Την Κυριακή 22 Μάϊου, θα τελεστεί στην Παναγία στο Περαχώρι, το σαρανταήμερο μνημόσυνο, για τον Γιαννάκο Ξυλούρη του Ανάστο, με την οικογένεια του, να καλεί, φίλους, συγγενείς και συγχωριανούς να ανάψουν ένα κερί στη μνήμη του. Ο Γιαννάκος “έφυγε” στα 75 του χρόνια, στις 13 του περασμένου Απριλίου και κηδεύτηκε στα αγαπημένα του Ανώγεια, που τόσο τίμησε στη διάρκεια του βίου του.

Η ΑΝΩΓΗ συγκέντρωσε τους επικήδειους που ακούστηκαν στην κηδεία του, αλλά και σταχυολόγησε αναρτήσεις αποχαιρετισμού που έγιναν για τον Γιαννάκο Ξυλούρη και την σημαντική του απώλεια για τον τόπο. Αναλυτικά:

Για τον Γιαννάκο Ξυλούρη (Απρίλης του 1947- Απρίλης του 2022)

 «Χτύπησε η μοίρα το σπίτι μας, με το δριμύ του μαύρου του θανάτου».

Στέρεψαν τα μάτια μου από δάκρυα. Στέγνωσε η ψυχή μου από κουράγιο.

Λατρεμένε μου Γιαννάκο,

«Θα πενθώ πάντα – μ’ ακούς- για σένα

Μόνη, στον Παράδεισο.

Πενθώ τον ήλιο

Και πενθώ τα χρόνια που έρχονται

Χωρίς εμάς.

Αλλά τραγουδώ και τ’ άλλα που πέρασαν».

Δεν θέλω να κλάψουμε άλλο το φευγιό σου. Θέλω να θυμόμαστε την όμορφη ζωή σου. Την αγάπη, την καλοσύνη και την σοφία που σκόρπισες στον κόσμο γύρω σου – όσο έμεινες κοντά μας. Θέλω να γιορτάσουμε όσα έζησες. Όσα ζήσαμε. Μια όμορφη και γεμάτη ζωή. 

Το ξεκίνημά σου έγινε από αυτόν τον τόπο – που τόσο αγάπησες- και λατρέψαμε και εμείς μαζί σου. Και από εκεί ξεκίνησε μια μακριά πορεία. Γεμάτη. Γεμάτη ανηφόρες, κατηφόρες και απότομες στροφές. Μια ζωή γεμάτη φιλίες, δημιουργία, επαγγελματικά τολμήματα και προσφορά στην κοινότητα. Αλλά και γεμάτη στάσεις. Στάσεις για συντροφιές, παρέες, γλέντια, χαρές.

Θέλω να θυμηθούμε το υπέροχο μυαλό σου και την τεράστια καρδιά σου που είχε χώρο για όλους. Την απεραντοσύνη της καλοσύνης σου. Την ευγένειά σου. Την γαλαντοσύνη σου. Την αρχοντιά σου.

Θέλω να θυμηθούμε την ευφυία σου. Την σοφία σου. Την αγάπη σου για τις λέξεις.

Ακριβέ μου πατέρα,

Γνώρισες την απόλυτη λατρεία και την αφοσίωση από την οικογένειά σου – την μητέρα μου, τον Σάκη, τον Θάνο και εμένα. Γνώρισες σεβασμό τόσων ανθρώπων και την φιλία άλλων τόσων. Οι φίλοι σου – Γιαννάκο μας – συγκλονίστηκαν. Μας τηλεφωνούν από όλες τις γωνιές της γης και λένε ότι έχασαν τον αδελφό τους. Δεν μας είχες πει ότι είχες τόσα πολλά αδέλφια.

Άγγιζες την ψυχή κάθε ανθρώπου που συνάντησες στο διάβα σου. Στους περισσότερους όμως από εμάς άφησες ανεξίτηλο σημάδι. Και πιο ευλογημένη όμως από όλους ήμουν εγώ. Που είχα την τύχη να είμαι η κόρη σου. Πόσα – αλήθεια- είναι τα παιδιά που μπορούν να πουν ότι είχαν έναν πατέρα καλό, δίκαιο, σοφό, μετρημένο, τίμιο. Αυτήν την τύχη είχα εγώ, Γιαννάκο μου.

Μας έμαθες να αγαπάμε, να συγχωρούμε, να είμαστε περήφανοι, αλλά και ταπεινοί. Μας δίδαξες τη σκληρή δουλειά, αλλά και την αξία της βαθειάς σκέψης. Μας δίδαξες να λυγίζουμε αλλά να μην σπάμε. Να πέφτουμε αλλά να ξανασηκωνόμαστε. Μας δίδαξες να τιμάμε τις φιλίες μας, το λόγο μας, το χρέος και την ευθύνη μας. Μας δίδαξες την αγάπη γιατί ήξερες και εσύ ο ίδιος να αγαπάς. Αγαπούσες τον άνθρωπο, αγαπούσες τη φύση, αγαπούσες τη ζωή.

