Archive for Μαΐου 2020
Με νέα διεύθυνση άνοιξε σήμερα Πέμπτη 28 Μαΐου ο χώρος εστίασης “Οι χωριόγυροι” στα Ανώγεια, στον κεντρικό δρόμο των Ανωγείων όπως ήταν και παλιότερα, λίγα μέτρα δίπλα από την Τράπεζα Πειραιώς. Τον αγιασμό πραγματοποίησε το απόγευμα ο π.Ανδρέας Κεφαλογιάννης και το νέο κατάστημα ξεκινά τη λειτουργία του με υπηρεσίες γρήγορου φαγητού (σουβλάκι, γύρο κτλ), όχι μόνο για τα Ανώγεια, αλλά με delivery και στα κοντινά χωριά όπως Αξό, Ζωνιανά, Λιβάδια, Κράνα, Καμαριώτη.
Τρία νέα παιδιά, τα αδέρφια Ζαχαρίας, Κώστας και Γιάννης Νταγιαντάς (σ.σ του Φουρναρογιώργη) με μεράκι και όρεξη ξεκινούν το νέο αυτό κατάστημα, ενώ παράλληλα διατηρούν και τον ιστορικό φούρνο της οικογένειας τους στο Μεϊντάνι, πίσω από την εκκλησία του Αγίου Γεωργίου. Αγαπητά στην κοινωνία των Ανωγείων και με σεβασμό πάντα στον πελάτη, είμαστε βέβαιοι για την επιτυχία στο νέο τους αυτό ξεκίνημα. Κάθε νέο κατάστημα άλλωστε που ανοίγει στα Ανώγεια σε δύσκολες εποχές, αποτελεί ένα σημαντικό στήριγμα για την ανάπτυξη της περιοχής μας.
Το τηλέφωνο για υπηρεσίες delivery είναι το 28340-31395
Ζαχαρία, Κώστα και Γιάννη, η ΑΝΩΓΗ σας εύχεται καλές δουλειές!
ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΝ ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΙΟΝ
ΙΕΡΑ ΕΠΑΡΧΙΑΚΗ ΣΥΝΟΔΟΣ
ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΚΡΗΤΗΣ
ΑΝΑΚΟΙΝΩΘΕΝ
Ἡ Ἱερά Ἐπαρχιακή Σύνοδος τῆς Ἐκκλησίας Κρήτης, μέ ἀφορμή τή συζήτηση πού, ὡς μή ὤφειλε, ἔχει προκύψει, ἀλλά καί ἐξαιτίας τοῦ διαδικτυακοῦ δημοσίου διαλόγου καί τῶν διαφόρων τοποθετήσεων καί ἀπόψεων, ἀναφορικά πρός τό Μυστήριο τῶν Μυστηρίων, τή Θεία Εὐχαριστία καί τή Θεία Μετάληψη τοῦ Σώματος καί τοῦ Αἵματος τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ, μέ βαθειά συναίσθηση ποιμαντικῆς εὐθύνης, ἀνακοινώνει ὁμόφωνα, καί πρός κάθε κατεύθυνση, ὅτι τό Πανίερο Μυστήριο τῆς Θείας Εὐχαριστίας εἶναι ἀδιαπραγμάτευτο, ἡ δέ Ἐκκλησιαστική ἐμπειρία μαρτυρεῖ ὅτι ὁ καθιερωμένος σήμερα, καί ἐπί σειρά αἰώνων, τρόπος τῆς μετάδοσης τοῦ Παναγίου Σώματος καί τοῦ Τιμίου Αἵματος τοῦ Χριστοῦ μας στούς πιστούς, δέν ἀποτελεῖ αἰτία ἀσθένειας, γι᾽ αὐτό καί δέν τίθεται σέ καμία συζήτηση ἤ διάλογο.
