογοι που συζητούσαν μαζί σου σε περνούσαν για φιλόλογο, αν και ήσουν μαθηματικός. Αποστήθιζες σχεδόν όλο τον Ερωτόκριτο απέξω, ήξερες πολλά ανέκδοτα και αινίγματα και συζητούσες όλα τα θέματα. Είχες σφαιρική μόρφωση, σπάνια για την εποχή μας. Είχες έμφυτη την κριτική και δημιουργική σκέψη. Έπρεπε να μας είχες αφήσει ένα τουλάχιστον βιβλίο με τις γνώσεις σου.

Ήσουν άνθρωπος απλός, άνθρωπος χωματένιος, χωρίς φαμφάρες, ήρεμος αθόρυβος, γαλήνιος και άριστος συζητητής με γερά επιχειρήματα. Σαν διευθυντής του λυκείου Γαζίου πρόσφερες πολλά σου μαθητές σου και στην κοινωνία. Σαν παιδαγωγός γινόσουν ένα με τα παιδιά παίζοντας και μπάλα μαζί τους.

Ήσουν άριστος οικογενειάρχης. Παντρεύτηκες την εκλεκτή της καρδιάς σου Μαρία Στεφανάκη, άριστη σύζυγο, που σε φρόντιζε με υπερβάλλοντα ζήλο, προπάντων στην αρρώστια σου. Όμως, παρ’ όλες τις προσπάθειές τις και τη συνεχή εξάντληση – εξασθένηση, την αστάθεια και τους θορύβους που σε ταλαιπωρούσαν, προστέθηκε το 2^ο εγκεφαλικό το οποίο απέβη μοιραίο και μάλιστα την ημέρα της επετείου της μεγαλύτερης πείνας που ένιωσες στη ζωή σου, κλεισμένος στο πολυτεχνείο υπερασπιζόμενος τη δημοκρατία το 1973.

Όμως, τα δύο άριστα παιδιά σου, ο Γιώργος και η Ειρήνη, με τα διπλά πτυχία τους και τους άριστες χαρακτήρες τους, που παντρεύτηκαν αντίστοιχα τα δύο φιλότιμα παιδιά, τη Χρύσα και το Μανώλη, δε θα ξεχάσουν ποτέ την αγάπη που τα αγκάλιασες. Έτσι αθόρυβα έγινε και ο γάμος τους, ίδιου του χαρακτήρα σου. Πρόλαβες να δεις την εγγονή σου Ευγενία, που τόσο λάτρευες και παιδαγωγούσες με την πείρα σου, εφαρμόζοντας βιωματική μάθηση. Κρίμα όμως που σε έχασε πρόωρα. Είχε πολλά να διδαχθεί. Τα 66 χρόνια που έζησες ήταν λίγα, όμως τα χαρίσματά σου πολλά.

Ήσουν ένας υπέροχος άνθρωπος. Η αισιόδοξη γυναίκα σου πρέπει να σταθεί όρθια για τα παιδιά της και για τα άλλα εγγόνια που θα έρθουν και να είναι περήφανη για σένα. Η γενέτειρά, σου τα Ανώγεια, όπου υπηρέτησες σαν καθηγητής και Δημοτικός σύμβουλος χάνουν έναν άξιο άνθρωπο, ένα θησαυρό και εγώ χάνω ένα φίλο ανεπανάληπτο. Κάθε που με έβλεπες έλεγες «Όλα καλά αδέρφι;», «Όλα καλά!» σου έλεγα. Όλα τα έβλεπες καλά, ακόμη και την αρρώστια σου.

Ο μαθηματικός μας έφυγε… ο μαθηματικός μας πάει.

Γεια σου φίλε! Καλό ταξίδι! Ας είναι ελαφρύ το χώμα που σε σκεπάζει..”

Ο ανιψιός του Κώστας Κονιός του Τζιρντανογιώργη έγραψε τις εξής μαντινάδες:

Δάσκαλε επιστήμονα σεμνέ επαναστάτη…
που εβάδισες στα πόδια σου κι όχι σε ξένη πλάτη…

Εδα που μπαίνει η άνοιξη μισές με το χειμώνα..
σ’ άρεσε η εξαίρεση να είσαι στον κανόνα….