Πού να βρω, Γιαννάκο μου, τη δύναμη να σε αποχαιρετίσω; Οι λέξεις δένουν κόμπο το λαιμό. Με πνίγουν. Στέκω όμως όρθια. Στη γη που τόσο αγάπησες. Και προσπαθώ. Στην περηφάνια μου για σένα. Να βρω την αντοχή να σε αποχωριστώ.

Λατρεμένε μου πατέρα, η θύμησή σου θα είναι πάντα μαζί μας. Τα λόγια σου θα μας καθοδηγούν.

Η απουσία σου όμως αφήνει ένα τεράστιο κενό. Και δεν είναι μόνο ότι θα λείψεις από τις ζωές μας. Είναι ότι θα λείψεις και από τον κόσμο τούτον.

Σε αποχαιρετώ Γιαννάκο μου.

~ Ουρανία Ξυλούρη

================

-Όταν σμίξαμε με την αδελφή του Γιαννάκου, την Γεωργία, τα Ανώγεια για μένα ήταν μια θολή εικόνα από την τηλεόραση και τα περιοδικά. Η οικογένεια της Γεωργίας ήταν ένας άγνωστος παράγοντας, ένα ερωτηματικό. Ο πρώτος άνθρωπος που γνώρισα ήταν ο Γιαννάκος. Βρέθηκα καλεσμένος σε ένα οικογενειακό δείπνο στο σπίτι του στην Αγία Παρασκευή. Ανταλλάξαμε μια ζεστή χειραψία πάνω από την ψησταριά. Το φιλικό του βλέμμα ήταν το καλύτερο διαβατήριο για μια οικογένεια που, όπως αργότερα θα καταλάβαινα, ήταν όλη μια θερμή αγκαλιά.

Εκείνη η πρώτη εντύπωση δεν άλλαξε καθόλου αργότερα. Τέτοιος ήταν ο Γιαννάκος. Ένας άνθρωπος με ισόποση διπλή αφοσίωση στην οικογένεια της καταγωγής του στα Ανώγεια αλλά και στην οικογένεια που στέριωσε με την Μαργαρίτα και την Ουρανία στην Αθήνα.

Ήταν ένας μορφωμένος κοσμοπολίτης. Οι συζητήσεις μαζί του μπορούσαν να επεκταθούν σε επιστημονικά και κοινωνικά θέματα που απασχολούν την παγκόσμια κοινότητα. Τις σοβαρές αυτές συζητήσεις δε δίσταζε να τις κάνει ανακατεύοντας μια κατσαρόλα με φαγητό. Δεν κοιτούσε κανέναν από ψηλά, παρά χαμήλωνε το βλέμμα για να αισθανθεί άνετα ο συνομιλητής του. Δεν είχε σημασία γι’ αυτόν αν μιλούσε με έναν καθηγητή πανεπιστημίου ή με έναν πρωτοετή φοιτητή. Δεν είχε σημασία αν συζητούσε με έναν πλούσιο επιχειρηματία ή με έναν βοσκό από τα Ανώγεια. Δεν τον ένοιαζε αν απέναντί του είχε έναν σοφό γέροντα ή ένα παιδάκι δέκα χρονών. Αυτός έβρισκε ενδιαφέρον σε κάθε ανθρώπινο πλάσμα. Είχε τον τρόπο του μάλιστα να αποδίδει αξία στον συνάνθρωπό του.

Δεν υπερεκτιμούσε τον πλούτο, δεν υποτιμούσε τη φτώχεια. Ο Γιαννάκος που είχα την τύχη να γνωρίσω ήταν ένας άνθρωπος που κολυμπούσε σαν το ψάρι στο νερό σε διάφορα περιβάλλοντα. Το έκανε με τρόπο φυσικό. Έζησε πολλά χρόνια στον Καναδά χωρίς ποτέ να ξεχάσει την Ελλάδα. Εγκαταστάθηκε στην Αθήνα, αλλά ο νους του ήταν στ’ Ανώγεια, ένιωθε Ανωγειανός. Καθόταν στο καφενείο στο Λειβάδι χωρίς να εγκαταλείπει την ευγένεια και τον κοσμοπολιτισμό της Αθήνας. Γι’ αυτόν ήταν εύκολο. Πάντα μου έδινε την εντύπωση ότι μπορούσες να τον εμπιστευτείς παντού, σε κάθε περίσταση. Έμπαινε άφοβα στο πιο ακριβό εστιατόριο της Αθήνας και συμπεριφερόταν σαν στο σπίτι του. Ανέβαινε στο βουνό να μαζέψει έρωντα και νόμιζες ότι τον είχε φυτέψει ο ίδιος. Καθόταν στο πιο ταπεινό καφενείο και θεωρούσες ότι είναι μέρος της καθημερινότητάς του. Μιλούσε με σκληρούς επιχειρηματίες και τους μαλάκωνε στο λεπτό.