Ἡ Ἐκκλησία τῆς Κρήτης, μακρυά ἀπό φανατισμούς, ἀφορισμούς καί ἐπικίνδυνους πειραματισμούς, διατυπώνει, γιά μιά ἀκόμη φορά, τήν ἀνάγκη νά δυναμώσουμε τήν πίστη μας στόν Τριαδικό Ἀληθινό Θεό, νά παραμείνουμε σταθεροί μέ ἀταλάντευτη καί κραταιή προσήλωση στά ὅρια, «ἅ ἔθεντο οἱ Πατέρες ἡμῶν» καί νά στηριχθοῦμε ἀμετακίνητοι στήν Πίστη τῶν Ἁγίων, χωρίς ὑπερβολές καί φοβίες. Νά σεβασθοῦμε τό Μυστήριο τῶν Μυστηρίων καί νά μήν παρασυρθοῦμε ἀπό βιαστικές καί ἄστοχες φωνές, πού προκαλοῦν σύγχυση καί θόρυβο.
Ἄλλωστε, ἡ ἐλεύθερη προσέλευση στό Ἱερό Μυστήριο τῆς Θείας Εὐχαριστίας ἔχει ὡς προϋπόθεση, μεταξύ ἄλλων, τήν ἀληθινή καί γνήσια πίστη τοῦ ἀνθρώπου, χωρίς «δεύτερες σκέψεις» καί ἀμφιβολίες, προκειμένου ἡ κοινωνία του μέ τό Πανάγιο Σῶμα καί τό Τίμιο Αἷμα τοῦ Κυρίου μας, νά ἐκπηγάζει «ἄφεσιν ἁμαρτιῶν καί ζωήν αἰώνιον».
Εἶναι ἴσως ἀπαραίτητο, περισσότερο ἀπό ποτέ, τούτους τούς δύσκολους καί μεταβαλλόμενους καιρούς, νά δυναμώσουμε καί νά ἐνισχύσουμε τήν πίστη μας, νά θεραπεύσουμε τίς ἀδυναμίες μας, νά παραμείνουμε σταθεροί στό σκάφος τῆς Ἁγίας μας Ἐκκλησίας καί νά προσεγγίσουμε μέ σεβασμό καί ἐλπίδα, καθώς καί μέ καρδιακή προσευχή, τήν Χάρη καί τό ἔλεος τοῦ Παναγίου Θεοῦ, ὥστε νά ἐξέλθομε δυνατοί καί ἐνισχυμένοι ἀπό τήν κοινή μας δοκιμασία.
Ἡράκλειο, 27 Μαΐου 2020
Ἀπό τήν Ἱερά Ἐπαρχιακή Σύνοδο τῆς Ἐκκλησίας Κρήτης
Επιστολή στην ΑΝΩΓΗ -Δημήτρης Σαλούστρος του Ζαΐμη, Φιλόλογος
Ήμαρτον Κύριε,
αλλά, εμείς εδώ, δυο Αναστάσεις προσδοκούμε,
κάθε που είναι να διορθώσουμε ένα θάνατο.
Μη συγχωρέσεις Κύριε, την απληστία μας.
Να μη χορταίνουμε μαύρο
μ’ ένα περίσσο χάρο μας φορτώνει!
- Ένοικοι πάλι της ομίχλης…!
Σαν σε χορό Αρχαίας Τραγωδίας τρία χρόνια μετά, μαυροφορέθηκε πάλι το χωριό, θόλωσε πάλι ο νους και η ψυχή μας, αδιευκρίνιστο ακόμη για ποιου βαθμού ασήμαντη αφορμή, μετά το Μανώλη, όλοι ντυμένοι στα πένθιμα, να πρέπει να θρηνούμε το Λευτέρη, να θρηνούμε το Γιώργη κι αύριο ποιος ξέρει ποιόν, αν δεν αλλάξουμε μυαλά.
Άνοιξη καιρός και τότε και τώρα κι εμείς σαν από μοίρα κακή, σαν από κάποια ιθαγενή νομοτέλεια…. ένοικοι πάλι της ομίχλης.
Στρέφω το βλέμμα, όλοι θαρρείς φονιάδες, όλοι θύματα! Ξέρω αυτό είναι παράδοξο και άδικο αλλά εδώ είναι Ανώγεια « και ο μύθος κρύπτει νουν αληθείας», που στην περίπτωσή μας θα πει: το να θες να είσαι αυτόνομος, έχει το τίμημά του.
«Όμορφη και παράξενη πατρίδα», για σένα μιλούν λοιπόν οι ποιητές!
