Ανδρέας Μανουράς, καθηγητής Ιατρικής ΕΚΠΑ 1948-2021.

Ήταν 13 Αυγούστου, ανήμερα της επετείου του Ολοκαυτώματος των Ανωγείων, όταν ο σπουδαίος Ανωγειανός επιστήμονας, Ανδρέας Μανουράς “έφευγε” από τη ζωή στα 73 του χρόνια, σκορπίζοντας τη θλίψη στο χωριό, αλλά και σε ένα τεράστιο πλήθος ανθρώπων που είχε βοηθήσει και ευεργετήσει στη διάρκεια της ζωής του και του ιατρικού λειτουργήματος που επιτελούσε, βάζοντας πάντα πάνω από όλα τον άνθρωπο.

Την Κυριακή 31 Ιουλίου θα τελεστεί το ετήσιο μνημόσυνο του, στον Ιερό Ναό του Αγίου Γεωργίου στο Μεϊντάνι, με την οικογένεια του να καλεί συγγενείς, φίλους και συγχωριανούς, να ανάψουν ένα κερί στη μνήμη του. Η τελετή θα γίνει σύμφωνα με όλα τα προβλεπόμενα μέτρα προστασίας κατά της πανδημίας.

Στο αγαπημένο του Μεϊντάνι, όπου πάντα τα καλοκαίρια ο γιατρός λάτρευε να βρίσκεται, να χαλαρώνει παίζοντας χαρτιά με τους παιδικούς του φίλους στα Ανώγεια και να γεμίζει τις μπαταρίες του ενόψει του επερχόμενου δύσκολου χειμώνα που πάντα τον έβρισκε στις επάλξεις της ιατρικής και στο πλευρό κάθε αδύναμου συνανθρώπου που ζητούσε τη βοήθεια του. Η απουσία του αισθητή και αναντικατάστατη καθώς ο Ανδρέας Μανουράς ήταν μια κατηγορία από μόνος του, ένας εξέχων επιστήμονας, ένας σπουδαίος άνθρωπος, ένας αυθεντικός Ανωγειανός.

Η οικογένεια του, τον είχε αποχαιρετήσει με το παρακάτω συγκινητικό σημείωμα προς την ΑΝΩΓΗ:

“Γιος του Ζωνογιάννη και της Ζωνογιάννενας, μεγάλωσε τα δύσκολα χρόνια που ακολούθησαν μετά τον πόλεμο, που τα παιδιά μεγάλωναν με ό,τι υπήρχε αλλά και μάθαιναν από τους γεροντότερους να έχουν ήθος, να είναι σεμνοί, σοβαροί και γενναίοι, έτοιμοι να αντιμετωπίσουν τον κάθε κίνδυνο. Έτσι ακριβώς ήταν και ο Ανδρέας και με αυτά τα εφόδια έφυγε από τα Ανώγεια για να σπουδάσει την Ιατρική Επιστήμη, στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης.

Μετά τη λήψη του πτυχίου της Ιατρικής, ρίχτηκε στη δουλειά, ξεκινώντας από την Υπηρεσία Υπαίθρου, ξεχωρίζοντας από την πρώτη ημέρα ανάληψης υπηρεσίας. Αντιμετώπιζε το κάθε περιστατικό σοβαρά, γιατί είχε επαγγελματική συνείδηση.Το επάγγελμα του γιατρού, ήταν για τον Ανδρέα,  καθήκον.

Κατόπιν, ως Ειδικευόμενος, έδωσε αμέτρητες μάχες στις Κλινικές και στα Τ.Ε.Π των νοσοκομείων που υπηρέτησε, ανακούφιζε τον ασθενή από τον πόνο, έκανε ενέσεις, άλλαζε ορούς, έτρεχε στην αντιμετώπιση κάθε απρόοπτου. Οι καθηγητές, επειδή τον θαύμαζαν του ανέθεταν τα πιο βαριά περιστατικά. Αντιμετώπιζε κάθε επιπλοκή και δεν παραπονιόταν για την κούραση. Όμως, έτσι μάθαινε και αποκτούσε εμπειρία. Όταν έβρισκε κενό έπεφτε με τα μούτρα στα Ιατρικά Συγγράμματα. Έγραφε ερευνητικές εργασίες και οι καθηγητές του ανέθεσαν την εκπόνηση Διδακτορικής Διατριβής. Κρίθηκε Επιμελητής Β’, Επιμελητής Α’, Διευθυντής ΕΣΥ. Ταυτόχρονα, ανέβαινε τις ακαδημαϊκές βαθμίδες, Λέκτορας, Επίκουρος, Αναπληρωτής, Τακτικός Καθηγητής Χειρουργικής στην Ιατρική Σχολή του ΕΚΠΑ.

Ο  αριθμός των ασθενών που θεράπευσε είναι μεγάλος και αυτό οφείλεται στην ακρίβεια της διάγνωσης και τη σιγουριά που είχε στις αποφάσεις. Πολύ νωρίς απέκτησε τη φήμη του καλού και άξιου χειρουργού και του γιατρού που τολμούσε και ριψοκινδύνευε, αρκεί να σωνόταν ο ασθενής.

Ποιος συγγενής, γείτονας, φίλος, συγχωριανός, Κρητικός πήρε τον Ανδρέα στο τηλέφωνο για πρόβλημα υγείας και ο Ανδρέας δεν ανταποκρίθηκε, άμεσα.