Κάποιες φορές οι επαγγελματικές του υποχρεώσεις τον έφερναν στα Χανιά. Τον βρίσκαμε στο γραφείο του ανάμεσα σε τηλεφωνήματα, τιμολόγια και μηνύματα στον υπολογιστή. Κι εκεί που νόμιζες ότι όλη του η ενέργεια και η συγκέντρωση βρισκόταν στα θέματα της δουλειάς, αυτός σήκωνε το κεφάλι και μας έλεγε: «Να σας πω μια ωραία μαντινάδα που θυμήθηκα! Ακούστε…». Από αυτή την πάστα ήταν φτιαγμένος. Δεν υπήρχε πλευρά της ζωής χωρίς ενδιαφέρον. Όταν το βράδυ ερχόταν στο σπίτι μας, ήταν φορτωμένος με σακούλες. Αμέσως έλεγε ότι βιαζόταν. Φανταζόμασταν ότι θα συνέχιζε να τηλεφωνεί και να στέλνει e-mails. Αυτός όμως γέμιζε τρία ποτήρια κρασί και ζωνόταν την ποδιά της μαγειρικής. Χαιρόταν να μοιράζεται. Τίποτε δεν είχε ενδιαφέρον για αυτόν, αν δεν το μοιραζόταν. Είτε ήταν μια συνταγή, είτε ένα ρητό φιλοσόφου, είτε μια όμορφη πέτρα που βρήκε στα Πετραδολάκια.

Αντλούσε χαρά από κάθε περίσταση. Ποτέ όμως δεν τον είδα πιο χαρούμενο, αυτόν και την Μαργαρίτα, από τότε που πάντρεψαν την μοχαχοκόρη τους Ουρανία. Αργότερα η χαρά του αυγάτισε με τη γέννηση του εγγονού του Θάνου. Δεν υπήρχε κανένα τηλεφώνημα που να μη μας διηγηθεί με καμάρι τα παιδικά κατορθώματα του εγγονού του.

Αγαπημένε μας Γιαννάκο: Ακόμη και το ξόδι σου ομορφομοιράστηκε ανάμεσα στην Αθήνα και στ’ Ανώγεια. Έτσι σε χαιρετούν όλοι, κόσμος πολύς, η οικογένεια, οι δικοί και οι φίλοι. Εσύ σήμερα δεν χρειάζεται να περιποιηθείς κανέναν. Κάντε τσιγάρο με τον Ανάστο, θα έχετε πολλά να πείτε μετά από τόσα χρόνια. Πείτε της Ουρανίας να σας ψήσει καφέ. Πες τους ότι δεν τους ξεχνούμε. Δε θα σε ξεχάσουμε κι εσένα ποτέ, αγαπημένε μας Γιαννάκο! 

Σε αποχαιρετούμε με μια δική σου μαντινάδα που τόσο σε χαρακτηρίζει:

«Πέτρα και φως, πέτρινο φως, πέτρα και πέτρα πάλι,

πέτρινο φως μ’ ανάθρεψε, σ΄ ανωγειανή αγκάλη.»

~ Μανώλης Χατζηπαναγιώτου

==============================

–Ξάδερφε Γιαννάκο,

Έφυγες και άφησες την οικογένειά μας φτωχότερη, τα Ανώγεια φτωχότερα. Τα λόγια δεν μπορούν να περιγράψουν το κενό της απώλειάς σου.

Είχες το δικό σου προσωπικό τρόπο που έβλεπες τη ζωή. Η δική σου θεώρηση για τον κόσμο, και με την στενή αλλά και με την ευρεία έννοια ήταν διαφορετική από τη δική μας. Σε σένα καταφεύγαμε – και εγώ προσωπικά- για να δούμε την συνετή διάσταση των πραγμάτων. Ανθρωποκεντρική η θεώρησή σου και για τα μικρά και για τα μεγάλα της ζωής. Στα μικρά για άλλους ανθρώπους, έδινες την πραγματική διάσταση, στα δε μεγάλα προβλήματα είχες τη σωστή πρόταση και λύση. Ως άνθρωπος έδωσες το ακριβές περιεχόμενο της λέξης Αξιοπρέπεια, του ήθους, της σεμνότητας και του σεβασμού στον Άνθρωπο. Ο Σεβασμός στον άλλο ήταν καθοριστικός στη στάση ζωής σου και ο σεβασμός προς εσένα διάχυτος παντού

Ήσουν το ακριβό κόσμημα στο πλουμιστό χρυσαφικό της δικής μας κοινωνίας.

Η πορεία σου στη ζωή αγωνιστική και πρωτοπόρα και στο εξωτερικό και στον τόπο σου.

