Οι Ανωγειανοί κατέκλυσαν σήμερα την πλατεία Αρμί, παρά τις δύσκολες καιρικές συνθήκες και τις χαμηλές θερμοκρασίες, για να τιμήσουν  με την παρουσία τους την εκδήλωση για την εθνική επέτειο του μεγάλου ΌΧΙ απέναντι στους φασίστες την  28η Οκτωβρίου 1940.

Παρόντος του Δημάρχου Ανωγείων κ. Μανόλη Καλλέργη  και σύσσωμου του Δημοτικού συμβουλίου, τελέστηκε αρχικά επίσημη δοξολογία στον Ιερό Ναό του Αγίου Ιωάννου.

Στο Αρμί κρατήθηκε ενός λεπτού σιγή και στη συνέχεια όλοι μαζί έψαλλαν τον Εθνικό Ύμνο.

Κατάθεση στεφάνων έγινε από εκπροσώπους του Δήμου,της Εθνικής Αντίστασης, του Δημοτικού, Γυμνασίου και Λυκείου καθώς και από το Αστυνομικό τμήμα Ανωγείων.

Στην πλατεία ομιλήτρια ήταν η καθηγήτρια Πληροφορικής κ.Όλγα Βαρότση η οποία ανέπτυξε το ιστορικό της μεγάλης σημερινής επετείου.

Αναλυτικά η κ.Βαρότση ανέφερε τα εξής:

«Κάθε χρόνο προσπαθούμε αυτή τη μέρα με τα φτωχά και χιλιοειπωμένα λόγια μας να μιλήσουμε για τη σημασία μιας σπουδαίας μέρας της νεότερης ιστορίας μας. Τι να πούμε λοιπόν. Να αραδιάσουμε ονόματα και χρονολογίες; Να αναφέρουμε βουνά και πολιτείες ή να ζητήσουμε τη βοήθεια των αριθμών; Τόσοι εμείς, τόσοι οι εχθροί, τόσα τα δικά μας τουφέκια, τόσα τα δικά τους, τα τανκς, τα κανόνια, τα βομβαρδιστικά. Μα το 40 δεν είναι μονάχα αριθμοί. Ίσα ίσα. Αν κάτι εξευτελίστηκε και περιγελάστηκε πιο πολύ είναι οι αριθμοί και η λογική τους. Δεν ήταν οι αριθμοί που ξεσήκωσαν το λαό μας. Κάτι άλλο πρέπει να ήταν. Ήταν αυτό που λέμε ψυχή.

Στα 6 χρόνια, απ’ το 1939 ως το 1945 που κράτησε ο 2οςΠαγκόσμιος πόλεμος, σκόρπισε παντού συντρίμμια και πρωτοφανή σε έκταση ερείπια. Ήταν ο πιο φρικαλέος πόλεμος που γνώρισε ποτέ η ανθρωπότητα. Εκείνες τις μέρες του 40, ολόκληρη η Ευρώπη υπέφερε. Ήταν εδώ που οι αριθμοί τσαλαπατήθηκαν για πρώτη φορά. Έθνη πανένδοξα συντρίφτηκαν μέσα σε λίγες μέρες. Μέσα σε 2 βδομάδες πέφτει η Πολωνία κι ευθύς το Βέλγιο και η Ολλανδία. Οι Γάλλοι οι περήφανοι νικητές του Πρώτου παγκόσμιου πολέμου, διαλυμένοι κι εξευτελισμένοι. Κι όμως, μια άκρη ασήμαντης και φτωχικής γης που την κατοικούσαν μια χούφτα άνθρωποι, δεν είχε σκύψει ακόμη το κεφάλι.

Το πρωί της 28ης Οκτωβρίου του 1940, ο πρεσβευτής της Ιταλίας στην Ελλάδα, επέδωσε στον τότε πρωθυπουργό της Ελλάδας Ιωάννη Μεταξά το τελεσίγραφο με το οποίο ο Μουσολίνι, ο ηγέτης της Ιταλίας, ζητούσε την κατοχή ορισμένων ελληνικών περιοχών. Αν η Ελλάδα δε δεχόταν, τότε θα τις καταλάμβανε με τα όπλα. Κι ήταν ακριβώς αυτή την ιστορική στιγμή που ο Έλληνας πρωθυπουργός απάντησε το «ΟΧΙ», γνωρίζοντας πως μεγαλύτερο αγαθό από το αγαθό της ελευθερίας δεν υπάρχει.