Την γνώση που απέκτησε από τους δασκάλους του την εμπλούτιζε και μέσω της εμπειρίας που αποκτούσε στο πρακτικό κλινικό έργο, και διαβάζοντας και συμμετέχοντας σε δεκάδες κλινικές ερευνητικές μελέτες και πρωτόκολλα καθώς και σε ελληνικά και διεθνή επιστημονικά συνέδρια.

Η σχέση του με τον ασθενή ήταν μοναδική. Αφιέρωνε πολύ χρόνο. Δεν χειρουργούσε και μετά είχε μια ψυχρή –τυπική επικοινωνία. Φρόντιζε τον ασθενή, έδειχνε κατανόηση, ήταν ειλικρινής μαζί του. Ήταν φιλικός και ζεστός. Ξυπνούσε χαράματα για να πάει στο νοσοκομείο όταν είχε αγωνία για την πορεία της υγείας  ενός ασθενή του. Όταν ο ασθενής περνούσε κρίση, δεν έφευγε από το νοσοκομείο, κοιμόταν σε ένα ράντζο, αρκεί να είναι κοντά στον ασθενή και να παρέμβει άμεσα. Ησύχαζε, όταν ο ασθενής έφευγε και πήγαινε σπίτι του.

Ποτέ δεν είπε είναι Σαββατοκύριακο ή Αργία, όταν ένας ασθενής χρειαζόταν βοήθεια. Δούλευε 7 μέρες την εβδομάδα, γιατί πίστευε ότι η Ιατρική δεν έχει ωράριο.

Επίσης, ήταν ανιδιοτελής, όλες του οι πράξεις δεν στόχευαν στο προσωπικό του συμφέρον αλλά είχαν ευγενή κίνητρα.

Δεν πρόβαλε ποτέ τον εαυτό του, δεν διεκδίκησε τιμές και ηγετικές θέσεις. Έκανε, απλά, το καθήκον του, τίμησε τον Όρκο του Ιπποκράτη.

 Εκτός από καλός γιατρός, ο Ανδρέας, ήταν καλός οικογενειάρχης, καλός σύζυγος, καλός πατέρας και τελευταία και καλός παππούς. Ο μεγάλος του γιος, ο Γιάννης, σπούδασε Ιατρός, ακολουθεί τα βήματά του στο Ιπποκράτειο Νοσοκομείο Αθηνών και του έδωσε τη χαρά να γνωρίσει δύο εγγόνια. Τα δύο μικρότερα παιδιά του, ο Αχιλλέας και η Ειρήνη, έχουν καταλάβει πόσο σπουδαίο πατέρα έχουν και θα είναι, γι’ αυτά,  ο φάρος που δεν θα σβήσει ποτέ από τη ζωή τους.

Ο Ανδρέας, έφυγε νωρίς. Δεν γνώρισε τι είναι τα γερατειά. Λίγες μέρες πριν φύγει από τη ζωή, ήταν σε πλήρη δράση, έκλεινε ραντεβού, προγραμμάτιζε εγχειρήσεις. Όμως, ο θάνατος ήρθε ξαφνικά και μας βρήκε όλους απροετοίμαστους. Ο απολογισμός του Ανδρέα, του γιατρού, είναι θετικός. Πιο πολλές φορές νίκησε παρά νικήθηκε. Πιο πολλές φορές χάρηκε παρά πικράθηκε. Δεν πρέπει να τον ξεχάσουμε, γιατί αυτό είναι αχαριστία. Τιμούμε την μνήμη του, μόνο όταν γινόμαστε καλύτεροι άνθρωποι και σωστοί επαγγελματίες. Τα Ανώγεια έχασαν το «στήριγμα», τον αρωγό, τον συμπαραστάτη, τον «γιατρό» τους. Όλοι εμείς, οι συγγενείς, οι φίλοι, οι γνωστοί του, χάσαμε έναν υπέροχο άνθρωπο, ένα μοναδικό άτομο, που αποτελούσε έμπνευση και σιγουριά, ασφάλεια για όλους. Η Ιατρική Επιστήμη έχασε πρόωρα ένα «διαμάντι», ένα μέλος της εξαίρετο, επίλεκτο και σημαντικό.

Καλή Στράτα, Αντρέα…”

-Η σύζυγος του Άρτεμις, επικοινώνησε με την ΑΝΩΓΗ και θέλησε να προσφέρει το ποσό των 2.000 ευρώ, στη μνήμη του, χρήματα που θα χρησιμοποιηθούν για την μερική ανακαίνιση του κτηρίου του “Εργαστηρίου Γνώσης Ιστορίας και Πολιτισμού” της ενορίας του Αγίου Γεωργίου. Μια προσφορά που δίνει τη δυνατότητα για περισσότερες δράσεις και φροντιστήρια που θα απευθύνονται σε μαθητές αλλά και άλλες κοινωνικές ομάδες του τόπου μας. Την ευχαριστούμε θερμά για τη σπουδαία αυτή προσφορά της, όπως και τον αδερφό του, Άρη Μανουρά που στηρίζοντας πάντα την προσπάθεια μας και στην ΑΝΩΓΗ, προσέφερε επίσης το ποσό των 100 ευρώ για τις ανάγκες της ηλεκτρονικής μας έκδοσης αλλά και του Εργαστηρίου.

Ας είναι ελαφρύ το χώμα που σε σκεπάζει γιατρέ. Η μνήμη σου δε θα σβήσει ποτέ από τα Ανώγεια…