Για την ομορφιά του τόπου, παρήγορα μίλησαν κι άλλοι, δε θα σας κουράσω, ξέρω μπορούμε να αντέξουμε ακόμη περισσότερους αδόκητους θανάτους, ακόμη περισσότερους ξεριζωμούς και στάχτες και ορφάνια και ζωές ρημαγμένες κι αυτό είναι, που με τρομάσσει περισσότερο, κάποια άλλη στιγμή ίσως μιλήσουμε για την Ανωγειανή Άνοιξη, τώρα είναι η ώρα να κοιταχτούμε στα μάτια.
Τι έχουμε, λοιπόν, να πούμε στις χαροκαμένες γυναίκες, τις αδελφές, τις δικασμένες σε ισόβιο πένθος, ποιο δίκιο παράγει άδικους χαμούς, ποια μοίρα? Στα αδέλφια τα άλλα, που απόμειναν, και που μέσα σε μια νύχτα πρέπει να ανέβουν από το βάθος της θλίψης στο ύψος της συγνώμης, τί έχουμε να πούμε?
Η Ανωγειανή μάνα προπάντων, που χρόνια τώρα καλείται να συμβολίσει την αμετάθετη πέτρα, ως πότε θα έρχεται στον ύπνο μας με το βαθύ παράπονο της θείας της Αφροδίτης, που από αιτίες άλλες θρήνησε απανωτούς θανάτους, ως πότε το βαθύ παράπονο : «εξεβαρέθηκα, μωρέ παιδί μου, να μου λεν’ οι αθρώποι συλλυπητήρια»!
Κοινωνικό είναι το υπέδαφος του κακού κι η ρίζα έχει τη βαθειά της ιστορία, όμως οι καιροί προχώρησαν, κάποια στιγμή ξεμείναμε από τους παλιούς βαρβάρους άλλαξαν ωστόσο τα ηρωικά πρότυπα και είναι τουλάχιστον αναχρονισμός να τους αναζητούμε ανάμεσό μας. κι είναι στ’ αλήθεια θλιβερό, άνθρωποι τόσο οξυδερκείς, που δεν κατάλαβαν την ειρωνεία του ποιητή, όταν απορημένος τάχα ρώταγε: «και τώρα τι θα γένουμε χωρίς βαρβάρους?»
Κοινωνικό είναι το ζήτημα να θαρρείς πως με τα όπλα γίνεσαι πιο Ανωγειανός, γιαυτό μιλούμε, όσοι έχουμε φωνή, δεν είμαστε καλοθελητές και δε δικάζουμε, με πόνο σκάβουμε ως μέσα την ψυχή μας, να βρούμε το αρχαίο κοίτασμα, κείνο που έκανε εκείνον το Δωρικό Ανωγειανό να αξιώσει από δικαστήριο να αρκεστεί στο λόγο της τιμής του λογαριάζοντάς τον βαρύτερο όρκο από το να απλώσει χέρι σε Ευαγγέλιο!
Ψάχνουμε να βρούμε και το απόστημα, που κακοφόρμισε!
Ας μην κρυβόμαστε, η οπλοκατοχή, η οπλοφορία, η οπλοχρησία στην Κρήτη γενικότερα και πρωτίστως στα Ανώγεια από μιας αρχής τελεί υπό καθεστώς ιδιόμορφου ασύλου. Καθεστώς πολιτικό, αλλά και καθεστώς ηθικό και απόκτησε «κοινωνική νομιμοποίηση» ως το αδιαπραγμάτευτο τάχα μέσο να υπερασπιστούμε όσα μπορούν να χωρέσουν στην ευρύχωρη έννοια , που με μια λέξη τη λέμε Τιμή.
Πορευτήκαμε τόσους αιώνες στην αντίληψη μιας ανυπακοής απέναντι στις τυραννίες και τους κατακτητές και μας έμεινε κουσούρι να πεταγόμαστε στον ύπνο μας κάθε που βλέπαμε στολή, κάθε που ακούγαμε το ποδοβολητό του νόμου στο καλντερίμι. Όμως νισάφι πια.