Στα όνειρα μου εύχομαι να ‘ρχεσαι να με βρίνεις…
και σ όλα τα προβλήματα της λύση να μου δίνεις

Καλοστραθιά και να βαστάς τα χαιρετίσματα μου…
σ’ ανθρώπους που χρειάζομαι μα είναι μακριά μου…

Ο ανιψιός του Δημήτρης Κονιός του Τζιρντανογιάννη ανέφερε τις παρακάτω μαντινάδες:

Παππού γιαγιά ανοίξετε τη πόρτα σας να δείτε..
το Νίκο απου έρχεται να τον υποδεχθείτε..

παρέα στο κονάκι σας θα ν έχετε απόψε ..
γιαγιά τραπεζομάντηλο βγάλε καλό και στρώσε….

από τα πέντε σας δέντρα που χετε φυτεμένα..
ήρθε αέρας δυνατός και έριξε το ένα.

Ο Νίκος Κονιός γεννήθηκε στα Ανώγεια το 1951. Γονείς του ήταν ο Κώστας Κονιός (Τζιρντανόκωστας) και η Ειρήνη Νταγιαντά. Μαζί ευτύχησαν να αποκτήσουν πέντε αγόρια, τον Γιάννη, τον Μανόλη, τον Νίκο, τον Γιώργη και τον Ιδομενέα, άξια και ικανά άτομα της κοινωνίας των Ανωγείων.Φοίτησε στο Δημοτικό και το Γυμνάσιο Ανωγείων όπου ως άριστος μαθητής ξεχώριζε για το φωτεινό και δυνατό μυαλό του. Δύσκολα χρόνια μα ευτυχισμένα σε ένα περιβάλλον ανθρώπινο, γεμάτο φίλους, αγάπη και ζεστασιά. Στη συνέχεια τελείωσε το Μαθηματικό Πανεπιστήμιο Αθηνών και αφού υπηρέτησε τη στρατιωτική του θητεία στην Αεροπορία , δημιούργησε με την Μαρία Στεφανάκη μια ωραία οικογένεια με δυο ξεχωριστά παιδιά, την Ειρήνη και τον Γιώργη, επιστήμονες σήμερα. Ο Νίκος Κονιός ήταν ένας από τους πρώτους παίκτες που στελέχωσαν τον Αετό Ανωγείων στα πρώτα του ποδοσφαιρικά βήματα από τα μέσα έως τα τέλη της δεκαετίας του 60. Επίσης είχε ενεργό ρόλο στην εξέγερση του πολυτεχνείου και ήταν ένας εκ των οραματιστών και ιδρυτών του σκακιστικού ομίλου ανωγείων ενώ διετέλεσε και δημοτικός σύμβουλος στο Δήμο ανωγείων επί σειρά ετών. Στην κηδεία του ψήφισμα κατέθεσαν ο δήμος ανωγείων και ο σύλλογος καθηγητών δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης νομού Ηρακλείου ενώ συλλυπητήρια ανακοίνωση έβγαλε και ο σκακιστικός όμιλος ανωγείων.

Σε όποιο σχολείο κι αν υπηρέτησε, στο Κοραή, στο Τζερμιάδο, στα Ανώγεια, στον Κρουσώνα, στο Γάζι, έμεινε γνωστός για τις ικανότητες του, αλλά και πολύ αγαπητός σε συναδέλφους και μαθητές. Το πρόβλημα της υγείας του τον βρήκε όρθιο στις επάλξεις του σχολείου, αλλά το αντιμετώπιζε με ψυχραιμία, δύναμη και το γνωστό του χιούμορ χάρη στο μεγάλο του στήριγμα, την αγαπημένη του Μαρία. Σχεδόν είχαμε ξεχάσει ότι είχε τόσο σοβαρό πρόβλημα, αλλά ο θάνατος τον βρήκε στις 23 Φεβρουαρίου 2017. Η συμμετοχή στο πένθος της οικογένειας του τόσο μεγάλη, από όλη σχεδόν την Κρήτη, ανθρώπων που θρηνούσαν πραγματικά για το χαμό του, ήταν η απόδειξη για την αξία του Νίκου Κονιού και το κενό που άφησε πίσω η απώλεια του στην οικογένεια και τους φίλους του.
-Η ΑΝΩΓΗ ευχαριστεί θερμά τον Ιδομενέα Κονιό για την προσφορά 50 ευρώ, καθώς και τον Βασίλη Κονιό (Κονιδοβασίλη) για την προσφορά επίσης 50 ευρώ για τις ανάγκες της ηλεκτρονικής μας έκδοσης.