Έτσι ευθύς στην Πίνδο η άμυνα γίνεται επίθεση. Τα παιδιά της Ελλάδας γίνονται οι υπερασπιστές της Πίνδου που αγωνίζονται μέσα σε άνισες συνθήκες. Κι ανάμεσα τους οι ηρωικές γυναίκες, σωστές Σπαρτιάτισσες, τους δυναμώνουν και τους ζεσταίνουν με την παρουσία τους. Κι ο αγώνας τους δικαιώνεται. Μπαίνουν στη Β. Ήπειρο. Καταλαμβάνεται η Κορυτσά, η Πρεμετή, το Αργυρόκαστρο, οι Άγιοι Σαράντα και η Χιμάρα. Οι  Ιταλοί έχουν κυριολεκτικά εξουθενωθεί. Διαρκώς υποχωρούν, ενώ πλήθος νεκρών, τραυματιών και πολεμικού υλικού εγκαταλείπεται στα πεδία των μαχών.

Δίκαια χαρακτηρίστηκε αυτή η ελληνική νίκη σαν νίκη όλης της Ευρώπης, γιατί είχε τεράστια  σημασία για την παραπέρα εξέλιξη του πολέμου. Καθυστέρησε έξι ολόκληρους μήνες την προέλαση του άξονα. Δεν ήταν μικρό πράγμα αυτό. Τους έξι αυτούς μήνες μπόρεσαν οι μεγάλες δυνάμεις να αναδιοργανωθούν, για ν’ αντιμετωπίσουν μελλοντικές επιθέσεις. Ωφελήθηκαν κυρίως οι Ρώσοι γιατί καθυστέρησε για 2 ολόκληρους μήνες η γερμανική επίθεση στη Ρωσία, με αποτέλεσμα οι Ρώσοι να προετοιμαστούν καλύτερα και τελικά να νικήσουν, κάτι που καθόρισε και την τελική έκβαση του πολέμου.

Δυστυχώς όμως, ο επίλογος αυτής της υπέροχης γενναιοψυχίας, δεν ήταν εξίσου ευτυχής. Μπροστά στη συντριβή του άξονα, ο Χίτλερ, αναγκάζεται να  παραμερίσει άλλες προτεραιότητες και  επεμβαίνει στα Βαλκάνια στις 6 Απριλίου του 1941. Έτσι η χώρα μας βρέθηκε κάτω από την Κατοχή. Οι στιγμές ήταν τραγικές. Δυστυχία, πείνα, χιλιάδες νεκροί, χιλιάδες πατριώτες στα αποσπάσματα . Το φρόνημα όμως του λαού μας δεν κάμφθηκε. Ο αγώνας συνεχίστηκε. Οργανώθηκε η εποποιία της Εθνικής μας Αντίστασης που κινητοποίησε το λαό, τον οργάνωσε, του ξανάδωσε την πίστη στη νίκη κι αγωνίστηκε ηρωικά και με συνέπεια κατά των κατακτητών.

Οι αγωνιστές του ’40 δίδαξαν με τις πράξεις  και τις θυσίες τους ότι η νίκη δεν ανήκει πάντα στους πολλούς. Ανήκει σ’ αυτούς που έχουν δίκιο. Ανήκει σ’ αυτούς που έχουν τη δύναμη ν’ αψηφούν το θάνατο και να προσφέρουν τη ζωή τους για τη λευτεριά. Γι αυτό την είπανε από τα κόκαλα βγαλμένη.

Το ανυπόταχτο νεανικό αίμα έβαψε τις βουνοπλαγιές των ηπειρωτικών βουνών. 400.000 ξύλινοι σταυροί στήθηκαν, χιλιάδες πόδια έγιναν ξύλινα, χιλιάδες μανάδες ντύθηκαν στα μαύρα και χιλιάδες παιδιά έμειναν ορφανά.