Μια θέση φύλακα στο Ιδαίον Άντρον προκήρυξε η Εφορεία Παλαιοανθρωπολογίας-Σπηλαιολογίας . Η θέση είναι για απασχόληση 7 μηνών. Την ηλεκτρονική αίτηση πρέπει να αποστείλετε στο e-mail [email protected].
Οι υποψήφιοι μπορούν να αναζητήσουν τα έντυπα των αιτήσεων στον διαδικτυακό τόπο του ΑΣΕΠ (www.asep.gr) και στα κατά τόπους κέντρα εξυπηρέτησης πολιτών (ΚΕΠ).
Δείτε παρακάτω όλο το αρχείο της προκήρυξης:
“Έχω καρδιά απού πονεί, μα πόνο δεν κρατήζει,// κι ότι κι αν έχω το ξεχνά, κι όπου βρεθεί γλεντίζει…”(Γιάννης Αεράκης-Πολογιάννης)
Μερικές φορές στη ζωή μας ο χρόνος νιώθουμε ότι περνάει γοργά, σαν μια ανάσα φεύγουν και πάνε τα χρόνια, άλλοτε πάλι σταματάνε βασανιστικά ή σέρνουν αργά τα βήματα τους στην άμμο του χρόνου και νιώθεις ακίνητος και αιώνια κολλημένος σε μια εποχή, σε μια γειτονιά, σε κάποια πρόσωπα.Εκεί στη γειτονιά του παππού, πρόσωπα που “έφυγαν” αλλά άφησαν ανεξίτηλο σημάδι και βαθύ αποτύπωμα σε αυτή την άμμο του χρόνου, σαν ένα παπούτσι που χτύπησε δυνατά προσοχή με σεβασμό στις μορφές αυτές. Στο σπίτι του στραβού και τη λυράρενα, δίπλα στη ξεχωριστή Αντρονίκη, τον σεβάσμιο εκατοχρονίτη το θείο Χρόνη με την Κονιδοχρόνενα, τους Ταγιάρηδες και λίγο πιο πέρα στο θείο το Μπαγκεροβαγγέλη και την αγαπημένη θεία Ζουμπουλιά.
Ο Ευάγγελος Μπαγκέρης, γεννημένος το 1928, “έφυγε” εκείνο τον Μάιο του 1999, δώδεκα χρόνια πριν, το 1987, το μεγάλο ταξίδι έκανε η σύντροφος της ζωής του η Ζουμπουλιά. Μα πότε πέρασαν αυτές οι δεκαετίες θα αναρωτηθεί κάποιος, αφού τους θυμάμαι σαν χθες; Οι γιοι τους Τάσος και Μανόλης έκαναν το καθιερωμένο τρισάγιο μαζί με τον παπά Ανδρέα εκεί στο μνήμα των γονιών τους, που σκεπάζει η πλάκα αλλά δεν μπορεί να θάψει τις αναμνήσεις. Ούτε τη σκέψη.
Ο Ευάγγελος Μπαγκέρης και η Ζουμπουλιά Αεράκη, ένωσαν τις ζωές τους, έχοντας περάσει και οι δυο ως νέοι μέσα από φωτιά και σίδερο, στο Ολοκαύτωμα των Ανωγείων, με ξεριζωμούς, με φτώχεια, με δυστυχία, αλλά και με δυο μεγάλες και ανυπόταχτες καρδιές. Ο Μπαγκεροβαγγέλης δοκίμασε και την ξενιτιά ζώντας και δουλεύοντας στη Γερμανία το 1962-64 με το όνειρο μιας καλύτερης ζωής, θα περιπλανηθεί αργότερα αρχικά ως κτηνοτρόφος στα Ανώγεια και αργότερα ως έμπορος Κρητικών προϊόντων μεταξύ Αθηνών και Ρόδου, για να φτάσει στην Αθήνα όπου σε ένα ζεστό και φιλόξενο σπίτι στου Ζωγράφου θα ζήσουν από το 1968 μέχρι το 1985. “Η κυρία των Ανωγείων” θα είναι το προσωνύμιο της Ζουμπουλιάς από τους Αθηναίους γείτονες της, που την έβλεπαν συχνά πυκνά να φιλοξενεί στο σπίτι της Ανωγειανούς ασθενείς, καθώς η οικία της ήταν στη μέση ενός “τριγώνου” στην πρωτεύουσα με τρία νοσοκομεία δίπλα τους, το Λαϊκό, το Πάιδων και το Ιπποκράτειο . Παράλληλα ο Μπαγκεροβαγγέλης θα δουλέψει αρχικά στο τμήμα διανομής της μπύρας “Άλφα” και αργότερα στην αποθήκη του Λαϊκού Νοσοκομείου από όπου πήρε σύνταξη λόγω σοβαρών προβλημάτων υγείας στις αρχές της δεκαετίας του ’80. Είχε μια μεγάλη καρδιά που χωρούσε πολύ αγάπη. Και είχε επιβαρυνθεί η υγεία του πολύ.Το 1982 θα τον βρει στο Λονδίνο, όπου ο καρδιοχειρουργός Ρος θα κάνει μια από τις μεγαλύτερες επεμβάσεις για εκείνη την εποχή στον 54 χρόνο Ανωγειανό που “διψούσε” για ζωή. Εκεί στην “Hanley Street” θα γίνει το επιτυχημένο πενταπλό μπάι-πας που θα του δώσει κόντρα σε όλους τους νόμους, 17 χρόνια ποιοτικής και δυναμικής ζωής.