Σπουδές άριστες σε συνθήκες δύσκολες και σε εποχές δύσκολες.

Επαγγελματική καταξίωση διαχρονικά με την δική σου προσωπική δουλειά και συνοδοιπόρο στη ζωή τη γυναίκα σου Μαργαρίτα, με την οποία μοιραζόσουν τις ίδιες ανησυχίες σε όλους τους τομείς.

Πολιτισμός ήσουν από μόνος σου.

Μεγαλώνοντας σε ακραιφνώς πολιτικό περιβάλλον και οικογενειακό αλλά και σε πολύ υψηλές βαθμίδες πολιτικής, κράτησες τη δική σου στάση ζωής, τη δική σου διακριτή σφραγίδα. Οι δημοκρατικές καταβολές από το σπίτι του Ανάστο ήταν που καθόριζαν όχι μόνο την πολιτική σου στάση, αλλά και την κοινωνική σου παρουσία. Η ηθική στην πολιτική και στη ζωή ήταν ο οδηγός σου και η παρακαταθήκη σου. Ήσουν «ατόφιος» όπως εύστοχα σε χαρακτήρισε κοινός μας φίλος.

Σήμερα χάσαμε έναν ατόφιο Άνθρωπο, τον Γιαννάκο του Ανάστο.

Καλοστραθιά αξάδερφε.

~ Νίκος Ξυλούρης (Νικολάτσος)

=============================

–Ο πατέρας μου.

Πάντα εδώ. Περήφανος. Ευφυής. Ευγενής. Γαλαντόμος. Άρχοντας.

Πάντα εδώ. Ήρεμος. Διορατικός. Καθοδηγητής. Πυξίδα αλάθητη του δίκαιου, του σωστού.

Πάντα εδώ. Πληθωρικός στην αγάπη του. Λιτός στον λόγο του και ακριβής με τις λέξεις.

Ο πατέρας μου.

Πάντα εδώ. Τον βλέπω. Να στρώνει μεγάλα τραπέζια, με χώρο για όλους. Τραπέζια γεμάτα, γενναιόδωρα. Και να τραγουδάει “…. βάλε κι άλλο πιάτο στο τραπέζι”. Και εκείνος να τρώει πάντα τελευταίος. Ταπεινός. Λιτός. Μοναχικός.

Πάντα εδώ. Μερακλής και νοικοκύρης. Στο σπίτι, στο αμπέλι, στο κυνήγι, στην ποίηση.

Πάντα εδώ. Βράχος ακλόνητος. Δυνατός. Σταθερός. Απάγκιο λιμάνι. Όχι μόνο για εμένα. Για όλους.

Ο πατέρας μου.

Πάντα εδώ. Δίκαιος. Σοφός. Μετρημένος. Ειλικρινής.

Ο πατέρας μου.

Πάντα εδώ. Δοτικός μέχρι να μην του μείνει τίποτα. Με απέραντη καλοσύνη. Και ευγένεια.

Όμως, ο πατέρας μου δεν είναι πια εδώ. Και ο ήλιος μας χάνεται, δύει.

Ο Γιαννάκος μου δεν είναι πια εδώ. Και η γη τρέμει και σείεται κάτω από το σπίτι μας. Κρυώνω.

Ο Γιαννάκος μου δεν είναι πια εδώ. Κι εγώ ακόμη προσπαθώ να θυμηθώ ολόκληρες τις ιστορίες του και τη δύναμη της γροθιάς του.

Ο Γιαννάκος μου δεν είναι πια εδώ. Και εγώ συνεχίζω να ψάχνω τα βιβλία του. Και να τακτοποιώ σχολαστικά τα πάντα γύρω μου, όπως έκανε και εκείνος. Και να διαβάζω Ελύτη και στο δικό μου παιδί, όπως διάβαζε και εκείνος. Και να είμαι πια λιγότερο παιδί. Αλλά πολύ περισσότερο το παιδί του.

~ Ουρανία Ξυλούρη

 =====================

—-Πάντα εσύ φεύγεις πρώτος.

Την πρώτη φορά τον Δεκέμβριο του 1968, η μάνα γράφει στο «σιμιωματάριον» : «Της 10 τού Δεκέβρη 1968 έφηγε ο Γιαννάκος από το σπίτι για τον Καναδά. Από την Αθήνα έφηγε της 14 Δεκεβρίου 1968. Έφτασε σε 9 όρες Αεροπορηκός στο Καναδά.»  Ήμουν εννέα μηνών. Με πήρες στην αγκαλιά σου και βγήκε μια φωτογραφία. Μεγαλώνοντας, ο ξενιτεμένος αδελφός έγινε αυτός με τον οποίο συνομιλούσα τις νύκτες, οι μέρες μου ήταν για τους άλλους αδελφούς. Ύστερα έγινες μύθος.