Προς όλους αυτούς που πολέμησαν, που αγωνίστηκαν, που αποδείχτηκαν άξιοι απόγονοι ένδοξων προγόνων και θυσιάστηκαν για να απολαμβάνουμε εμείς σήμερα την ελευθερία με όλα τα αγαθά της, στρέφεται ευλαβικά την ώρα τούτη την ιερή, η εθνική μνήμη. Οι εορτές όμως αυτές, δεν είναι μόνο μια ευκαιρία για να τιμήσουμε ό,τι σπουδαίο μας άφησε η ιστορική μας κληρονομιά. Είναι και μια ευκαιρία για αυτοσυγκέντρωση, για περισυλλογή, για να βγάλουμε τα απαραίτητα ιστορικά συμπεράσματα και διδάγματα που θα μας καθοδηγούν σαν αιώνια πυξίδα στο δρόμο του εθνικού μας χρέους. Με το Χίτλερ τελειώσαμε, όχι όμως και με το χιτλερισμό. Ο φασισμός, αν οι λαοί δεν έχουν τα μάτια τους ανοιχτά, μεταμορφώνεται συνεχώς προσπαθώντας να τους εξαπατήσει και να τους παρασύρει στο παιχνίδι του πολέμου και της αλληλοεξόντωσης.

Πόλεμος δε γίνεται μόνο με τα όπλα, τα κανόνια και τα αεροπλάνα. Πόλεμος γίνεται και μέσα από τον πολιτισμό, με τα πολιτιστικά σκουπίδια που μας σερβίρουν από την τηλεόραση και το ραδιόφωνο. Πόλεμος γίνεται και μέσα από την οικονομία. Πόλεμος γίνεται και μέσα από την κοινωνική αδικία και την κοινωνική αδιαφορία στα προβλήματα. Εμείς, λοιπόν, αν πραγματικά θέλουμε να αποκαλούμαστε ελεύθεροι άνθρωποι, καλούμαστε να δίνουμε καθημερινά τη μάχη από το δικό μας μετερίζι όντας έντιμοι και δίκαιοι .

Αυτή τη μέρα πρέπει να βλέπει ο ένας τον άλλον μας με αγάπη. Να αφήνουμε για λίγο στην άκρη τις διχόνοιες και τα μίση, Γιατί όλοι μας αποτελούμε μόρια ενός συνόλου, και όλοι είμαστε απαραίτητοι στο έργο της προκοπής αυτής της χώρας. Οι αγωνιστές του 40 απαιτούν από μας να σκύψουμε για λίγο στη θυσία τους και να αντλήσουμε απ’ αυτή οποιοδήποτε προβληματισμό και ερέθισμα αποβεί χρήσιμο για τη δική μας ζωή, για το δικό μας αγώνα που καθημερινά κι αδιάκοπα συνεχίζεται.

Η ιστορία δεν είναι παρά ένας ατελείωτος διάλογος ανάμεσα στο παρελθόν και στο παρόν. Εμείς έχουμε την τύχη οι ρίζες μας να είναι ριγμένες σ’ ένα παρελθόν μοναδικό στον κόσμο. Κι ενώνοντας το σήμερα με το χθες, θα σας πω λίγους στίχους ενός σύγχρονου τραγουδιού που αποδεικνύει ότι βαθιά μέσα μας νιώθουμε το παρελθόν μας

πάντα εδώ θα γυρνώ

από πείσμα και τρέλα θα ζω

σε τούτη τη χώρα

ώσπου να βρω νερό

γιατί ανήκω εδώ.

Σταυρωμένη πατρίδα

μες στα μάτια σου είδα

της ανάστασης φως

ΖΗΤΩ Η ΑΔΟΥΛΩΤΗ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΨΥΧΗ

ΖΗΤΩ Η ΕΛΛΑΔΑ ΜΑΣ

Τέλος πραγματοποιήθηκε  παρέλαση της μαθητιώ σας νεολαίας καθώς ευτυχώς εν τέλει δεν έβρεχε σήμερα στα Ανώγεια.Μικρότεροι αλλά και μεγαλύτεροι μαθητές παρέλασαν στον κεντρικό δρόμο του χωριού,με καμάρι και περηφάνια και κατά χειροκροτήθηκαν από όλους τους παρευρισκόμενους.»