Την Κυριακή 30 Απριλίου θα τελεστεί στον Άγιο Δημήτριο στο Μετόχι, το ετήσιο μνημόσυνο για την ανάπαυση της ψυχής του καθηγητή Κοινωνιολογίας του Πανεπιστημίου Κρήτης Βασίλη Βουϊδάσκη με την οικογένεια του να καλεί συγγενείς, φίλους και συγχωριανούς να ανάψουν ένα κερί στη μνήμη του. Η τελετή θα γίνει σύμφωνα με όλα τα μέτρα προστασίας.

Ο Βασίλης Βουιδάσκης “έφυγε” από τη ζωή στις 30 Απριλίου 2022 σε ηλικία 80 ετών. Υπήρξε συγγραφέας δοκιμίων και επιστημονικών άρθρων. Ήταν πτυχιούχος της Θεολογικής σχολής του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης και της Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων. 

Η σύζυγος του Μαίρη με σημείωμα της στην ΑΝΩΓΗ, τον αποχαιρετάει αναφέροντας τα εξής:

“Όπου και να ’σαι βρίσκεται

η σκέψη μας μαζί σου

όμως στερούμαστε το φως

που σκόρπαγε η μορφή σου”.

Με τα λόγια αυτά θα θέλαμε εγώ και τα παιδιά μου να απευθύνουμε τον τελευταίο δημόσιο αποχαιρετισμό στον αείμνηστο σύζυγό μου και πατέρα τους,  Βασίλη Κ. Βουϊδάσκη, ένα χρόνο μετά τον τραγικό και απροσδόκητο θάνατό του, στις 30 Απριλίου του 2022.

Είμαι ευγνώμων στη ζωή που με αξίωσε να βρεθώ στον δρόμο του υπέροχου, φωτεινού, βαθιά δημοκρατικού και πάντα αισιόδοξου αυτού ανθρώπου και ο ίδιος να με επιλέξει για σύντροφο της ζωής του και μητέρα των παιδιών του. Συμπορευτήκαμε τέσσερις δεκαετίες. Μαζί και στα εύκολα και στα δύσκολα. Κοντά του γνώρισα τον σεβασμό, την καταξίωση, την στοργή και την αγάπη.

Με πολύ μεγάλο αγώνα, ξεπερνώντας όλες τις δυσκολίες που συνάντησε στον δρόμο του, κατάφερε να πραγματοποιήσει το μεγάλο του όνειρο, καταλαμβάνοντας μια θέση στον Ναό του Πνεύματος και της Γνώσης, στο Πανεπιστήμιο. Ήταν χαρισματικός ομιλητής και εξαιρετικός αρθρογράφος. Δεν υπήρξε ποτέ υποκριτής, αλαζόνας και απρόσιτος. Απεναντίας ήταν πάντα ειλικρινής, καλοσυνάτος, καταδεκτικός και στις παρέες μας ομιλητικός και με πηγαίο και αστείρευτο χιούμορ.

Ήδη από τα εφηβικά του χρόνια προσδιόρισε με σαφήνεια τον τρόπο που θα ήθελε να ζήσει. Βασικές αρχές του υπήρξαν η κοινωνική δικαιοσύνη, η συμπαράσταση στον αδύναμο συνάνθρωπο και η κοινωνική αλληλεγγύη.   Αυτές τις πανανθρώπινες αξίες, οι οποίες δεν εγκλωβίζονται μέσα στα στενά πλαίσια καμιάς θρησκείας και στα όρια κανενός κράτους, τήρησε απαρέγκλιτα μέχρι το τέλος της ζωής του.

Από την ποιητική του συλλογή επέλεξα ένα ποίημα, γραμμένο τον Μάιο του 1958, σε ηλικία 16 ετών, το οποίο παραθέτω και στο οποίο αποτυπώνεται ξεκάθαρα η θέλησή του να υπηρετήσει αυτό που ο ίδιος θεωρούσε σωστό και να εφαρμόσει τις κοινωνικές πανανθρώπινες αξίες, που ο ίδιος πρέσβευε. Έτσι πορεύτηκε μέχρι το τέλος.

 “Ένα μονάχα θέλω”:

Πολλές φορές με κλάματα γονάτισα Χριστέ μου,

κάτω απ’ την Αγία σου μορφή, προστάτη κι οδηγέ μου.

Έκλαψα και σου ζήτησα να ρίξεις τη ματιά σου,

στη γη Πατέρα στοργικέ να δεις τα πλάσματα σου.