0014164257218, το τηλέφωνό σου στον Καναδά. Ακόμα το θυμάμαι. Σ’ έπαιρνα τηλέφωνο κρυφά από τους γονείς μας για να ακούω τη φωνή σου. Ο λογαριασμός του τηλεφώνου ανεξήγητα φουσκωμένος, αλλά κανένας δεν με υποπτεύθηκε ποτέ. Βλέπεις δεν μου αρκούσαν τα γράμματα που έστελνες, αν και πάντα περίμενα να μου διαβάσουν στο τέλος εκείνο το «φίλησέ μου την Γιωργία» και γινόμουν δύο μέτρα από υπερηφάνεια που εσύ με σκέφτηκες. Η χαρά μου όμως δεν είχε προηγούμενο όταν έμαθα την απάντησή σου σε μια μαντινάδα που σου έστειλε στον Καναδά ο Λιόντας: «αν δεν μου τηνε δώσουνε η τη μονοχοκόρη, φωθιά θα βάλω να καεί όλο το Περαχώρι !», και συ του απάντησες: «βάλε φωθιά και κάψε το να μην πομείνει πράμα, μόνο η βιόλα μην καεί που ΄ναι στην Μπαραντάνα !»

Ύστερα ήρθες. Αύγουστος του 1977. Κόσμος πολύς στο σπίτι σε περίμενε. Ήταν περασμένα μεσάνυχτα όταν έφτασε το ταξί- εγώ μόλις εννέα χρονών μισοκοιμόμουν. Με ξύπνησε ένα διαφορετικό χάδι στο μάγουλό μου, άνοιξα τα μάτια και εννιά χρόνια φαντασιώσεων πήραν σάρκα και οστά: ο μεγάλος αδελφός ήρθε και μύριζε ταξίδι, σαπούνι και απουσία…Τις πρώτες μέρες σου λεγα: «ε θείε !» «δεν είμαι βρε θείος σου!» μου απαντούσες και κρυφογελούσαμε…

16 Απριλίου 2022: οι ασπάλαθοι ολάνθιστοι. Ο γύπας πετούσε χαμηλά και πέρασε ακριβώς μπροστά από την πομπή των αυτοκινήτων που σε συνόδευε. Μετά – κάνοντας λίγους ελιγμούς- επόγυρε στο γωνιανό φαράγγι. Ναι, ο μπαμπάς ήταν, που πέταξε για να σε προϋπαντήσει… Κόσμος πολύς στο σπίτι σε περίμενε. Το αυτοκίνητο με τη σορό σου σταμάτησε ακριβώς εκεί που είχε σταματήσει το ταξί το 1977. «Γιαννάκο, καλοσώρισες !» σου ΄πα μα δεν μου αποκρίθηκες.

Ο μεγάλος μου αδελφός, ο μύθος μου, έφυγε για πάντα. Ο αδελφός που μύριζε ευαισθησία, ευγένεια και καλοσύνη…

Να ξέρεις Γιαννάκο ότι «…την ώρα που στρώνεται το τραπέζι, θα είμαστε πάντα πέντε. Όσο ένας από μας βρίσκεται εν ζωή, θα είμαστε πάντα πέντε».

Θα μου λείπεις πάντα…

~Γεωργία Ξυλούρη

 =================

—Σήμερα αποχαιρετούμε οριστικά τον μοναδικό μας Γιαννάκο Ξυλούρη. Φτώχυναν τ’ Ανώγεια, η Κρήτη, η Ελληνική κοινωνία, η (αληθινά) προοδευτική παράταξη, η διανόηση και η οικογένειά μας… Ακέφαλη, αβάσταχτη η μοναξιά! 

~Θείος Νίκος Σκουλάς

 ==================

Με μεγάλη λύπη αποχαιρετούμε, μαζί με τα Ανώγεια, τον τόπο του, τον αγωνιστή και φίλο, Γιαννάκο Ξυλούρη. Σεμνός, με διαρκή την ανάγκη ανιδιοτελούς προσφοράς, υπήρξε πάντα ένα ασφαλές καταφύγιο για κάθε φίλο και γνωστό που επιζητούσε μια γνώμη, μια συμπαράσταση. Αυτές τις δύσκολες ώρες, η σκέψη μας είναι κοντά στην Μαργαρίτα και στους δικούς του. Γιαννάκο, καλό ταξίδι.

~ Γιώργος Α. Παπανδρέου

 ======================

—Ήσουν ο Μάγος των στιγμών και ένας μπαξές με όλα τα λουλούδια.

Καλοστραθιά  Γιαννάκο…

~ Ανάστος Ξυλούρης

 ============================

–“…κι απου κατέχει και μιλεί με γνώση και με τρόπο,

κάνει να κλαιν και να γελούν τα μάθια των ανθρώπων… “

Αυτός ήταν ο Γιαννάκος Ξυλούρης…

Σε αποχαιρετούμε με δυό στίχους από τον Ερωτόκριτο που τόσο αγαπούσες.

