Γράφει ο ΑΓΚΟΥΤΣΑΚΑΣ

Μέρα τη μέρα  γέμισε  τσι φεύγας του ο χρόνος

Και γίνεται  στη μνήμη του  πάλι  βλαστός  ο πόνος

Δεν είναι ο χρόνος αρκετός  για μια ζωή που σβήνει

Πρόωρα, ο κακός καιρός καλός καιρός να γίνει

Νας χρόνος για τσι οικείους του  βουβός  γεμάτος θλίψη

Θ ’αργήσει που τα μάτια τους  η πάχνη να εκλείψει

Κρίμα  τα ναι ο άνθρωπος  τόσο νωρίς  να φύγει

Όταν σκεφτείς πως η ζωή  ούτ’ άλλως είναι λίγη

Κι ήτανε ένας άνθρωπος  με όλα   του τα πρέπει

Χωρίς πρεπούς  η απρεπής η ζωή δε διαπρέπει

Όλα; Τα κάνει ο θεός  πρέπει να το δεχτούμε

Αυτός τη πέτρα πίσω μας μας δίδει και πετούμε

Δεν είναι ότι κάθανούς  γράφει το πεπρωμένο

Στρατί δεν έχει  κιανενούς ρόδα η ζωή στρωμένο

Μπορεί  τσι ανθρώπους τσι καλούς ο θιός να τσι συλλέγει

Κακός αν όντως πάει τσα τσι νέους που διαλέγει

Ήταν ο Κώστας Φασουλάς  τσι συλλογής  στολίδι

Και έχει μπεί  η στου θεού  την  έκθεση του είδη

Επήρε τον πατέρα του πρόσφατα στον καιρό του

Έχοντας πεί καλοστραθιά ακόμη σ’ ένα γιό του

Στερνό αντίο κι άλλου γιού  είχε ποτά προ χρόνους  [ 15 ετών]

Πρίνος να είναι δε βαστά  χάνοντας  τέτοιους  κλώνους

Έχασε και τη μάνα του και κείνη κοπελίτσα

Πολλά  τσι οικογένειας του χάρου τα κανίσκια

Ακόμη και τον πεθερό τον Νταγιαντομιχάλη

Έχει μεσόκαιρo κι αυτόν η στην ζωή την άλλη

Και η τον Μύρο το Σκουλά τον πρώτο ξάδερφο του

Που δε ναι  χόρτασε  κι αυτός τον πιά πολύ καιρό του

Καλό ταξίδι ολονών  που φύγανε και πάνε

Τον τελευταίο τον καιρό  στον άδη που πια θα ναι