Να δεις τη χήρα τ’ ορφανά και τη φτωχή μητέρα,

να ευσπλαχνιστείς να λυπηθείς, ουράνιε πατέρα.

Να δώσεις μια παρηγοριά σ’ ανθρώπους πονεμένους

και μια αχτίνα στους τυφλούς, τους παραπονεμένους.

Για εμέ δε σου ζητώ πολλά, ένα μονάχα θέλω,

εκείνο που στην προσευχή με κλάμα σου το λέω.

Αξίωσε με Κύριε, ένας φτωχός εργάτης,

να μπω στον αμπελώνα σου, φύλακας και προστάτης.

Μέσα σ’ αυτό παντοτινά, το Λόγο σου να σπέρνω,

κι αν μου ζητήσεις τη ζωή και αυτή θα σου προσφέρω”.

Γράφτηκε στα Ανώγεια στις 8 Μάιου 1958 όταν ήταν μαθητής της τρίτης τάξης του Γυμνασίου.

Την ιδιαίτερη ευγνωμοσύνη μου θα ήθελα να εκφράσω σε όλους, όσους με στήριξαν τον δύσκολο αυτό χρόνο.

Πρώτα στην Όλγα την αγαπημένη, η παρουσία της οποίας υπήρξε καταλυτική κατά την διάρκεια της παραμονής του στο νοσοκομείο, ώστε να παραμείνει και να φύγει ήρεμος και γαλήνιος  

Στους ανυπόκριτους και αφοσιωμένους φίλους, τον Δημήτρη και την Ειρήνη Πασπαράκη καθώς και τον Άριστο και την Αγάπη Σταυρακάκη

Στους γείτονές μου, οι οποίοι βρίσκονται συνεχώς δίπλα μου

Στην οικογένεια των Βρέντζηδων, τους αγαπημένους συντέκνους μας, οι οποίοι όλα τα χρόνια της γνωριμίας μας δεν έπαψαν να εκφράζουν την αγάπη και τον θαυμασμό τους στο πρόσωπο του συζύγου μου και κατ’ επέκταση και σε μένα

Αν και ετεροχρονισμένα, στους κυρίους Τάσο Μπαγκέρη και Γιώργο Καραβιώτη για τις αναρτήσεις τους, οι οποίοι σκιαγράφησαν με τον καλύτερο τρόπο τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά γνωρίσματα του ήθους και της  προσωπικότητας του συζύγου μου

Φυσικά και σε όλους τους συγγενείς και φίλους για την συμπαράσταση και την στήριξή τους και ιδιαίτερα στα μέλη της δικής μου ευρύτερης οικογένειας, τα οποία θεωρούσαν τιμή τους να βρίσκεται στην οικογένειά τους ένας άνθρωπος με αυτά τα πνευματικά χαρίσματα, την καλοσύνη και την άμεμπτη ηθική υπόσταση

Την μεγαλύτερη ευγνωμοσύνη όμως αισθάνομαι για τους ανθρώπους που υπήρξαν πρότυπα για αυτόν με τον τρόπο ζωής τους, τους γονείς του και το ζεύγος Μιχάλη και Λετίσια Σταυρακάκη. Από τους απλοϊκούς γονείς του, αν και δεν ήταν “γραμματιζούμενοι”,  διδάχτηκε την ευγένεια, την ανθρωπιά και τα κοινωνικά “πρέπει”. Από το ζεύγος Σταυρακάκη την χωρίς ανταλλάγματα προσφορά στην κοινωνία και την ανυστερόβουλη αγάπη για τον τόπο του

Είμαι σίγουρη ότι όλοι ανεξαιρέτως, όσους συνάντησε στη ζωή του, θα τον θυμούνται για την ευθύτητα του χαρακτήρα του και την προθυμία του να προσφέρει βοήθεια, όπου και όσο χρειαζόταν”.

Η γυναίκα του Μαίρη Βουιδάσκη προσέφερε το ποσό των 100 ευρώ στην ΑΝΩΓΗ για τις ανάγκες της ηλεκτρονικής μας έκδοσης και του Εργαστηρίου Γνώσης, Ιστορίας και Πολιτισμού της ενορίας του Αγίου Γεωργίου. Την ευχαριστούμε θερμά.

Ας είναι ελαφρύ το χώμα των Ανωγείων που τον σκεπάζει.