Θα μας λείπεις πάντα, θα μας λείπουν οι κουβέντες σου και οι αθιβολές σου…για την αγάπη, για τη φιλία, για την ισότητα, για τη δικαιοσύνη, για έναν καλύτερο κόσμο…

Αγαπημένος των παιδιών, αλλά και των μεγάλων..

Καλοστραθιά Γιαννάκο! Θα σε θυμόμαστε πάντοτε με αγάπη…

~ Μαρία Ξυλούρη

 =======================

–Φτωχύναμε σήμερα!!!

Φτώχυναν οι νικολάτσηδες

Φτώχυναν οι ξυλούρηδες.

Φτώχυνε το Περαχώρι.

Φτώχυναν τ’ Ανώγεια!

Έφυγε η διορατική ματιά που είχες για τη ζωή, τη ζωή μας

Έφυγε η φωνή της λογικής που βρίσκαμε καταφυγή.

Έφυγε η «άλλη» θεώρηση που είχες για τον κόσμο ολόκληρο,

αλλά και για τον δικό μας ιδιαίτερο μικρόκοσμο!

Έφυγε η «πρόταση» που έδινε διέξοδο και λύση στα μικρά και μεγάλα προβλήματά μας!!

Έφυγε η σεμνή αρχοντική σου παρουσία!

Γιατί ρε Γιαννάκο;

~ Νίκος  Ξυλούρης (Νικολάτσος)

================================

—Ο Κρόνος–ο άτεγκτος μυθικός θεός που έτρωγε τα παιδιά του,για να μη χάσει την παντοκρατία του– είναι λέξη ομόρριζη με το Χρονο. Με το χρόνο που είναι αδυσώπητος,υπακούει τυφλάστις δικές του νομοτέλειες και ορίζει τη μοίρα μας, επιβάλλονταςμε τη σιδερένια πυγμή του το τέλος του..ταξιδιού μας…

Μια τέτοια άκαρδη και άδικη απόφαση πήρε αυτός ο αμείλιχτος θεός πριν από σαράντα μέρες, κόβοντας πρόωρα το νήμα της ζωής του αγαπημένου πρωτοξάδελφου της μάνας μου,  του Γιαννάκου Ξυλούρη του Ανάστο.Ενός ανθρώπου που κατάφερε να κρατήσει γερά στα χέρια του το νήμα που συνδέει τα θεμέλια του πολιτισμικού οικοδομήματος των Ανωγείων με τις σύγχρονεςπροωθητικές ιδέες και αξίες,όντας άνθρωπος της κοινωνικής  δράσηςκαι της δημοκρατικής διανόησης.

Μα όσο άπονη και στυγνή ήταν η απόφαση του Κρόνου-Χρόνου να επιβάλει, πριν την ώρα  της τη λήξη του πολυεπίπεδου ταξιδιού της ζωής του Γιαννάκου, τόσο μεγαλύτερη γίνεται σήμερα και η οδύνη του οριστικού αποχωρισμού του, οδύνη που κάνει, με τη σειρά της,ακόμη δυσκολότερο τον αποχαιρετισμό του.

Τα πρόσωπα που συμβολίζουν τις πιο βαθιές αρχές και σχέσεις συγγένειας και φιλίας και συντροφεύουν λεπτές,όμορφες, ζεστές και ενδιαφέρουσες στιγμές της ανήσυχης νιότης σου, αλλα και της μετέπειτα  κατασταλαγμένης ενηληκίωσης σου, δεν μπορείς να τα αποχαιρετήσεις εύκολα.Γιατί η εικόνα τους στέκει επίμονη, απαιτητική και κυρίαρχη. Τέτοια είναι η εικόνα του Γιαννάκου. Εικόνα που έκανε αισθητή την παρουσία της στην επικοινωνία, στο μοίρασμα της σκέψης, του προβληματισμού, της αγωνίας, της χαράς, αλλά και της δυσκολίας. Εικόνα που διεκδικεί έντονα σήμερα –λόγω του πρόωρου χαμού του– τον ευρύ χώρο που αντιστοιχεί στην πληθωρικότητα και το βάθος των συναισθημάτων του και αντανακλά την αγνή ματιά του με το ανυπόκριτο ενδιαφέρον του ως μάχιμου ανθρώπου και διανοούμενου.Ως  διανοούμενουπου από επιλογή αρνήθηκε την ασφάλεια της ανώδυνης θεωρητικής αναζήτησης, για να προσφέρει τη δυναμική του –πνευματική, ψυχική και ηθική– στο ..αγκαθωτό τοπίο της κοινωνικής παρέμβασης. Στο τοπίο, όπου το θεωρητικό μπόι του διανούμενου βρίσκει την αξία του και κατακτά την ουσία του στην αναμέτρησή του με τα πραγματικά προβλήματα της ζωής«των μικρών», των άσημων, των φτωχών, των ταπεινών ανθρώπων της δουλειάς,των ξωμάχων, των βοσκών, των συγγενών, των φίλων, των γειτόνων, των συχγωριανών.