Η επιστροφή στα Ανώγεια στα μέσα της δεκαετίας του ’80 θα του δώσει πνοή και θα ζήσει εκεί ως το τέλος, τον Μάη του ’99 έχοντας δυστυχώς την απώλεια της Ζουμπουλιάς από το 1987. Είδε τα παιδιά του Μανόλη και Ανάστο να προκόβουν, έζησε εγγόνια και χαρές και “έφυγε” ευτυχισμένος, έχοντας νικήσει το θάνατο! Με μια καρδιά μεγάλη.
Από το 2017 στην είσοδο του χωριού από το Ηράκλειο μια μεγάλη πλάκα του Ψηλορείτη, η αγαπημένη του πέτρα που είχε βρει σε μια από τις πολλές του βόλτες στο βουνό, θα γράφει πάνω “Ανώγεια” και θα καλωσορίζει τους επισκέπτες του τόπου μας. Ήταν μια επιθυμία του που έγινε πράξη 18 χρόνια μετά το θάνατο του. Παράλληλα τα παιδιά του διαχρονικά με υλικό και χρήματα ενισχύουν τις προσπάθειες του Εργαστηρίου Γνώσης της ενορίας του Αγίου Γεωργίου, στη μνήμη των αγαπημένων τους γονιών. Του Ευάγγελου και της Ζουμπουλιάς, με τις δυο μεγάλες καρδιές.
Ας είναι ελαφρύ το χώμα των Ανωγείων που τους σκεπάζει μαζί αιώνια.
Γ.Μπ
Ένα ανέκδοτο ποίημα του που έστειλε στην ΑΝΩΓΗ ο καλλιτέχνης Χάρης Φασουλάς, εμπνευσμένο από τις δύσκολες ημέρες που πέρασαν τα Ανώγεια στο διάστημα των τελευταίων εβδομάδων:
Θλιμμένη Άνοιξη
Θλιμμένη φέτος πρόβαλες, Άνοιξη κι ίντα τρέχει
κι η σκολιανή σου φορεσιά, χρώματα γκρίζα έχει.
===========================================
Κάθε ηλιοβασίλεμα, νέφαλο το σκεπάζει
και την αυγή η ανατολή καμίνι απού βράζει.
============================================
Λουλούδια που φυτρώνουνε, μυρίζουν μόνο μόνο
και των πουλιών κελαηδισμός ήχος γεμάτος πόνο.
===========================================
Μα κι η παντέρμη θάλασσα, κι αυτή ‘ναι μανισμένη
κι η ελπίδα κάθε ταξιδιού μοιάζει ναυαγισμένη.
===========================================
Τα όρη, οι ψηλές κορφές , οι κάμποι χιονισμένοι
Άνοιξη κι ίντα σου ‘λαχε κι είσαι τραυματισμένη
===========================================
Δίωξε τον πόνο Άνοιξη, πιασ΄ τη χαρά απ΄το χέρι
να φύγει η μαύρη χειμωνιά, να ρθει το καλοκαίρι.