Αυτό το δύσκολο δρόμο της εκούσιας ..εμπλοκής τουστους καημούς και τα βάσανα των πολλών, της σεμνής και διακριτικής υποστήριξηςτων αδύνατων συνειδητάεπέλεξε ο Γιαννάκος, ο αγαπημένος πρωτος ξάδελφος της μάνας μου, που πεισματικά αντιστάθηκε στη ματαιόδοξη διεκδίκηση των πανεπιστημιακών τίτλων και των αξιωμάτων,για να μπορέσει να κρατήσει –στην πολυτάλαντη ζωή του από τον Καναδά μέρχι την Αθήνα και ως το τέλος  της – «ανόθευτη» από την διανοουμενίστικη ευπρέπεια και καθάρια από την κοινωνική υποκρισία την κεντρική και κυρίαρχη ιδιότητά του, δηλαδή να παραμείνει ο «Γιαννάκος του Ανάστο»!

Και είναι σίγουρο ότι μια τέτοια ιδιότητα –δύσκολη και αντιθετική στην ισχύουσα νόρμα της κοινωνικής ανέλιξης,αλλά καικυρίωςασύμβατη με τους κώδικες της κοινωνικής επιφάνειας– απαιτούσε, πρώτα και κύρια, πίστη στην αξία, εμπιστοσύνη στη δυναμική, αλλά και προσήλωση στο   μεγαλείο του λαϊκού ανθρώπου.Στο μόχθο του ξωμάχου που στην άγονη ορεινή γη έμαθε να σκληραίνει στον πόλεμο με τη φύση και τη φτώχεια, αλλά παράλληλα να γίνεται ακόμη πιο ευαίσθητος, πιο φιλότιμος κι  ανθρώπινος με το γείτονα, το φίλο, το συγγενή, το συγχωριανό του.

Αυτό το «βάφτισμα» στην αναγκαιότητα του πολέμου ως αρχής επιβίωσης και του φιλότιμου ως απαράβατου κανόνα συλλογικής συμβίωσης σημάδεψε το Γιαννάκο. Το μάχιμο διανοητή που έμαθε να αξιοποιεί εποικοδομητικά το πληθωρικό πνευματικό και ψυχικό του δυναμικό και να δίδει συγκροτημένα και ψύχραιμα τη μάχη απέναντι σε κάθε κακοτοπιά, την ίδια στιγμή που σήκωνε ψηλά τη σημαία της ευαισθησίας, της ανθρωπιάς, της φιλοτιμίας και της δημοκρατίας.

Ως βαθύς γνώστης του διαλεκτικού υλισμού,ο Γιαννάκος ήξερε να δένει στη σκέψη του και να εφαρμόζει στη ζωή του αυτό που λίγοι πετυχαίνουν: τη μάχη για το δίκιο και το κοινωνικά προοδευτικό με το βαθύ βλέμμα της ανθρωπιάς και της κατανόησης,με το γελαστό πρόσωπο της οικειότητας, με το ανατρεπτικό ευφυολόγημα, με την έμπρακτη στάση της προσφοράς και της υποστήριξης που δε ζητά περγαμηνές και δεν έχει ανάγκη από «τον έπαινο του Δήμου και των Σοφιστών». Γιατί μια τέτοια στάση είναι καλά εδραιωμένη στα γερά θεμέλια της σεμνότητας και της ευστροφίας.

Για τις βαθιά ανθρώπινες μνήμες της συντροφιάς και της προσφοράςτου, της έξυπνης κουβέντας του και της μετρημένης συμβουλής  του.Για τη δύναμή του να τιμά και να σέβεται «το σωστό και το δίκαιο».Για το αγνό τοπίο των συγγενικών σχέσων που σφραγίστηκαν με ακατάλυτους ψυχικούς δεσμούς, ήδη από το…πειραματικό φάσκιωμά του… από τα χέρια της μάνας μου, όταν ακόμα εκείνη ήταν κοπελούδα.Για τους γερούς δεσμούς της φιλίας και της γόνιμης συνεργασίας που εποικοδομήθηκαν πάνω σε αυτό το..κληρονομημένο πεδίο… του ψυχικού νήματος και σφράγισαν τη σχέση μας. Για την ανθρωπιά, την εθύτητα, την εθυκρισία και την ικανότητά του να φέρνει με μαεστρία στο προσκήνιοτις..πίσω σελίδες… της ζωής των ανθρώπων, του είμαι ευγνώμων….

Καλό ταξίδι, αγαπημένε συγγενή και φίλε Γιαννάκο.

Στη σύζυγό του Μαργαρίτα, στην κόρη του Ουρανία, στο γαμπρό και σε όλα τα αδέλφια του και τους συγγενείς του εύχομαι από ψυχής καλή δύναμη στο δύσκολο τοπίο του πένθους.

 Με τιμή,

~Αρετή Σπαχή

==============================

–Γιαννάκο καλοστραθιά σου.. Η φεύγα σου φτωχαίνει την τάξη των δικαίων, τον κόσμο των εντίμων, την κοινωνία των χρήσιμων ανθρώπων. Καλοστραθιά σου Γιαννάκο του Ανάστο, Γιαννάκο των Ανωγείων, Γιαννάκο των φίλων σου…

~ Γιώργης Καράτζης

 ==================================

—Είχαν μαζευτεί όλα τα αδέρφια, ξαδέρφια, συγγενείς στο σπίτι και περίμεναν το Γιαννάκο που γυρνούσε ‘κεινη τη μέρα επιτέλους από τον Καναδά..αργούσε το λεωφορείο πολύ κι ολοι αναρωτιόνταν και ρωτούσαν: « Μα ίντα εγίνηκε, ακόμη;» Ο πατέρας του ο Ανάστος έβγαλε και είπε μέσα στην προσμονή και μεγάλη λαχτάρα να δει τον πρωτότοκο γιο του την εξής μαντινάδα:

« Πόσο αργούνε οι στιγμές όταν κανείς προσμένει και κάθε μια γλυκιά στιγμή πόσο γοργά διαβαίνει»

Καλοστραθιά αγαπημένε Καψαλιά… ο Ανάστος σε περιμένει στην αγκαλιά του…

Aς είναι ελαφρύ το χώμα..

May you rest in peace.

~ Μαρία Μανουρά

 ===============================

–Τι να μιλήσω

Να σου πω

Πού και νεκρός

Ομορφο

κουβεντιάζεις

και θα ναι λίγο…

Καλωστραθια

Γιαννάκο Ξυλούρη

Εδινες ομορφιά, σοφία και μέτρο.

Ο τόπος μας έγινε φτωχότερος

~ Αγάπη Καλομοίρη

 

 ================================

—Μεγάλη και πλούσια η προσφορά του . Άνθρωπος που τίμησε την περασά του από τη ζωή.

Άδολος,  άκακος και πάντα πρόθυμος να συμβάλει για όλους και για όλα.

«Να είσαστε καλοί αθρώποι» μας συμβούλευε κοπέλια

Πόσα μας δίδαξε.

Πόσα μας πρόσφερε.

Πόσα και πόσα έχω να του θυμούμε…

~ Σταύρος Βιτώρος

 

 ================================

 

Μαντινάδες

Φίλε ακριβέ εβιάστηκες,

ήταν νωρίς ακόμη,

και της αξιοπρέπειας ,

σκοτείνιασαν οι δρόμοι!

Φίλε Γιαννάκο, καλοστραθιά, θα είσαι στη μνήμη πάντα!!

~Μήτσος Σταυρακάκης

=========================

Γιαννάκο, δεν θα ξεχαστείς

που τση ζωής τσοι τόπους,

το γέλιο υστερούσουνε

και το διδες στσ’ αθρώπους

===========================

 

Ο πάνω εις τον πόνο σου

δεν σου’ δωκε βοτάνι,

μα ο κάτω είναι δίκαιος

κι ελπίζω να σε γειάνει.

~ Αριστείδης Χαιρέτης (Γιαλαύτης)

=============================

 

Έχουνε ανοιχτές πληγές

Τ Ανώγεια να πονούνε

Μα εσύ Γιαννάκο τα κάμες

Για χρόνια να πενθούνε.

~ Μπάμπης Χαιρέτης

 

Τον αντρειωμένο μην τον κλαις

και να τονε θυμάσαι,

 πολλές οι καλοσύνες του

 που θα ‘χεις να διηγάσαι

~Αλέκος Νταγιαντάς

———————————————

 

Απόψε οι Νικολάτσηδες

χωρό στον Άδη σταίνουν

τον άντρα τον καλά καλό

να φτάξει περιμένουν

~ Βάσω Σταυρακάκη

===============================

 

Μέσα σε τούτη τη ζωή

το μόνο που ΄πομένει,

είναι η αύρα που ΄φηκες

Γιαννάκο η μυρισμένη

~ Χρήστος Ξυλούρης

 

—Στην μνήμη του Γιαννάκο Ξυλούρη, η οικογένεια του προσέφερε 200 ευρώ, για τις ανάγκες της ηλεκτρονικής μας έκδοσης, και του Εργαστηρίου Γνώσης.Επίσης, 50 ευρώ προσέφερε στη μνήμη του και η οικογένεια του Παντελή Κεφαλογιάννη, Τους ευχαριστούμε θερμά για την στήριξη τους.

 

Ας είναι ελαφρύ το χώμα των Ανωγείων που τον σκεπάζει.